Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε ότι η pop κουλτούρα αρχίζει να εκμεταλλεύεται τη μέθοδο του funservice σχεδόν σε οτιδήποτε. Ίσως λόγω του γεγονότος πλέον ότι πληθαίνουν οι αναφορές του κοινού σε ένα φάσμα το οποίο ξεπερνάει την κινηματογραφική εμπειρία και αγγίζει τα κόμικς, τα βιβλία, τα βιντεοπαιχνίδα και γενικότερα όλες τις διαφορετικές πτυχές της nerd κοινότητας. Οι αναφορές λοιπόν πληθαίνουν και έτσι το σύγχρονο σινεμά εξελίσσεται μέσα από αυτές. Η δημιουργία των κινηματογραφικών συμπάντων που ξεκίνησε δειλά-δειλά από τη Marvel το 2008 και μετατράπηκε σε ένα από τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά επιτεύγματα όλων των εποχών οδήγησε στη χρήση αυτής της τακτικής και σε άλλα franchise. Μαζί με τη Marvel λοιπόν βλέπουμε να ξεπηδάνε αντίστοιχα εγχειρήματα από την DC, την Universal (με το βραχύβιο Dark Universe) αλλά και την Legendary Entertainment με το Monsterverse μια σειρά ταινιών η οποία είχε ως σκοπό να επαναφέρει και να ξαναγνωρίσει στους σύγχρονους θεατές τις ταινίες τεράτων (γνωστές και ως Monster Movies) και να δημιουργήσει το δικό της cinematic universe μέσα από αυτές. Πρωταγωνιστές αυτών των ταινιών είναι θρυλικά τέρατα τα οποία γνωρίσαμε μέσα στα χρόνια όπως ο Godzilla και ο King Kong.
Οι συστάσεις είναι μάλλον περιττές και για τους δύο αυτούς “χαρακτήρες” μιας και οι δυο τους απαριθμούν μια ιστορία 70 και βάλε χρόνων. Το Monsterverse λοιπόν εκμεταλλευόμενο τη στροφή νοσταλγίας στην οποία κινείται η μαζική κουλτούρα τα τελευταία χρόνια αποφάσισε να εγκαθιδρύσει αυτά τα γνωστά τέρατα στη σύγχρονη πραγματικότητα. Η αρχή έγινε με την ταινία Godzilla (2014) και ακολούθησαν τα Kong: Skull Island και Godzilla: King of Monsters, για να καταλήξουν στην επικών μεγατόνων ταινία που βγήκε πριν από λίγες μέρες με τον πομπόδη τίτλο Godzilla vs Kong. Απλά, λιτά και απέριττα όπως αρμόζει σε μία τέτοια ταινία. Μία ταινία για το ανελέητο ξύλο μεταξύ δύο από τις πιο εμβληματικές κινηματογραφικές φιγούρες όλων των εποχών και ταυτόχρονα η σύγκρουση δύο διαφορετικών κόσμων και νοοτροπιών. Από τη μια ο King Kong ένας τεράστιος πίθηκος 31 και κάτι μέτρων δημιούργημα των αμερικανικών στούντιο και από την άλλη ο Godzilla μία δημιουργία ανατολικής προέλευσης μιας και έκανε την εμφάνισή του το 1954 από το γιαπωνέζικο στούντιο Toho κάνοντας παγκοσμίως γνωστές τις kaiju ταινίες. Η συνύπαρξη (αλλά και η διαμάχη) αυτών των δύο χαρακτήρων σηματοδοτούσε για χρόνια τον ανταγωνισμό Ανατολής και Δύσης ο οποίος όμως εκδηλώθηκε καθαρά το 1964 με την ταινία King Kong vs Godzilla, που σηματοδότησε και την παρθενική αναμέτρηση των δύο αυτών τεράτων στη μεγάλη οθόνη. 56 χρόνια μετά και πλέον πίσω από την ασφάλεια της αποκλειστικά αμερικανικής παραγωγής η καινούργια αυτή ταινία ήρθε για να απαντήσει στο μεγαλύτερο ερώτημα της σύγχρονης μαζικής κουλτούρας. Ποιος θα νικούσε σε μία μάχη ανάμεσα σε μία πελώρια ραδιενεργή σαύρα και έναν τερατώδη γορίλλα;
Το Godzilla vs Kong είναι μία απόλυτα ειλικρινή ταινία. Δεν υπάρχει κανένα βαθύτερο νόημα ούτε κάποιο ηθικό δίδαγμα. Για σχεδόν δύο ώρες παρακολουθούμε τη διαμάχη ανάμεσα σε δύο από τις πιο εμβληματικές φιγούρες του “τερατόμορφου” κινηματογράφου. Α ναι, κάπου ανάμεσα υπάρχουν και κάτι subplots που αφορούν κάτι ανθρώπους αλλά πραγματικά ούτε και οι ίδιοι οι σεναριογράφοι δεν ενδιαφέρθηκαν για αυτούς. Γι’αυτό και από ένα σημείο και έπειτα οι ανθρώπινοι κακοί εξαφανίζονται από την υπόθεση και ανοίγεται ο δρόμος για το ζουμί της υπόθεσης, που είναι φυσικά τα μπουκέτα μεταξύ των δύο κολοσσών. Γενικά η ταινία έπρεπε να κινηθεί με την τακτική “λιγότερο μπλα-μπλα, περισσότερο καταστροφή πάντων” αλλά εντάξει κανείς δεν είναι τέλειος. Και αν μη τι άλλο σε αυτό το σημείο η ταινία δίνει ρέστα. Ειδικά η τελική μάχη, είναι σαν ο διευθυντής φωτογραφίας να πήρε κάθε είδους σκληρό ναρκωτικό και γυρίζει τις σκηνές όπως ακριβώς πρέπει. Γεμάτη χάος και υπερβολή. ΟAdam Wingard (γνωστός για το φιάσκο του Death Note) εδώ φαίνεται να χειρίζεται πολύ καλά το υλικό που του δίνεται και χρησιμοποιεί όλα τα μέσα που του δίνονται για να παραδώσει μία άκρως διασκεδαστική ταινία. Ερμηνευτικά πάλι, ο Alexandr Skarsgard (The Legend of Tarzan) επιδίδεται σε μία φουλ διεκπεραιωτική ερμηνεία. Και η Rebbeca Hall κινείται στα ίδια περίπου επίπεδα επιστρέφοντας στον ρόλο που που ενσάρκωσε στο Kong: Skull Island. Γενικά δεν διακρίνουμε καμία μεγάλη έκπληξη, αλλά νομίζω κανένας δεν έχει σκοπό να δει αυτή την ταινία περιμένοντας να ανακαλύψει την οσκαρική ερμηνεία της χρόνιας.
Δε θα πούμε ψέματα. Περάσαμε γαμάτα βλέποντας το Godzilla vs Kong. Σίγουρα δεν είναι κανένα μεγάλο αριστούργημα και ούτε πρόκειται να το θυμόμαστε για πολύ καιρό μετά από τη θέασή του. Γι αυτό που είναι όμως είναι μια χαρά και η τερατώδη επιτυχία του στο Box Office (στις δύο πρώτες μέρες έκανε τζίρο 48,5 εκατομμύρια παγκοσμίως) αποδεικνύει ότι ο κόσμος δεν έχει ακόμα γυρίσει την πλάτη του σε pure fun ταινίες και μάλλον δε θα το κάνει και σύντομα (ευτυχώς).
