Ήταν η πραγματική νικήτρια του Α’ Γυναικείου στα φετινά Όσκαρ, πρωταγωνιστώντας στην ταινία «Elle». Με 16 υποψηφιότητες στα αντίστοιχα γαλλικά Όσκαρ, τα βραβεία Σεζάρ, η Isabelle Huppert δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από άποψη συνεργασιών στην πολύχρονη καριέρα της. Απλώς φέτος την ανακάλυψε και το Hollywood, γι’ αυτό και απέκτησε την δημοσιότητα που της αξίζει. Εδώ θα εξετάσουμε μερικές από τις καλύτερες ερμηνείες της στο διάβα των χρόνων…
Elle (2016)
Στο προσκήνιο βρέθηκε το ζήτημα της βίας κατά των γυναικών στα Όσκαρ, εφόσον αποτελεί κεντρικό θέμα της ταινίας «Elle», για την οποία η Isabelle Huppert ήταν υποψήφια για Α’ Γυναικείου. Η Μισέλ είναι μια επιτυχημένη διευθύντρια σε εταιρεία παραγωγής βιντεοπαιχνιδιών, η οποία δέχεται επίθεση στο σπίτι της από ένα μασκοφορεμένο βιαστή. Ενώ προσπαθεί να ξεπεράσει ψύχραιμα το συμβάν, εκείνος συνεχίζει να την παρενοχλεί με μηνύματα και αυτή αποφασίζει να ανακαλύψει την ταυτότητά του. Μια ενδιαφέρουσα πτυχή του ζητήματος είναι ότι το θύμα αναζήτησε το ίδιο το θύτη χωρίς την βοήθεια της αστυνομίας και η προσέγγιση του σκηνοθέτη ,που αφήνει την εντύπωση ότι το θύμα μπορεί και να απόλαυσε το βιασμό.
The Piano Teacher (2001)
Ο Michael Haneke δεν έκανε ποτέ αυτό που λέμε εύκολο ή εύπεπτο κινηματογράφο, τα έχουμε ξαναπεί . Εδώ η Isabelle Huppert υποδύεται μια δασκάλα πιάνου, που ζει μια ζωή περιορισμένη από την καταπιεστική μητέρα της. Τη μονότονη και αυστηρά καθορισμένη ζωή της έρχεται να αλλάξει ο Walter, ο οποίος μαγεμένος από τον τρόπο που εκτελεί ένα έργο του Schubert, αρχίζει να την πολιορκεί. Καταφέρνει και γίνεται δεκτός στο Κονσερβατόριο που διδάσκει η Έρικα. Την πολιορκεί προσπαθώντας να την κάνει να διαταράξει τη ρουτίνα της όσον αφορά το πως διδάσκει, το πως φέρεται αποκαλώντας τη συντηρητική. Η συνέχεια είναι ουσιαστικά η κάθοδος της Έρικα προς τις βαθύτερες πτυχές του εαυτού της, πράγμα που δεν μπορεί να διαχειριστεί και αυτοκτονεί.
Loulou (1980)
Αν και χρονικά βρίσκεται δέκα χρόνια μετά τις εξεγέρσεις του Μάη του ’68, η ταινία αποδεικνύει ότι η ανάγκη για ανατροπή του κοινωνικού σχηματισμού ενυπάρχει ακόμα στην γαλλική κοινωνία, έστω και αν εκφράζεται μικροαστικά. Σαν άλλος Μανούσος Μανουσάκης, ο Maurice Pialat σκηνοθετεί την απαγορευμένη σχέση μιας παντρεμένης μικροαστής με ένα μικροεγκληματία (Gerard Depardieu) χωρίς παρόν και μέλλον. Ένα δεύτερο επίπεδο μιας τέτοιας ανάλυσης θα έλεγε ότι η ταινία αναδεικνύει την φαινομενική οικονομική ευημερία και κοινωνική σταθερότητα της γαλλικής κοινωνίας, η οποία λειτουργεί τελικά ως υποκατάστατο της σεξουαλικής και κοινωνικής απελευθέρωσης.
Going Places (1974)
Άλλη μια ταινία που συμπρωταγωνίστησε με τον Gerard Depardieu. Εδώ έχουμε την αντίθετη πτυχή από την προηγούμενη, δυο μικροεγκληματίες νέους που κάνουν τουρ στην Γαλλία με αυτοκίνητο και μπλέκονται σε διάφορες περιπέτειες που τελικά θα τους ωριμάσουν κτλ. Η ταινία είχε προβλήματα στην διανομή, από την άποψη ότι περιείχε προχωρημένες σκηνές σεξ για την εποχή και τότε θεωρήθηκε βλάσφημη και μισογύνικη. Σήμερα έχει αναγνωριστεί η αξία της και θεωρείται σημαντική η συμβολή της στην διαμόρφωση του γαλλικού κινηματογράφου.
Things to Come (2016)
Μια επίσης αξιόλογη ταινία που οφείλει μεγάλο μέρος της επιτυχίας της στην Isabelle Huppert. Είναι η ιστορία μιας μικροαστής γυναίκας, καθηγήτριας φιλοσοφίας, που φαίνεται να έχει μια ολοκληρωμένη ζωή από κάθε άποψη: γάμος, παιδιά, ακαδημαϊκή και συγγραφική καριέρα. Όλα όμως καταρρέουν όταν ο επί 25 χρόνια σύζυγός της ανακοινώνει τον χωρισμό τους, γιατί την απατά με μια μικρότερη γυναίκα. Από εκεί και έπειτα, θεμελιώδεις αλλαγές συμβαίνουν στον περίγυρό της και ουσιαστικά παρατηρούμε την επίδραση που έχει ο χρόνος στις σχέσεις και τη ζωή της. Αυτό που διαχωρίζει την ταινία από ένα τυπικό κοινωνικό δράμα είναι το πόσο κρυστάλλινα αποδίδεται η μεταβολή στην ψυχοσύνθεση της ηρωίδας, από τα βιβλία που διαβάζει, τις ταινίες που βλέπει, τον τρόπο που λαμβάνει τα μηνύματα απ’ το περιβάλλον της και όλα αυτά χωρίς ούτε ένα ξέσπασμά της.
