Μια ιστορία με δυο Doctors: ο ένας αρνείται να ζήσει γιατί κουράστηκε να αγωνίζεται και ο δεύτερος αρνείται να ζήσει γιατί φοβάται να αλλάξει. Το παρελθόν συναντάται με το παρόν στον παγωμένο Βόρειο Πόλο και μαζί συγκρούονται με το μέλλον. Η σπίθα που ανάβει αυτήν την πυρκαγιά; Ένας Άγγλος στρατιώτης παρμένος κατευθείαν από τα χαρακώματα του Πρώτου Παγκοσμίου πολέμου λίγο πριν τον θάνατό του. Με αυτήν την σύγκρουση μας αφήνει ο Steven Moffat σαν το τελευταίο του αντίο στην σειρά. Και αν τα περισσότερα χριστουγεννιάτικα επεισόδια της σειράς είναι φανταστικά ταξίδια σε κάποιο παραμύθι των γιορτών, έχοντας τα μάτια τους στραμμένα σε άλλους κόσμους, ξωτικών, δώρων και στολισμένων δέντρων, το Twice Upon a Time τα έχει στραμμένα στον εαυτό του περιεργάζομενο το παρελθόν και το μέλλον του Doctor Who.
Το επεισόδιο έχει σαν βασικό “ανταγωνιστή” μια οργάνωση που συλλέγει την τελευταία διαθήκη κάθε οργανισμού λίγο πριν των θάνατο του. Όμως καθώς επέστρεφαν των στρατιώτη στην τρύπα στη γη που ήταν “καταδικασμένος” να πεθάνει, ένα λάθος στο ταξίδι στο παρελθόν τον αφήνει μια δεκαετία μετά στον Βόρειο Πόλο δίπλα στους δυο Doctors μας. Προς το τέλος της ιστορίας μαθαίνουμε το λάθος: ο Doctor αποφάσισε να πεθάνει δυο φόρες σε μια ζωή. Σε αντάλλαγμα για την ζωή του στρατιώτη;
Το κλασικό set up ιστορίας του Doctor δεν ξαφνιάζει: στυλ σταμάτα την διαβολική οργάνωση, σώσε τον στρατιώτη, βρες την Companion. Όμως εδώ ο Moffat μας πετάει ένα καρφί στην ιστορία γυρνώντας τα πράγματα ανάποδα, καθώς οι Doctors προσπαθούν να κάνουν ακριβώς το παραπάνω, η Bill αποκαλύπτει ότι είναι μαζί με την οργάνωση και ότι είναι οι μνήμες της και όχι η ίδια. Έτσι ούτε η οργάνωση είναι διαβολική, ούτε η Bill μπορεί να σωθεί μα όπως φαίνεται ούτε ο στρατιώτης.
Και έτσι επιστρέφουμε στο κέντρο της ιστορίας μας, την αλληλεπίδραση του Doctor με τον εαυτό του. Ο πρώτος Doctor εκφράζει έναν Doctor της δεκαετίας του 60, καυστικό, χωρίς βαθύ ενδιαφέρον για την ανθρωπότητα ακόμα, με μια ματιά στον κόσμο με τα μάτια της εποχής του, παιδοκεντρικά, παλιομοδίτικα και βαθιά υπεροπτικά για το μέλλον. Αυτό έρχεται σε σύγκρουση με το σύνθρονο Doctor που μοιάζει λίγο με νεαρό εγγονό που προσπαθεί να αποσιωπήσει τον σεξισμό και ρατσισμό του παππού του. Μέσα από αυτήν την διαμάχη και μέσα από την άρνηση του πρώτου Doctor να αλλάξει και ουσιαστικά να εξελιχθεί, ο Moffat κλείνει ειρωνικά το μάτι και στο funbase της σειράς που σε μεγάλο κομμάτι είχε αντιδράσει έντονα απέναντι στις αλλαγές που συμβαίνουν στην σειρά, με κέντρο την αποκάλυψη ότι η Jodie Whittaker θα υποδυθεί τον χαρακτήρα στην επομένη μορφή της. Μας δείχνει όμως και το ποσό έχει εξελιχθεί η σειρά σε αυτές τις 6 δεκαετίες που προβάλλεται. Και αυτές ακριβώς οι αλλαγές και τελικά η ελπίδα που εκφράζει ο σημερινός Doctor για όλους γύρω του είναι αυτή που τελικά πείθει τον πρώτο να ζήσει και με αυτόν τον τρόπο να αλλάξει και να εξελιχθεί.
Το “δεύτερο” πρόσωπο της ιστορίας μας, ο σημερινός Doctor, συγκρούεται με τους δικούς του δαίμονες. Δεν θέλει να αναγεννηθεί γιατί κουράστηκε πλέον να αγωνίζεται να κρατήσει πίσω την λαίλαπα του σύμπαντος και να είναι εκεί για να αλλάζει την ισορροπία της καταπίεσης, του θανάτου και της εκμετάλλευσης. Έχοντας αποδεχθεί την ματαιότητα του σκοπού του, αναζητά να αναπαυθεί εν ειρήνη. Όμως αυτή του την απόφαση έρχεται να ανατρέψει η Bill άλλα και βασικότερα η αλληλεπίδραση του με τον πρώτο Doctor. Αν και ο Doctor δεν αποδέχεται την Bill σαν τίποτα παραπάνω από τις μνήμες της και απορρίπτει την ιδέα ότι αυτό είναι το μόνο πράγμα που δομεί την ταυτότητα μας, στο τέλος, τα λόγια της και η ελπίδα για αυτόν τον κάνει να αλλάξει την τελική απόφαση του.
Έτσι δεν σώζει μόνο τον στρατιώτη, ο οποίος μεταφέρεται στην πιο ανθρώπινη στιγμή του Α πολέμου, την Χριστουγεννιάτικη εκεχειρία (μια στιγμή που όπως λένε κάποιοι ιστορικοί κινδύνεψε να ξεσπάσει ειρήνη στο δυτικό μέτωπο) αλλά και το μέλλον της σειράς. Αλλά λόγω και της αλληλεπίδρασης του με τον πρώτο Doctor αποφασίζει ότι πρέπει να αλλάξει και ο ίδιος για να εξελιχθεί στο σήμερα.
Με αυτά μας αφήνει ο Capaldi και ο Moffat στο τελευταίο τους επεισόδιο, από τα καλύτερα των τελευταίων χρόνων. Έτσι τελειώνει και αυτό το κεφάλαιο της σειράς αφήνοντας μας όμως με ενδιαφέρον και ανυπομονησία για το τι μας περιμένει για άλλη μια φορά πίσω από αυτές τις μπλε πόρτες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μας περιμένουν σίγουρα μεγάλες περιπέτειες, ταξίδια και πολύ μα πολύ τρέξιμο.
