Nα ξεκινήσω τονίζοντας πως όλο αυτό το μίσος που έχει εξαπολύσει το Διαδίκτυο για το reboot των Fantastic 4 είναι άδικο. Και αυτό γιατί δεν μπορείς να κρίνεις ως ταινία έναν τυπικό αχταρμά που έγινε μόνο και μόνο για να μην χάσει η FOX τα δικαιώματα του franchise. Eίναι όπως όταν σε ρωτάει κάτι ένας καθηγητής, και συ μην έχοντας ιδέα για τι πράγμα μιλάει, πετάς στην τύχη κάτι άκυρο. Δεν ελπίζεις κάτι, απλά απαντάς για την τιμή των όπλων.
Αν το δεις ως ταινία είναι εύκολα η χειρότερη comic book ταινία που έγινε ποτέ. Χωρίς υπερβολή. Είναι πραγματικά απίστευτα δύσκολο να κάνει κάποιος μια ταινία χωρίς απολύτως κανένα θετικό στοιχείο. Από τα επιπέδου ΝΕS γραφικά μέχρι το ξύλινο παίξιμο και τις κλεμμένες από fortune cookies ατάκες και όλα τα ενδιάμεσα, όλα είναι απογοητευτικά. Πιο συγκεκριμένα:
Η ταινία ξεκινάει με τον μικρό Mr. Fantastic (παρόλο που κανείς ποτέ δεν τον αποκαλεί έτσι) Reed Richards, σε ηλικία 10 ετών να κατασκευάζει μια πρώιμη εκδοχή μιας μηχανής που σε επέτρεπε να ταξιδεύεις σε μια άλλη διάσταση. Kάπου εκεί κολλάει και ο Βen- The Thing- Grimm (Jamie Bell), που μαγεύεται από την ευφυΐα του Mr. Fantastic και αποφασίζει να τον ακολουθήσει πιστά για όλη την υπόλοιπη ζωή του, ακόμα και αν αυτό σημαίνει βέβαιo θάνατο της αξιοπρέπειας του. Προσπερνάμε fast forward κάποια χρόνια στο μέλλον, και πάμε στο σημείο όπου ένα-ιδιωτικό- ίδρυμα μαζεύει τον Richards (που πλέον τον υποδύεται ο Miles Teller) , για να φτιάξει –για ιδιώτες-την μηχανή του. Εκεί γνωρίζει τoυς Sue και Johnny Storm (Kate Mara και Michael B. Jordan αντίστοιχα), όπως επίσης και τον Victor Von Doom (Toby Kebbell), με τους οποίους γίνεται μάλλον φίλος. Το μάλλον το βάζω γιατί σε όλη την ταινία κανένας δεν καταφέρνει να εκφράσει κανένα απολύτως συναίσθημα. Για να τελειώνουμε, πάνε στην άλλη διάσταση που όπως βλέπουμε είναι ένας τυχαίος συνδυασμός από τοπία και φίλτρα του Instagram και θυμώνουν το πράσινο Powerade που υπάρχει εκεί και τους δίνει δυνάμεις. Πάλι fast forward, πάνε με την θέληση τους στον στρατό, ο Doom τώρα είναι κακός και θέλει να καταστρέψει την Γη και οι υπόλοιποι παίζουν 5 λεπτά ξύλο μαζί του και τον νικάνε. Τίτλοι τέλους. Δεν υπερβάλω, αυτή είναι η ταινία.
Από άποψη σεναρίου το Fantastic 4 ακολουθεί το μοτίβο της παλιάς ταινίας στην οποία οι 4 δεν αντιμετωπίζουν κάποιο άμεσο πρόβλημα, δεν προστατεύουν κάποιον παρά μόνο τους εαυτούς τους και η μισή ταινία τους δείχνει απλά να ερευνούν τις δυνάμεις τους. Είναι, όπως έχουμε ξαναπεί λοιπόν είναι η ελίτ, η οποία δεν ασχολείται με τίποτα άλλο πέραν του εαυτού της και νομίζει πως έτσι βοηθάει τον κόσμο. Αν το πάμε αυτό σε μια δυναμική δίπολου ιδιωτική επιχειρηματικότητα- κράτος, που η ταινία το κάνει από μόνη της (και είναι το μοναδικό concept που προσφέρει) οι καλοί ιδιώτες ερευνούν και έπειτα το κακό δημόσιο καταπατά και εκμεταλλεύεται τον κόπο των άλλων. Βέβαια, όταν γίνεται το αντίθετο εκεί είναι η δίκαιη ανταμοιβή των ηρώων, οπότε δεν υπάρχει πρόβλημα. Οι δημόσιες ανάγκες είναι σε δεύτερη μοίρα μπροστά στις ανάγκες της ελίτ.
Αυτό στο δεύτερο μισό. Το πρώτο θα μπορούσε να μην υπάρχει καν. Απλά δείχνει το cast να φτιάχνει την μηχανή, να μιλάει, να τρώει, κάπου υπήρχε και μια αποτυχημένη προσπάθεια να δημιουργηθεί χημεία μεταξύ του Teller και της Mara η οποία ήταν τόσο άβολη που το άφησαν και δεν ξαναπροσπάθησαν. Γενικά ήταν εκπληκτικό πως κατάφεραν να κάνουν νέους και ομολογουμένως ταλαντούχους ηθοποιούς ( δεν εννοώ εσένα Jamie Bell) να μην έχουν την παραμικρή υπόνοια συναισθήματος στο παίξιμο τους.
Γενικά όλο το cast ήταν παγωμένο, ξύλινο και φώναζε πως δεν ήθελε να βρίσκεται εκεί, κάτι που περνά άμεσα στον θεατή. Δεν ήταν όχι απλά συναισθηματικά προσεγγίσιμοι, δεν ήταν καν συμπαθητικοί, δε μπορούσες να νοιαστείς δευτερόλεπτο για το τι θα πάθαιναν. Σε αντίθεση μάλιστα με την παλιά ταινία, όπου ο καθένας είχε ένα (και μόνο ένα) χαρακτηριστικό προσωπικότητας που είχε σχέση με τις δυνάμεις του, τώρα όλοι είναι απρόσωποι, χωρίς την οποιαδήποτε χροιά. Ο μοναδικός που πάλεψε κάπως την ομαδική κατάθλιψη ήταν ο Doom του Toby Kebbell που είχε κάποια ψήγματα προσωπικότητας. Μετά το άφησε βέβαια όταν είδε πως δεν είχε κανένα νόημα.
( Ένας από τους μεγαλύτερους κακούς του σύμπαντος της Marvel είχε ψήγματα προσωπικότητας και αυτό είναι θετικό σε αυτήν την ταινία, τόσο κακή είναι.)
Κάτι άλλο που ήθελα να σχολιάσω ήταν η διαδικασία όπου το πράσινο Poweraid τους δίνει δυνάμεις. Η λογική ήταν ότι απλά άνοιγε η πόρτα της μηχανής και τους πετούσαν το στοιχείο όπου θα τους μεταμόρφωνε. ΟΚ, στο Richards ήταν κάτι που δεν φάνηκε ποτέ, στον Storm ήταν φλόγες, αλλά στον καημένο τον Bell είχαν ανοίξει την πόρτα και του πέταγαν πέτρες, πράγμα που οδήγησε σε μια από τις ποιο γελοίες σκηνές που είχε αυτή η κατά τα άλλα μουντή και life -sucking αηδία. Επίσης τους αξίζουν ξανά συγχαρητήρια γιατί κατάφεραν να κάνουν το Dr. Doom να μοιάζει με καλύτερη και φωσφορίζουσα εκδοχή του αξιαγάπητου Bulbasaur.
Έδώ επίσης πρέπει να τονιστεί πως το budget ήταν αισθητά κατεβασμένο, όπως μάλλον και η διάθεση των τεχνικών, καθώς την έβγαλαν με ετοιματζίδικα πλάνα, προχειρότητες και γραφικά του 1990. Όλα δηλαδή πήγαν σύμφωνα με το σχέδιο του σκηνοθέτη Josh Trank, ο οποιός φρόντισε να αποτελειώσει την ταινία με τα πιο τυπικά πλάνα που μπορούσε να κάνει, ολοκληρώνοντας το αίσθημα ότι το αποτέλεσμα βγήκε από κάποια γραμμή παραγωγής ακριβών b- movies.
Όπως έγινε κατανοητό, το Fantastic 4 είναι ένα μίζερο κενό που σου ρουφά την ζωή, μια ταινία στην οποία λείπει κάθε εκδοχή σεναρίου, ηθοποιίας, ανάπτυξης χαρακτήρων και όλων των στοιχείων που κάνουν μια ταινία άξια παρακολούθησης. Αυτά βέβαια ισχύουν αν το δεις ως ταινία και όχι ως ένα νομικό τερτίπι για να κρατήσει η FΟΧ τα δικαιώματα. Από αυτήν την άποψη είναι ένα πανέξυπνο νομικό παραθυράκι που αξίζει τουλάχιστον μια αναφορά σε υποθέσεις πνευματικών δικαιωμάτων.
ΥΓ: Ευχαριστώ τον φίλο Παντελή όχι μόνο για τις ατάκες του πράσινου Powerade και καλύτερη εκδοχή του bulbasaur, αλλά που άντεξε αυτή την ταινία μαζί μου.
