Αquaman- Η χαβαλεδιάρικη βουτιά του DCEU

Nίκος Γιακουμέλος Από Nίκος Γιακουμέλος 6 Λεπτά Ανάγνωσης

Η αλήθεια είναι πως ο Aquaman αποτελεί παραδοσιακά τον στόχο πειράγματος και γέλιου μεταξύ των comic fans. Για αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό η αρχική καταγωγή του στην χρυσή και ασημένια περίοδο των comics, από την οποία δεν κατάφερε ποτέ να ξεφύγει, τουλάχιστον όχι ολοκληρωτικά. Το DCEU το γνώριζε αυτό και έτσι, στην πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση του βασιλιά της Ατλαντίδας, στο Justice League ουσιαστικά επιχείρησε να του προσδώσει μια Snyder-ική, σκοτεινή και, κακά τα ψέμματα, αρκετά 00s εικόνα, προχωρώντας σε διάφορες απόπειρες remake του image του Αντλάντιου.

Ωστόσο, κινηματογραφικά, με την εγκατάλειψη του project από τον Snyder για προσωπικούς λόγους και την συνέχιση του από τον Joss Wheadon, (Firefly, Avengers) έναν σκηνοθέτη εντελώς διαφορετικού ύφους, η σκοτεινή εικόνα του Aquaman εγκαταλείφθηκε για μια πιο χαβαλεδιάρικη, προσγειωμένη εμφάνιση που ταίριαζε περισσότερο και στο προσωπικό στυλ του Momoa (Conan, Game of Thrones). Kαι είναι αυτή η αισθητική τελικά που επέλεξε ο κατά βάση σκηνοθέτης θρίλερ James Wan (Saw, The Conjuring). Το αποτέλεσμα; Μια  ακραία campy αλλά και ακραία fun to watch υπερηρωική ταινία που θέτει ως κύριο στόχο της να σε κάνει να περάσεις καλά. Και το καταφέρνει απόλυτα.

Ο Wan κατανοεί πως η καταγωγή του ήρωα του είναι αστεία, κατανοεί πως το “κουσούρι” των comics δεν φεύγει εύκολα και έτσι αποφασίζει όχι να τα καλύψει με μαύρο eyeliner, αλλά να τα αποδεχθεί και να μεταφέρει έναν comic book accurate Aquaman στην μεγάλη οθόνη. Ξεχνώντας τα ολόξανθα μαλλιά και την άρια εμφάνιση, ο μιγάς Μοmoa συναντά τον μιγά Wan για μια ταινία που μπορεί να μην παίρνει στα σοβαρά  τον εαυτό της αλλά παίρνει το παρελθόν του ήρωα και το κοινό.

Τα θέματα του Wan μόνο αμυδρά μπορεί να χαρακτηριστεί ότι έχουν ως πλαίσιο τους ένα ασαφές eco-tribal sci fi στοιχείο. Αυτό ωστόσο δεν επιδρά καθόλου ούτε στην κατεύθυνση ούτε στη πλοκή της ταινίας. Αντίθετα αποτελούν τη βάση για ένα μαξιμαλιστικό, space οpera- τικό παραμύθι, που  απλά τυγχάνει να λαμβάνει χώρα στον πυθμένα της θάλασσας. Θα μπορούσε  κάλλιστα να είναι σε έναν άλλον πλανήτη, ή στο αχανές διάστημα, αφού περισσότερα κοινά έχει λόγου χάρη με το Star Wars, παρά με το Umi no Triton. 

Για να είμαστε ειλικρινείς, το Aquaman έχει πολλά κοινά με τα περισσότερα μεγάλα franchise της μαζικής κουλτούρας, αφού όχι μόνο βασίζεται σε κοινές θεματικές, αλλά και εξόφθαλμα αντιγράφει στοιχεία,plot points ακόμα και χαρακτήρες από μια σειρά ταινιών, που ξεκινούν από υπερηρωικές (πχThor, Antman), κλασσικές(Karate Kid, Star Wars) και φτάνουν μέχρι… campy εφηβικές σειρές (Power Rangers). Αυτό δεν γίνεται ούτε ύπουλα ούτε κακοπροαίρετα. Η δυναμική της ταινίας και του ίδιου του πρωταγωνιστή κάνουν τέτοιες παρατηρήσεις να φαντάζουν δευτερευούσης σημασίας. Η υπερκινητική φιγούρα του Μοmoa, της οποίας το κέφι δένει όλη την ταινία παρασύρει τον θεατή, ο οποίος καταλήγει να αντιμετωπίζει αυτές τις ομοιότητες περισσότερο σαν έκδηλα easter eggs, παρά σαν οτιδήποτε άλλο. Ίσως έχουμε συνηθίσει πολύ την αντιγραφή στα μεγάλα blockbusters… Αυτό δεν μοιάζει καθόλου κακό βέβαια, αφού ο Wan βρίσκει την ευκαιρία να ξεσαλώσει με τα special effects σε αυτό το grander than life πλαίσιο και μας δίνει μερικές πολύ ενδιαφέρουσες χωρογραφημένες σκηνές μάχης χρησιμοποιώντας την μυθολογία της Ατλαντίδας ως έναυσμα για την μείξη καθαρόαιμου fantasy και sci- fi, όπως επίσης και μερικές δυνατές ψηφιακές τοπογραφίες. Η δουλειά που έχει γίνει στον συνδυασμό του υδάτινου στοιχείου με αυτό της επιστημονικής φαντασίας είναι σίγουρα διασκεδαστική.

Ωστόσο είναι φανερό πως το ενδιαφέρον του σκηνοθέτη περιορίστηκε στο θέαμα, και έτσι άλλες πτυχές της ταινίας αφέθηκαν στη τύχη τους. Η καθοδήγηση των ηθοποιών είναι ίσως το μεγαλύτερο πλήγμα. Αν εξαιρεθεί ο Momoa, οι υπόλοιποι ρόλοι φαντάζουν ξύλινοι και τρομακτικά αποστασιοποιημένοι από τα γεγονότα, αδυνατώντας να τα πάρουν στα σοβαρά ή να τα αφήσουν να προκαλέσουν κάποια σύγκρουση μέσα τους. Η συμπρωταγωνίστρια του, Amber Heard (Τhe Rum Diary, The Danish Girl) είναι περιορισμένη στο ρόλο μιας κοκκινομάλλας συνοδηγού η οποία σποραδικά μόνο έχει χώρο να εκδηλώσει κάποια πρωτοβουλία. Αντίθετα, οργιάζουν οι στιγμές όπου ο φακός λειτουργεί σκοποφιλικά πάνω της, σαν να την θεωρεί μέρος του τοπίου ή ένα ακόμα εξωτικό θέαμα. Σε παροπλισμένο, δυστυχώς, ρόλο λειτουργεί και ο Willem Dafoe (Spiderman, Death Note) κάτι πραγματικά κρίμα, αφού όλοι ξέρουμε τις δυνατότητες ενός τόσο σημαντικού ηθοποιού, για το είδος και γενικά.  Στην ίδια νότα, ο Ocean Master του Patrick Wilson (Watchmen) και ο Black Manta του Yahya Abdul-Mateen II (Τhe Get DownThe Handmaid’s Tale) είναι εντελώς χάρτινοι, αδιάφοροι και ανίκανοι να παρουσιάσουν τον παραμικρό κίνδυνο ή συναίσθημα.

Την ίδια μοίρα έχουν και τα τοπία αλλά και οι άνθρωποι που τα γεμίζουν, αφού όλοι χρησιμεύουν απλά σαν το σκηνικό για την επόμενη μάχη. Η ταινία αδιαφορεί για τους χαρακτήρες, την ιστορία και τους ανθρώπους. Υπάρχουν απλά για την local εμπειρία και τίποτα άλλο.

Επιλογικά: είναι το Aquaman η ταινία που θα σώσει το DCEU; Σίγουρα όχι. Το Aquaman δεν είναι καλή ταινία και δεν θα έπρεπε να λειτουργεί σε κανένα επίπεδο. Και όμως, το κάνει. Είναι από τώρα ένα υπερηρωικό guilty pleasure και, όπως έχουν ήδη πει στο honest trailer (για άλλη ταινία, αλλά πόσο ταιριάζει) δεν μπορούμε να καταλάβουμε αν είναι so dumb it’s awesome ή so awesome it’s dumb. Σε κάθε περίπτωση, η Ατλαντίδα έχει βασιλιά και εμείς δεύτερη αγαπημένη DC ταινία.

Μοιραστείτε το Άρθρο
Γεννήθηκε με μεγάλη επιτυχία αλλά μετά άρχισε καπου να δυσκολεύει το πράγμα. Σπούδασε Επικοινωνία και μετά αποφάσισε πως δεν του αρέσει να επικοινωνεί. Όνειρο του να μετακομίσει στην Σαχάρα όπου θα έχει ησυχία, αλλά μέχρι να το καταφέρει δουλεύει κωπηλάτης.