Ο Marlon Brando ήταν ένας από τους πλέον σημαντικούς αμερικανούς ηθοποιούς του 20ού αιώνα. Το δραματικό ύφος τού ωραίου, ασυμβίβαστου και καταστρεπτικού ή αυτοκαταστροφικού νέου, που εισήγαγε, επηρέασε πολλούς μεταγενέστερους Αμερικανούς ηθοποιούς. Αν και η ζωή του ήταν γεμάτη σκαμπανεβάσματα οικονομικά και ψυχολογικά, τελικά πέθανε απένταρος και σημαδεμένος από προσωπικές και οικογενειακές τραγωδίες. Παραμένει ωστόσο επίσης γνωστός για το πηγαίο ταλέντο του στην υποκριτική. Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου τον έχει κατατάξει τέταρτο στη λίστα με τους 25 μεγαλύτερους σταρ όλων των εποχών και εμείς θυμόμαστε τις 5 ταινίες με τις οποίες άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στον κινηματογράφο.
The Godfather (1972)
Η ταινία η οποία τον έβγαλε από την αφάνεια και την οικονομική δυσχέρεια λόγω χρεών έγινε τελικά αυτή με την οποία έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό. Ένας Ιταλός μαφιόζος πρέπει από τη μια να αντιμετωπίσει τους νέους ανταγωνιστές και από την άλλη να περάσει την επιχείρηση στα χέρια των παιδιών του. Αυτό του δημιουργεί μια ευχαρίστηση, το να ξέρει ότι η κληρονομιά του πηγαίνει σε καλά χέρια, αλλά δυσκολεύεται κιόλας να συνειδητοποιήσει το γεγονός ότι οι αποφάσεις δεν θα παίρνονται από αυτόν και δεν θα καθορίζει κάτι. Είναι εκπληκτικό το πώς ουσιαστικά η ίδια η ταινία είναι η μεταβίβαση της υποκριτικής μεθόδου του Brando σε νέους ηθοποιούς όπως οι Al Pacino, James Caan, John Cazale και Robert Duvall, ενώ ο Robert De Niro παίζει τον νεαρό Vito Corleone στο sequel.
A Streetcar Named Desire (1951)
Η συναισθηματικά εύθραυστη Blanche DuBois μετά από μια οικονομική δυσκολία καταφεύγει στο σπίτι της αδερφής της και του άντρα της. Εκεί έρχεται αντιμέτωπη με την δύσκολη συμπεριφορά του τραμπούκου και μέθυσου γαμπρού της, που είναι εξ’ αρχής καχύποπτος και αρνητικός μαζί της. Μεταξύ τους αναπτύσσεται μια περίεργη σχέση στα όρια της παράνοιας και της ωμής σεξουαλικότητας που λήγει καταστροφικά και για τους δυο. Σε όλο αυτό συνυπάρχει η αδερφή της Blanche που μοιάζει ηθελημένα παγιδευμένη στο γάμο της αλλά τελικά βρίσκει την δύναμη να απομακρυνθεί από τον σύζυγό της. Μια από πολλές απόψεις πολυεπίπεδη ταινία που βασίζεται σε δίπολα, όπως πραγματικό-φανταστικό, βία- αγνότητα, που συμπυκνώνονται στους δυο πρωταγωνιστές.
Last Tango in Paris (1972)
Στην πραγματικότητα, αυτό που κάνει η ταινία είναι να αναπαριστά κάτι που υπάρχει στις σχέσεις-το πάθος- και μπορεί να μετατραπεί πολλές φορές σε κάτι σκοτεινό και επικίνδυνο. Οι κοινωνικοί κανόνες στο διαμέρισμα που συναντιέται το ζευγάρι σταματούν να υπάρχουν και δίνεται χώρος στα βαθιά συναισθήματα. Οι δύο πρωταγωνιστές, παρόλο που δεν λένε τα ονόματά τους ο ένας στον άλλον ξεκινούν μια παθιασμένη ερωτική σχέση. Και οι δύο νιώθουν αυτό που ο Sartre αποκάλεσε «ναυτία», δηλαδή την υπαρξιακή κρίση που όλοι βιώνουμε τουλάχιστον μία φορά στη ζωή μας, όταν οι ήρωες μας καταρρέουν και οι προσδοκίες μας κομματιάζονται. Άλλη μια φορά που ο Marlon Brando κατάφερε να αποδώσει πλήρως αυτή την κατάσταση, συμβάλλοντας στο να αποτελέσει η ταινία μια από τις πιο σεξουαλικά απελευθερωτικές στιγμές της μεγάλης οθόνης.
Viva Zapata! (1952)
Μπήκε στη λίστα επειδή είναι πολιτική βιογραφία κυρίως. Δεν μπορούμε να πούμε ότι η ερμηνεία του Marlon Brando είναι από τις πολύ καλές του, αλλά έχει την σημασία του ως προσπάθεια. Προφανώς και μπορεί να καταλήξει να είναι μια απλή αγιογράφηση των Μεξικανών επαναστατών, αλλά κατά βάση είναι μια ιστορία για την καταπίεση και την αδικία σε μια άγονη χώρα και ένα πρωτόγονο κράτος. Σφαγές αγροτών σε αιματοβαμμένα χωράφια με καλαμπόκι, άγριες συμπλοκές και δολοφονίες, τρεχαλητά στους χωμάτινους δρόμους του Μεξικό είναι μερικές πτυχές από το πώς αναπαρίσταται το έργο του John Steinbeck. Επειδή έχει σημασία ένα έργο να κρίνεται στην εποχή του, μια βιογραφία του Εμιλιάνο Ζαπάτα στην Αμερική του McCarthy με σκηνοθέτη έναν πρώην κομμουνιστή τον Ηλία Καζάν, δεν περιμέναμε να μπορεί να ξεδιπλώσει όλες τις χειραφετητικές προσπάθειες του να ανατραπεί κάτι που συνειδητά υποκινούνταν από τους Αμερικάνους.
On The Waterfront (1954)
Άλλη μια συνεργασία με τον σκηνοθέτη Ηλία Καζάν που χάρισε το Όσκαρ Α’ Ανδρικού στον Marlon Brando μαζί με άλλα επτά χρυσά αγαλματίδια στις δώδεκα συνολικά υποψήφιες κατηγορίες. Με στοιχεία noir αλλά και σοσιαλιστικού ρεαλισμού, έχουμε τον ναυτεργάτη Terry Malloy να αντιτίθεται στο ξεπουλημένο σωματείο, που μόνο τα δικαιώματα των εργαζομένων δεν υπερασπίζονται. Προφανώς και είναι ο macho εργάτης που θα περιμέναμε, αλλά συγχρόνως ο ρόλος έχει μια ευγένεια και χάρη που ανέδειξε ο ηθοποιός. Για παράδειγμα, όταν περπατά στο πάρκο με την Eva Marie Saint και της πέφτει το γάντι, αυτός αυτοσχεδιάζει και το πιάνει στον αέρα και μετά δοκιμάζει να το φορέσει. Η ταινία κατάφερε να αναδείξει τα προτερήματα του Marlon Brando γι΄αυτό αν και δεν είναι ο πιο χαρακτηριστικός ή πιο γνωστός ρόλος του, είναι ξεκάθαρα ο καλύτερός του.
