Α Series of Unfortunate Events- Μια μεγάλη ατυχία για το Netflix

Nίκος Γιακουμέλος Από Nίκος Γιακουμέλος 6 Λεπτά Ανάγνωσης

Η σειρά  παιδικών βιβλίων του Daniel Handler για τις ατυχείς περιπέτειες τριών ορφανών δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Το γεμάτο τραγωδίες και θάνατο ιστορικό των  Baudelaire   στοίχειωσε την παιδική ηλικία αρκετών. Η μεταφορά στον κινηματογράφο ήταν αναπόφευκτη και έτσι, το 2004 είχαμε την κινηματογραφική διασκευή ενός μέρους των βιβλίων. Το “Lemony Snicket’s A Series of Unfortunate Events” του Brad Silberling (Casper, Land of the Lost) χωρίς να αποτελεί και κάποιον θρίαμβο της 7ης Τέχνης, έμεινε στην μνήμη ως μια ευχάριστη ταινία, κυρίως χάρη στη χαρακτηριστική φυσιογνωμία του Jim Carey (Cable Guy, The Mask) στον ρόλο του κακού Κόμη Όλαφ, αλλά και στην κινηματογραφία του Emmanuel Lubezki. Οι περισσότεροι νόμιζαν πως κινηματογραφικά η σειρά βιβλίων έδωσε ότι ήταν να δώσει και δεν θα χρειαζόταν να ασχοληθεί κάποιος άλλος μαζί της.

Μέχρι που τα δεδομένα άλλαξαν, το Netflix και η έννοια του streaming μπήκαν στις ζωές μας και ένας νέος κόσμος περιεχομένου άνοιξε μπροστά μας… Η σειρά βιβλίων κρίθηκε άξια μεταφοράς σε μια τηλεοπτική σειρά αυτή την φορά. H σκηνοθετική επιμέλεια δόθηκε στον Barry Sonnenfeld (MIB, Wild Wild West), ενώ το project πλαισιώθηκε από γνωστούς ηθοποιούς, με κυριότερο ανάμεσα τους τον πολυτάλαντο Neil Patrick Harris (Starship Troopers, How I Met Your Mother). Επίσης τη διασκευή για την τηλεόραση την έκανε ο ίδιος ο συγγραφέας. Γενικότερα, όλα έδειχναν υποσχόμενα.

Ωστόσο, όταν τελικά είδαμε τη σειρά, διαπιστώσαμε, με απογοήτευση, πως το τελικό αποτέλεσμα δεν άξιζε ούτε τον θόρυβο, ούτε την υπομονή μας. Το Α Series of Unfortunate Events του 2017 ελάχιστα έχει να προσφέρει στον θεατή, παρά την προσεγμένη του φωτογραφία (αντιγραφή της δουλειάς του  Lubezki και την σκοτεινά παιχνιδιάρικη φιγούρα του Patrick Harris, που ωστόσο ελάχιστα διαφέρει από την περσόνα που παρουσιάσε πριν 13 χρόνια ο  Carey. Είναι κρίμα να βλέπει κανείς ένα ηθοποιό του βεληνεκούς του Harris να προσπαθεί να εφεύρει κάποια νέα διάσταση σε έναν χαρακτήρα που δεν φαίνεται να έχει κάτι νέο να δώσει σε αυτό το σημείο τουλάχιστον. Ποια ακριβώς δημιουργικότητα εκφράζεται στην αναπαραγωγή αυτή;

Η σειρά γνωρίζει τη σύγκριση. Μάλιστα βγαίνει πολλές φορές από τον δρόμο της για να μας τη θυμίσει και να την υποβιβάσει, χρησιμοποιώντας αναφορές στο μέσο της τηλεόρασης με ευθεία σπασίματα του 4ου τοίχου, μετα-αστεία και αναφορές. Όμως έτσι το μόνο που κατάφερε τελικά ήταν να την αναβαθμίσει και να κάνει τα δικά της ελλατώματα πιο φανέρα.

A Series Of Unfortunate Events

Το μεγαλύτερο πρόβλημα ίσως της σειράς ξεκινά στον πυρήνα της, στους ίδιους τους πρωταγωνιστές. Μπορεί οι ερμηνευτές που επιλέχθηκαν για να πλαισιώσουν τους Baudelaire να είναι πολύ καλοί, αυτό όμως δεν ισχύει για το πρωταγωνιστικό τρίο. Η Malina Weissman (Supergirl, Teenage Mutant Turtles) και ο Louis Hynes (Barbarians Rising), πέρα από την εμφανή έλλειψη εμπειρίας, δεν φαίνεται να διαθέτουν καμία δυνατότητα να προσδώσουν βάρος ή υπόβαθρο στους χαρακτήρες που υποδύονται. Όχι μόνο δεν καταφέρνουν να συνδεθούν με τον θεατή, αλλά την ίδια στιγμή αφαιρούν και όποιο ενδιαφέρον μπορεί να υπήρχε για την ιστορία. Όποια κακοτυχία και αν πέφτει πάνω τους δεν φαίνεται να είναι ικανή να προκαλέσει ούτε ίχνος ενδιαφέροντος ή συμπάθειας στο πρόσωπο τους. Όσο περνάει η σειρά, τόσο το άκαμπτο τους πρόσωπο γίνεται ενοχλητικό και προκαλεί δυσθυμία. Το ίδιο ισχύει και για το τρίτο μέλος, την μικρή Presley Smith, στην περίπτωση της όμως δεν έφταιγε προφανώς η ίδια (λίγο δύσκολο να έχει ευθύνη ένα νήπιο) αλλά η σκηνοθετική κατεύθυνση και τα φθηνά εφέ που χρησιμοποιήθαν για το χτίσιμο των ιδιαίτερων ικανοτήτων της με το τελικό αποτέλεσμα να μοιάζει φτηνιάρικο.

maxresdefault

Γενικότερα, η συνεχής παρακολούθηση αυτών των δύο ήταν όντως μια πολύ ατυχής συγκυρία.Το υπόλοιπο cast  είναι ικανοποιητικό και καταφέρνει να κρατήσει τον θεατή, χωρίς βέβαια να κάνει την διαφορά. Ακόμα και γνωστά (και αγαπημένα) πρόσωπα όπως της Alfre Woodard (Luke Cage, Captain America:Civil War) δεν καταφέρνουν να εντυπωθούν, ίσως επειδή οι Baudelaire εξαντλούν τόσο τον θεατή που δεν του αφήνουν ευκαρία να νοιαστεί για κάτι άλλο.

Ταυτόχρονα, το πρόβλημα της μεταφοράς ενός βιβλίου από τρίτο πρόσωπο στην τηλεόραση λύνεται (ξανά) με την προσθήκη ενός αφηγητή, του ίδιου του συγγραφέα (Lemony Snicket ήταν το  ψευδώνυμο του Handler). Όμως εδώ δεν έχουμε απλά έναν αφηγητή, αλλά τη μορφή του υπερσοβαρού και μελαγχολικού  Patrick Warburton (Family Guy, Ted)  που καταλαμβάνει κεντρικό ρόλο στην σκηνή, πολλές φορές ανταγωνιζόμενος την ιστορία για την προσοχή των θεατών. Αυτό το σκεπτικό θα μπορούσε να είχε λειτουργήσει πολύ δυναμικά στην γεωγραφία της ιστορίας και της  άποψης του θεατή, αλλά τελικά χάνει την ισορροπία του και κατρακυλά σε ένα άβολο μπέρδεμα.

Το παράξενο με την σειρά είναι πως τεχνικά είναι καλή, όμως όχι πρωτότυπη ή ενδιαφέρουσα. Σαν ένα μαθηματικό τεστ που ενώ έχει όλες τις σωστές απαντήσεις, του λείπει η φαντασία. Και αυτό ήταν μια απογοήτευση από το Netflix, που μας έχει συνηθίσει σε άλλα πράγματα.

A Series Of Unfortunate Events

Όπως αναφέραμε, ο Patrick Harris είναι εξαιρετικός, ίσως και ο μοναδικός λόγος να δείτε αυτή την σειρά. Εάν δεν σας φτάνει,  η φωτογραφία και ο γενικότερος αισθητικός τόνος είναι επίσης αποδεχτά. Το Α Series of Unfortunate Events καταφέρνει να γίνει ευχάριστο ενώ είναι campy, ενδιαφέρον ενώ χωλαίνει σε πολλά σημεία, και, ανά στιγμές, έχει αρκετά συμπαθητικά αστεία.Όμως στην τελική τίποτα από αυτά δεν αρκεί. Φοβόμαστε ήδη για την ατυχία που θα πέσει στους θεατές όταν βγει ο δεύτερος κύκλος της σειράς…

Μοιραστείτε το Άρθρο
Γεννήθηκε με μεγάλη επιτυχία αλλά μετά άρχισε καπου να δυσκολεύει το πράγμα. Σπούδασε Επικοινωνία και μετά αποφάσισε πως δεν του αρέσει να επικοινωνεί. Όνειρο του να μετακομίσει στην Σαχάρα όπου θα έχει ησυχία, αλλά μέχρι να το καταφέρει δουλεύει κωπηλάτης.