Αnime cliché no1-Θα προστατεύσω τους φίλους μου, πίσω και σας έφαγα και τα σχετικά

Jamal Animas Από Jamal Animas 4 Λεπτά Ανάγνωσης

Ξεκινώ από τον βασιλιά των cliché, τη φάση όπου για κάποιον λόγο τους πιάνει όλους τρέλα να προστατέψουν τους φίλους τους.

Αυτό το cliché είναι τόσο cliché που το να μιλάς γι’ αυτό καταντάει cliché. Αν και το συναντάς κυρίως και χωρίς εξαιρέσεις στα shounen anime, αυτή η κλισαδούρα εμφανίζει μια καθολικότητα που δύσκολα τη βρίσκεις αλλού. Το cliché λοιπόν αυτό μερικές φορές είναι τόσο αναμενόμενο που καταλήγει να είναι βαρετό μέχρι διαόλου και ίσως κι εκνευριστικός. Τόσο που σου ‘ρχεται να πάρεις τον Sasuke τηλέφωνο να βγείτε για ένα καφέ για να μιλήσετε για το πώς θα καταστρέψετε την Konoha και τον Naruto. Ναι, θέλω να κάνω παρέα με τον Sasuke. Μόνο που αυτός δε θέλει. And that’s my point.

Και ας διευκρινίσω λίγο για να αποφύγω τυχόν παρεξηγήσεις. Υπάρχουν 2 κριτήρια για τον αν το cliché αυτό θα έχει θετικό η αρνητικό αντίκτυπο στα μάτια σου. Πρώτον, το χρονικό κριτήριο. Άλλο η πρώτη φορά (Οne Piece) και άλλο η 100η φορά που το ξαναδείς στην οποία ίσως και να συγκινηθείς περισσότερο με το Twilight. Δεύτερον και πιο σημαντικό (αν και κάπως ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟ), ο τρόπος που παρουσιάζεται. Άλλο One Piece και άλλο όταν παρουσιάζεται με υπερ-cheesy τρόπο π.χ. Fairy Tail και Katekyo Hitman Reborn (δε κράζω τα anime, κράζω κάποιες συγκεκριμένες σκηνές που είναι πιο cheesy κι από happy ending ρομαντικής κομεντί). Και η υποκειμενικότητα εδώ εξαρτάται κι από το πόσο έχεις νιώσει τη συντροφικότητα και το δέσιμο των χαρακτήρων.

Επίσης παρατηρείται και το φαινόμενο της ξαφνικής υπερντουκίασης του πρωταγωνιστή σε φάσεις όπου ο “κακός” έχει πειράξει ή δείρει τους φίλους του, ή απλά αυτοί κινδυνεύουν ή ζητάνε βοήθεια. Εδώ δεν έχει μαλακίες. Εδώ, one does not simply mess with the main character. Σ’ αυτές τις φάσεις ο τύπος σοβαρεύει τόσο που απλά πεθαίνεις αν πας κοντά του. Σ’ αυτές τις φάσεις όμως είναι που γουστάρεις (αν βέβαια τα 2 παραπάνω κριτήρια πληρούνται σε ικανοποιητικό βαθμό). Συνήθως (βασικά στο 90 % των περιπτώσεων) κάτι τέτοιες στιγμές συνοδεύονται από διάφορα power ups ή είναι η αφορμή για παρουσίαση καινούριων. Αξιοσημείωτο είναι όταν αυτά τα power ups περιέχουν και τερατώδεις μεταμορφώσεις (βλέπε Naruto, Ichigo).

Άλλα για να λέμε και τα πράματα με το όνομά τους, αυτό το cliche δεν ήταν πάντοτε ένα από τα δομικά στοιχεία των shounen. Όλο αυτό οφείλεται στο μα-ποιο-άλλο One Piece που το ξεκίνησε. Κάποτε ήταν αλλιώς. Και μιλάω για εποχή Dragon Ball. Η παρέα και η φιλία σαφώς και υπήρχαν αλλά πρώτον, δεν είχαν τη σύγχρονη “εμμονή” και δεύτερον, πιο συγκεκριμένα, πάλευαν κυρίως για να νικήσουν. Πιο απλά πράματα. Ούτε ψευτοσυγκινήσεις, ούτε αμπελοφιλοσοφίες. Απλά ξύλο και γαματοσύνη. Αν και βέβαια η περίπτωση είναι δίκοπο μαχαίρι. Πλέον, παρακολουθώντας μια “nakama wo mamoru” φάση μπορείς είτε να πεις ένα βαριεστημένο “mehh” ή να συγκινηθείς όντως. Είναι σαν να σου λένε θα σου χαρίσουμε ένα διαμάντι, μόνο που είναι κρυμμένο σε ένα βουνό από σκατά. Ξεκίνα…

Η  πιο τραγική διάσταση που μπορεί να πάρει αυτό το cliché είναι όταν βλέπεις σχετικά ή απόλυτα άχρηστους, (ψιλό)κομπάρσους κτλ να θέλουν να προστατέψουν τον πρωταγωνιστή το νταμάρι. Έλεος. Τις περισσότερες φορές αυτές οι φάσεις αρχίζουν με δακρύβρεχτο μονόλογο για το πόσο άχρηστοι νιώθουν κι ότι δε κάνουν τίποτα ή απλά χώνονται σαν τα κωλόψωμα γιατί νομίζουν ότι μπορούν. Αρκετές φορές καταλήγει σε αποτυχία. Παραδείγματα: Cana Alberona, Happy (Fairy Tail), Kyoko, Haru (Katekyo Hitman Reborn) (όχι ακριβώς πάνω στο cliché αλλά θέλω να τις κράξω γιατί τις μισώ), Tsurara (Nurarihyon No Mago), Hinata, Sakura (Naruto).

Μοιραστείτε το Άρθρο