Ένα από τα ελάχιστα καλά πράγματα που είχε το Πάσχα της καραντίνας ήταν η ευρεία κυκλοφορία της δεύτερης σεζόν του Happy! στο Netflix. H σουρεαλιστική μαύρη κωμωδία του κομίστα Grant Morrison ( Brave New World, Suicide Squad: Hell to Pay) και Brian Taylor (Jonah Hex, Mom and Dad) μπορεί να ξεκίνησε στο αμφιλεγόμενο δίκτυο SYFY το 2017, όμως κέρδισε ευρεία αποδοχή όταν βρέθηκε στο Netflix, χτυπώντας πρώτα τα Χριστούγεννα και, στη δεύτερη σεζόν, το Πάσχα.
Τι είναι όμως το Happy!; Που ξεχωρίζει η ιστορία ενός εκκεντρικού δολοφόνου που ψάχνει την κόρη του από μια μέτρια αστυνομική σειρά δράσης; Βασική διαφορά λοιπόν είναι ότι το Ηappy! Ξέρει τι είναι: ένα απίστευτα ενεργητικό, σουρεαλιστικό και campy βίαιο αφήγημα, το οποίο δεν επιτρέπει στη σοβαροφάνεια να του χαλάσει τη διάθεση. Την ίδια όμως στιγμή δεν επιτρέπει στον σουρεαλισμό και τη ψυχεδέλεια να μπουν στο δρόμο μιας καλής ιστορίας. Η ισορροπία μεταξύ των δύο, σε συνδυασμό με το ευπρόσδεκτο χιούμορ και τους τρομερούς χαρακτήρες, είτε πρόκειται για μια αστυνομικό που ζητά εκδίκηση, είτε έναν… μονόκερο (που είναι και από τους βασικούς πρωταγωνιστές) είναι σίγουρα τα συστατικά που τραβάνε την προσοχή του θεατή.
Bασισμένο στο κόμικ με το ίδιο όνομα, δια χειρός του Morrison, το Happy! μας βυθίζει σε μια κυνική, έκφυλη και βαμμένη στο κιτρινωπό, αρρωστημένο νέον Νέα Υόρκη, στην οποία συναντούμε ως επί το πλείστον (υπερβολικά) βίαιους εγκληματίες, ακόμα πιο βίαιους αστυνομικούς που ανταγωνίζεται σκληρά με τους πρώτους για το μονοπώλιο της βίας και, ανάμεσα τους, παιδιά με φανταστικούς φίλους, θεούς του θανάτου και…. Τελετάμπις. Aυτός ο campy και ασυνδύαστος συνδυασμός, αλλά και τα φρενήρη πλάνα αποτελούν trademark του Brian Taylor, που είχε την καλλιτεχνική και σκηνοθετική επιμέλεια
Ένα σκηνικό λοιπόν που θυμίζει μία ακόμα χειρότερη Sin City έρχεται να συναντήσει μια… διεστραμμένη ταινία της Disney. Στο κέντρο τους, σα γέφυρα μεταξύ τους, στέκεται από τη μία η φιγούρα του Nick Sax, τον οποίον ερμηνεύει με απίστευτη σωματική ενέργεια, μπρίο και…παντελή αδιαφορία για την επιτέλεση του φύλου του ο Christopher Meloni (Μan of Steel, Wet Hot American Summer), ίσως στην κορυφαία στιγμή της καριέρας του. Από την άλλη, συνεργάτης του είναι ο μπλε μονόκερος Happy, στον οποίο δανείζει τη φωνή του ο Patton Oswalt (Veronica Mars, BoJack Horseman) ο οποίος μοιάζει σαν να ξεπήδησε από κάποια προνηπιακή παραγωγή.
Η μεταξύ τους αντίθεση, και ταυτόχρονα η δυναμική είναι ο καταλύτης για όλη τη σειρά, ειδικά στην πρώτη σεζόν, όπου ένας κόσμος φαντασίας συγκρούεται με αυτόν της ζοφερής πραγματικότητας. Στη δεύτερη σεζόν, όπου το κοινό ήταν πιο «εκπαιδευμένο», τα πράγματα παίρνουν ακόμα πιο σκοτεινή και απάνθρωπη και γκροτέσκα στροφή. Ωστόσο αυτή η ατμόσφαιρα urban fantasy είναι απλά η βάση και όχι το επικοδόμηνα της σειράς. Αυτό αφήνεται ανεξέλεγκτο.
Σε κανένα σημείο το Happy! δεν αφήνει πίσω το βδελυρό, αντιανθρωπιστικό, μαύρο του χιούμορ, το οποίο σαν πρώτο και βασικό στόχο έχει τους ίδιους τους πρωταγωνιστές του. Σε αντίθεση με τους ήρωες του Miller, οι χαρακτήρες του Morison δεν έχουν τίποτα ηρωικό. Αντίθετα, είναι ο πάτος του πάτου, ο στόχος κάθε αστείου, και κανένα σημείο της προσωπικότητας τους ή του σώματος του δε μένει χωρίς να πειραχθεί.
Επόμενος στόχος είναι τα κλισέ των εκάστοτε εορτών, με την πρώτη να στοχεύει βλάσφημα τη βιομηχανία των χριστουγέννων, με τους στρατούς από αγιοβασίληδες, την υπερκαταναλωτική μανία των δώρων και την απονέκρωση της επικοινωνίας. Η δεύτερη πάλι ασχολήθηκε με το Πάσχα και την… επιθυμία του να γίνει όλα τα παραπάνω, αφού κανείς δεν το παίρνει σοβαρά. Ταυτόχρονα, το Happy! μας δείχνει μια ακομπλεξάριστη, αντιμάτσο απεικόνιση ηρώων, villains, τεράτων, θεών και ανθρώπων, όπου είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα του πως κάποιος να είναι σκοτεινός και αστείος ταυτόχρονα, καυστικός χωρίς να είσαι μισογύνης ή ρατσιστής. Και, για όσους έχουν πρόβλημα, η ίδια η σειρά το λύνει πολύ εύκολα, πυροβολώντας Ναζί.
Πέρα από τον Maloni, η σειρά έχει πολλούς άλλους σπουδαίους χαρακτήρες στα 18 της επεισόδια. Επιγραμματικά αξίζει να αναφερθεί σίγουρα ο Ritchie Coster (Jacob’s Ladder, Billions) για τον διπλό του ρόλο και τις μαεστρικές, επιδέξιές αλλά και πομπώδεις (άρα εντελώς στο κλίμα της σειράς) εναλλαγές μεταξύ των δύο, η μικρή Bryce Lorenzo (Orange Is the New Black, Almost Family) η οποία σίγουρα θα τη βλέπουμε σε πάρα πολλά πράγματα τα χρόνια που έρχονται, και, τέλος, ο επιβλητικά φάμπιουλους Christopher Fitzgerald (Blindspot, Elementary) για τη larger than life φιγούρα του Sonny Shine.
Το Happy! δεν είναι για όλους. Και το ξέρει. Και αδιαφορεί. Συνεχίζει να διαβαίνει, τον δικό του, βρώμικο δρόμο, γεμάτο αίμα, εμετό και χρυσόσκονη. Και πλέον αποτελεί απαραίτητο συμπλήρωμα κάθε γιορτής.
