Το Wolf’s Rain είναι ένα άγνωστο στο ευρύ κοινό anime, πλην όμως άκρως ενδιαφέρον. Η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα φανταστικό, Post Apocalyptic σκηνικό και ακολουθεί την ιστορία τεσσάρων λύκων, ονόματι Kiba, Tsume, Hige και Toboe. Σύμφωνα με μια αρχαία προφητεία, όταν ο κόσμος φτάσει στο τέλος του, ένα μέρος που ονομάζεται “Παράδεισος” θα εμφανιστεί και μόνο οι λύκοι θα μπορούν να το βρουν. Ωστόσο, οι λύκοι κυνηγήθηκαν από τους ανθρώπους και θεωρούνται εξαφανισμένο είδος. Ως εκ τούτου, αναγκάζονται να παίρνουν ανθρώπινη μορφή για να επιβιώσουν. Οι 4 πρωταγωνιστές συναντιούνται και εκεί αρχίζει η αναζήτηση του “Παραδείσου”. Το Wolf’s Rain είναι μια σειρά με το δραματικό στοιχείο να κυριαρχεί. Έχει σχετικά αργό pacing και σκοτεινή ατμόσφαιρα. Δεν είναι μια σειρά που μπορούν να την απολαύσουν όλοι, καθώς εκτός από τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά, υπάρχουν πολλές αλληγορίες οι οποίες δεν είναι πάντα εύκολα κατανοήσιμες και μπορούν να μπερδέψουν όποιον περιμένει να δει κάτι το απλοϊκό, δίνοντας έτσι την εικόνα μιας βαρετής ιστορίας. Ως εκ τούτου το κοινό στο οποίο απευθύνεται είναι κοινό ανήσυχο και απαιτητικό, που θέλει να δει κάτι παραπάνω από One Punch Man και Sword Art Online.
Σε μια προσπάθεια να “αποκρυπτογραφήσουμε” μερικά από τα σύμβολα και τα νοήματα της σειράς, θα χρειαστεί να ανατρέξουμε σε δύο εξαιρετικά έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Ο λόγος για το “Υπόγειο” του Ντοστογιέβσκι και τον “Λύκο της Στέπας” του Έσσε. Πιο συγκεκριμένα, ο Ντοστογιέβσκι στο πρώτο μέρος του “Υπογείου” υποστηρίζει πως ο άνθρωπος είναι ικανός να παραμερίσει την λογική, την ασφάλεια, την σιγουριά, το “Ωραίο και Υψηλό” για χάρη της “ανόητης θέλησης του”. Είναι διατεθειμένος να “ριχτεί στην τύχη, αδιάφορο σε ποιο δρόμο, όπου πάει να ριψοκινδυνέψει χωρίς τίποτα και κανένας να τον αναγκάζει σ’αυτό, σαν να ‘θελε ακριβώς να αποφύγει τον καλό δρόμο για να χαράξει “εκ προθέσεως” και πεισματικά κάποιον άλλον, πολύ δύσκολο, πολύ απίθανο, σαν να ‘θελε να τον βρει ψιλαφώντας. Είναι λοιπόν φανερό ότι το πείσμα του και η ανεξαρτησία της δράσης, του είναι είναι πιο ευχάριστη από κάθε όφελος”.
Κάτι τέτοιο βλέπουμε να κάνει η αγέλη των τεσσάρων πρωταγωνιστών της σειράς. Όπως ακριβώς περιγράφει ο εμβληματικός Ρώσσος συγγραφέας, ξεκινάνε ένα ταξίδι στο άγνωστο, χωρίς να τους αναγκάζει κανείς, και χωρίς βέβαια να τους εγγυάται κανείς την ύπαρξη του “Παραδείσου”, στον οποίο έχουν σκοπό να φτάσουν. Λαμβάνοντας υπόψιν την κοινή ανθρώπινη λογική, την λογική που θέλει το άτομο να νοηματοδοτεί την ύπαρξη του μέσα από την ένταξη και την ανέλιξη στους κόλπους της κοινωνίας, την λογική που θέλει αυτόν που φεύγει απ’τον “κύκλο” στο τέλος να χάνεται, τότε θα λέγαμε πως το συμφέρον του Kiba και των υπόλοιπων τριών θα ήταν να προσαρμοστούν στην κοινωνία των ανθρώπων και να μην κυνηγάν “Ανεμόμυλους”.
Έρχεται όμως ο Ντοστογιέβσκι θέτοντας το εξής ερώτημα:“Γιατί έχετε την πεποίθηση ότι θα ήταν πάντα ωφέλιμο στον άνθρωπο να μην πάει ενάντια στο λογικό του συμφέρον;” Και πράγματι οι ήρωες μας μπορεί να πηγαίνουν κόντρα στην καθεστηκυία λογική, στην πραγματικότητα όμως το παράλογο και παράτολμο αυτό ταξίδι που ξεκινάνε, κατά το οποίο συναντούν πάμπολλες δυσκολίες και κινδύνους, είναι μονόδρομος στην προσπάθεια τους για λύτρωση, μέσα σε έναν καταρρέοντα κόσμο. Στην σελίδα 44 του “Υπογείου” βρίσκει κανείς την παρακάτω φράση:“στη θέση του παλατιού, ας υποθέσουμε πως βρίσκεται ένα κοτέτσι, και αρχίζει να βρέχει· είναι πολύ πιθανό να μπω μέσα στο κοτέτσι για να μη βραχώ· μα δε θα πάρω ποτέ το κοτέτσι για παλάτι από ευγνωμοσύνη, επειδή με προστάτεψε από τη βροχή. Γελάτε. Λέτε μάλιστα πως σε μια τέτοια περίσταση, κοτέτσι και παλάτι είναι το ίδιο. Ναι, θα απαντήσω, αν ζει κανείς μόνο για να μη βρέχεται”. Ο Kiba και η παρέα του όμως είναι “Λύκοι” και δεν συμβιβάζονται. Δεν αρκούνται στην λογική, δεν ζούνε “μόνο για να μη βρέχονται”. Κυνηγάν το ιδεατό, το οποίο μπορεί να μην υπάρχει και ακόμα και αν υπάρχει μπορεί να μην το αγγίξουν. Ψάχνουν να βρουν τον “Παράδεισο”, τον οποίο μπορούμε να τον ταυτίσουμε με το “Κρυστάλλινο Παλάτι” του Ντοστογιέβσκι.
Αυτό δεν σημαίνει πως αυτός που θεωρείται “Λύκος” είναι κατ’ ανάγκην ο “ηθικός”, ο “αμόλυντος” και “αγγελικά πλασμένος” ιδεαλιστής. Ή μάλλον δεν είναι μόνο αυτό. Είναι κάτι πιο πολυσχιδές. Πιο πολύ θα λέγαμε πως αποτελεί ένα κράμα αντικρουόμενων, πολλές φορές, χαρακτηρολογικών γνωρισμάτων. Πιο συγκεκριμένα, ο Έσσε στον “Λύκο της Στέπας”, αναφέρει πως “στην πραγματικότητα κανένα Εγώ, ούτε το πιο πρωτόγονο, δεν αποτελεί μια ενότητα, αλλά συγκροτεί ένα τρομακτικά πολύπλοκο κόσμο”. Και συνεχίζει λέγοντας, “αυτό που εκτιμάται στην μέχρι τώρα λογοτεχνία είναι το δράμα, γιατί προσφέρει (ή μπορεί να προσφέρει) την δυνατότητα παρουσίασης του Εγώ σαν μια πολλαπλότητα (αν βέβαια δεν παραπλανηθεί κανείς από την εξωτερική πραγματικότητα που προβάλλει απατηλά το κάθε πρόσωπο του δράματος σαν μια ολότητα, μιας και αυτό έχει αναντίρρητα ένα σώμα, μοναδικό και ενιαίο). Και στον δικό μας σύγχρονο κόσμο υπάρχουν λογοτεχνικά έργα, που πίσω από το πέπλο του παιχνιδιού των προσώπων και των χαρακτήρων, χωρίς να το συνειδητοποιεί εντελώς, γίνεται μια προσπάθεια να παρουσιαστεί η πολυπλοκότητα της ψυχής. Όποιος θέλει να το γνωρίσει αυτό, θα πρέπει ν’ αποφασίσει να δει τις φιγούρες ενός τέτοιου λογοτεχνικού έργου όχι σαν μεμονωμένες υπάρξεις, αλλά ως μέρη, ως διαφορετικές όψεις μιας μεγάλης ενότητος. Όποιος, για παράδειγμα, παρατηρήσει κατ’ αυτόν τον τρόπο τον “Φάουστ”, θα δημιουργήσει απ’ τον Φάουστ, τον Μεφιστοφελή, τον Βάγκνερ κι όλους τους άλλους μια ενότητα, ένα υπερπρόσωπο, που μόνο σ’ αυτήν, κι όχι στους επιμέρους χαρακτήρες, υποδεικνύεται κάτι από την πραγματική ύπαρξη της ψυχής”.
Έτσι λοιπόν εξετάζοντας το Wolf’s Rain με τον ίδιο τρόπο και παρατηρώντας, έστω και επιδερμικά, τους τέσσερις πρωταγωνιστές μπορούμε να συμπεράνουμε πως δεν είναι διαφορετικές υπάρξεις, αλλά ουσιαστικά πτυχές του ίδιου “Εγώ” που συνυπάρχουν και αποτελούν μια ολότητα, μια “αγέλη” συναισθημάτων, προσωπικοτήτων και συμπεριφορών. Βλέπουμε ότι ο Tsume, για παράδειγμα, έχει έντονα τα στοιχεία του σκεπτικισμού, της αμφισβήτησης, της αποστασιοποίησης (στην αρχή της σειράς) και της αδιαφορίας για την συντριπτική πλειοψηφία των θεμάτων που τον περιστοιχίζουν. Θα λέγαμε πως είναι οι πτυχές του κυνισμού και του σκεπτικισμού στο “υπερπρόσωπο” που σχηματίζεται. Ο Toboe από την άλλη είναι καλοκάγαθος, συμπονετικός, πολλές φορές ενθουσιώδης. Μια ευγενική ψυχή με λίγα λόγια, και αναπαριστά τα θετικά εκείνα συναισθήματα και γνωρίσματα του ανθρώπου. Ο Hige όντας αυτό που λέμε laid back, δίνει την εικόνα του τεμπέλη και αδιάφορου. Φαίνεται να είναι διαλλακτικός, πιο προσαρμοστικός από τους υπόλοιπους και δεν έχει ιδιαίτερο πρόβλημα να συμβιβαστεί με κάτι λιγότερο από τον “Παράδεισο”. Είναι ο κομφορμισμός που κρύβει μέσα του ο κάθε άνθρωπος. Τέλος ο Kiba είναι όντως ο ιδεαλιστής, αυτός που πιστεύει από την αρχή στην επίτευξη του σκοπού τους. Είναι ο πιο ασυμβίβαστος, πράγμα που βλέπουμε από το πρώτο κιόλας επεισόδιο. Είναι αυτός που δεν παύει να αναζητά τις συνθήκες που επιθυμεί, αυτός που πρώτος από όλους και με μεγαλύτερη ένταση αναζητά τον “Παράδεισο”. Όπως και ο Tsume, είναι ως επί το πλείστον αδιάφορος , καθώς δεν χαραμίζει χρόνο και ενέργεια για ανούσια και εκφυλισμένα πράγματα, όπως η ανθρώπινη(αστική) κοινωνία, τα δίνει όλα όμως γι’αυτό που θεωρεί σημαντικό. Είναι ένα πλάσμα με “επιλεκτική ευαισθησία”. Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό εκπροσωπεί το “πείσμα της ανεξάρτητης δράσης”, τον ρομαντισμό που υποβόσκει μέσα στην ανθρώπινη ψυχή.
Ο Ντοστογιέβσκι αναφέρει πως “σε κάθε εποχή και σε κάθε τόπο, πάντα άρεσε στον άνθρωπο να κινείται και να δρα σύμφωνα με τη θέληση του και όχι όπως τον προστάζει η λογική ή το συμφέρον” εννοώντας πιθανότατα ότι κάθε άνθρωπος έχει αυτή την ακατανίκητη ροπή προς την “ανεξαρτησία της δράσης του”. Ο Έσσε όμως προβαίνει σε έναν σημαντικό διαχωρισμό. Αρχικά πρέπει να αναφέρουμε πως στο πέμπτο επεισόδιο, η πρωταγωνιστική αγέλη συναντάει μια άλλη αγέλη λύκων με την οποία έχουν μια βασική διαφορά. Η άλλη αγέλη δεν αναζητά τον “Παράδεισο”, ή καλύτερα δεν τον αναζητά πλέον, καθώς εξαιτίας αυτής της αναζήτησης έφτασαν στα πρόθυρα του θανάτου. Έτσι, προτίμησαν να σταματήσουν και να ζήσουν μια συμβατική ζωή, χωρίς το παραμικρό ίχνος συγκίνησης, όντας μάλιστα υποτελείς στους ανθρώπους. Παρατηρώντας την συμπεριφορά της, θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε πως η έτερη αγέλη συμβολίζει τον “αστικό άνθρωπο”, ο οποίος σύμφωνα με τον Έσσε “ λόγω κάποιας αδυναμίας ή αδράνειας δεν κατάφερε να πάρει φόρα και να βγει στο ελεύθερο σύμπαν και παρέμεινε δεμένος στην τροχιά του μητρικού πλανήτη της αστικής κοινωνίας”. Ο αστός λοιπόν “ θυσιάζοντας την ένταση, πετυχαίνει την συντήρηση και την σιγουριά, κερδίζοντας την ήσυχη συνείδηση αντί της ελευθερίας, το βόλεμα αντί της ηδονής, την ευχάριστη θερμοκρασία αντί της θανάσιμης πυράς”. Δεν δίνει δηλαδή, σε αντίθεση με τον “Λύκο”, την “κλωτσιά στην λογική” που αναφέρει ο Ντοστογιέβσκι, για χάρη της “ανόητης θέλησης”.
Σαφώς, κάθε άνθρωπος έχει την δυνατότητα να γίνει τόσο “Λύκος”, όσο και αστός. Το θέμα είναι ποια στοιχεία θα επικρατήσουν. Η πρωταγωνιστική “αγέλη-υπερπρόσωπο” του Wolf’s Rain κερδίζει τον χαρακτηρισμό του “Λύκου”, καθώς μεταξύ των στοιχείων του κομφορμισμού, του κυνισμού και όποιων άλλων μπορεί να διακρίνει κανείς, υπερτερούν τα στοιχεία της αδιάκοπης αναζήτησης του ντοστογιεβσκικού “πρωταρχικού συμφέροντος, του πολυτιμότερου απ’ όλα” και του ασυμβίβαστου της προσωπικότητας, στοιχεία άρρηκτα συνδεδεμένα με τον Kiba, ο οποίος είναι και ο άτυπος αρχηγός της αγέλης.
Τέλος, θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε πως ο “Λύκος” συμβολίζει τον άνθρωπο με τάση για ανεξαρτησία. Τον άνθρωπο που δεν συμβιβάζεται, που δεν υποκύπτει σε αυτό που δεν θέλει να υποκύψει, που δεν ενδιαφέρεται για ό,τι δεν τον συγκινεί. Είναι αυτός που αναζητάει, πολλές φορές κόντρα στη λογική. Αναζητάει τις δικές του συνθήκες και προδιαγραφές, κι ας μην τις βρει ποτέ. Διαφέρει από τον άνθρωπο της “αστικής σύμβασης”, της “ευχάριστης θερμοκρασίας”, του “δύο και δύο κάνουν τέσσερα”.Η σειρά αναφέρει πως μόνο οι “Λύκοι” μπορούν να φτάσουν στον “Παράδεισο”, ο οποίος τελικά δεν είναι το ιδεατό αλλά ο δρόμος προς αυτό και μέσα από το ταξίδι επιτυγχάνεται ο πραγματικός και μέγιστος εξανθρωπισμός.
Tear Kabowsky
