Έχουμε ξαναπεί πως η κόμικ διασκευή του έργου του Michael Moorcock από τους Julien Blondel και Jean-Luc Cano, (εδώ για τον πρώτο και τον δεύτερο τόμο) για τον τραγικό, αντιηρωικό αλμπίνο και έκπτωτο αυτοκράτορα Έλρικ του Μελνιμπονέ είναι η πιστότερη απεικόνιση του ίδιου του πνεύματος του βιβλίου. Το εξαιρετικό σενάρια των δύο δημιουργών, εντοπίζει όχι μόνο τον βαθιά πολιτικό πυρήνα του έργου: την παρακμή μιας (νησιωτικής) ιμπεριαλιστικής αυτοκρατορίας που κρατιέται στη ζωή από την ονειροπόληση του παρελθόντος της και τη σύγχρονη βία, αλλά και τα κοινωνικά κύματα που ξεπηδούν από αυτό, τον ηθικό εκφυλισμό και αναλγησία, ή καλύτερα, την ευχαρίστηση του πόνου.
Στον τρίτο τόμο (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Αίολος και σε μετάφραση του Θωμά Μαστακούρη) συνεχίζει αυτή την εξερεύνηση, βγαίνοντας ελαφρώς από τη φόρμα της ιστορίας του βιβλίου και πατώντας πιο γερά στα καρέ του μέσου των κόμικς. Την ίδια στιγμή, βγάζοντας τον Έλρικ από τα όρια του νησιού των δράκων, ο τόμος μας δείχνει τον ζωηρό πολιτισμό των Νεαρών Βασιλείων, όπου ο φονικός θρύλος του Έλρικ και της Καταιγίδας έχει ήδη εξαπλωθεί. Εκεί, πέρα από μια πολύ διαφορετική πολιτισμική κατάσταση από ότι στο εκφυλισμένο Μελνιμπονέ, οι συγγραφείς βρίσκουν και την ευκαιρία να “tease”- άρουν δύο πολύ σημαντικές φιγούρες για το μέλλον του Ελρικ, τη βασίλισσα Γισάνα και τον νεκρομάντη Θέλεμπ Κάαρνα, όπου στα βιβλία αντικατέστησε τον Γιρκούν ως αρχιεχθρός του αυτοκράτορα. Όμως εδώ δεν είμαστε στα βιβλία…
Το κόμικ κάνει μια στροφή από αυτά και δεν αντιπαραβάλλει τα Νεαρά Βασίλεια, τα οποία δεν είναι ούτε Νεαρά ούτε ηθικά άμεμπτα, απέναντι στο Μελνιμπονέ. Μη θέλοντας να φύγει εντελώς από την ουσία του νησιού των δράκων, οι συγγραφείς βρίσκουν την ευκαιρία να συγκρίνουν το παρελθόν και το μέλλον του πολιτισμού που σμίλεψε τον Λευκό Λύκο. Μας δίνονται ψήγματα για την αλήθεια πίσω από την αιμάτινη Ιμρίρ και τους παιάνες από τις κραυγές των σκλάβων, το πώς τελικά το Χάος επηρέασε τους κατοίκους του νησιού του Μελνιμπονέ και έφτιαξαν την αυτοκρατορία τους πάνω στον πόνο. Μας δίνουν δηλαδή την ουσία που έκανε ένα νησί απομακρυσμένο από όλους να πνίξει τον κόσμο στο αίμα, όπως άλλωστε και το νησί στο οποίο βασίστηκε, η ιμπεριαλιστική Μεγάλη Βρετανία.
Για όλα αυτά χρησιμοποιείται η μορφή ενός πάλαι ποτέ αυτοκράτορα, του Σαφίξ Ντ’ααν, ένα φάντασμα από το χαμένο παρελθόν που καλεί τον Έλρικ να ανακαλύψει τις δικές του ρίζες, πίσω από τους θρύλους με τους οποίους μεγάλωσε, κυνηγημένος ταυτόχρονα από το παρελθόν του, το οποίο παίρνει μια απροσδόκητη μορφή…
Ουσιαστικά η ιστορία του Λευκού Λύκου θέτει τα θεμέλια που θα κινηθεί ο επόμενος τόμος, το Η Πόλη Που Ονειρεύεται, το κάνει όμως με ρευστή δράση, τρισδιάστατους χαρακτήρες (παρά το σύντομο της εμφάνισής τους) και, τελικά, αυτή την έωλη μαγεία με την οποία ο Moorcock έφτιαχνε ανάκτορα και θαυμαστές μαγικές πύλες μέσα σε μόνο μια παράγραφο. Το κόμικ βασίζεται επίσης απόλυτα στην οπτική αφήγηση που επιτυγχάνει το ονειρικό σχεδόν σχέδιο των Robin Recht και Julien Telo, οι οποίοι εστιάζουν όχι μόνο στα πανέμορφα, ατόφια high fantasy σκηνικά και περιγράμματα, τα οποία βρίθουν λεπτομερειών, αλλά και στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών της ιστορία τους, τα οποία φωτίζουν ή σκιάζουν ανάλογα την κατάσταση. Αποδοσμένα με προσοχή και ενδιαφέρον, τα πρόσωπα των ηρώων, και κυρίως του Ελρικ, καθρεφτίζουν με διαύγεια τα συναισθήματα και λένε την ιστορία με τέτοιο τρόπο που δε θα γινόταν δυνατός σε κανένα άλλο μέσο. Ταυτόχρονα, οι επιρροές από Clive Barker κάνουν ακόμα αισθητή την εμφάνισή τους, προσδίδοντας μια απαραίτητη αισθητική φρίκης στο έργο. Το σχέδιο γενικότερα παραμένει η σπουδαία και πανέμορφη προσθήκη αυτής της διασκευής στον θρύλο του Αλμπίνου Αυτοκράτορα.
Επιλογικά, το Λευκός Λύκος είναι ουσιαστικά το προοίμιο του επόμενου, ένα νέο κεφάλαιο και μια νέα αρχή στην ιστορία του Ελρικ στην προσπάθεια του να βγάλει νόημα στα συντρίμια του μέλλοντος, κατανοώντας πια πως στο παρελθόν υπάρχει μόνο θάνατος. Για τους φίλους του αλμπίνου αντιήρωα είναι μια υπέροχη προσθήκη για τη βιβλιοθήκη τους, ενώ για όσους θέλουν να γνωρίσουν καλύτερα το έργο του Moorcock και δεν έχουν υπομονή να διαβάσουν τα βιβλία, είναι μάλλον μια καλή αρχή για ένα jump cut, αν και θα χάσουν πολλά!
