Αvengers: Ιnfinity War- Ο Thanos (αντ)έπιτίθεται

Nίκος Γιακουμέλος Από Nίκος Γιακουμέλος 7 Λεπτά Ανάγνωσης

… ή κάπως έτσι.

Η δεύτερη ταινία της κλασικής τριλογίας του Star Wars, το Empire Strikes Back είναι ίσως η καλύτερη αναλογία για την τρίτη ταινία των Avengers. Όχι από άποψη σεναρίου αλλά από άποψη εκτέλεσης, ψυχής, υποδειγματικής εξέλιξης χαρακτήρων και σκηνοθεσίας. Το Αvengers: Ιnfinity War  δε φοβάται να λερώσει τα χέρια του, να τσαλακώσει ακόμα περισσότερο το MCU από ότι το Civil War, να απομακρύνει την δράση από τα μεγάλα μητροπολιτικά κέντρα της Δύσης, όπως το Black Panther αλλά και να προσγειώσει του τόνους της κωμωδίας και της επικής διάστασης σε ανθρώπινα, προσεγγίσιμα επίπεδα, ακόμα και την ώρα που οι ήρωες ρίχνουν φεγγάρια ο ένας στον άλλον!

Οι αδερφοί Russo, υπεύθυνοι για δύο από τις 3 καλύτερες ταινίες Mavel που έχουμε δει μέχρι σήμερα (και από τις καλύτερες υπερηρωικές γενικά) ξέρουν τους χαρακτήρες που καλούνται να διαχειριστούν και δεν αφήνουν το μέγεθος της ιστορίας να τους τρομάξει. Θα ήταν πολύ εύκολο το Ιnfinity War να είναι ένας μαξιμαλιστικός χαμός από υπερηρωική δράση, μάλιστα πολλοί το περίμεναν. Και για να είμαστε ειλικρινείς, θα ήμασταν εντάξει με αυτό. Η πολυαναμενόμενη κάθοδος του Τρελού Τιτάνα ήταν το γεγονός που 6 χρόνια πριν ένωσε τους Avengers για πρώτη φορά, η εμφάνιση του και μόνο θα ήταν αρκετή για λίγη απλή, αθώα δράση.

Ωστόσο, μπορεί το Ιnfinity War να είναι η μεγαλύτερη σε κλίμακα υπερηρωική ταινία που έχουμε δει ποτέ και να αποτελεί ουσιαστικά ένα κινηματογραφικό crossover όλης της πορείας του MCU μέχρι σήμερα, όμως εξελίχθηκε σε κάτι που ποτέ δεν ελπίζαμε: μια πολύ οικεία και προσιτή ιστορία, με δεκάδες ανατροπές, εκπλήξεις, συγκίνηση και έξυπνο γειωμένο χιούμορ η οποία σε ενθουσιάζει με κάθε ένα από τα 149 λεπτά της.

Μπορεί να νιώθουν πιο οικεία σε στενά γκρίζα γραφεία και υπόγεια, όμως σαν σκηνοθέτες δεν φοβούνται να ανοιχθούν στο διάστημα των εντυπωσιακών εφέ και πραγματι η ταινία αποτελεί μια πολύ καλή ισορροπία μεταξύ των δύο. Η ικανότητα των Russo για αυτή την λεπτή ισορροπία μεταξύ διαστήματος και καθημερινότητας, φυσικού και υπερφυσικού, ρεαλισμού και φαντασίας,σοβαρότητας και (λεπτού) χιούμορ αναδεικνύει όλες τις αρετές του υπερηρωικού (μετα)κινηματογράφου κια αποτελεί το κλειδί για την επιτυχία της ταινίας. Σε οποιαδήποτε άλλα χέρια η ταινία δε θα αποτελούσε παρά μια αδέξια συνάντηση δεκάδων υπερηρώων χωρίς σύνδεση ή συνάρτηση μεταξύ τους. Αντίθετα το Ιnfinity Wars μας δίνει απλόχερα ανθρώπινες αλληλεπιδράσεις μεταξύ των βασικών χαρακτήρων, που καλύπτουν ένα μεγάλο εύρος συναισθημάτων και, για τους πιο πιστούς του MCU, κρύβουν πολλές συγκινήσεις.

Πέρα από τους γνωστούς χαρακτήρες, ένα μεγάλο βάρος πέφτει και στις νέες προσθήκες, αυτή τη φορά από την πλευρά των κακών. Μπορεί το Black Order και τα μέλη του να φαίνονται εντυπωσιακά και πράγματι να αποτελούν φιγούρες με ιδιαίτερο gravitas, ωστόσο την ίδια στιγμή και την πιο αδύναμη και μονοδιάστατη στιγμή της ταινίας. Χαρακτήρες με την ιστορία ή το βάθος του Corvus Glaive σίγουρα άξιζαν κάτι καλύτερο, όμως πρέπει να αναγνωρίσουμε πως η παρουσία τους ήταν περισσότερο διακπεραιωτική. Όμως το ίδιο δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να ειπωθεί για τον ίδιο τον Τιτάνα, ο οποίος, μετά από 6 χρόνια ανυπομονησίας, κάνει την μεγαλοπρεπή του εμφάνιση. Πλέον, μπορούμε να πούμε πως ο Thanos του Josh Brolin (Hail, Caesar!, Jonah Hex) αποτελεί έναν από τους πιο καλογραμμένους, γκρίζους και προσγειωμένους κακούς της Marvel και μια από τις καλύτερες πλευρές της ταινίας.  Πολύ μακριά από τον καρτουνίστικο, μονοδιάστατο κακό που επιθυμεί μόνο την κυριαρχία ή το θάνατο τον οποίο φοβόμασταν ότι θα έπρεπε να ανεχθούμε, ο Mad Titan που μας παρουσιάστηκε ήταν ένας χαρακτήρας με επαρκή κίνητρα, παρουσία, γοητεία και, ναι, ανθρωπιά. Ένας πατέρας καταστροφικός που όμως φέρεται σαν τέτοιος. Ένα άτομοπου δεν αμφιβάλει ούτε λεπτό για το ότι έχει δίκιο και παλεύει μέχρι τέλους για αυτό.Με λίγα λόγια ένας άνθρωπος επικίνδυνος.

Για τους άλλους χαρακτήρες τι μπορεί να ειπωθεί; Τι περισσότερο να πει κανείς για τον Robbert Downey Jr (Sherlock Holmes,The Judge) που 10 χρόνια μας παρασύρει ως Tony Stark; Ξανά καθοδηγούμενος από τους Russo,  ο βετεράνος πλέον του ΜCU συνεχίζει την πορεία του πέρα από την ενηλικίωση του χαρακτήρα συνεχίζοντας ταυτόχρονα να αποτελεί τον κυνικό ιδιοφυή τύπο που αγαπάμε. Την ίδια, πιο γήινη, προσγειωμένη και προσιτή διάσταση δοκιμάζουν για πρώτη φορά και οι Guardians of the Galaxy, οι οποίοι αφήνουν πίσω τους χορούς και τα τραγούδια για πολύ πιο δύσκολες καταστάσεις, αλλά και ο Thor (Chris Hemsworth- GhostbustersRush) , η προσγείωση του οποίου από το ελαφρύ Thor:Ragnarok ήταν ίσως η πιο δύσκολη. Αντίθετα, οι υπόλοιποι χαρακτήρες, συνηθισμένοι στην καλογυαλισμένη εσάνς καθημερινότητας των σκηνοθετών δεν είχαν τόσες απώλειες, με καλύτερο παράδειγμα τον Captain America του Chris Evans (Snowpiercer, Gifted) να κολυμπά σαν ψάρι στο νερό. Την ίδια στιγμή οι Russo βρίσκουν την ευκαιρία να βαθύνουν την συναισθηματική έρευνα σε χαρακτήρες που το είχαν βαθιά ανάγκη, όπως ο Bruce Banner (Mark Ruffalo– Foxcatcher,Shutter Island) ή το ζεύγος των Vision (Paul Bettany– Journey’s End,Priest ) και Scarlet Witch (Elizabeth Olsen- Ingrid Goes West ,Old Boy).

Xωρίς να υπονοούμε πως είναι τέλεια (το μέγεθος της ιστορίας, ο αριθμός των χαρακτήρων και των τοποθεσιών, σε όλα τα μήκη και πλάτη και ύψη του διαστήματος σίγουρα δημιουργούν ελλείψεις), το Ιnfinity Wars καταφέρνει πολλά περισσότερα από όσα ελπίζαμε. Όμως τελικά η κινηματογραφική Marvel σκαρφάλωσε σε μια νέα κορφή την οποία όχι μόνο δεν περιμέναμε αλλά και πλέον δεν τολμάμε καν να ελπίζουμε πως θα ξεπεράσει.

…και αν ο κόσμος βυθιστεί αύριο, πάντα θα έχουμε το Infinity Wars!

Μοιραστείτε το Άρθρο
Γεννήθηκε με μεγάλη επιτυχία αλλά μετά άρχισε καπου να δυσκολεύει το πράγμα. Σπούδασε Επικοινωνία και μετά αποφάσισε πως δεν του αρέσει να επικοινωνεί. Όνειρο του να μετακομίσει στην Σαχάρα όπου θα έχει ησυχία, αλλά μέχρι να το καταφέρει δουλεύει κωπηλάτης.