Στο μοντέρνο θέατρο Εργοτάξιο, κάθε Τετάρτη και Πέμπτη, ο Σωτηράκης μας προσκαλεί σε ένα ταξίδι σε όλη την ζωή στην Ελλάδα: στους αναχρονιστικούς θεσμούς που πνίγουν την διαφορετικότητα, στους περίεργους ανθρώπους που εγκλωβίζουν μέσα τους τις νευρώσεις τους και το άγχος τους για τις τυποποιημένες σχέσεις, τον παραλογισμό της γραφειοκρατίας, όλα αυτά δοσμένα με μια εκρηκτική ενέργεια και κολλητικό χιούμορ!
Ο Σωτηράκης, το έργο του πρωτοεμφανιζόμενου Γιώργου Ζαμάνη, μας ξεκινάει από τις απαρχές της ζωής του ήρωα του, του Σωτηράκη, μέχρι το παράδοξο τέλος του, και μας περνάει από όλα τα στάδια που καλείται να αντιμετωπίσει ένας νεαρός άνθρωπος στην Ελλάδα του 2017. Ή του 1980. Κάποια πράγματα σε αυτή την γωνιά των Βαλκανίων δεν αλλάζουν και εύκολα!
Ο ήρωας μας στην αρχή μας συστήνεται έμμεσα, μέσα από τις αγχωμένες κουβέντες των γονιών του. Και όταν μας παρουσιάζεται, καταλαβαίνουμε τον φόβο τους. Μέσα σε μια μικρή σκηνή, ο Σωτηράκης, επίμονα αρνούμενος το ενήλικο Σωτήρης, κινείται μαινόμενος αριστερά δεξιά, πάνω (στα σκηνικά) και κάτω. Δεν σταματά να κινείται, να αστειεύεται, να εξερευνά και να ταράζει με το καυστικό και πρόστυχο χιούμορ του έναν κόσμο συντηρητικό και αποκομμένο από τα συναισθήματα του. Αυτή είναι και η μεγάλη αντίθεση πάνω στην οποία ο Ζαμάνης, σαν συγγραφέας αλλά και ο Θεόδωροε Τούμπανος, σαν σκηνοθέτης, χτίζουν το έργο: ένα άτομο που ακούει τα συναισθήματα του πετάγεται σε μια κοινωνία που μετρά τα λόγια και τα όρια της, που βάζει κουτάκια σε όλα, τα οποία όμως είναι λειψά!
Έτσι βλέπουμε τους γονείς του, να πασχίζουν να του μιλήσουν για την σεξουαλικότητα, ενώ οι ίδιοι κλειδώνουν την δική τους πίσω από τυποποιημένες πορνοταινίες (με ευρηματικά ομολογουμένως ονόματα), το σχολείο, που προσπαθεί να βάλει ακόμα και την ποίηση του σε κουτάκια, την εκκλησία, με όλα τα στραβά και την υποκρισία της, το στρατό και την αστυνομία , με την ιδιαίτερη και πάντα απωθητική παράνοια τους. Μέχρι και οι σύγχρονες σχέσεις μπαίνουν στο μικροσκόπιο, λίγο πριν το εκρηκτικό φινάλε…
Όλοι τους μουδιάζουν όταν έρχονται αντιμέτωποι με τον Σωτηράκη, τα λογοπαίγνια και την ικανότητα του να διακρίνει τα λογικά κενά της γλώσσας που όλοι έχουμε μάθει να αγνοούμε. Και αυτό το μούδιασμα δεν το ξεπερνάνε ποτέ.
Ο Σωτηράκης είναι ένα καθαρά νεανικό έργο, γεμάτο ένταση, ενέργεια και αδιαφορία για τους κανόνες (δεν είναι τυχαίο μάλιστα πως ο ίδιος ο ήρωας κοροϊδεύει τον συγγραφέα πως δεν ξέρει τι είναι οι θεατρικές πράξεις). Οι αλλαγές του είναι απότομες, σαν κύματα καταιγίδας που διαδέχονται το ένα το άλλο. Οι ηθοποιοί ήταν δυναμικοί και πολύμορφοι, πράγμα αναγκαστικό καθώς ουσιαστικά 5 άνθρωποι πρέπει να αποδώσουν ολόκληρο το φάσμα της νεοελληνικής κοινωνίας, αλλά καθόλου εύκολο. Ωστόσο το τελικό αποτέλεσμα, παρόλο που δεν κατάφερε να αποφύγει την χρήση κάποιων κλισέ, ήταν πολύ ικανοποιητικό και απροσδόκητα οικείο. Οι Παναγιώτης Δελαβίνιας, Αντώνης Καλομοιράκης, Μυριόκαλη Κόγιου, Διονύσης Λάνης και Μαρία Φυντριλάκη κατάφεραν, με διαφορετικό τρόπο και ποσοστό επιτυχίας ο καθένας, να μας κάνουν όλους να νιώσουμε λίγο Σωτηράκης, σε διάφορες στιγμές της ζωής μας, και αυτό είναι το πραγματικά κάτι το σπάνιο.
Αξίζει επίσης να αναφερθεί και η ευρεσιτεχνία του σκηνοθέτη Θεοδωρού Τούμπανου, τόσο για την προσέγγιση του με τους ηθοποιούς, τους οποίους δεν περιόρισε σε παγιωμένες φόρμες, αλλά αντίθετα τους άφησε να κινηθούν με μια ελεγχόμενη ενέργεια και μανία πάνω στην σκηνή, όσο και για την χρήση της ίδια της σκηνής, στον μικρό χώρο της οποίας κατάφερε να χωρέσει όλη την ελληνική θεσμοθετημένη υποκρισία!
Το “Ο Σωτηράκης” δεν είναι τέλειο έργο. Έχει τα λάθη, τις υπερβολές και πολλές αδυναμίες που η ενέργεια των συντελεστών δεν μπορεί, εκ των πραγμάτων, να κρύψει. Και δεν χρειάζεται κιόλας. Eίναι μια παράσταση που αξίζει τον χρόνο και την παρουσία των θεατών, ένα δείγμα του θεάτρου που θα θέλαμε να βλέπουμε πιο συχνά! 
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Θοδωρής Τούμπανος
Κοστούμια- Εικαστικά: Αθηνά Μπενίση
Σκηνικά: Δημήτρης Μηλιαράκης
Μουσική: Νικόλας Μαραγκός
Φωτογραφίες: Μιχαέλα Χρυσοφάκη
Παίζουν οι:
Παναγιώτης Δελαβίνιας
Αντώνης Καλομοιράκης
Μυριόκαλη Κόγιου
Διονύσης Λάνης
Μαρία Φυντριλάκη
Μέρες και ώρες παραστάσεων: Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη από 5 Απριλίου στις 21:15.
Διάρκεια: 80’
Τιμή εισιτηρίου: 10 €, μειωμένο 5€
Τηλέφωνο: 6983930220
Παραγωγή: Θεατρική ομάδα Νοκ-Άουτ
Τεχνοχώρος Εργοτάξιον
(Διογένους 1, Άγιος Δημήτριος. Δίπλα από το Μετρό Δάφνη)
