Πολλοί παραπονιούνται συνεχώς πως δεν βγαίνουν καλές ταινίες, πως το σινεμά έχει πεθάνει και πως πλέον όσοι ταλαντούχοι έχουν απομείνει στρέφονται στην τηλεόραση, η οποία ομολογουμένως περνά στιγμές τεράστιας καλλιτεχνικής και εμπορικής επιτυχίας. Η απάντηση μας σε αυτούς είναι να βλέπουν καλύτερο σινεμά, γιατί υπάρχει. Συνεχώς βγαίνουν ταινίες που λίγα χρόνια αργότερα θα χαρακτηριστούν κλασσικές, ενώ ο αριθμός των ταινιών που κυμαίνονται από το πολύ καλές έως το αριστούργημα συνεχώς αυξάνεται. Παρά την κρίση, ο κινηματογράφος είναι η Τέχνη της εποχής (και μάλλον αρκετών εποχών μετά από εμάς) επομένως η έκφραση, η δημιουργία και ναι, οκ, η εισπρακτική επιτυχία, δεν σταματούν με τίποτα.
Βάσει αυτών των δεδομένων δεν είναι παράξενο που πολλές τρομερές ταινίες, ενώ στην αρχή δημιουργούνε οσκαρικό θόρυβο, τελικό όχι μόνο δεν καταφέρνουν να πάρουν κάποιο από τα πολυπόθητα αγάλματα του C-3PO στα χέρια τους, αλλά δεν φτάνουν ούτε στις υποψηφιότητες. Για αυτό βέβαια υπάρχουν και άλλοι λόγοι, καθαρά μη-καλλιτεχνικοί, όπως μαρτυρούν και οι καλά δικαιολογημένες φωνές για τα #Οscarssowhite, αλλά και τεχνικοί, όπως η διανομή και άλλα εταιρικά ζητήματα. Ωστόσο, για μια φορά, θα μείνουμε στο καλλιτεχνικό κομμάτι, αναφερόμενοι σε ταινίες που είχαν κάθε λόγο να βρίσκονται σήμερα όχι μόνο ανάμεσα στις υποψηφιότητες, αλλά και στους νικητές…
1)Straigth out of Compton
Μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της χρονιάς, τόσο εμπορικά (πάνω από 200 εκατομμύρια για μια βιογραφική ταινία είναι αστρονομικό ποσό) όσο και καλλιτεχνικά ήταν το Straigth out of Compton. Το film πραγματεύεται την αληθινή ιστορία του συγκροτήματος hip hop N.W.A, το οποίο αποτελούνταν από ηγετικές μορφές αυτής της μουσικής, όπως ο Ice Cube, ο Dr. Dre και ο Eazy-E, μεταξύ άλλων. Η ταινία πραγματικά τα έχει όλα, ερμηνείες τρομερής δύναμης, μια αψεγάδιαστη και πιστή στις ρίζες αισθητική και εξαίσια σκηνοθεσία. Ταυτόχρονα χειρίζεται θέματα όπως ο ρατσισμός, η ζωή στα ghetο των ΗΠΑ και οι δυσκολίες του να είσαι μαύρος σε μια κοινωνία λευκών. Παρόλα αυτά, το Straigth out of Compton υπάρχει μόλις σε μία κατηγορία, αυτή του πρωτότυπου σεναρίου, μια μόλις από τις μεγάλες της δυνάμεις…
2) Μr Holmes
Μία από τις καλύτερες ενσαρκώσεις του θρυλικού ντεντέκτιβ Σέρλοκ Χολμς γίνεται στο Μr Holmes, από τον σπουδαίο Ian McKellen. Δωρικό σαν αισθητική, πανέμορφο σαν σινεμά. Η ταινία αυτή του σκηνοθέτη Bill Condon (Dreamgirls, Kinsey) ήταν μια τρομερά ανθρώπινη εμπειρία για την απώλεια, τα γηρατεία, τον θάνατο και όλα τα πράγματα που οι άνθρωποι φοβούνται αλλά πρέπει να συμφιλωθούν μαζί τους… Όλα αυτά τα στοιχεία δόθηκαν με μια τεράστια ερμηνευτική δύναμη από τον ασυναγώνιστο μάγο της μεγάλης οθόνης που άξιζε κάθε επιβράβευση, δική μας αλλά και της ακαδημίας…
3)Tangerine
To indie διαμάντι του Sean Baker (Starlet, Greg the Bunny), που ακολουθεί τις κωμικοτραγικές συμπτώσεις στην ζωή μιας transgender σεξεργάτριας ήταν μια από τις εκπλήξεις του Sundance και απόλυτα δικαιολογημένα. Το θαρραλέο στυλ κινηματογράφησης ( η ταινία είναι γυρισμένη με… Ιphones) αλλά και η δυναμική, σχεδόν διαολεμένη ενέργεια των πρωταγωνιστών του το καθιστά μια μοναδική κινηματογραφική εμπειρία που αξίζει να ειδωθεί και να αναγνωριστεί από πολλούς…
4)Macbeth
Aν πρέπει να είναι υποψήφιος ο Michael Fassbender με μια ταινία ας μην είναι το υπερτιμημένο Steve Jobs, αλλά αυτό εδώ το σαιξπηρικό δράμα του Kurzel (Snowtown, The Turning).Η δύναμη και η ομορφιά αυτής της απεικόνισης του αριστουργήματος του Άγγλου βάρδου στηρίζεται σε έναν τεράστιο βαθμό στην βαθιά ερμηνεία του Fassbender αλλά και της Marion Cotillard και την μεταξύ τους χημεία, η οποία αποτελεί μια από τις σπουδαιότερες που είδαμε φέτος. Για τις αδυναμίες της τα έχουμε ξαναπεί , αλλά θα μου πείτε, εδώ είναι στα Όσκαρ η Lawrence με το Joy…
5)Τale of Tales
To υπέροχο παραμύθι του Matteo Garrone, με την πανέμορφη, ονειρική ατμόσφαιρα, τον λυρικό τόνο και την θαυμάσια φωτογραφία έπρεπε να ανήκει στα φαβορί για φέτος. Μία εξαιρετική ταινία που μας μάγεψε και δεν κρύψαμε στιγμή τον έρωτα μας για αυτήν…
6) Concussion
Kανονικά το Concussion έπρεπε να είχε γίνει πρώτη είδηση. Μετά την παταγώδη αποτυχία του After Earth, ο Will Smith (The Pursuit of Happyness, I,Robot), όχι μόνο επανέρχεται δριμύτερος, αλλά μας δίνει και μια από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του, στην βιογραφική ταινία του Peter Landesman (Kill the Messenger ,Τrade). Πέρα από την παθιασμένη ερμηνεία του Smith, η ίδια η ταινία δεν χάνει καθόλου σε ανταγωνισμό με τις κλασσικές βιογραφικές ταινίες, όπως πχ το Τrumbo…
7) Beast of no Nation
Ότι και να πει κανείς για αυτή την ταινία του Cary Joji Fukunaga (Τrue Detective) είναι λίγο. Ο σκληρός της τόνος, σε συνδυασμό με την αριστουργηματική ερμηνεία του νεαρού Abraham Attah (Out of the Village,The Modern ) αλλά και την επιβλητική παρουσία του βετεράνου Ιdris Elba (Thor, Pacific Rim) την καθιστούν μια πραγματική γροθιά στο στομάχι. Η απουσία της από τα Όσκαρ οφείλεται σε τεχνικούς καθαρά λόγους, είναι όμως μια πραγματικά μεγάλη έλλειψη
8) Hatefull Eight
Το κακό παιδί του Hollywood μπορεί να την γλύτωσε με το Django, η επιμονή του όμως να μελετά και να ασχολείται με την ουσία της αμερικανικής κοινωνίας του στοίχισε φέτος. Το Hatefull Eight είναι, όπως έχουμε ξαναπεί, ένα θεατρικό δωματίου που μιλάει για τον ρατσισμό όσο πιο ωμά γίνεται, μια πραγματικά κυνική και βίαιη ματιά στα τραύματα του εμφυλίου που η Αμερική ποτέ δεν ξεπέρασε. Το πανέμορφο οπτικά αποτέλεσμα δικαιώνει τον Tarantino και ήταν πραγματικά μία σπουδαία κινηματογραφική δημιουργία. Ωστόσο, η ακαδημία επέλεξε να αναγνωρίσει μόνο την Jennifer Jason Leigh, με την υποψηφιότητα για τον Β’ γυναικείο ρόλο, αδιαφορώντας για τις άλλες αρετές της ταινίας. Μπορεί να αγαπάμε τον Tarantino και να είμαστε κάπως υποκειμενικοί, όπως πραγματικά τώρα, εδώ είναι υποψήφιο το Joy (ναι ξανά, πως έφτασε αυτή η ταινία στα όσκαρ δεν θα το καταλάβουμε ποτέ)!
9) Slow West
Όπως και ο Tarantino, έτσι και εμείς, λατρεύουμε τα western. Kαι μάλιστα όταν είναι τόσο σκληρά, βίαια και μηδενιστικά, όπως ακριβώς δηλαδή είναι και πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του John Maclean ( Pitch Black Heist,Man on a Motorcycle). Ξανά εδώ ο Fassbender παραδίδει μαθήματα υποκριτικής, συνοδευόμενος από τον νεαρό Kodi Smit-McPhee(The Road), ο οποίος ξεδιπλώνει ένα τεράστιο ταλέντο. Η γλυκιά θλίψη και μελαγχολία, η αψεγάδιαστη φωτογραφία και η δύναμη του έργου αυτού πραγματικά άξιζαν κάτι παραπάνω…
10) Ο Αστακός
Στην Αμερική θα βγει το 2016, λόγω διανομής, όμως ας μη κοροιδευόμαστε. Δεν θα δούμε στα Όσκαρ του 2017 τον Αστακό, με κανέναν τρόπο. Και είναι κρίμα, γιατί ίσως μιλάμε για την καλύτερη ταινία του 2015. Η τρομακτική δύναμη του Αστακού θέλει καιρό να κατανοηθεί και να αποκρυπτογραφηθεί. Δεν είναι παράξενο που δίχασε τόσο πολύ κοινό και κριτικούς. Ωστόσο, πέρα από το νόημα, κοιτώντας την καθαρά τεχνικά, η ταινία είναι ένα ποίημα με εικόνες,μια δημιουργία σπάνιας ομορφιάς που αξίζει την προσοχή μας…
