Η ταινία People του Παύλου Ιορδανόπουλου ξεκινά το ταξίδι της από μια πρωτότυπη ιδέα. Την ιδέα της αντιστροφής των ρόλων και του μοιράσματος της τέχνης. Απλοί άνθρωποι διαφόρων ηλικιών στέκονται μπροστά στην κάμερα, γίνονται για λίγο ηθοποιοί και διηγούνται ιστορίες που οι ίδιοι έπλασαν. Το κοινό βρίσκεται στη θέση του ηθοποιού.
Το στάδιο της προπαραγωγής της ταινίας έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Δεκάδες άνθρωποι συμμετείχαν στα τρίμηνα ελεύθερα και δωρεάν σεμινάρια υποκριτικής υπό την καθοδήγηση του ηθοποιού Παύλου Ιορδανόπουλου και υπό την οργάνωση του παραγωγού Μάνου Μανουσέλη. Μετά το πέρας των σεμιναρίων όλοι οι συμμετέχοντες είχαν δημιουργήσει τον δικό τους ολοκληρωμένο χαρακτήρα. Διάλεξαν μια ιστορία από την ζωή του και τη διηγήθηκαν παριστάνοντας τον.
Η ταινία αποτελεί μια ανεξάρτητη παραγωγή. Δεδομένων των δυσκολιών για τη δημιουργία μιας ταινίας σε μια εποχή που επιτάσσει χορηγούς και διαφημίσεις, το People προτάσσει έναν διαφορετικό δρόμο που βασίζεται στη συνεργασία. Είναι μια συμπαραγωγή της ομάδας νέων καλλιτεχνών Satori και της πολιτικής και πολιτισμικής Λέσχης Αναιρέσεις. Όπως ξεφεύγει από τις βιομηχανικές νόρμες παραγωγής και οικονομικών σχέσεων, έτσι ξεπερνά και τα καλλιτεχνικά όρια μεταξύ καταναλωτή και παραγωγού. Ένα δημιούργημα από εμάς για εμάς.
Απλές ιστορίες καθημερινής τρέλας, όπως έγραφε κι ο Μπουκόφσκι… Είναι ελπιδοφόρο και γόνιμο να βγαίνουμε από τον μικρόκοσμο μας πού και πού, να πρωταγωνιστούμε σε άλλα σώματα και να ακούμε τις ιστορίες τους.
Η ιδέα και η σκηνοθετική προσέγγιση ήταν φανερά επηρεασμένες από το βραβευμένο ντοκιμαντέρ Human του Yann Arthus Bertrand κι άλλες παρόμοιες προσπάθειες. Χωρίς πρωτοτυπίες, με μια μικρή ποικιλία πλάνων και ενίοτε με τη χρήση της μη στατικής κάμερας η σκηνοθεσία έφερνε στο επίκεντρο τα πρόσωπα και τις διηγήσεις τους.
Το περιεχόμενο της πλειοψηφίας των ιστοριών αφορούσε καθημερινές πράξεις που είχαν ως αφετηρία απλές πραγματικότητες. Οικογενειακό περιβάλλον, παιδική ηλικία, δουλειά και κοινωνικές σχέσεις, όλα αυτά χωρίς πρόσθετες φανφάρες… Ιστορίες βγαλμένες από μια γενιά της κρίσης, κάποιες με αναπάντεχο τέλος, που μετέδιδαν, όμως, την ίδια βαριά συναισθηματική φόρτιση. Αυτό που έλειψε ήταν το αίσθημα της ελαφρότητας, η άλλη, χιουμοριστική αντιμετώπιση που είναι εξίσου δυναμική.
Η μεταστροφή του γραπτού λόγου σε προφορικό από ερασιτέχνες είναι μια πρόκληση. Είτε ο σκοπός των συντελεστών ήταν το ύφος του ντοκιμαντέρ είτε της μυθοπλασίας, οι ερμηνείες δεν έπεισαν ως αληθινές. Συχνά πλησίαζαν περισσότερο το ύφος της ανάγνωσης και απαγγελίας παρά ενός αυθόρμητου λόγου. Ίσως, βέβαια, αυτή να είναι και η γοητεία μιας τέτοιας προσπάθειας.
Είμαστε αντιμέτωποι καθημερινά με την έννοια της πραγματικότητας που όσο αντικειμενική κι αν ακούγεται τόσο υποκειμενικά κρίνεται. Ορίζεται σαν μια κατάσταση των πραγμάτων όπως αυτά υπάρχουν. Το People ξεφεύγει από αυτό το όριο και διαπραγματεύεται με πραγματικότητες που φανταζόμαστε ή θα μπορούσαν να υπάρχουν. Τελικά, ίσως αυτές να είναι και οι πιο αληθινές.
