Ο Αλχημιστής, βιβλίο 2- Mυστικά και προδοσίες στην Μητρόπολη του Χρυσού

Έφη Kαραχάλιου Από Έφη Kαραχάλιου 4 Λεπτά Ανάγνωσης

Η συνέχεια της σειράς κλιμακώνει την εσωτερική σύγκρουση μεταξύ των ηρώων και επενδύει στην ίντριγκα και τα παιχνίδια εξουσίας.

Ο Ιγκόρ με το αιχμάλωτο Γουίβερν φτάνουν στην Μητρόπολη του Χρυσού για να τον παραδώσει στην βασίλισσα. Η μάχη με τους κανιβάλους έληξε νικηφόρα και μένει να εξεταστεί το άσυλο του πλάσματος. Η αντίδραση της βασίλισσας δεν είναι η αναμενόμενη και έτσι ξεκινά ένα πολύ ενδιαφέρον ψυχογράφημα του Ιγκόρ.

Στην πάροδο αυτών των δυο βιβλίων, ο Ιγκόρ αμφισβητείται από τους πάντες. Έτσι από μεγάλος στρατηγός καταλήγει το στράτευμα του να κάνει ανταρσία, από εξέχων μέλος του βασιλείου έρχεται ο εξευτελισμός του από την βασίλισσα, από περήφανος γιος απογοητεύει την μητέρα του. Οι πολλαπλοί του ρόλοι στο βασίλειο έρχονται σε σύγκρουση και κομβικό σημείο είναι η εμφάνιση του Γουίβερν. Το καταπιεσμένο και μυστηριώδες πλάσμα με την ανυπολόγιστη δύναμη ζητά άσυλο αλλά κανείς πέρα του Ιγκόρ δεν είναι διατεθειμένος να το βοηθήσει. Αυτό εξηγείται από την κακή οικονομική κατάσταση του βασιλείου, όπου ο χρυσός, το μόνο μέσο που μπορεί να καθυποτάξει ένα Γουίβερν, λιγοστεύει. Παράλληλα λοιπόν με την πτώση του οικονομικού επιπέδου, αναδεικνύονται τάσεις αυταρχικοποίησης και θωράκισης του καθεστώτος και ο Ιγκόρ ως μέχρι πρότινος μέρος αυτού του συστήματος, γίνεται ο πρώτος που θα το αντιληφθεί. Η προστατευτική του στάση απέναντι στο Γουίβερν με τα επακόλουθά της δημιουργεί μια ρωγμή στην συνείδησή του. Το Γουίβερν αν και φαίνεται να μην αντιπαθεί τον Ιγκόρ, δεν σταματά να βλέπει τους Αλχημιστές ως τους ιστορικούς φορείς καταπίεσης του είδους και με την πρώτη ευκαιρία τον προδίδει.

Οι χρωματικοί τόνοι αλλάζουν σε αυτό το βιβλίο, μιας και τοποθετούμαστε στην Μητρόπολη του Χρυσού. Οι πρώτες σελίδες με την μάχη στο νερό είναι ίσως από τις αισθητικά αρτιότερες του βιβλίου, όπου το γαλάζιο του νερού εμπλουτίζεται με στοιχεία χρυσού και κόκκινου. Αυτοί οι τόνοι του κίτρινου και του κόκκινου δίνουν ένταση στις σελίδες και πετυχαίνουν να μεταφέρουν αισθητικά την αίγλη του βασιλείου. Έτσι σε πολλά σημεία φορτώνονται τα καρέ με επιπλέον στοιχεία και λεπτομέρειες ώστε να ανταποκρίνονται στο πομπώδες και επιφανειακό στυλ της Μητρόπολης. Στα καρέ αντίστοιχα που κυριαρχεί το Γουίβερν επιστρέφουμε στο αισθητικό αποτέλεσμα του πρώτου βιβλίου, όμως εδώ είναι ξεκάθαρη η προσπάθεια του να ωσμωθεί η επική φαντασία με ανεπαίσθητα στοιχεία πολιτικού θρίλερ.

Το ενδιαφέρον τελικά αυτής της ιστορίας είναι ότι σπάει τα στεγανά του είδους της επικής φαντασίας, εκμεταλλευόμενη παράλληλα τα καλύτερα στοιχεία του. Η Μητρόπολη του Χρυσού συνδυάζει την αισθητική των Αγίων Τόπων την εποχή των Σταυροφοριών με την αρχιτεκτονική ινδικών κτιρίων βγαλμένων από τον Αλαντίν, ενώ το Γουίβερν με τα τατουάζ και το στενό δερμάτινο παντελόνι θυμίζει ροκ σταρ στα 80s. Ξεφεύγοντας από το πρώτο κόμικ του Monsieur Charlatan, η Μητρόπολη του Χρυσού κερδίζει επάξια μια θέση στα καλύτερα ελληνικά κόμικ και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Jemma Press.

Ο Αλχημιστής είναι υποψήφιος στις κατηγορίες του Καλύτερου Σχεδίου και του Καλύτερου Εξωφύλλου στα Ελληνικά Βραβεία Κόμικς 2019

Μοιραστείτε το Άρθρο