Το Rebirth της DC είναι αναμφισβήτητα το comics γεγονός της χρονιάς. Τίτλοι, δημιουργοί, ακόμη και μέθοδοι διανομής άλλαξαν ξανά. Για τις ιστορίες, όμως, δεν είναι κάτι καινούργιο: η DC σχεδιάζει, αναθεωρεί και ανακινεί το σύμπαν της εδώ και πάνω από 70 χρόνια. Παρακάτω θα κάνουμε μια (πολύ συνοπτική) αναφορά σε αυτές τις αλλαγές, σε μια προσπάθεια να πιάσουμε το νήμα που υπάρχει σε όλα τα reboot και στην συνέχεια που κρύβουν…
1940…
Ενώ πολλοί θεωρούν σωστά την Action Comics #1 ως τον ακρογωνιαίο λίθο πάνω στον οποίο χτίστηκε η DC Comics – και πράγματι, όλο το είδος των σούπερ ηρώων- η ιδέα ενός ενιαίου DC Universe δεν είχε φανεί για μερικά χρόνια. Πριν από αυτή την ιστορία, οι περισσότεροι DC σούπερ ήρωες υπήρχαν εντελώς ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλον, αλλά στο All-Star Comics #3, για πρώτη φορά, παρουσιάστηκαν να ζουν στον ίδιο κόσμο, να αλληλεπιδρούν και να σχηματίζουν μια ομάδα που θα έδειχνε τον τρόπο στις επόμενες ομάδες.
Αξίζει να σημειωθεί ότι όλα συνέβησαν σε αυτό που τεχνικά ήταν μια «ανταλλαγή γονιδίων» μεταξύ εταιρειών. Εκείνη την εποχή, η All-American Comics (οι εκδότες των Flash, the Atom, Hawkman και Green Lantern) και η National Comics (εκδότες των Sandman, Spectre, Dr. Fate και Hourman) ήταν ξεχωριστές εταιρίες, ωστόσο και οι δύο διαφημίζονταν χρησιμοποιώντας η μια το λογότυπο της άλλης – Detective Comics Inc.- η οποία είχε συστήσει πρόσφατα έναν πολύ δημοφιλή χαρακτήρα ονόματι “Batman” που κάποιοι από σας μπορεί να γνωρίζετε. Το 1946 οι εταιρείες συγχωνεύτηκαν επίσημα ως National Periodical Publications, περισσότερο γνωστή μετά την επίσημη αλλαγή της επωνυμία της το 1977, ως DC Comics.
Ο σκελετός του κοινόχρηστου σύμπαντος ήταν εδώ, ιδίως με την επιβολή ενός κανόνα που έκανε υποχρεωτικό ένα εναλλασσόμενο καστ. Τα μέλη αυτής της ομάδας έπαιρναν δικές τους σειρές, αφήνοντας χώρο για την ένταξη νέων χαρακτήρων, όπως ο Johnny Thundeer και η Wonder Woman.Οι πιο δημοφιλείς χαρακτήρες συνέχισαν να θεωρούνται «επίτιμα μέλη» και όλα οδήγησαν στην οικοδόμηση ενός κόσμου όπου όλοι οι υπερήρωες αλληλεπιδρούσαν μεταξύ τους.
1956: H Silver Age Flash και τα πρώτα προβλήματα…
Ενώ ο Superman και ο Batman παρέμεναν δημοφιλείς, άλλοι χαρακτήρες της Justice Society -και οι υπερήρωες ως είδος – είχαν λιγότερη φήμη
στις αρχές της δεκαετίας του ‘50. Το 1956, όμως, είχαν ακόμη μια ευκαιρία και παρότι τα εύσημα πρέπει να αποδοθούν στην ίδρυση της Comics Code Authority και του στόχου της να μειώσει τα εξωφρενικά είδη εγκληματικότητας και φρίκης, η επανεκκίνηση της Χρυσής Εποχής των ηρώων, με νέους ομολόγους τους έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο.
Ξεκίνησε με το Showcase #4, που όχι μόνο εισήγαγε ένα νέο Flash, αλλά αναφέρθηκε αναλυτικά στην εκδοχή της Golden Age σαν να ήταν χαρακτήρας κόμικς μέσα στο ίδιο το κόμικς.
Με αυτό, ο προηγούμενος Flash – και κατ’ επέκταση, όλοι οι Golden Age σύμμαχοί του στην Justice Society – παρουσιάστηκαν ως φανταστικοί χαρακτήρες μέσα στο κόμικς στο οποίο είχαν εμφανιστεί αρχικά. Και παρόλο που συχνά μνημονεύεται ως μεγάλο κενό μεταξύ των δύο ομάδων της ιστορίας, η πρώτη εμφάνιση του Barry Allen ήταν μόνο πέντε χρόνια μετά την τελευταία εμφάνιση του Jay Garrick.
Με κάθε τρόπο, απέδωσε και ο ανανεωμένος Flash ενώθηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα με τις νέες εκδοχές του Green Lantern, του Atom και φυσικά του Hawkman, ανοίγοντας το δρόμο για τις πιο περίπλοκες σειρές από ανανεώσεις και επαναλήψεις στην ιστορία των κόμικς.
1961 -1963: Η Δημιουργία του Multiverse
Αν υπάρχει ένα πράγμα που πρέπει όλοι να γνωρίζουμε για τη βιομηχανία των κόμικς έως τώρα, είναι ότι δεν αφήνει κανέναν μακριά για πάντα. Και ούτε αυτό είναι νέα τάση. Η ιστορική ιστορία «Flash of Two Worlds» στο #123 του Flash το 1961 σύστησε τελικά εκ νέου τον Golden Age Flash στο κανονικό DC Universe, αποδεικνύοντας ότι ήταν υπερήρωας μια άλλη διάσταση.
Φυσικά, αυτό οδήγησε στην επιστροφή του συνόλου της Justice Society στο Justice League of America #21 και η ιδέα ότι οι υπερήρωες υπήρχαν σε μια Γη από τις πολλές, σε ένα Multiverse με άπειρες δυνατότητες. Έξω από την βασική αυτή ιστορία, αυτό έδωσε στη DC ένα βολικό τρόπο να συμπεριλάβει χαρακτήρες και εταιρείες που είχαν χαθεί με την πάροδο των ετών. Με τον ίδιο τρόπο που οι εταιρείες National, Detective και All-American ενώθηκαν για να δημιουργήσουν το πυρήνα του σύμπαντος στους ήρωες όπως ο Captain Marvel (που αποκτήθηκε σε μια αγωγή ενάντια στην Fawcett Publications), ο Plastic Man, Blackhawk και οι Freedom Fighters (που αποκτήθηκαν από την Quality τη δεκαετία του ΄50), ακόμη και μεταγενέστερες προσθήκες όπως ο Beetle και ο Question(που αποκτήθηκαν από την Charlton το 1983), δόθηκε ένας εύκολος τρόπος για να διεισδύσουν στο φάσμα της DC. Στην πραγματικότητα, προσπάθησαν να κάνουν κάθε κομικ που έχει εκδοθεί ένα πιθανό κομμάτι του Multiverse τους, κάτι που αναγνώρισε ο Alan Moore όταν δημιούργησε τον όρο «Earth-616» , αυτή την φορά για την Marvel.
Είναι επίσης ενδιαφέρον ότι η DC είχε την ιδέα να παρουσιαστεί ο πραγματικός κόσμος ως μέρος του Multiverse, μια ιδέα που την εκμεταλλεύτηκαν στη δημιουργία του Earth-Prime, μιας μυθιστορηματικής εκδοχής του πραγματικού κόσμου που δεν διασταυρωνόταν μόνο με τους υπερήρωες που είχαν δημιουργήσει οι συγγραφείς και οι καλλιτέχνες που είχαν ζήσει σ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά καταστράφηκε από πυρηνικό πόλεμο σε ένα κυριολεκτικό δείγμα των φόβων του Ψυχρού Πολέμου.
Μπορεί να ακούγεται μπερδεμένο, αλλά είναι και δεν είναι ταυτόχρονα. Οι λεπτομέρειες, που οι αναγνώστες των κόμικς θα είναι περήφανοι να θυμούνται, είναι αρκετά δύσκολες να να τις θυμούνται άλλοι, που τώρα ξεκινούν. Η βασική ιδέα ωστόσο, ότι υπάρχουν διαφορετικοί κόσμοι με διαφορετικούς ήρωες που μπορούν να διασταυρωθούν και να αλληλεπιδράσουν μεταξύ τους είναι αρκετά απλή και είχε ως αποτέλεσμα μερικές από τις πιο αξιομνημόνευτες ιστορίες της DC εκείνης της περιόδου. Αυτό τους επέτρεπε να διηγούνται ιστορίες με τον Superman και τον Batman να μεγαλώνουν ή να παντρεύονται χωρίς αθέμιτες παρεμβάσεις στο πιο δημοφιλές (και κερδοφόρο) status quo.
Όμως, δεν μπορεί κανείς να πει ότι δεν ήταν περίπλοκο. Υπήρχαν ιστορίες που απολάμβαναν την πολυπλοκότητα που είναι εγγενής στο βιβλίο, όπως η μετανάστευση του Red Tornado και του Black Canary από την Γη-1 στη Γη-2.
1986: Το Crisis on Infinite Earths καταστρέφει το Multiverse (για λίγο)
Τη δεκαετία του 1980, η δημοφιλής αντίληψη του Multiverse της DC άλλαξε, και από εργαλείο διήγησης που επέτρεπε άπειρες δυνατότητες έγινε ένα υπερβολικά πολύπλοκο εμπόδιο που απέτρεπε τους αναγνώστες να ταυτιστούν με τις ιστορίες. Όταν συγκρίνεται με τη Marvel, που είχε ενσωματώσει τους Golden Age χαρακτήρες, όπως τον Captain America και τον Sub-Mariner κατευθείαν στο σύμπαν της, η ιδέα του Multiverse φάνταζε περίεργη και δύσκολη. Λάθη συνοχής άρχισαν να συσσωρεύονται – κάτι που είναι αναπόφευκτο όταν πρόκειται για 50 χρόνια ιστοριών που έχουν γραφτεί από εκατοντάδες διαφορετικούς ανθρώπους, ο καθένας από τους οποίους προσθέτει κάτι νέο στο σύμπαν – και η DC άρχισε να μοιάζει με κάτι που έπρεπε να διορθωθεί.
Έτσι, το Crisis on Infinite Earths, είναι η πρώτη, η μεγαλύτερη και η πιο επιτυχημένη άσκηση στη συνέχεια της αφήγησης. Το σύνθημα για τη σειρά ήταν «Οι κόσμοι θα ζουν, οι κόσμοι θα πεθαίνουν και τίποτα δε θα είναι πια το ίδιο» και για καλό ή για κακό κράτησε το λόγο του. Ήταν απλώς η μεγαλύτερη δυνατή ιστορία που θα μπορούσαν ενδεχομένως να πουν- το σύνολο των κόμικς ήταν σε κίνδυνο και δεν γλύτωσαν όλα.
Σε ένα επίπεδο, η ιστορία δεν ήταν και η καλύτερη,, η πλοκή ήταν ένα μάτσο αγριοφωνάρες που ξεχνιούνται γρήγορα για χάρη της οικονομία. Όμως, αντίκτυπος που είχε ήταν τεράστιος, τόσο μέσα στην ίδια την ιστορία όσο και στις κριτικές που ακολούθησαν. Οι χαρακτήρες του Multiverse συγχωνεύτηκαν σε έναν ενιαίο κόσμο, και χαρακτήρες, όπως Blue Beetle και ο Question, ανέλαβαν γίνουν στυλοβάτες του DC Universe και να αναδιατυπώσουν την Justice Society ως πρόδρομοι των «σύγχρονων» ηρωικών χαρακτήρων. Ήταν μια νέα αρχή σχεδόν για όλους –συμπεριλαμβανομένης της Wonder Woman, που είχε παραγκωνιστεί για λίγο πριν από το νέο μεγάλο λανσάρισμα. Ακόμη και χαρακτήρες, όπως ο Batman, που παρέμεναν σχεδόν ίδιοι από 1986 καθώς τα τελευταία 10 χρόνια είχαν την ευκαιρία να βγάλουν τα περίεργα και αντικρουόμενα στοιχεία των ιστοριών τους (όπως για παράδειγμα, ότι ο Bruce Wayne είχε ανατραφεί από τον θείο του Philip και τη μητέρα του Joe Chill) για χάρη της πιο εξορθολογισμένης προέλευσης, όπως το Year One.
Ωστόσο, πιο σημαντικές ήταν οι αλλαγές στον Superman. Η κρίση ήταν, για όλες τις προθέσεις και τους σκοπούς, το τέλος του Superman που ήξεραν επί πενήντα χρόνια οι αναγνώστες, με μια νέα αρχή όπου – και σταματήστε με αν κάτι από όλα αυτά σας ακούγεται οικείο – ο νέος τίτλος του Superman είχε τον αριθμό #1. Στην πορεία, ελάττωσε τη συμμετοχή των βοηθητικών χαρακτήρων, όπως η Supergirl, άλλαξε την προέλευση και τις δυνάμεις του και ξεφορτώθηκε και τον Superboy. Όλα αυτά με σκοπό να τον ανανεώσει και να τον απλοποιήσει.
Αυτό θα διορθώσει τα πάντα, έτσι δεν είναι;
1987: Α ναι, σωστά. The Legion..
Όπως φαίνεται, όταν ξεφορτώνεσαι το Superboy, τα πράγματα για την Λεγεώνα των υπερηρώων γίνονται περίεργα, που εκείνη την εποχή ήταν από τα πιο δημοφιλή franchise της DC. Η Λεγεώνα δεν ήταν μόνο βασισμένη στη συνεργασία της με το Superboy, αλλά η ομάδα είχε μόλις πρόσφατα ανακηρυχθεί (1982) «Great Darkness Saga» που συμπεριλάμβανε τη Supergirl και το Superboy –οι οποίοι πλέον δεν υπήρχαν- σε σημαντικούς ρόλους.
Έτσι αντί να ανανεώσουν τη Λεγεώνα και να μεταλαμπαδεύσουν τη δυναμική της, η λύση που σκέφτηκαν ήταν να τοποθετήσουν την ομάδα σε ένα μικρό σύμπαν που δημιουργήθηκε από τον Time Trapper που δεν είχε Superboy, Supergirl, Krypto κτλ. Στην πραγματικότητα, υπήρξε ένα μικρό μέρος της Silver Age που κατάφερε να βγει από την κρίση, αλλά μόνο σε σχέση με μια συγκεκριμένη ομάδα.
Σίγουρα, αυτό δε θα προκαλούσε προβλήματα.
1994: Το Zero Hour φτιάχνει πάλι τα πάντα
Λιγότερο από 10 χρόνια μετά την κρίση στο Infinite Earths, η DC Universe αντιμετώπιζε πολλά συνεχή προβλήματα, που μπορούν να συνοψιστούν σε τέσσερις λέξεις: Hawkman και Donna Troy.
Εντάξει, δεν ήταν μόνο αυτά τα δύο. Τα προηγούμενα προβλήματα με τη Λεγεώνα είχαν μόλις αρχίσει να περιπλέκονται όταν ανακαλύφτηκαν κάποιοι κλώνοι των Silver Age ηρώων που οδήγησαν σε δύο διαφορετικά βιβλία για τη Λεγεώνα με διαφορετικές εκδοχές των ίδιων χαρακτήρων που δρούσαν ταυτόχρονα. Υπήρχαν ακόμη προβλήματα με τις ιστορίες που είχαν εκδοθεί μετά την κρίση από τις οποίες η DC ήθελε να απαλλαγεί, όπως το «Batman: Year Two», ένα πραγματικά εξωφρενικό και παρανοϊκό κομμάτι όπου ο Batman συνεργάζεται με τον Joe Chill και προσπαθεί να τον σκοτώσει χρησιμοποιώντας το ίδιο όπλο που είχε χρησιμοποιήσει για να σκοτώσει τους γονείς του, που το είχε κρατήσει τριάντα χρόνια σε ένα συρτάρι. Στη συνέχεια, η Justice Society, που αντίθετα με το υπόλοιπο σύμπαν βρισκόταν μόνο σε ένα συγκεκριμένο χρονικό σημείο (Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος). Αυτό χρειαζόταν εξηγήσεις, όπως γιατί συνεχίζουν να είναι υπερήρωες 40 χρόνια μετά και ειδικά όταν έχουν αντικατασταθεί από νεότερους χαρακτήρες.
Η λύση ήταν μια ακόμη Κρίση που ονομάστηκε Zero Hour, «Crisis In Time» που θα βοηθούσε την κατάσταση να εξομαλυνθεί. Ως αποτέλεσμα, η JSA (αμερικανική Justice Society) ξανάνιωσε και η Λεγεώνα έκανε μια νέα αρχή, όπου παρουσιάστηκαν ως έφηβοι. Η έμπνευση προήλθε από όλους τους ήρωες της DC Universe και όχι μόνο από το Superboy.
Ωστόσο, ο Hawkman ακόμη δεν έβγαζε νόημα.
1999: Το Βασίλειο δημιουργεί τον Υπερχρόνο
Με λάθη στη συνέχεια και μια επιθυμία να χρησιμοποιηθούν στοιχεία πλοκής που είχαν αποκλειστεί από την Κρίση η οποία είχε δημιουργήσει περισσότερα παράλογα στο εξορθολογισμένο σύμπαν από ό,τι ένα STOP πάνω σε φανάρι, ο συγγραφέας Mark Waid σκέφτηκε να δώσει μια εξήγηση που θα μπορούσε να δικαιολογήσει τα πάντα, και έτσι το DC Universe γνώρισε τον Υπερχρόνο.
Παρόμοια με την πρωτότυπη ιδέα για το Multiverse, ο Υπερχρόνος ήταν μια λύση που βασίστηκε στο γεγονός ότι πρόκειται για ένα φανταστικό σύμπαν και πρέσβευε ότι τα πάντα, από την κύρια πορεία του DC Universe μέχρι την παραξενιά του Silver Age σε θέματα όπως οι ταινίες του Superman και του Batman, όλα συνέβησαν σε μεταλλαγή του σύμπαντος. Ο χρόνος ήταν σαν ένα ποτάμι, με άπειρο αριθμό παραποτάμων που είχαν τη δική τους πορεία. Ορισμένες φορές κατέληγαν σε μια πεπερασμένη ιστορία και άλλες φορές συγχωνεύονταν με το βασικό κορμό, αν ο δημιουργός ήθελε να συμπεριλάβει ένα στοιχείο στην ιστορία.
Πρόκειται για μια ώριμη λύση που παρείχε έναν απλό τρόπο να εξηγήσει τα λάθη και τις αλλαγές αντιμετωπίζοντας το θέμα όπως πραγματικά είναι: μια ιστορία. Έτσι φυσικά, αγνοήθηκε σχεδόν ολοκληρωτικά από τη σύνταξη της DC, με τον Dan DiDio να το απορρίπτει εντελώς έξι χρόνια μετά σε μια δημόσια δήλωση.
Κάποιος θα μπορούσε να σκεφτεί ότι με την ανακοίνωση ότι αφήνουν στην άκρη τη λύση για τα λάθη συνέχειας σήμαινε ότι όλα είχαν λυθεί για πάντα.
Για το δεύτερο μέρος μπορείτε να πάτε εδώ
To κείμενο μετέφρασε για το Smassing Culture η ομάδα Αfterwords
