Ότι και να πούμε για το Doctor Who θα είναι λίγο. Η παλαιότερη και για πολλούς η καλύτερη σειρά επιστημονικής φαντασίας μας δείχνει το σύμπαν μέσα από ένα μπλε κουτί που είναι μεγαλύτερο μέσα από ότι έξω!
Πρωτοπόρα στον τομέα της, κατάφερε να μας εξοικειώσει με θέματα που λίγα χρόνια αργότερα θα κατέκλυζαν την τηλεόραση, το σινεμά αλλά και την λογοτεχνία, όπως τα ταξίδια στο χρόνο που να στηρίζονται σε μια (όχι και τόσο) σαφή και συγκεντρωμένη θεωρία, τους οικείους ξένους, την περίπτωση του Άλλου, την τεχνητή νοημοσύνη που ξεφεύγει επιτέλους από το φραγκενσταινικό της αρχέτυπο και πολλά πολλά άλλα.
Έτσι λοιπόν, όταν το ΒΒC το 2005 αποφάσισε να επαναφέρει την θρυλική σειρά μετά από ένα παρατεταμένο διάλειμμα 10 περίπου χρόνων (τα 90s ήταν σκληρή εποχή) υπήρχε μια τεράστια ανυπομονησία και ταυτόχρονα φόβος. Πως θα ήταν αυτό ο νέος Doctor (new Who); Τι νέες περιπέτειες θα μπορούσε να προσφέρει σε μια σειρά ηλικίας 40 χρόνων εκείνη την περίοδο; Θα άξιζε καθόλου ή θα κατέστρεφε τις αναμνήσεις 3 γενιών φαν για να κερδίσει τους νέους;
Για το τελευταίο υπάρχουν αντιρρήσεις από κάποιους γερογκρινιάρηδες, για τα παραπάνω όμως το αποτέλεσμα δικαίωσε τους πάντες. Και δεν ήταν μόνο η νοσταλγία, ή ο μαγικός ήχος του ΤΑRDIS, (όπως έχει πει κάποιος, «ο πιο όμορφος ήχος του σύμπαντος») που σκόρπισε τον ενθουσιασμό για το Νew Who. Ο δυναμισμός της νέας σειράς, οι πρωταγωνιστές, τα εφέ, το βάθος και η ποιότητα των ιστοριών κέρδισαν αμέσως το κοινό και δικαίως. Έτσι, δίπλα στους παλιούς προστέθηκαν και χιλιάδες νέοι φανς, που περίμεναν με ανυπομονησία να ξεκινήσει να πέσουν οι επικοί και κλασσικοί τίτλοι αρχής για να δουν τις νέες περιπέτειες του Doctor.
Υπεύθυνοι για αυτοί την επιτυχία ήταν πολλοί παράγοντες ,προσωπικά όμως πιστεύω πως για άλλη μια φορά το βάρος έπεσε στους σεναριογράφους που κλήθηκαν να δημιουργήσουν ιστορίες αντάξιες της ποιότητας της σειράς. Μπορεί να μην το κατάφεραν πάντα, ωστόσο την πλειοψηφία τους , οι ιστορίες ήταν τρομερά δεμένες και εναρμονισμένες με την μυθολογία που είχε κτίσει η σειρά. Ξαναλεώ, με εξαιρέσεις.
Πάμε λοιπόν να δούμε λίγο πιο κοντά τις 10 σημαντικότερες ιστορίες/επεισόδια του Νew Doctor
1)Rose
Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός και έτσι το πρώτο επεισόδιο δίνει και τον τόνο που θα ακολουθήσει η σειρά. Είναι κατά μία έννοια το πιο κρίσιμο επεισόδιο, καθώς αν αποτύγχανε να κινήσει το ενδιαφέρον των θεατών, δύσκολα θα έπαιρνε μπρος. Για να αποφύγει μια χλιαρή υποδοχή ο head writer Russel T Davies (από τους βασικούς υπεύθυνους της επιστροφής της σειράς στις οθόνες μας, μαζί με την Julie Gardner) βασίστηκε σε 3 στοιχεία.
Πρώτον τον ίδιο τον Doctor ,που ήταν κάτι το τελείως διαφορετικό από ότι είχαμε δει μέχρι τότε. Ο Christofer Eccleston μπήκε μέσα στα ρούχα του Doctor και μας έδωσε μια εξαιρετική ερμηνεία, γεμάτη ενέργεια και φανταστικό σκέρτσο. Ήταν πραγματικά η ένεση ζωντάνιας που χρειαζόταν ο χαρακτήρα του Doctor για να αγγίξει το νέο κοινό αλλά και να συγκινήσει τους παλαιότερους.
Το δεύτερο χαρακτηριστικό ήταν η νέα σύντροφος του Doctor, γιατί το ΤΑRDIS πρέπει πάντα να έχει τουλάχιστον δύο επιβαίνοντες, γιατί αλλιώς η κατάσταση γίνεται πολύ δύσκολη, κυρίως για τον Doctor. Για τον ρόλο αυτό επιστρατεύτηκε η νεαρή τότε Billie Piper ως Rose, η οποία απλά μάγεψε τους πάντες και επέδρασε τόσο πολύ στη σειρά που η επιστροφής της στο special για τα 50 χρόνια του Doctor Who (ένα αριστουργηματικό κομμάτι τηλεοπτικής ιστορίας) κρίθηκε απαραίτητη από όλους, παρόλο που ο χαρακτήρας της Rose είχε ουσιαστικά κλείσει τον κύκλο του.
Τέλος, στο Rose βλέπουμε την ουσιαστική δομή που θέλησε να έχει ο Νew Doctor. Αυτοτελείς ιστορίες του ενός επεισοδίου, σπανίως μεγαλύτερες (θα δούμε και παρακάτω), δράση, πολύ και καλή επιστημονική φαντασία και στιγμές όπου ο Doctor ισορροπεί ανάμεσα στον ευαίσθητο ήρωα και τον ολοκληρωτικό badass τύπο. Θα ήθελα να πω πολλά ακόμα για αυτήν την ισορροπία, για τον Eccleston ως τον περήφανο 9ο Doctor, όμως θα είναι τόσα πολλά που θα έφταναν για δικό τους κείμενα, και είμαστε ακόμα στο 1!
2) Parting of Ways
Το Rose ήταν η αρχή, το Parting of Ways ήταν όμως το τέλος. Ένα εκπληκτικό κρεσέντο κινηματογραφίας και ερμηνειών που δημιουργήθηκε προσεκτικά μια ολόκληρη σεζόν και έμεινε στην ιστορία ως μία από τις καλύτερες ιστορίες του σύγχρονου Doctor, και μία από τις καλύτερες ιστορίες με Daleks (τους σημαντικότερους villains της σειράς). Απλά, λιτά πράγματα, ένα πολύ καλό επεισόδιο, το οποίο έγινε και η βάση για το καλύτερο spin of του Doctor (μεταξύ μας όχι πολύ δύσκολο κρίνοντας την ποιότητα τους…), το Τorchwood.
Ένας άλλος λόγος που αυτό το επεισόδιο έμεινε ως αλησμόνητο είναι και το ότι αποτελεί την τελευταία στιγμή του Eccleston ως Doctor ο οποίος παραδίδει ξεχωριστό αποχαιρετιστήριο μονόλογο όλης της σειράς. Ταυτόχρονα είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε τον άνθρωπο που σε κάποια του φάση έφτασε να κονταροχτυπιέται με τον θεό Τom Baker για την θέση του καλύτερου Doctor όλων των εποχών, τον 10 Doctor David Tennant . Ήταν η τελευταία φορά που ακούσαμε το κλασσικό “Fantastic“.
3) Doomsday
Από το ένα τέλος πάμε στο άλλο. Πριν είδαμε το τέλος του 9ου, εδώ, στο φινάλε της δεύτερης σεζόν βλέπουμε το τέλος της Rose και την ίδια στιγμή την πρώτη φορά που οι δύο μεγαλύτερες απειλές στο σύμπαν του Doctor, οι Daleks και οι Cybermen εμφανίστηκαν μαζί (μετά θα καθιερώνονταν τέτοιου είδους ανίερες συναντήσεις, ακόμα και συμμαχίες, καθώς ο πήχης του κινδύνου συνεχώς ανέβαινε…). Ένα επεισόδιο που έδωσε τέλος στο ειδύλλιο Doctor- Rose και μια από τις πιο ανθρώπινες στιγμές της σειράς. Πολλοί βασίζουν σε αυτό το επεισόδιο την πολεμική τους για το πώς εξελίχθηκε ο Νew Who, επιμένοντας πως παραέγινε άνθρωπος, ίσως ξεχνώντας το ξεκάθαρο πέσιμο του 8ου στην (προσωρινή) βοηθό του, που ήταν και η πρώτη φορά που κάποιος Doctor φίλησε βοηθό. Η αλήθεια πάντως είναι πως ο 10ος και η Rose οριακά το τερμάτισαν, και μεταξύ μας καλά έκαναν γιατί είχαν τρομερή χημεία. Απίθανο επεισόδιο σε κάθε περίπτωση.
4) Ηuman Nature- The Family of Blood
Mπορεί η αποχώρηση της Rose να έφερε σε μια αμηχανία κοινό και κριτικούς, καθώς σε καμία περίπτωση η αντικαταστάτρια της , Freema Agyeman (Sense8) ως Martha Jones δεν κατάφερε να κάνει την εντύπωση που έπρεπε, οι συγγραφείς όμως, λεύτεροι από τα δεσμά του ειδυλλίου, έφεραν πάλι τις ιστορίες στο προσκήνιο και έτσι η τρίτη σεζόν γέμισε επεισόδια το ένα καλύτερο από το άλλο. Θα μπορούσε στη θέση αυτών των δύο (ουσιαστικά μία ιστορία κομμένη στα δύο) να είναι το Εvolution of Daleks, όμως επέλεξα αυτό για τον απλούσταστο λόγο πως η ιστορία είναι απλά τέλεια και παίζει σημαντικό ρόλο και στην πορεία. Εδώ ο 10ος εξανθρωπίζεται πλήρως, απαρνούμενος ακόμα και την φυσική υπόσταση της φυλής του για μια απλή ανθρώπινη ζωή, μόνο και μόνο για να γίνει πρόδηλο πως κάτι τέτοιο είναι απλά αδύνατο. Τότε όλο το στόρι γυρνάει, δίνοντας μας μια σεκάνς σκηνών που απλά δείχνουν πόσο true badass είναι ο Doctor, και πόσο τρομακτικός μπορεί να γίνει όταν θυμώνει. Ξανά ο David Temnant παραδίδει μια τρομερή ερμηνεία, θυμίζοντας κάτι από την σκληρότητα των παλιών Doctor, κυρίως του βίαιου 3ου . Σε αυτό το μοτίβο θα επανέλθει και αργότερα στην πορεία του, υλοποιώντας σε κάποια φάση την ύβρη του Timelord Victorious.
5) The Sound of Drums
Όλως παραδόξως, τo oυσιαστικότερο επεισόδιο της τρίτης σεζόν δεν είναι το φινάλε της, κάτι που θα το δούμε και παρακάτω. Είναι το προτελευταίο, όπου βλέπουμε σε πλήρη εξέλιξη ένα τρομερό σχέδιο εξόντωσης και υπόταξης της ανθρωπότητας από έναν εμβληματικό κακό, τον Μaster, το ακριβώς αντίθετο του Doctor. O John Simm (Ηuman Trafic) ως Μaster παίζει τα ρέστα του και δίνει την ερμηνεία που σημάδεψε τον ρόλο αυτήν τη δεκαετία και φέρνει στην σειρά τις πρώτες εικόνες από τον (κατεστραμμένο τότε) Galifrey σε όλη του την δόξα και την μεγαλοπρέπεια και μερικές εκλάμψεις από την κοινωνία των Timelords. Αυτό, συν την pop αισθητική που επιλέγει για την Aποκάλυψη και κάποια εξαιρετικά story tools που δυστυχώς έμειναν αναξιοποίητα στην συνέχεια κάνουν το επεισόδιο rewatchabe στον αιώνα τον άπαντα!
