Detective Pikachu – Φανταστικά ζώα και τα κλισέ σκηνικά που θα τα βρείτε

Nίκος Γιακουμέλος Από Nίκος Γιακουμέλος 5 Λεπτά Ανάγνωσης

Την Πέμπτη 13 Ιουνίου βγήκαν στους κινηματογράφου αρκετές αξιόλογες ταινίες (και εννοούμε βασικά το Booksmart και όχι το απογοητευτικό ζόμπι ενός 90s franchise, ξέρετε ποιο λέμε), για τις οποίες αναπόφευκτα θα μιλήσουμε, όμως για τώρα αναφερόμαστε σε μια ταινία αρκετά παράξενη, την οποία περιμέναμε με ανυπομονησία και έναν φόβο: το Detective Pikachu.

Είναι αλήθεια πως όταν έγινε γνωστό πως θα φτιαχνόταν μια τέτοια ταινία, η πρώτη μας αντίδραση ήταν κυρίως απορία.

Τι θα μπορούσε να προσφέρει μια live action ταινία του βασικού franchise, το οποίο ουσιαστικά δεν έχει αλλάξει τη φόρμουλα του 20+ χρόνια; Τι θα προσέφερε στον κόσμο μια ταινία για 10χρονα που πολεμάνε μεταξύ τους με τέρατα; Πέρα από τα λογιστικά του CGI, τα οποία θα ήταν ή αστρονομικά για αν γίνει αξιοπρεπές, και σαν ιστορία, το όλο concept είναι πολύ καλύτερο όταν συμμετέχεις παρά όταν το βλέπεις. Σταδιακά όμως και όσο οι πρώτες αντιδράσεις έφταναν στα αυτιά μας, το γιατί φάνηκε ξεκάθαρο.

Οι παραγωγοί στράφηκαν σε ένα game (και αργότερα manga) το οποίο έβαζε τον αναγνώστη στην θέση του οδηγού και έστρεψαν το ενδιαφέρον από τις μάχες στα ίδια τα pokemon, αυτή τη φορά ως χαρακτήρες. Η απόφαση δε να δώσουν στο πιο διάσημο από τα τέρατα τσέπης τη φωνή του  Ryan Reynolds (Deadpool,  Βurried) και να τον βάλουν σαν τον οδηγό μας σε αυτόν τον μαγικό κόσμο φαντασίας είναι ουσιαστικά τα δύο στοιχεία που κάνουν την ταινία άξια θέασης και της δίνουν ένα ζεστό χαρακτήρα, παρά τις κλισέ, εταιρικές προεκτάσεις που καραδοκούν σε κάθε στροφή.

Ο έμπειρος στη χρήση ψηφιακών χαρακτήρων (αλλά εντελώς αδέξιος με τους ανθρώπινους) Rob Letterman (Sharktale, Goosebumps)  στην καρέκλα του σκηνοθέτη καταλαβαίνει πολύ γρήγορα τον πραγματικό λόγο που το κοινό θα δει την ταινία: είναι για να δει μια πολύ καλή αναπαράσταση των παιδικών του αναμνήσεων, να νιώσει κοντά του τα αγαπημένα του pokemon και να δει τον μεγάλο πρωταγωνιστή του franchise, τον Pikachu. Έτσι το ουσιαστικότερο μέρος της ταινίας είναι αυτό: σκηνές επιμάγευσης με τις τρομερές ικανότητες των τεράτων αυτών, δράση αλλά και χιούμορ τις εξανθρωπισμένες (στην περίπτωση του Pikachu ή καλύτερα Pikapool σε απόλυτο βαθμό) αντιδράσεις. Παίρνοντας σαν χαλαρό οδηγό άλλες ταινίες που συνδύασαν πολύ καλύτερα παρόμοιες θεματικές (μεταξύ τους ξεχωρίζει το «Who Framed Roger Rabbit») ο Letterman μας οδηγεί σε παράδοξα οικίες στιγμές.

Σε αυτό βέβαια παίζει μεγάλο ρόλο και το πάντα καυστικό χιούμορ του Reynolds, ο οποίος ακόμα και τετράποδος και κίτρινος και ηλεκτρικός, αποδεικνύει ότι είναι από τους πιο χαρισματικούς και συμπαθητικούς τύπους της μεγάλης οθόνης αυτή τη στιγμή. Σαν ένα PG-13 όνειρο του Deadpool,  η όλη ταινία βγάζει πολύ περισσότερο νόημα…

Από το ανθρώπινο cast, πέρα από τη μνημειώδη παρουσία του Bill Nighy (Shaun of the Dead, About Time, Underworld) που ποτέ δεν μπορεί να απογοητεύσει, ακόμα και όταν δεν προσπαθεί (όπως εδώ), οι υπόλοιποι, νεαροί ηθοποιοί δεν μπορούν να συγκριθούν με κανέναν τρόπο με τους Pokemon συνεργάτες τους. Ούτε ο αναμφισβήτητα ταλαντούχος Justice Smith (The Get Down, Jurrasic World) ούτε η πολλά υποσχόμενη Kathryn Newton (Βig Little Lies, Wayward Sisters) καταφέρνουν να συγκρατήσουν το μάτι του θεατή πολύ ώρα πάνω τους, ούτε οι κακογραμμένες ιστορίες του επηρεάζουν την ταινία ουσιαστικά. Λειτουργούν περισσότερο σαν ένα βοηθητικό υπόστρωμα για τους πραγματικούς πρωταγωνιστές.

Αυτό βέβαια σημαίνει πως η ταινία δεν αξιοποιεί πλήρως καμία από τις δυνατότητες, παίζοντας πάντα εκ του ασφαλούς το χαρτί της νοσταλγίας, όπως άλλωστε και τα περισσότερα blockbuster του σήμερα. Άλλοι πάλι σε αυτό θα αντιτείνουν πως η ίδια η μεταφορά των pokemon σε μια Live action ταινία ήταν ρίσκο, κάτι που δεν θα είναι άτοπη παρατήρηση. Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και χωρίς να αξιοποιεί τις πολλές δυνατότητες που ανοίγονται μπροστά της, ίσως και από έλλειψη ανταγωνισμού, το Detectice Pikachu είναι η καλύτερη ταινία από video game που έχουμε δει ή προβλέπεται να δούμε το προσεχές διάστημα.

Μοιραστείτε το Άρθρο
Γεννήθηκε με μεγάλη επιτυχία αλλά μετά άρχισε καπου να δυσκολεύει το πράγμα. Σπούδασε Επικοινωνία και μετά αποφάσισε πως δεν του αρέσει να επικοινωνεί. Όνειρο του να μετακομίσει στην Σαχάρα όπου θα έχει ησυχία, αλλά μέχρι να το καταφέρει δουλεύει κωπηλάτης.