Agent Carter- Η μεγάλη κυρία της Μarvel δεν παραιτείται ποτέ!

Nίκος Γιακουμέλος Από Nίκος Γιακουμέλος 8 Λεπτά Ανάγνωσης

Πριν λίγες μέρες επιβεβαιώθηκε ένας μεγάλος μας φόβος. Το εξαιρετικό Agent Carter δεν κατάφερε να συγκινήσει άλλο το κοινό και μετά από δύο σεζόν μας αποχαιρετά, αφήνοντας μας με πολύ πικρία,πολλά αναπάντητα ερωτήματα και κάποιες μικρές τρύπες στο ψηφιδωτό του MCU. Ωστόσο αυτό δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να χαρούμε για όσο καιρό η μεγάλη κυρία της  Μarvel ήταν μαζί μας. Πάμε λοιπόν να δούμε γιατί το γιατί η σειρά αυτή θα μας λείψει και γιατί όσοι δεν την έχετε δει θα πρέπει να την τσεκάρετε!

Με όλο τον σεβασμό και την αγάπη που τρέφουμε στις ηρωίδες του ΜCU, η αλήθεια είναι πως μονάχα μία αξίζει τον τίτλο Μεγάλη Κυρία:Η Peggy Carter, την οποία γνωρίσαμε στο (μέτριο η αλήθεια είναι) Captain America, the First Avenger, ξεκίνησε την δίκη της πορεία μέσα από μια  σειρά, η οποία ουσιαστικά αποτελούσε ένα prequel του Marvel’s Agents of Shield, ωστόσο όμως τελείως ανεξάρτητο σε υπόθεση, χαρακτήρες και ανάπτυξη. Η παραγωγή εστίαζε στις περιπέτειες της Peggy Carter, η οποία αποτελεί μια ιστορικά ηγετική μορφή στο  σύμπαν της Μarvel. Ήταν μία από τις ιδρυτικές προσωπικότητες της Shield, ενώ κάθε flashback ή αναφορά στο παρελθόν όφειλε να αναφέρει τουλάχιστον μία φορά το όνομα της. Αυτή την προσωπικότητα κλήθηκε να ερμηνεύσει στις μεταφορές  (σειρές και ταινίες) η Βρετανή  Hayley Atwell (Pillars of the Earth, Black Mirror, Captain America), η οποία, ούτε λίγο ούτε πολύ, αποτελεί μία από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της.

Η Atwell καταφέρνει και γίνεται η πραγματική απόλαυση της σειράς, κυριαρχώντας σε κάθε σεκάνς, κάθε δευτερόλεπτο που η κάμερα βρίσκεται πάνω. Η επιβολή αυτή δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της έξοχης κίνησης της στο φακό, ενός δουλεμένου physic που μπορεί εύκολα να περάσει από την δράση στο romance. Πολύ περισσότερο από αυτά, η Atwell κάνει χρήση όλου του σώματος και της φωνής της με αυτόν τον λεπτό και αδιόρατα γοητευτικό τρόπο, που καθιστά την φιγούρα σταθερή αλλά ταυτόχρονα εύπλαστη και ικανή να εκδηλώσει εσωτερικά τα πάθη και τον αγώνα μιας γυναίκας σε έναν κόσμο αντρών.

Η μάχη αυτή αποτελεί και τον κεντρικό πυρήνα της σειράς. Πέρα από τις (αναμενόμενες) υπερβολές που έχει κάθε comicbook σειρά, πέρα από τις απόπειρες για καταστροφή του κόσμου (Αμερικής) για λόγους αόριστους και νεφελώδεις, το Agent Carter εστιάζει με έναν άρτια τεχνικά τρόπο στην αναπαραγωγή του ανδροκρατούμενου  κόσμου και του πρόδηλα εχθρικού κλίματος που επικρατούσε απέναντι σε γυναίκες και έγχρωμους σε μια Αμερική που μόλις είχε βγει νικηφόρα από έναν παγκόσμιο πόλεμο και έμπαινε στην σκιά της απειλής ενός άλλου, Ψυχρού. Βλέπουμε σε πρώτο πλάνο την αντιζηλία, την σεξιστική αντιμετώπιση της  Carter, η οποία, παρά το γεγονός ότι ήταν παρασημοφορημένη ηρωίδα πολέμου, στα μάτια των συναδέλφων της παρέμενε “απλά” γυναίκα. Αυτή ή έντονα φεμινιστική σκοπιά, τόσο διακριτικά αλλά σταθερά δοσμένη, είναι από τα πράγματα που σε κερδίζουν αμέσως στην σειρά.

Ταυτόχρονα, η σειρά των Christopher Markus και Stephen McFeely (Captain America) είχε προικιστεί με όλες τις αρετές μιας αναγνωρισμένης σειράς ήδη από το ντεμπούτο της, εξαιτίας της συνάφειας με το υπόλοιπο MCU, συμπεριλαμβανομένου και του budget. Η παραγωγή ήταν κάτι λιγότερο από τέλειο, ενώ η απεικόνιση της περιόδου (τέλη 1946) συναγωνιζόταν σειρές εποχής εστιασμένες σε αυτό το κομμάτι, όπως πχ το Mad Men και το Dowtton Abbey. Τα σκηνικά, τα ρούχα, τα cgi (όταν χρειαζόταν) ήταν ιδιαίτερα δουλεμένα. Η σκηνοθεσία της σειράς, διακριτική αλλά δυναμική, αποτέλεσε άλλη μια σπουδαία παρακαταθήκη, εστιάζοντας στην επιβλητική παρουσία της Atwell, μην παραβλέποντας ωστόσο να αναδείξει και το περιβάλλον, μια ανανεωτικά πλουραλιστική αφήγηση για τον θεατή. Επιπλέον πρέπει να αναφέρουμε πως οι σκηνοθέτες κράτησαν και με αξιοθαύμαστο τρόπο τον ρυθμό της σειράς, ο οποίος σε όλη της διάρκεια δεν παρεκτράπηκε ούτε δευτερόλεπτο. Κανένα επεισόδιο δεν βάρυνε με ανούσιες, filler στιγμές, ούτε έτρεξε να προλάβει την δράση αλλού.  Ήταν υπόδειγμα μιας  σφικτής τηλεοπτικής δουλειάς στο σύνολο της.

Παράλληλα, οφείλουμε να αναφέρουμε πως η δυναμική της σειράς αναδείχθηκε και από το υπόλοιπο cast, η χημεία του οποίου με την Atwell  την βοήθησε να λειτουργήσει σε μεγάλο βαθμό, καθώς την απελευθέρωσε από το βάρος του να είναι πανταχού παρούσα. Ειδική μνεία αξίζει ο  συμπρωταγωνιστής της, ο James D’Arcy ( Master and Commander: The Far Side of the World,Cloud Atlas)στον χαρακτηριστικό πια ρόλο του Edwin Jarvis, του πιστού μπάτλερ της οικογένειας Stark, ο οποίος ανέθρεψε και τον αγαπημένο Τοny Stark.D’Arcy υιοθετεί εδώ μια σχεδόν καρικατουρίστικη εικόνα, εντελώς κωμική (για να συμπληρώνει την σοβαρότητα της Carter) αλλά γνήσια ανθρώπινη και πολύπλευρη, η οποία λειτουργεί εξαιρετικά στην ατμόσφαιρα που θέτει η σειρά. Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και ο γνωστός μας Dominic Cooper (Captain America, Dracula Untolod) ως Howard Stark (ο πατέρας του Ιron Man).

Στο κλίμα της σειράς, σε τελείως διαφορετικό όμως τόνο, ταίριαξαν και οι Chad Michael Murray (One Tree Hill ,A Cinderella Story) και ο Enver Gjokaj (Hollywood Hitmen, Dollhouse). Ως αντίζηλος ο πρώτος, ως συνάδελφος και ερωτευμένος ο δεύτερος, πλαισιώνουν την Peggy, και καταφέρνουν να δημιουργήσουν μια ατμόσφαιρα σχεδόν ηλεκτρική, δύο αντίθετοι πόλοι που αντίστοιχα αντιτίθενται ή έδιναν ώθηση στην πρωταγωνίστρια.

Ξεχωριστή αναφορά αξίζουν και οι κακοί, η Bridget Regan (Legends of the Seeker,John Wick) στον πρώτο κύκλο και η Wynn Everett (Charlie Wilson’s War,The Maiden Heist) στον δεύτερο. Κάθε μία με τον δικό της τρόπο, προσπάθησαν να ανταγωνιστούν την  Peggy, ωστόσο δεν κατάφεραν να καταφέρουν κάτι παραπάνω από το γίνουν κλασσικοί κακοί μιας χρήσης της Marvel, έναν τομέα που μόνο το Νetflix έχει καταφέρει να διορθώσει, όπως μαρτυρούν τα Daredevil και το Jessica Jones.

Mε την αναφορά των villains, ξεκινούν και τα (λίγα αλλά καίρια) αρνητικά της σειράς, η οποία δυστυχώς δεν κατάφερε να δώσει στους δύο κύκλους της μια πραγματικά ενδιαφέρουσα ιστορία. Αρκέστηκε σε αρχετυπικές superhero αναφορές, προσαρμοσμένες πάντα στο δικό της ύφος. Πρόκειται όμως για ιστορίες που έχουμε δει χιλιάδες φορές, με τρόπους που έχουμε γνωρίσει ξανά και ξανά.Μπορεί η μέτα -αφήγηση της σειράς να ενθουσίασε, το πως έβλεπε τον εαυτό της και τον κόσμο να ήταν μια δροσιστική αύρα, ωστόσο στα πιο απλά, το Agent Carter δεν κατάφερε να κερδίσει το κοινό.Επιπλέον, η σειρά προτίμησε να ακολουθήσει τελείως διαφορετική πορεία από το υπόλοιπο MCU, κάτι που πολλοί θεατές, καλομαθημένοι από τις αναφορές και τα inside jokes της Marvel, δεν εκτίμησαν…

Και ήταν πραγματικά κρίμα. Η θέα της  Hayley Atwell ως Peggy ήταν μία από τις ωραιότερες στιγμές στο κινηματιγραφικό σύμπαν της Marvel και το γεγονός ότι μας την στέρησαν αφήνει ένα μεγάλο κενό. Όμως δεν χάνουμε την πίστη μας. Με τον ίδιο τρόπο που ελπίζουμε ακόμα σε κάποια νεκρανάσταση του Firefly, ελπίζουμε πως η Μεγάλη Κυρία  θα μας ξαναγοητεύσει, στην μικρή, ή στην μεγάλη οθόνη…

Μοιραστείτε το Άρθρο
Γεννήθηκε με μεγάλη επιτυχία αλλά μετά άρχισε καπου να δυσκολεύει το πράγμα. Σπούδασε Επικοινωνία και μετά αποφάσισε πως δεν του αρέσει να επικοινωνεί. Όνειρο του να μετακομίσει στην Σαχάρα όπου θα έχει ησυχία, αλλά μέχρι να το καταφέρει δουλεύει κωπηλάτης.