4 τύποι θεατών σε ταινίες με υπερήρωες

Αλέξανδρος Μινωτάκης Από Αλέξανδρος Μινωτάκης 6 Λεπτά Ανάγνωσης

Τους είδαμε ξανά στο Age of Ultron, τους την έχουμε στημένη στο Batman v. Superman  και ευελπιστούμε ότι δεν θα πατήσουν στο Ant-Man, εκτός βέβαια και αν μάθουν ότι πρωταγωνιστεί ο γκόμενος της Φοίβης από τα Φιλαράκια.

  1. Ο τραγικά άσχετος

Πρέπει να καταλάβετε ότι όταν μπαίνουμε στην αίθουσα δίνουμε μάχη με τον ελιτισμό μας. Πρέπει να καταλάβετε πόσο συγκρατιόμαστε να μην κάνουμε σχόλια για το πόσο διαφορετικό ήταν το κόμικ, να μην σχολιάσουμε το χρώμα του Nick Fury (όχι δεν είναι μαύρος!), γενικά να μην είμαστε όπως ο τέταρτος τύπος σε αυτή τη λίστα. Και πρέπει να καταλάβετε ότι δεν μας βοηθάει καθόλου ο τύπος που ρωτάει «ποιος είναι αυτός ο πράσινος;» και «γιατί πετάει αυτός» και εννοεί τον Iron Man. Οι απαιτήσεις μας είναι χαμηλές, πολύ χαμηλές στην πραγματικότητα. Μάθε απλά το who is whom των πρωταγωνιστών της ταινίας. Ας μην ξέρεις για το σε ποιο phase είμαστε, για το ποιος είναι ο κακός ή το τι έγινε στις 10 προηγούμενες ταινίες. Πάρε όμως μέτρα για να μην ρωτάς συνέχεια το διπλανό σου, γιατί μπορεί να γίνεις κουραστικός και να σου απαντήσουμε εμείς…

  1. Ο εμπαθής

Αυτός είναι ο χειρότερος όλων. Όλοι οι άλλοι διορθώνονται, όλοι αλλάζουν, όχι όμως ο κομπλεξικός τύπος που ήρθε να πουλήσει μαγκιά και ειρωνεία στην ιερή για εμάς ώρα. Μιλάω για σένα που κάνεις εξυπνακίστικα σχόλια του τύπου «ναι και καλά πώς έγινε αυτό», για εσένα που νομίζεις ότι δείχνει ωριμότητα όταν είσαι στον ίδιο χώρο μαζί μου αλλά με κοιτάς με απαξίωση γιατί με ενθουσιάζει αυτό που βλέπω. Δεν υπάρχει βέβαια πιο παιδιάστικη συμπεριφορά από τα κακεντρεχή σχόλια την ώρα της ταινίας. Δεν ξέρω ποιος σε κουβάλησε στην αίθουσα, δεν ξέρω γιατί πέταξες με άνεση 7 ευρώ για κάτι που βαριέσαι (ή υποκρίνεσαι ότι βαριέσαι), αλλά δεν σε θέλουμε άνθρωπε μου! Πρόκειται μακράν για τη χειρότερη και πιο συνεπή κατηγορία, θα τον βρείτε παντού. Ακόμα και τη 2η φορά που έβλεπα το Χόμπιτ δεν άντεξα και τον έβρισα…

  1. Ο χάχας

Να μην παρεξηγηθούμε. Εκτιμούμε, σχεδόν όλοι, τη στροφή της Marvel την τελευταία δεκαετία από το πομπώδες ύφος των υπερηρωικών ταινιών και το στόμφο που συνοδεύει κάθε λέξη, το ύφος και την πόζα που δηλώνει ότι κάθε στιγμή κρίνεται το μέλλον της ανθρωπότητας. Λατρεύουμε κάθε διάλογο στα Iron Man, την προσπάθεια του Captain America να προσαρμοστεί στην εποχή (και το μπλοκάκι που κουβαλάει στην αρχή του Winter Soldier) και τον αυτοσαρκασμό του Bruce Banner. Ελπίζουμε τον ίδιο δρόμο να διαλέξει η DC στις δικές της παραγωγές, αν και το Man of Steel, δεν δικαίωσε την ελπίδα. Όμως, σε κάθε περίπτωση, ξέρουμε ότι δεν βλέπουμε κωμωδία και τέλος πάντων, θέλω να πιστεύω ότι έχω αρκετή αίσθηση του χιούμορ ώστε να μη σπαρταράω όταν ο Tony Stark προσπαθεί να σηκώσει το σφυρί του Thor και δεν τα καταφέρνει. Πάντα όμως υπάρχει κάποιος που γελάει κακαριστά, τσιριχτά και επαναλαμβανόμενα. Δεν πειράζει όμως, δεν πρέπει να κρατάμε κακία (και κάποια στιγμή πρέπει να απολογηθώ για τα σπαστικά σουτ! που κάνω στο χαρωπό διπλανό μου). Αυτό το κοινό, που τόσο μικρή σχέση έχει με τους Avengers,  τους X Men και οτιδήποτε σχετικό, έχει βοηθήσει να βγει το είδος από την απαξίωση. Η παρουσία τους στην αίθουσα αποτελεί την πιο τρανταχτή απόδειξη ότι οι superhero movies βρίσκονται στην καλύτερη φάση τους.

  1. Ο κακός εαυτός μας
                  Όλοι οι «βλαμμένοι» του είδους έχουμε πιάσει τον εαυτό μας κάποια στιγμή να κοιτάει γύρω  του υπεροπτικά και σκέφτεται «ποιοι είναι όλοι αυτοί;», «πόσα τεύχη έχουν σπίτι τους;», «ξέρουν τι πάνε να δουν;». Στο Age of Ultron με ενόχλησε που κανένας δεν φάνηκε να αναγνωρίζει τον Vision με τη μία, η παρέα μου επισήμανε ότι μόνο εγώ ήμουν έτοιμος να καβαλήσω το μπροστινό κάθισμα. Δεν ξέρω τι μας πιάνει. Είμαστε κρυφο-hipster; Θέλουμε να είμαστε 5-10 τύποι  και να συζητάμε μόνοι μας, ως μυημένοι; Έχουν δίκιο κάτι περίεργες θεωρίες που λένε ότι οι οπαδοί της υποκουλτούρας, αισθάνονται ολοκληρωμένοι μόνο όταν είναι περιθώριο; Δεν το πολυπιστεύω. Κατά βάθος έχουμε χαρεί απίστευτα με ότι συμβαίνει τα τελευταία χρόνια και δεν τολμούμε να το πιστέψουμε.

Όσο και να γκρινιάζουμε, δεν ξεχνάμε ότι οι 3 πρώτοι είναι δείγμα της τεράστιας επιτυχίας των superheroes. Για αυτό το λόγο θα συγκρατούμε διαρκώς τον ελιτισμό μας, θα κρατιόμαστε να μην γίνουμε ο τέταρτος τύπος, ελπίζοντας ότι κάποιος από αυτούς θα σταθεί μερικά δευτερόλεπτα παραπάνω όταν περάσει από ένα κομιξάδικο, θα χαζέψει τη βιτρίνα λίγο παραπάνω, μπορεί ακόμα και να αγοράσει κάτι. Και σε κάθε περίπτωση θα σταματήσει να αναφέρεται στην αγαπημένη μας τέχνη ως «μίκυ-μάου» (το ς παραλείπεται για να μας πληγώσει ακόμα περισσότερο), γιατί του πρόσφερε στιγμές απόλαυσης έστω και για ένα δίωρο.

Μοιραστείτε το Άρθρο
Συνάντησε μικρός το Star Wars και έκτοτε βρήκε πως θέλει να γίνει Jedi. Προπονείται με διαλογισμό 18 ώρες την μέρα. Τις υπόλοιπες τις περνάει καμουφλαρισμένος ως υποψήφιος διδάκτορας γιατί κανείς δεν του είπε πως ανακλήθηκε το Order 66.