To γνωστό έργο του Σαίξπηρ αποτελεί ίσως ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα του παγκόσμιου θεάτρου. Είναι μία από τις τελειότερες μαρτυρίες για την διαφθορά, την μανία της εξουσίας ως εργαλείο καταπίεσης και την φιλοδοξία, θέματα που γενικά πάντα εξάπτουν την φαντασία και έχουν άπειρες αποδείξεις γύρω μας.
Η μεταφορά του στον κινηματογράφο επίσης δεν είναι κάτι νέο. Εκτός από άπειρες κινηματογραφήσεις παραστάσεων που έχουν δει κατά καιρούς την δημοσιότητα, γίγαντες του κινηματογράφου έχουν ασχοληθεί με το έργο, από τον Πολάνσκι μέχρι τον Αυτοκράτορα Κουροβάσα, που μας έδωσε και το εμβληματικό «Θρόνος του Αίματος που πιστεύω πως αποτελεί και την καλύτερη μεταφορά του έργου.
Που στέκεται όμως το Macbeth του Kurzel στην συνολική πορεία του; Με έναν πρωταγωνιστή που αργά και σταθερά εξελίσσεται σε μεγαθήριο της υποκριτικής (Michael Fassbender) και μια πρωταγωνίστρια που έχει αποδείξει πως παρόλα της τα ελαττώματα είναι μια πολύ καλή ηθοποιός (Marion Cotillard) ως τα βαριά του χαρτιά, αλλά και ένα cast που αναδύει την σωστή δόση μετρημένης βρετανικής υποκριτικής (Sean Harris, David Thewlis, Elizabeth Debicki και πολλοί άλλοι) η ταινία έχει σίγουρα μεγάλες φιλοδοξίες και αυτό φαίνεται από τα πρώτα κιόλας λεπτά.
Επικεντρωμένη σε μια πιο ρεαλιστική απεικόνιση του έργου και της εποχής στην οποία υποτίθεται ότι έλαβαν χώρα τα γεγονότα της ιστορίας, δίνει σάρκα και οστά στο κλίμα της εποχής και στην αρχή τα αποτελέσματα είναι εκπληκτικά. Από τα πρώτα κιόλας πλάνα της καταφέρνει να σε βυθίσει στην εποχή, στον αχό της μάχης και τη μυρωδιά του αίματος. Ο Fassbender μοιάζει πραγματικά να ζει ολοκληρωτικά τις σκηνές του, ενώ κάθε εικαστική λεπτομέρεια στα πλάνα και στην μουσική είναι σχεδόν τέλεια.
Την ίδια στιγμή ο χρονικός αυτός ρεαλισμός αποδίδεται και με εκπληκτικά πλάνα της άγριας Σκωτίας, όπου οι βάλτοι, οι απότομοι γκρεμοί και οι τεράστιες πεδιάδες έρχονται στο προσκήνιο, χωρίς όμως να μικραίνουν τον άνθρωπο. Αντίθετα, ο Kurzel καταφέρνει έτσι να αναδεικνύει τον ανθρώπινο παράγοντα, καθιστώντας τον κύριο του χώρου και των γεγνότων. Αυτό το κλίμα μεγαλείου συνεχίζεται και στις πρώτες σκηνές της Cotillard και της απεικόνισης της ειρηνικής ζωής. Αμφότεροι αναπνέουν σχεδόν τα λόγια του βάρδου, που φαίνονται απλά, καθημερινά και αβίαστα. Αργότερα όμως αυτή η ευκολία θα αποδειχθεί και το μεγάλο ελάττωμα της ταινίας…
Σταδιακά η ταινία φαίνεται να χάνει τον προσανατολισμό της. Προσπαθώντας να ισορροπήσει μεταξύ της θεατρικής και της κινηματογραφικής οπτικής του ρεαλισμού, φαίνεται ότι χάνει την πάλη με το κείμενο, το οποίο περιόριζε σε μια χρονική περίοδο, στερώντας του την δυναμική. Το δίδυμο Fassbender- Cotillard (ένας χαρακτήρας χωρισμένος στα δύο) συνέχιζε να λάμπει και να δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία, σκηνοθετικά όμως η ταινία δεν μπορούσε να τους ακολουθήσει. Σκηνές όπως ο τελευταίος μονόλογος της Cotillard, δηλαδή καθαρά θεατρικές, έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με τις σκηνές όπου ο Fassbender κατρακυλούσε στην τρέλα, όπου το γρήγορο μοντάζ και η λογική του κινηματογράφου υπερίσχυε. Η στόχευση της ήταν εκτός, προφανώς πάνω στην φιλοδοξία της να γίνει το καλλιτεχνικό blockbuster που όλοι περίμεναν.
Όμως αυτό το αριστούργημα δεν ήρθε ποτέ. Η ταινία κλείνει όπως άνοιξε, με τα ίδια εξαιρετικά πλάνα των τοπίων, το ίδιο βάθος ερμηνείας από τον Fassbender και τον ίδιο ρεαλισμό, χωρίς ποτέ να κατορθώνει να φτάνει στο βάθος που θα θέλαμε, στο ύψος που το ίδιο το κείμενο του έδινε την δυνατότητα. Τελικά το Macbeth του Kurzel μένει ως μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία που όμως σε αφήνει να θες κάτι παραπάνω.
