Στις λίγες μέρες του 2016 είχαμε άλλη μια βαριά απώλεια. Ο Alan Rickman ήταν ένας καλλιτέχνης που προσέφερε στους θεατές πολλές αξέχαστες κινηματογραφικές και θεατρικές δουλειές κερδίζοντας την εκτίμησή τους και φυσικά και τη δική μας. Γι’ αυτό προσθέτουμε άλλο ένα κείμενο στα πολλά που τιμούν τη μνήμη του αυτές τις μέρες. Τώρα που «τα κινηματογραφικά στούντιο και οι θεατρικές σκηνές είναι πολύ πιο φτωχές λόγω της απώλειας αυτού του μεγάλου ηθοποιού και ανθρώπου» (όπως λέει ο Daniel Radcliffe) αυτό που θέλουμε εμείς να θυμόμαστε από τον Alan Rickman είναι τα λόγια αυτά που δείχνουν μια κοινωνική αντίληψη για το έργο του καλλιτέχνη: «Το ταλέντο είναι ένα ατύχημα των γονιδίων και μια ευθύνη.»
Ο Alan Rickman γεννήθηκε στο Λονδίνο. Ήταν ένα από τα τέσσερα παιδιά της Margaret Doreen Rose (Bartlett) Rickman και του Bernard Rickman, ο οποίος δούλευε σε εργοστάσιο και πέθανε όταν ο Alan Rickman ήταν 8 χρονών. Μέχρι εδώ τα πράγματα δεν είναι ευνοϊκά για έναν ηθοποιό. Ίσως γι’ αυτό αποφάσισε να γίνει γραφίστας. Ευτυχώς για μας σύντομα έκανε τη μεγάλη στροφή που τον έφερε και μέχρι τις δικές μας μεγάλες οθόνες.
Οι υποκριτικές του ικανότητες αδιαμφισβήτητες. Εμείς, που δεν είχαμε την ευκαιρία να τον δούμε στο σανίδι, τις θαυμάσαμε πολλές φορές στις κινηματογραφικές του δουλειές σε ένα σημαντικό εύρος ρόλων. Η ηρωική φιγούρα του Secerus Snape (ας μη συζητήσουμε εδώ για το αν ήταν ήρωας ή όχι) είναι ένας χαρακτήρας που τον συνόδευε για πολλά χρόνια και δεν απορούμε που πολλοί χαριποτερόφιλοι τους έχουν ταυτίσει. Πρέπει μάλιστα να σημειώσουμε πως η απόδοση του χαρακτήρα αυτού ήταν απολύτως ικανοποιητική και πως η ερμηνεία του Alan Rickman ήταν ένα από τα πολύ καλά στοιχεία της κινηματογραφικής μεταφοράς του χαριποτερικού κόσμου.
Όμως δεν είναι αυτό ο μόνος λόγος για τον οποίο θα τον θυμόμαστε. Υπάρχει και ο Hans Gruber στο «Πολύ σκληρός για να πεθάνει». Ένας «καπιταλιστής/τρομοκράτης», που αναποδογύρισε την μέχρι τότε κατασκευασμένη εικόνα του «αριστεριστή τρομοκράτη», όπως παρατηρεί ο Joe Giambrone (κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε όλο το κείμενο), ήταν ο πρώτος ρόλος που τον σύστησε στους κινηματογραφόφιλους το 1988.
Υπάρχουν ακόμα ο δικαστής Τέρπιν στο «SweenyTodd:Ο φονικός κουρέας της οδού Φλιτ», ο Σερίφης του Νότιγχαμ στο «Ρομπέν των δασών, ο πρίγκιπας των κλεφτών», ο συνταγματάρχης Μπράντον στο «Λογική και ευαισθησία» και πολλοί άλλοι. Ας θυμηθούμε ένα υπέροχο έργο:
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=s2QJ0FYE3pw&w=854&h=480]
Δύο φορές μπήκε και στη θέση του συγγραφέα και του σκηνοθέτη: «Ένα μικρός χάος», 2014 και «Ο επισκέπτης του Χειμώνα», 1997.
Για τη δουλειά του του έχουν απονεμηθεί αρκετά βραβεία από τα οποία ξεχωρίζουν η Χρυσή σφαίρα και το βραβείο Emmy (Ρασπούτιν, 1996) και το Βραβείο Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου (BAFTA) (Ρομπέν των δασών, ο πρίγκιπας των κλεφτών, 1991), ενώ αρνήθηκε τον τίτλο Commander of the British Empire(CBE).
Ο Alan Rickman είχε επίσης πολιτική και κοινωνική δράση. Σε κρίσιμες περιόδους τήρησε δημοκρατική στάση εκφραζόμενος μέσα από την τέχνη του αλλά και πέρα από αυτή. Το 2005 έγραψε (μαζί με την Κάτριν Βίνερ) και σκηνοθέτησε το θεατρικό έργο «Το όνομά μου είναι Ρέιτσελ Κόρι» (που έχει ανέβει και στην Ελλάδα), βασισμένο στα κείμενα της ίδιας της Ρέιτσελ Κόρι, Αμερικανίδας ακτιβίστριας που είχε σκοτωθεί το 2003 από έναν Ισραηλινό στρατιώτη σε μια αποστολή αλληλεγγύης στους Παλαιστίνιους.
Αυτή η φράση με τον οποία δηλώνει ότι είναι φεμινιστής έχει πλημμυρίσει το διαδίκτυο (Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με το να είναι ένας άντρας φεμινιστής, νομίζω ότι είναι για κοινό μας όφελος.) και τέλος αναφέρουμε ότι λίγες εβδομάδες πριν το θάνατό του έδωσε την αγαπημένη μας φωνή του σε ένα βίντεο που χρησιμοποιείται από φοιτητές του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης για να μαζευτούν χρήματα για τις ΜΚΟ Save the children και Refugee Council.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=HkiMz-e2ZcE&w=854&h=480]
Στην πολιτική σκηνή της χώρας του είχε επιλέξει να συνταχθεί με το (για πολλά ευθυνόμενο) Εργατικό Κόμμα. Είχε πει πως γεννήθηκε με την κάρτα του κόμματος αυτού. O σημερινός επικεφαλής του κόμματος Jeremy Corbyn (όπως και οι προκάτοχοί του) ήταν ανάμεσα στους ανθρώπους που εκφράσανε τη θλίψη τους για το θάνατό του.
Πολλά ήταν τα μηνύματα και των ανθρώπων που δούλεψαν μαζί του, τα οποία μιλούσαν για έναν καλό συνάδελφο ή και δάσκαλο. Γράφει, για παράδειγμα ο DannielRadcliffe (Χάρι Πότερ): «(…) Είναι ένας από τους πιο πιστούς και υποστηρικτικούς ανθρώπους που συνάντησα ποτέ στην κινηματογραφική βιομηχανία. (…) Ως ηθοποιός ήταν ένας από τους πρώτους ενήλικες που μου συμπεριφέρθηκε ως σε κάποιον ισότιμο και όχι ως σε παιδί. Το να δουλεύω μαζί του σε μια τόσο διαμορφωτική (καθοριστική) ηλικία, ήταν απίστευτα σημαντικό και θα κουβαλώ τα μαθήματα που μου δίδαξε για το υπόλοιπο της ζωής και της καριέρας μου.»
Παραθέτουμε βίντεο που παρουσιάζει τη φάρσα που έστησε μαζί με τον Michael Gampon ( Albus Dumbledore) στον Daniel Radcliffe στα γυρίσματα της 3ης ταινίας…
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=dU5ejL8KWo0&w=854&h=480]
Με το δικό τους τρόπο τον τίμησαν και οι θαυμαστές του. Ένα δείγμα της αγάπης τους τα λουλούδια στην πλατφόρμα 9 ¾ στον σταθμό Kings Cross.
Είναι βέβαιο πως θα επιστρέφουμε στο έργο του (με την πιο αγαπημένη ατάκα του) «Πάντα».
