Game of Thrones: The Dragon and the Wolf- Το τέλος που δεν έλυσε τίποτα

Nίκος Γιακουμέλος Από Nίκος Γιακουμέλος 6 Λεπτά Ανάγνωσης

Το φινάλε του Game of Thrones μας φέρνει αντιμέτωπους με δύο θέματα: το πρώτο να βρούμε τρόπους να αντέξουμε μέχρι τα τέλη του 2018 που, όπως όλα δείχνουν , θα δούμε το τέλος της επικής σειράς και δεύτερον να συνειδητοποιήσουμε πως το επεισόδιο ουσιαστικά συνέχισε αλλά δεν ολοκλήρωσε την τάση του πρώτου, του Dragonstone, για το στήσιμο των πιονιών στην σκακιέρα, χωρίς ωστόσο να προχωρούν ουσιαστικά.

Χάνοντας την λεπτότητα του και έχοντας κανει ένα μπάχαλο χρόνο και χώρο στο Westeros, το The Dragon and the Wolf αποτελεί ουσιαστικά μια συρραφή σκηνών που ενώ καταφέρνουν και χτίζουν ένταση, μονάχα 2 από αυτές τελικά αποδίδουν τα αναμενόμενα. Όλες οι άλλες προσπαθούν αλλά αντί να κορυφώνουν τελικά ξεφουσκώνουν, μην καταφέρνοντας να κάνουν ένα (καλό, μη παρεξηγηθώ) επεισόδιο να πάε παραπέρα, και να συνεχίσει την ένταση και τον ενθουσιασμό του Death is The Enemy.

Aνοίγοντας σε έναν πολιορκημένο Kings Landing  από έναν στρατό που διέσχισε μια ολόκληρη χώρα χωρίς προμήθειες (οι Άσπιλοι εκτός από όρχεις φαίνεται δεν έχουν και στομάχι), το επεισόδιο μας μεταφέρει στο θρυλικό Dragonpit (όσοι ξέρουν τον Χορό των Δράκων αναρίγησαν στην θύμηση των τραγικών συμβάντων που το κατέστρεψαν) για την πολυαναμενόμενη συνάντηση όλων των βασικών πρωταγωνιστών. Εκεί η δεινότητα και η μοχθηρία της Cersei αναμετράται με την ευθύτητα και την τιμιότητα του στρατοπέδου της Daenerys, με ξεκάθαρο νικητή την πρώτη.  Σε καμία περίπτωση η μητέρα των δράκων δεν μπορεί να ανταγωνιστεί την μητέρα των τεράτων, ούτε καν η Emilia Clarke να σταθεί δίπλα στην Lena Headey  η οποία αναδεικνύεται για άλλη μια φορά (ίσως την πιο κρίσιμη) ως το  ερμηνευτικό magnum opus του 7ου κύκλου, μετά τον παροπλισμό του Tyrion. H πιο αληθινή Lannister παίζει μέχρι τέλους το παιχνίδι των θρόνων , αποφασισμένη να τα παίξει όλα για όλα, ακόμα και στο πρόσωπο της απόλυτης καταστροφής, προτιμόντας, πολύ λογικά και ανθρώπινα, να αντιμετωπίσει έναν εχθρό προσωπικό και όχι έναν αφηρημένο εφιάλτη, ακόμα και αν αυτός την κοιτάει στα μάτια. Προτιμά να αντιμετωπίσει, πολύ μυωπικά αλλά ανθρώπινα, μια γυναίκα που είναι το πολικό της αντίθετο παρά τον ίδιο τον θάνατο. Με εξαιρετική μαεστρία και δύναμη, η Headey αποδεικνύεται η απόλυτη κυρίαρχος.

Το πέρα των γεγονότων στην πρωτεύουσα μας φέρνει (μαγικά;) στο Dragonstone και από εκεί σε ένα καράβι για τον Βορρά, ο οποίος κλείνει και αυτός τις εκρεμμότητες τους, ερωτικές και μη, με ανατρεπτικά τις υποθέσεις του. Ο Aidan Gillen (The Wire, Batman, Peaky Blinders), ο μεγάλος Μικροδάχτυλος, ο υπεύθυνος για το 89% των δολοπλοκιών της σειράς, δεν είναι πια μαζί μας. Με ένα κάπως άδοξο, αλλά ταιριαστό για τον χαρακτήρα του τέλος, ένας ακόμα σπουδαίος ηθοποιός έφυγε από την σκηνή του Westeros. 

Η σκηνή του θανάτου του, εντελώς επίπεδη και πεζή, δεν είχε σχέση με την θεατρικότητα του ίδιου, ενώ ακόμα και εδώ, η Sophie Turner, δεν κατάφερε να επιδείξει κάτι πέρα από το πόσο καλά γράφει στην κάμερα, ενώ ακόμα και η Masie Williams δεν κατάφερε να συνεχίσει την πολύ καλή δουλειά που έκανε στο προηγούμενο επεισόδιο. Επιπλέον, όλοι μας αναρωτιόμαστε για ποιον ακριβώς λόγο συνεχίζουν 7 βασίλεια και ανέχονται τον Βran του Isaac Hempstead Wright, που παίζει να έχει καταφέρει να εκνευρίσει μέχρι και τους κατοίκους των Stormlands οι οποίοι δεν έχουν εμφανιστεί καν στην σειρά. Το απλανές βλέμμα του και η ασυνέχεια των δυνάμεων του, μαζί με την ακατανότητη απόφαση να τις χρησιμοποιεί όποτε κρίνει πως χρειάζεται (σχεδόν ποτέ).

Σκηνοθετικά, για το τέλος επιλέχθηκε ο Jeremy Podeswa,  ο οποίος, αφού είχε ξεπλύνει την ντροπή του Unbow Unbent Unbroken με το Dragonstone, μας έδωσε δύο σκηνές όπου κατάφεραν και ξεχώρισαν μέσα σε ένα γενικά μικρό πλαίσιο. Η πρώτη δεν είναι άλλη από τον ερχομό του χειμώνα στον Νότο, μια σειρά από μεγάλα, απλανή γκρο που έδειχναν την επιβλητική πόλη του Kings Landing να ντύνεται σταδιακά στα λευκά και έναν ταπεινωμένο άρχοντα να φεύγει για τον πόλεμο…

Η άλλη ήταν μια από τις πιο επικές σκηνές ολόκληρης της σειράς και είχε, χωρίς εκπληξεις, πρωταγωνιστή τον Βασιλιά της Νύχτας καβάλα στο καινούργιο του κατοικίδιο. Και παρά τα σεναριακά προβλήματα που μπορεί να δημιούργησε, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως ήταν βγαλμένη από τα πιο μεγαλεπόβολα όνειρα των fans όχι μόνο της σειράς, αλλά και της επικής φαντασίας. Τεράστια σε όλα της, ανοίγει μια πόρτα σε έναν κόσμο ατέλειωτου πολέμου.

Ίσως αυτό είναι και το μεγαλύτερο παράπονο από αυτή την σεζόν τελικά. Ενώ ήταν μόλις 7 επεισόδια, δεν κατάφερε να κρατήσει τον ρυθμό της σταθερό και από την προσεχτικό και αργό χτίσιμο έντασης των προηγούμενων κύκλων προχωρήσαμε άτσαλο σε ένα ξεκαθάρισμα που τελικά απλά έφερε ελάχιστα πιο κοντά το τέλος. Χάνοντας πλήρως την gritty αισθητική των βιβλίων, χωρίς όμως να την αντικαθιστά με μια δική της , όπως έκανε στην εξαιρετική 6η σεζόν, το καθαρά τηλεοπτικό πλέον Game of Τhrones φαίνεται πως δεν μπορεί να συγκρατήσει όλον αυτόν τον κόσμο που έχει πλεόν δημιουργήσει και πλεόν τρέχει να προλάβει τις εξελίξεις. Ευχόμαστε μόνο το τέλος να είναι άξιο της ιστορίας που έχει εθίσει τόσα εκατομμύρια θεατές

 

Μοιραστείτε το Άρθρο
Γεννήθηκε με μεγάλη επιτυχία αλλά μετά άρχισε καπου να δυσκολεύει το πράγμα. Σπούδασε Επικοινωνία και μετά αποφάσισε πως δεν του αρέσει να επικοινωνεί. Όνειρο του να μετακομίσει στην Σαχάρα όπου θα έχει ησυχία, αλλά μέχρι να το καταφέρει δουλεύει κωπηλάτης.