Εβδομάδα Harry Potter για το Smassing Culture και όλη η παιδική-εφηβική μας ηλικία περνάει μπροστά από τα ματιά μας για άλλη μια φορά. Τα κείμενα που αποθεώνουν τον Harry Potter απ’ ό,τι καταλαβαίνετε δίνουν και παίρνουν αυτή την εβδομάδα. Μήπως ήρθε η ώρα όμως για κάτι διαφορετικό; Μια άποψη βέβαια που σου λέει ότι ο αγαπημένος μας Harry δεν είναι και τόσο καλός μάγος δεν είναι και τόσο ξεχωριστή, αλλά αυτή θα προσπαθήσω να αναλύσω σε αυτό το κείμενο όσο και αν με πονάει, όσο και αν αυτό πάει κόντρα στην παιδική μου ηλικία.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: Το πρώτο Harry Potter γράφτηκε το 1997, με τον Ηarry να είναι 11 χρονών, άρα πολύ εύκολα θα έλεγε κάποιος “είναι μικρό παιδί, πως γίνεται να είναι καλός μάγος;” To όλο concept ξεκίνησε λίγο διαφορετικά στην αρχή, με την Rowling να μας βάζει σιγά σιγά στον κόσμο της μαγείας, κάτι που εμείς σαν μαγκλ δεν μπορούσαμε καν να ψηλαφίσουμε. Υπό αυτό το πρίσμα γίνεται απόλυτα κατανοητό ότι όλα θα είναι λίγο πιο “παιδικά” λίγο πιο αθώα, κάτι που όμως δεν άργησε και πάρα πολύ να αλλάξει. Από το τρίτο κιόλας βιβλίο (ο αιχμάλωτος του Αζκαμπαν) το Harry Potter έχει αρχίσει να γίνεται λίγο πιο σκοτεινό λίγο πιο “για μεγάλα παιδιά” κάτι που θα έπρεπε να αποτυπώνεται και στους χαρακτήρες μας συνολικά αλλά και λίγο πιο συγκεκριμένα στον πρωταγωνιστή μας!
Ο Harry Potter όμως δεν είναι ένα τυχαίο παιδί σαν τα όλα τα άλλα που σπούδαζαν στο Ηogwarts, εκτός αν υπήρχαν και άλλοι που έφαγαν μια κατάρα όταν ήταν ενός έτους. Ότι η μοίρα του έπαιξε άσχημο παιχνίδι είναι δεδομένο, ότι δεν ήταν αντάξιος των περιστάσεων όμως είναι και αυτό δεδομένο (βιαστικές αποφάσεις, αλαζονεία κ.α). Ο Harry δεν θα έπρεπε να ακολουθεί την πορεία ενός “φυσιολογικού” παιδιού γιατί πολύ απλά δεν είναι. Μεγάλωσε διαφορετικά και δυστυχώς αυτό τον έκανε να κουβαλάει ένα βαρύ φορτίο που δεν μπορούσε να αντέξει. Η πορεία του στο Ηogwarts σαν μαθητής ήταν μέτρια, άρα και οι γνώσεις του πάνω στα ξόρκια ήταν περιορισμένη με αποτέλεσμα πολλές φορές να επαναλαμβάνεται βαρετά! Αυτό που τον ξεχώριζε όμως είναι το θάρρος του και η “γενναιότητα” του. Η ενισχυμένη όμως πολλές φορές αυτοπεποίθηση σε συνδυασμό με την έλλειψη παραπάνω γνώσεων πολλές φορές δημιουργούν καταστροφικά αποτελέσματα όπως για παράδειγμα, εκείνη η “άσκοπη βραδινή βόλτα” στο υπουργείο μαγείας που μας οδήγησε στον τον θάνατο του Σείριου.
Ό,τι έχω γράψει πιο πάνω είναι μία άποψη που ακούγεται από αρκετό κόσμο και την παραθέτω αρκετά υπεραπλουστευμένα. Πολλές φορές και εγώ την υιοθετώ αλλά δεν την ενστερνίζομαι. Και εξηγούμαι:
Ο Harry ακολουθεί και περνάει από μεγάλα και διαφορετικά στάδια . Όταν τον συναντάμε για πρώτη φορά, ζει με μια οικογένεια που θέτει πολύ υψηλά πρότυπα κοινωνικής αποδοχής. Δεν επιτρέπεται να θέτει ερωτήσεις ή να ζητάει την εκπλήρωση οποιωνδήποτε φυσικών αναγκών του. Είναι ένα υπάκουο, ανασφαλές και μοναχικό αγόρι που ζει σε ένα ντουλάπι. Δεν έχει φίλους και κανέναν που να τον νοιάζεται και δέχεται ότι αυτή είναι η ζωή του. Επομένως ο Harry απομακρύνεται συνειδητά από την εγκόσμια ζωή. Σε αυτό το νέο κόσμο όμως, είναι διάσημος, λατρευτός και αναμένεται να κάνει σπουδαία πράγματα. Ο Ηarry όμως διαγράφει διαφορετική πορεία από τους ήρωες που είχαμε συνηθίσει, καθώς ζει πλέον σε έναν κόσμο που όλοι τον ξεπερνούν σε γνώση και εμπειρία. Άρα στην πορεία των ηρώων ξεκινάει σαν outsider και ίσως να μην καταφέρει και ποτέ να τερματίσει.
Ο Harry λοιπόν αναγκάζεται να πολεμήσει για την επιβίωση του κατά κύριο λόγο, με κάποιον που είχε απίστευτα μεγάλη επιρροή, με ανθρώπους που συνεχίζουν να αγωνίζονται και να πεθαίνουν γι ‘αυτόν, ακόμα κι όταν πίστευαν ότι ήταν νεκρός. Με αυτά τα δεδομένα και την ζυγαριά να γέρνει επικίνδυνα προς το ένα μέρος, μεγαλώνει, υπερβαίνει μόνος του το ίδιο του παρελθόν και αρχίζει να βρίσκει τον ρόλο του μέσα σε αυτόν τον πόλεμο. Ποιός είναι ο ρόλος του; Να πεθάνει αυτός, γιατί μόνο έτσι θα πεθάνει και ο Ξέρετε-ποιός!
Για να συμπληρωθούν όμως όλα τα κομμάτια του, έπρεπε να έχει δίπλα του και σαν κομμάτι του εαυτού του, κάτι που δεν είχε ποτέ. Από την μία, την εξυπνάδα και την εμπειρία πάνω σε βασικά κομμάτια της μαγείας (Ερμιόνη) και από την άλλη τον Ρον. Τον Ρον που αντιπροσωπεύει την άνεση που έρχεται με το να είσαι μέλος μιας οικογένειας. Όχι τόσο έξυπνος ούτε τόσο γενναίος, μπορεί παρ ‘όλα αυτά να συνεχίσει να υπάρχει επειδή έχει μια θέση σε μια οικογενειακή μονάδα, το δεύτερο στοιχείο που έλειπε από την ζωή του Harry δηλαδή. Επί της ουσίας το λιγότερο που μας ενδιαφέρει είναι να απαντηθεί το ερώτημα: “αν τελικά είναι ήρωας ο Harry Potter ή όχι“. Και δεν έχει αξία αυτό το ερώτημα γιατί δεν απασχολούσαι ούτε λίγο τον ίδιο. Αυτό θα είχε αξία σαν κουβέντα μόνο αν ο Harry ήταν τόσο φιλόδοξος και επεδίωκε να γίνει ήρωας. Αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση το μόνο που, ίσως, τον ένοιαζε ήταν να μην πεθάνει.
Άρα ο Harry είναι η ρεαλιστική αποτύπωση ενός όχι ιδιαίτερα φιλόδοξου νεαρού παιδιού, με ανασφάλειες και φόβους να τον κυριεύουν, που όμως αγαπαεί τη ζωή. Είναι μετρημένα έξυπνος, μετρημένα καλός μάγος, με κάποιες ενέσεις γεναιότητας πολλές φορές να το βάζουν στην πρώτη γραμμή της μάχης. Είναι γενικά πολύ κανονικός σε όλα του, έτσι δηλαδή όπως θα έπρεπε να είναι. Ξεπερνάμε λοιπόν τα κλίσε που μας βασανίζουν με βάση τα πρώτυπα που επιβάλονται(ηρώων,προσωπικοτήτων) και κοιτάμε αλλού.
#potterweek
Διαβάστε εδώ για το Fantastic Beasts: Crimes of Grindelwald
