Από τον μήνα με το Comicdom Con, δεν θα μπορούσε να λείπει το καινούριο τεύχος Λούκυ Λουκ. Με τον τίτλο Ένας καουμπόυ στο Παρίσι, μας έρχεται το 84ο (!!!) τεύχος των περιπετειών του αγαπημένου μας ήρωα της Άγριας Δύσης, για ακόμα μία φορά από τις εκδόσεις Μαμούθ Comix. O Achdé συνεχίζει να σχεδιάζει τον τυχερό καουμπόυ και αυτή τη φορά συνεργάζεται με τον Jul που αναλαμβάνει για δεύτερη φορά το σενάριο — η πρώτη ήταν στο Η γη της επαγγελίας. Αυτή τη φορά προσπαθούν να μας δώσουν την πρώτη περιπέτεια που διαδραματίζεται –κατά ένα μέρος- στην Ευρώπη και συγκεκριμένα στο Παρίσι. Μετά από τόσα τεύχη, η πρόκληση για κάτι πρωτότυπο είναι μεγάλη και δύσκολη.
Από την πρώτη σελίδα φαίνεται η διάθεση των δημιουργών για ανατροπές. Η ιστορία ανοίγει με μερικά καρέ που έχουμε συνηθίσει στις τελευταίες σελίδες: οι Ντάλτον αλυσοδεμένοι, οδηγούνται από τον Λούκυ Λουκ στη φυλακή. Με μία δόση αυτοσαρκασμού στα ίδια τα κλισέ του κόμικ, ο Γουίλιαμ σχολιάζει «σαν πολλές επαναλήψεις δεν έχει αυτό το έργο», για να πάρει την απάντηση από τον Τζακ που αναρωτιέται «πώς γίνεται να έχει πάντα το ίδιο τέλος;». Όμως είμαστε ακόμα στην αρχή και τα όνειρα του Ντόλη (έχει αλλάξει φύλο εδώ και κάποια χρόνια) διακόπτονται. Στη γη των Τσεγιέν, ο Λούκυ Λουκ θα συναντήσει τον Γάλλο γλύπτη, Αύγουστο Μπαρτολντί και θα του σώσει τη ζωή. Ο Μπαρτολντί έχει μαζί του ένα κομμάτι ενός μεγαλύτερου έργου, ένα χέρι που κρατάει έναν πυρσό και παρουσιάζει το όραμα του για ένα άγαλμα που θα στηθεί σε ένα νησάκι έξω από τη Νέα Υόρκη και θα διακηρύσσει την υπέρτατη αρχή, την ελευθερία.
Έτσι, ο φτωχός και μόνος καουμπόυ θα βρεθεί να βοηθάει τον γλύπτη του Αγάλματος της Ελευθερίας, ο οποίος γυρίζει την Άγρια Δύση για να συγκεντρώσει χρήματα για να ολοκληρωθούν τα έργα. Η καμπάνια περιλαμβάνει πολύ έξυπνα διαφημιστικά τρικ με θεματικά ροντέο, χορούς σε σαλούν, πώληση εξοπλισμού με το όνομα «ελευθερία» καθώς και πάρα πολλά μικρά αγαλματίδια που ο Μπαρτολντί προωθεί με κάθε ευκαιρία. Οι δημιουργοί συνδυάζουν μία ιστορική στιγμή του αμερικανικού κράτους με έξυπνα σχόλια για τις σύγχρονες διαφημιστικές εκστρατείες και τη δύναμη του μάρκετινγκ. Ο «κακός» της ιστορίας είναι ένας άνθρωπος του Νόμου και της Τάξης, ο διευθυντής της φυλακής όπου οδηγούνται οι Ντάλτον – με το ταιριαστό όνομα Λόκερ- ονειρεύεται να χτίσει μία φυλακή υψίστης ασφαλείας στο ίδιο νησάκι και θέλει να παρεμποδίσει την ολοκλήρωση του Αγάλματος. Η σύγκρουση ορίζεται ανάμεσα σε έναν καλλιτέχνη που θέτει ως υπέρτατο ιδανικό την ελευθερία και έναν τεχνοκράτη που ονειρεύεται υπερσύγχρονα συστήματα σωφρονισμού. Το δεύτερο μέρος της ιστορίας βρίσκει τον Λούκυ Λουκ, ακολουθώντας εντολές του προέδρου των ΗΠΑ, να διασχίζει για πρώτη φορά τον Ατλαντικό προκειμένου να βρεθεί στο Παρίσι και να εγγυηθεί ότι θα ολοκληρωθούν οι εργασίες και το Άγαλμα θα μεταφερθεί με ασφάλεια στη Νέα Υόρκη.
Το Ένας καουμπόι στο Παρίσι κινείται σε ένα από τα πιο γνωστά μοτίβα του Λούκυ Λουκ, που θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε «πολιτιστική ανταλλαγή». Πολλές ιστορίες κινούνται σε αυτή την κατεύθυνση (Ο Μεγάλος Δούκας, Ο Ζωγράφος, Η θεραπεία των Ντάλτον, Το τρυφερό πόδι). Ένας ξένος, συνήθως Ευρωπαίος, φτάνει στην Άγρια Δύση με διάθεση να ζήσει την περιπέτεια της εξερεύνησης. Ο Λούκυ Λουκ του σώζει τη ζωή και αποφασίζει να τον βοηθήσει στο ταξίδι του. Στην πορεία, ο ξένος θα γίνει πιο σκληροτράχηλος και λιγότερο αφελής ενώ ο Λούκυ Λουκ θα γνωρίσει μέσω του ξένου νέους κόσμους –π.χ. της υψηλής τέχνης ή της βρετανικής αριστοκρατίας- με τους οποίους δεν μπορεί να έρθει σε άμεση επαφή. Έτσι, ο ξένος συμβολίζει τη «Γηραιά Ήπειρο» που δίνει τα φώτα της και τον πολιτισμό της στις ανερχόμενες ΗΠΑ, που στο πρόσωπο του Λούκυ Λουκ αποκτούν ένα σύμβολο θάρρους, ικανότητας αλλά και εκσυγχρονισμού. Οι εχθροί σε αυτές τις ιστορίες εμφανίζονται στενόμυαλοι και φοβικοί απέναντι σε οτιδήποτε θεωρούν ότι απειλεί τον τρόπο ζωής τους. Δεν είναι τυχαίο ότι στην περίοδο που χαρακτηρίζεται από την προεδρία Τραμπ και μία ολόκληρη αντιπαράθεση γύρω από τη διατήρηση ενός «αμερικανικού τρόπου ζωής», οι δημιουργοί επιλέγουν αυτό το μοτίβο αφήγησης για την ιστορία τους.
Ταυτόχρονα, γίνεται μία προσπάθεια, ενώ διατηρούνται οι βασικές αρχές του μοτίβου, να αντιστραφούν οι όροι του. Ο Λούκυ Λουκ έρχεται στο Παρίσι και μετατρέπεται στον «ξένο» που θα διδαχθεί με τη σειρά του από την επαφή με έναν άλλο πολιτισμό. Αν και ο πρωταγωνιστής έχει ταξιδέψει ξανά εκτός των ΗΠΑ, είχε περιοριστεί στην αμερικανική ήπειρο (Καναδάς, Μεξικό). Τώρα, στο Παρίσι, θα γνωρίσει την υψηλή κουλτούρα, τα πολυτελή ξενοδοχεία, δρόμους που δεν είναι φτιαγμένοι για άλογα καθώς και τα σχόλια των ντόπιων που νομίζουν ότι είναι Βέλγος — ένα έξυπνο σχόλιο για τον «πατέρα» του Λούκυ Λουκ, τον Morris. Δυστυχώς, αυτό είναι το πιο αδύναμο κομμάτι του κόμικ καθώς αξιοποιούνται ελάχιστα οι δυνατότητες που προσφέρει η παρουσία ενός καουμπόι στην «Πόλη του Φωτός». Αφιερώνονται ελάχιστες σελίδες στην προσαρμογή του Λούκυ Λουκ σε ένα τόσο ξένο σε αυτόν περιβάλλον και η αίσθηση που μένει είναι ότι μένουν αναξιοποίητες πολλές ευκαιρίες για μία «σύγκρουση πολιτισμών» που θα μπορούσε να δώσει καυστικά σχόλια, χιούμορ και μία πραγματικά διαφορετικά οπτική στα κόμικ του Λούκυ Λουκ. Εν τέλει, οι σκηνές δράσης είναι αυτές που κλέβουν την παράσταση, με το ολοσέλιδο κυνηγητό γύρω από το ολοκληρωμένο Άγαλμα της Ελευθερίας.
Συνολικά, το Ένας καουμπόυ στο Παρίσι είναι ένα πολύ καλό κόμικ. Μένει πιστό στο σχέδιο και το ύφος που μας έκαναν να αγαπήσουμε τον Λούκυ Λουκ και το συνδυάζει με επίκαιρα σχόλια. Ταυτόχρονα, μεταφέροντας μας στο τέλος του 19ου αιώνα (δέκα με είκοσι χρόνια μακριά από το κλασικό πεδίο δράσης του πρωταγωνιστή) μας δείχνει ότι οι ιστορίες της Άγριας Δύσης δεν εξαντλούνται σε μάχες με ινδιάνους και κακοποιούς. Ο συνδυασμός ιστορικών στοιχείων με τη φαντασία των δημιουργών είναι ιδιαίτερα επιτυχημένος. Το μόνο σημείο που υστερεί η προσπάθεια των δημιουργών είναι το ευρωπαϊκό κομμάτι της ιστορίας που μένει κάπως λειψό και δεν μας επιτρέπει να το χαρακτηρίσουμε εξαιρετικό.
