Final Space- To animation που είχαμε ανάγκη αλλά δεν το ξέραμε

Nίκος Γιακουμέλος Από Nίκος Γιακουμέλος 6 Λεπτά Ανάγνωσης

Το καλοκαίρι μπορεί να απομακρύνεται αλλά αυτά που έφερε μαζί του θα τα σκεφτόμαστε για καιρό. Πέραν από τις διακοπές, αυτό σημαίνει (στην εποχή του streaming και των μεγάλων παραγωγών) και νέες σειρές. Στο επίπεδο του animation, για πολλούς, πριν το δούν, καλοκαίρι σήμαινε Disenchantment. Πράγματι, η σειρά του Matt Groening ήταν μια μεγάλη, εντυπωσιακή παραγωγή, με μεγάλα ονόματα πίσω της και όλες τις δυνατότητες μπροστά της. Τελικά, η Απογοήτευση, με τον πανάκριβο συνδυασμό παραδοσιακού και 3D animation δεν κατάφερε να γοητεύσει το κοινό, αφήνοντας μια πικρή γεύση. Και τελικά, ο τίτλος του animation του καλοκαιριού, πάει επάξια σε μια μικρή, χωρίς ιδιαίτερες αξιώσεις παραγωγή, για την οποία λίγα είχαν ακουστεί πριν, το Final Space των Olan Rogers ( Conan, Pocket Rocket) και David Sacks (Τhe Simpson, The Tick).

Αρχικά στο TBS και μετά στο Netflix, η σειρά που θα σας κάνει να αφήσετε το Netflix and Chill και θα σας δημιουργήσει θέματα (σαν αν μην έφταναν αυτά που άφησε στο διάβα του το Bojack Horseman) δεν γεμίζει το μάτι στην αρχή. Το παραδοσιακό, οριακά χοντροκομμένο του σχέδιο θυμίζει έναν φτωχό συγγενή Futurama, ενώ τα αστεία είναι μια περίεργη μείξη blue και brown space humor, που φέρνει έντονα στο νου το Red Dwarf. Ωστόσο, το Final Space δεν πρέπει να σας ξεγελά. Είναι μια καθαρόαιμη, πολύ σκοτεινή, αλλά ανθρώπινη και ζεστή space opera, που βασίζεται όχι στο space office  comedy μοτίβο του Futurama, αλλά περισσότερο σε σειρές όπως το Firefly ή, πολύ περισσότερο, το αγαπημένο Farscape, με το οποίο μοιράζεται και πάρα πολλά στοιχεία πλοκής, σε βαθμό παρεξήγησης (το πλοίο-φυλακή που γίνεται σπίτι μιας ομάδας απόβλητων, τους οποίους κυνηγά ένας παρανοϊκός και παραμορφωμένος δικτάτορας που προσπαθεί να καταστρέψει τον κόσμο…).

Και, όπως ακριβώς και το Farscape, έτσι και εδώ, η δύναμη της σειράς δεν είναι  η πλοκή της, παρά το γεγονός οτι  μόνο κοινότυπη δεν θα την χαρακτήριζε κανείς, ειδικά αναλογιζόμενος τα dark twists της  για την τύχη των ηρώων της, και μια αγχωτική ατμόσφαιρα την οποία στην επιβάλλει ήδη με το καλημέρα σας . Σε αυτό συμβάλει και ασφυκτική αντίστροφη μέτρηση με την οποία ξεκινά κάθε επεισόδιο: ένας δυσοίωνος διάλογος αναπόλησης του πρόσφατου παρελθόντος και (αποτυχημένου) συμβιβασμού με τον θάνατο.

Γενικότερα, το όλο χιούμορ της σειράς, ενώ έχει αρκετές στιγμές αγνού splatter, γίνεται γρήγορα πολύ σκοτεινό και προσωπικό. Δεν φοβάται να πάει σε μέρη που οι κανονικές σειρές δράσης δεν πάνε. Eπίσης, σε πολλά του σημεία το χιούμορ προκύπτει από την αυξομείωση της συναισθηματικής έντασης, όπου ο κίνδυνος και το δράμα εναλλάσονται απότομα με χαλαρές, στα όρια της εφηβικής ανωριμότητας.Από ότι φαίνεται οι δημιουργοί της σειράς ξέρουν πολυ καλά πως λειτουργεί  η φρουδική  θεωρία της έκλυσης της έντασης του χιούμορ και πως μπορεί το τελευταίο να λειτουργήσει δομικά σε μια σειρά και όχι ως τελικός σκοπός (μόνο).

 Την ίδια στιγμή το show αγγίζει, με έναν τρόπο επιπόλαιο, επιφανειακό, meta και αυτοαναφορικό, αλλά σίγουρα αισθητό, πολλά  ζητήματα των σύγχρονων σχέσεων με μια υπαρξιστική διάθεση. Δεν καταφέρνει πάντα να αξιοποιήσει αυτή του τη διάθεση, ωστόσο καταπιάνεται και παλεύει μαζί της. Ένα μέρος της ατμόσφαιρας του πηγάζει αυτό αυτή, επομένως δεν είναι εντελώς χαμένος κόπος…

Η μεγαλύτερη δύναμη της σειράς είναι ακριβώς οι χαρακτήρες, οι φορείς της σειράς που πάνε το χιούμορ, τη δράση και, την δική τους εξέλιξη παραπέρα. Ουδείς από τους απεικονιζόμενους χαρακτήρες της σειράς δεν χάνει, στην πορεία της σειράς, τη δυνατότητα να ωριμάσει, αν εξελιχθεί και να γίνει από μια απλή καρικαρούρα ή comic relief ένας ζωντανός χαρακτήρας και φορέας δράσης και ενσυναίσθησης. Από τον ανώριμο και εγωιστή πρωταγωνιστή  Gary Goodspeed, που γίνεται ένας αληθινός ήρωας, μακριά από macho αναπαραστάσεις, μέχρι τον Αvocato (best cat name ever) που από ψυχρός δολοφόνος γίνεται ένα άξιο πατρικό πρότυπο και φίλος. Όλοι οι χαρακτήρες, ακόμα και τα ρομπότ ή τα διαστημόπλοια (το Galaxy 1 κοντράρει το Enterprise), καταλήγουν σε εντελώς διαφορετικά σημεία από την εκκίνηση τους και το αν βλέπεις μια σειρά να γράφει τόσο ζωντανούς χαρακτήρες σε τέτοιο επίπεδο είναι τουλάχιστον αξιόλογο.

Στην δυναμική παρουσία των ηρώων τεράστιο ρόλο έπαιξε και το πολύπλευρο voice casting που έγινε. Ανάμεσα στις μεγάλες εκπλήξεις της σειράς ήταν ο ίδιος ο 10oς Doctor, David Tennant(Doctor Who, Jessica Jones) και μάλιστα ξανά σε ρόλο villain, στον οποίον, παρά το μικρό του μέγεθος, κατάφερε να προσδώσει ένα διαστημικό gravitas! Tο εύρος προφορών και τονικότητας που μπορεί να πιάσει ο αγαπητός Σκωτσέζος είναι πάντα αξιοθαύμαστος.  Eξίσου ευχάριστα παράξενη ήταν και η συμμετοχή του Steven Yeun (Okja, Walking Dead) ως του αγοριού που μεγάλωσε βίαια. Ωστόσο, τα μεγαλύτερα εύσημα στο επίπεδο του voice acting ανήκουν στον δημιουργό Olan Rogers, o oποίός έδινε την φωνή του σε 3 κεντρικούς χαρακτήρες, ο καθένας με την δική του βαρύτητα, από τον πρωταγωνιστή μέχρι το πιο αξιολάτρευτο όπλο μαζικής καταστροφής στην ιστορία του animation (Μοοncake) έως και τον…crossdresser αρχηγό της αντίστασης οι οποίοι μοιράζονταν αρκετές σκηνές, θυμίζοντας μας τον πολυτάλαντο Seth Macfarlane (Family Guy).

Το Final Space είναι ένα υποβλητικό, υποτιμημένο animation που αν σας αρέσουν οι space opera-τικές, υπαρξιακές περιπέτειες, γιατι από ότι φαίνεται σε αυτή την εποχή της τηλεόρασης υπάρχει κάτι για τα πάντα, δεν ξέρω τι ακριβώς περιμένετε και δεν το έχετε δει.

Μοιραστείτε το Άρθρο
Γεννήθηκε με μεγάλη επιτυχία αλλά μετά άρχισε καπου να δυσκολεύει το πράγμα. Σπούδασε Επικοινωνία και μετά αποφάσισε πως δεν του αρέσει να επικοινωνεί. Όνειρο του να μετακομίσει στην Σαχάρα όπου θα έχει ησυχία, αλλά μέχρι να το καταφέρει δουλεύει κωπηλάτης.