Το τρίτο επεισόδιο του Game of Thrones μας φέρνει πλέον περίπου στο 40% της πολυαναμενόμενης 7ης σεζόν, αλλά προς το παρόν το μόνο που έχουμε δει που να δικαιολογεί το hype της σειράς είναι η επική ολοκλήρωση της εκδίκησης της Arya. Το ντου του Euron στο προηγούμενο επεισόδιο, παρότι εντυπωσιακό, έσταζε καρτουνίστικο τόνο και πίεση προς το κοινό να αντιπαθήσει τον βασιλιά των Σιδερένιων Νήσων, ο οποίος προς το παρόν έδωσε την μόνη άξια σκηνή μάχης στα 3 πρώτα επεισόδια και ξεκαθάρισε και μερικούς από τους πιο κενούς και κακογραμμένους χαρακτήρες της σειράς (ευχαριστούμε θείε Euron).
Αυτή η πιεσμένη κίνηση προς το μπροστά, όπου μεγάλες (και ουσιαστικά αχρείαστες) συζητήσεις εναλλάσσονται με σπασμωδικές σκηνές δράσεις και πολέμου (σε ένα μόλις επεισόδιο 2 βασίλεια υποτάχθηκαν στον ζυγό της Cersei και δεν είδαμε σχεδόν καμία σκηνή για αυτό) φαίνεται να είναι το μοτίβο που επέλεξαν οι δημιουργοί για να προφτάσουν τα γεγονότα που οι ίδιοι έθεσαν σε κίνηση. Και σε αυτό το επεισόδιο ο σκηνοθέτης δεν είχε καν την δυνατότητα να παραθέσει μια αισθητικά ενδιαφέρουσα σκηνή. Η αδυναμία του Mark Mylod (Εntourage, Shameless) στο να χειριστεί τον ρυθμό της ιστορίας μας έδωσε ίσως ένα από τα πιο άνισα επεισόδια μιας σειράς που μας έχει συνηθίσει σε σκαμπανεβάσματα.
Aποκορύφωμα της μετρημένης απογοήτευσης ήταν ίσως η συνάντηση των δύο παικτών όπου αναμένεται να επηρεάσουν περισσότερο τις εξελίξεις στον πόλεμο. Ο Βασιλιάς του Βορρά, αφού πήρε το πλοίο της γραμμής και σε ένα επεισόδιο ταξίδεψε μια ολόκληρη ήπειρο, ομοίως με το υπερηχητικό κοράκι του προηγούμενου επεισοδίου, συνάντησε την Dainerys. H συζήτηση τους ήταν ένα ρεσιτάλ φθηνού εντυπωσιασμού, σνομπισμού και κακής ερμηνευτικής ικανότητας από πλευράς Targaryen. H (κατά τα άλλα συμπαθέστατη) Emilia Clarke (Terminator Genisys, Me before You, Han Solo) απέδειξε πως αδυνατεί να παίξει, ακόμα και όταν πρόκειται για έναν ρόλο που την πληρώνει αισίως εδώ και 7 χειμώνες. Πλήρως επίπεδη, άνευρη και κενή, έβγαζε μόνο εκνευρισμό στον θεατή στην πρώτη της ουσιαστικά μεγάλη (και σημαντική) σκηνή για φέτος. Αντίθετα, ο Kit Harington, γνωρίζοντας τις περιορισμένες του δυνατότητες, προτιμά μια πολύ πιο προσγειωμένη προσέγγιση που αποδίδει, όπως έχουμε ξαναπεί.
Ταυτόχρονα ένας από τους πιο συμπαθείς διαχρονικά χαρακτήρες, ο Τyrion Lannister του Peter Dinklage (X-men Days of Future Past, Knights of Badassdom) πλέον φαίνεται παροπλισμένος στο πλευρό της Danny, σαν τα γεγονότα να τον έχουν ξεπεράσει, τόσο στρατηγικά (τα αδέρφια του πλέον προβλέπουν κάθε του κίνηση) όσο και ερμηνευτικά. Σαν μετά από χρόνια συνεχόμενης επιτυχίας το οξύ μυαλό του χαρακτήρα και η φαντασία του ηθοποιού να έχουν σκουριάσει. Ελπίζουμε να μην παραμείνει σε αυτή την κατάσταση μετριότητας ένας άνθρωπος που αποτέλεσε για πολλά χρόνια το magnum opus της σειράς.
Προχωρώντας στο επεισόδιο, βλέπουμε την Lena Headey (300) να αναδεικνύεται στην πραγματική κυρίαρχο και αρχόντισσα του Westeros. Mία παρουσία ωμής δύναμης και επιβολής, κινείται με υπολογισμένες κινήσεις που αποδεικνύονται καταστρεπτικές για τους εχθρούς της αλλά απαραίτητες για το κτίσιμο του δικού της μύθου, ο οποίος σταδιακά παίρνει σάρκα και οστά. Ξεχωρίζει πως μία από τις πιο δυναμικές γυναικείες παρουσίες σε μια σειρά που με την απεικόνιση δυνατών φεμινιστικών προτύπων είχε μια πολύπλοκη σχέση. Ενδεικτικό για αυτή την στάση ήταν η σκηνή με τον Mark Gatiss (Doctor Who, Sherlock) ο οποίος εκπροσωπεί την πανίσχυρη Σιδερένια Τράπεζα του Braavos, στην οποία το Westeros έχει ένα τεράστιο χρέος. Εκτός του ήταν εντυπωσιακό να βλέπει κανείς έναν μεσαιωνικό κόσμο να παλεύει με πρωτόλειες εκφάνσεις εννοιών που μας ταλανίζουν στο σήμερα, στην εποχή ενός μη βιώσιμου καπιταλισμού, είχε ξεχωριστή σημασία η πολιτική πίσω από τα λεφτά: η αβίαστη υπόσχεση της βασίλισσας για διατήρηση του status quo και η σιδερένια πυγμή με την οποία αυτή η υπόσχεση τείνει να υλοποιηθεί.
Για τις αστραπειές μάχες προς το τέλος, νομίζω πως αρμόζει μονάχα ο χαρακτηρισμός “βεβιασμένο”. Η πρώτη φορά που ατενίσαμε το επιβλητικό σπίτι των Λιονταριών ήταν με ένα άτσαλο voice over, ο μοναδικός σκοπός του οποίου ήταν να παρουσιαστεί το λάθος του στρατοπέδου του Tyrion, o οποίος θυσίασε τον στόλο του για ένα άχρηστο κάστρο, καταδικάζοντας τους Ασπιλους σε μια πορεία αυτοκτονίας μέχρι τον Νότο, μια άλλη Κάθοδος, κάποιων άλλων Μυρίων. Επιπλέον, έπρεπε να αποχαιρετήσουμε και την πιο sassy χαρακτήρα που είδαμε ποτέ στο GoT, την μοναδική Βασίλισσα των Αγκαθιών της μοναδικής Diann Rigg (Avengers) , η οποία έφερνε στην σειρά το απαραίτητο βρετανικό φλέγμα που είχε ανάγκη. Σίγουρα θα μας λείψει.
Επίσης ΠΡΟΔΟΤΗ TARLY ΔΕ ΣΕ ΞΕΧΝΆΜΕ.
