Η Harley Quinn είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση χαρακτήρα, καθώς η γέννηση της δεν εντοπίζεται στις σελίδες κάποιου κόμικ, αλλά στην επιδραστική τηλεοπτική σειρά των ’90s, Batman: The Animated Series, όπου παρουσιάσθηκε ως το ταίρι του Joker, τόσο στα εγκλήματα, όσο και στη ζωή. Η ιδιαίτερη σχέση της με τον Joker, που πολλές φορές άγγιζε ή και ξεπερνούσε τα όρια της σωματικής και ψυχολογικής κακοποιήσης, κέντρισε το ενδιαφέρον των αναγνωστών ανα τα χρόνια, μετατρέποντάς τη σε μια απ’ τις πιο αγαπητές δημιουργίες του σύμπαντος της DC. Ωστόσο, ήταν η παρθενική κινηματογραφική εμφάνιση της Harley στο Suicide Squad που την επανέφερε στο επίκεντρο της ποπ κουλτούρας. Ο χαρακτήρας της ήταν ο μόνος που κατάφερε να σωθεί απ’ το κινηματογραφικό φιάσκο του David Ayer, δίνοντας αφορμή στην DC να εκμεταλλευτεί την επιτυχία της με διάφορους τρόπους. Ένας απ’ αυτούς ήταν η κυκλοφορία μιας animated τηλεοπτικής σειράς με πρωταγωνίστρια την Harley Quinn. Η σειρά έκανε τελικά την πρεμιέρα της πριν λίγους μήνες στην streaming υπηρεσία της εταιρίας και εμείς δεν μπορούμε παρά να δηλώσουμε ευτυχείς με το τελικό αποτέλεσμα.
Η πλοκή της σειράς φαίνεται να έχει ως βασική έμπνευση ένα απ’ τα απολαυστικότερα επεισόδια του B:TAS, το Harley and Ivy, όπου η Harley παρατάει -προσωρινά- τον Joker, για να του αποδείξει πως είναι και εκείνη ικανή να σχεδιάσει και να υλοποιήσει αποτελεσματικά κάποια ληστεία, συναντώντας στο μεταξύ την Poison Ivy, με την οποία γίνονται καλές φίλες.
Έτσι, και σε αυτή τη σειρά, η Harley παρατάει τον Joker, βάζοντας ως στόχο να γίνει και εκείνη μέλος της Legion of Doom και να πάψει να θεωρείται η “βοηθός” και “κοπέλα” του Joker. Ωστόσο, για να το πετύχει αυτό, δεν αρκεί να ξεπεράσει κάθε είδους στερεότυπο που συναντάει ως εμπόδιο. Πρέπει να βρει μια νέα ομάδα, έναν νέο βασικό αντίπαλο (που στον κόσμο της σειράς μοιάζει περισσότερο με ερωτικό ταίρι), ένα νέο κρησφύγετο. Πάνω απ’ όλα, όμως, πρέπει ν’ αποδεχτεί -με τη βοήθεια της Poison Ivy– πως η σχέση της με τον δημοφιλή κλόουν είναι καταπιεστική και αδιέξοδη.
Ήδη απ’ τα πρώτα λεπτά γίνεται φανερό πως η σειρά δεν είναι η τυπική animated σειρά, αφού ξεχειλίζει με σκληρή -πολύ σκληρή- βία και βρισιές. Ωστόσο, αυτή η προσέγγιση δε μοιάζει με μια φτηνή απόπειρα να κερδηθεί κάποιο πιο ενήλικο κοινό, αλλά πηγάζει απ’ τους ίδιους τους χαρακτήρες, οι οποίοι ως επί το πλείστον είναι εγκληματίες. Βέβαια, η ώριμη προσέγγιση δεν εγγυάται από μόνη της πως το συνολικό αποτέλεσμα θα είναι άξιο παρακολούθησης. Το σημαντικότερο στοιχείο είναι το σενάριο, αλλά και εδώ η σειρά τα καταφέρνει περίφημα, αφού καταφέρνει να αναδείξει την περιπλοκότητα της σχέσης της Harley με τον Joker, δίχως ποτέ να καταντάει διδακτική. Άλλωστε, κάτι τέτοιο θα ήταν ανούσιο μιας και ο κόσμος μέσα στον οποίον λαμβάνει χώρα η σειρά είναι αρκετά διαστροφικός. Όπότε δεν αφήνει περιθώρια για απλοϊκά ηθικά διδάγματα.
Η μεγάλη επιτυχία της σειράς έγκειται στον τρόπο με τον οποίον καταφέρνει να ενσωματώσει τις ώριμες θεματικές της περί κακοποιητικών σχέσεων στον παράλογο κόσμο της. Αντί να επιχειρήσει κάποια ρεαλιστική προσέγγιση, παρουσιάζοντας ένα ανέπνευστο οικογενειακό δράμα (μετά το Joker, τίποτα δεν είναι απίθανο!), επιλέγει να αγκαλιάσει και να παρουσιάσει σ’ όλο το παράλογο και υπερβολικό μεγαλείο του το σύμπαν της DC (σε ένα επεισόδιο ο Jim Gordon γίνεται φίλος με ένα… χέρι!), φέρνοντας στο προσκήνιο μερικούς απ’ τους πιο περίεργους χαρακτήρες των κόμικς, όπως οι Clayface, Dr. Psycho και King Shark. Μ’ αυτόν τον τρόπο, ξεφεύγει απ’ το μονόδρομο που έχουν επιβάλλει οι εμπορικές υπερηρωικές ταινίες που είτε θα είναι θεματικά απλοικές, είτε θα προσπαθούν να αγγίξουν αχρείαστα επίπεδα ρεαλισμού, ξεχνώντας την εγγενώς αφελή φύση των υπερηρωικών ιστοριών.
Στο ερμηνευτικό κομμάτι, η Kaley Cuoco (Big Bang Theory) αποδίδει όλη τη σπιρτάδα και την παλαβομάρα της Harley, η Lake Bell (Bless This Mess, BoJack Horseman) προσεγγίζει την Poison Ivy με μια στωικότητα, απαραίτητη για να βοηθάει τη φίλη της στις δύσκολες στιγμές, αποτελώντας τη φωνή της λογικής σε έναν παράλογο κόσμο, ενώ ο Joker του Alan Tudyk (Doom Patrol) μπορεί να μην προσφέρει κάτι καινοτόμο, αλλά κάνει τη δουλειά του εξαιρετικά.
Άλλη μια ευχάριστη έκπληξη παρατηρείται στον τομέα του animation. Συνήθως, οι αντίστοιχες προσπάθειες της DC διαθέτουν ένα άκρως τυποποιημένο και διαδικαστικό animation. Παρ’ όλα αυτά, στη συγκεκριμένη περίπτωση φαίνεται πως έχει υπάρξει διάθεση για -ελαφρύ- αισθητικό πειραματισμό, δίνοντας μια ταυτότητα στο τελικό αποτέλεσμα.
Συνοψίζοντας, η σειρά της Harley Quinn θα μπορούσε να είχε εκτροχιαστεί με τρομερά μεγάλη ευκολία, καταλήγοντας άλλη μια απόπειρα ξεζουμίσματος μιας δημοφιλούς αντι-ηρωίδας. Ωστόσο, μέχρι στιγμής αποδεικνύει ότι έχει διάθεση να συνδυάσει την ωριμότητα με την αφέλεια και να μας παραδώσει μια υπερηρωική σειρά που τιμά τις ρίζες της, αλλά κοιτάζει προς το μέλλον. Με άλλα λόγια, είναι απ’ τις απολαυστικά παλαβές σειρές που κυκλοφορούν εκεί έξω και εμείς ελπίζουμε να μην χάσει ούτε στάλα απ’ την τρέλα της.
