Kάθε πέρσι και καλύτερα
Όπως αναφέραμε και στην ανασκόπηση των ταινιών, η χρονιά σημαδεύτηκε από μια όξυνση της ακροδεξιάς ατζέντας και της σταδιακής υποταγής της βιομηχανίας του θεάματος σε αυτή. Στις ΗΠΑ προφανώς αυτό είναι πιο έντονο, αφού και η παραγωγή είναι μεγαλύτερη αλλά και ο έλεγχος της πιο άγαρμπος, τραχύς και βίαιος. Έτσι, είχαμε μαζικές απόπειρες λογοκρισίας, φίμωση καλλιτεχνών που τολμούσαν να φέρουν πιο προωθημένο λόγο (ακόμα και για τα οπισθοδρομικά δεδομένα των ΗΠΑ) και προφανώς μεγαλύτερη επιβολή της φιλο-ισραηλνικής/σιωνιστικής πτέρυγας.
Netflix, ο Αll for One της τηλεόρασης
Η τάση της «ελεύθερης» αγοράς για εξαγορές και απορροφήσεις είναι πλήρως συντονισμένη με αυτό το σκεπτικό και πολύ πρόθυμα κάνει ό,τι μπορεί για να το ικανοποιήσει. Έτσι, η διορισμένη από την ακροδεξιά κυβέρνηση Τραμπ επιτροπή κεφαλαιαγοράς αλλά και το FCC πιέζουν συνεχώς για πιο φιλικό προς την ατζέντα τους περιεχόμενο. Το κόψιμο της χρηματοδότησης του CBS, και, πιο πρόσφατα (και πιο σημαντικό για τα δικά μας δεδομένα) η επικείμενη εξαγορά της Warner Bros από το Netflix είναι ουσιαστικά 2 πλευρές του ίδιου νομίσματος που αντικειμενικά θα μειώσουν το ενδιαφέρον περιεχόμενο που φτάνει σε εμάς, αυξάνοντας προφανώς και την τιμή του.
Παράλληλα, με τη σταδιακή επικράτηση του ακροδεξιού λόγου στα social media, όπου σε κάθε ευκαιρία κάνουν λόγο για τον κίνδυνο της woke ατζέντας με όλο και πιο αλλοπρόσαλλα, όλο και πιο εξωπραγματικά σενάρια, έχει οδηγήσει κάθε πτυχή του δημόσιου διαλόγου σε μια χοάνη μίσους. Σε αυτό συμβάλλουν (ή πιο ουσιαστικά, πλέον καθορίζουν απόλυτα) οι καθόλου πολιτικά ουδέτεροι αλγόριθμοι των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, όπου πλέον είναι ανοιχτά ταγμένοι στην ακροδεξιά. Γενικά το ίντερνετ δεν έχει πολύ πλάκα πια. Για το ΑΙ τα είπαμε και αλλού, θα τα πούμε και ξανά άλλη φορά. Απλά αξίζει να έχουμε στο νου μας ότι η τηλεόραση είναι πολύ πιο στενά δεμένη, τόσο με την παραγωγή όσο και τη διανομή προϊόντων με αυτά τα κέντρα από ό,τι ο κινηματογράφος και έτσι επηρεάζεται βαθύτερα και πιο γρήγορα από τις αρνητικές εξελίξεις.
Λέγοντας αυτά αξίζει να σημειωθεί ότι φέτος είδαμε πολύ λίγη νέα τηλεόραση και αυτά που γουστάραμε περισσότερο ήταν συνέχειες περσινών σειρών. Ακόμα και σειρές που μας τράβηξαν το ενδιαφέρον δεν μπορούμε να πούμε ότι μας έκαναν να πετάξουμε και από τη χαρά μας, όπως το ενδιαφέρον μεν, βαθιά αντικομμουνιστικό δε Pluribus, ίσως η πιο πολυσυζητημένη σειρά της χρονιάς. Γενικότερα, με τη μείωση του περιεχόμενου και την κυριαρχία του χειρότερου δυνατού και δια απειλής βαριών προστίμων μοντέλου streaming, η τηλεόραση μπορεί κανείς να πει πως όχι μόνο έχει αφήσει πίσω της πολύ καιρό τώρα τη λεγόμενη χρυσή εποχή, αλλά πλέον περνά σε έναν μεσαίωνα που θα γίνει χειρότερος τα επόμενα χρόνια. Ας ρίξουμε λοιπόν μια ματιά στις σειρές που σπάνε, κάπως, αυτή τη συνθήκη.
10) Μighty Nein
9) Dying For Sex
To αθάνατο «άντε καλέ, κόβεται το σεξ» συναντά τον καρκίνο σε αυτή την κωμικοτραγική δραμεντί των Elizabeth Meriwether και Kim Rosenstock, με την Michelle Williams (Venom,Blue Valentine) ως πρωταγωνίστρια και στιβαρό κέντρο της σειράς. Μια γλυκόπικρη ιστορία που αναδεικνύει τη δύναμη της ζωής και την (γ)κάβλα ακόμα και στο πρόσωπο του θανάτου. Αρκετά ενδιαφέρον.
8) The Chair Company
Μία από τις αγαπημένες μας φιγούρες στη σύγχρονη τηλεόραση, ο Tim Robinson (Friendship) επανέρχεται στη μικρή οθόνη με τον Zach Kanin με το σουρεαλιστικό και ξεκαρδιστικό μυστήριο του The Chair Company. Επί της ουσίας μια workplace comedy που τραβά τα όρια του είδους, οι δημιουργοί καταφέρνουν να ρίξουν τον προβολέα της προσοχή μας, υποδεικνύοντας τον παραλογισμό συνθηκών που όλοι θεωρούμε δεδομένες και φυσιολογικές.
7) Paradise
Ένα γεμάτο σασπένς και δολοπλοκία whodunnit από τον Dan Fogelman (Τangled) που, χωρίς να επανεφευρίσκει τον τροχό, καταφέρνει και παίζει ιδιαίτερα καλά με τις προσδοκίες μας, ρίχνοντας λίγη ζωή στο κατά τα άλλα κάπως κουρασμένο αυτό είδος. Ο δε Sterling K. Brown (Atlas, Black Panther) λάμπει πραγματικά και αποδεικνύει ότι έχει το gravitas πρωταγωνιστή.
6) Long Story Short
H νέα δουλειά του δημιουργού του Bojack Horseman, Raphael Bob-Waksberg μας ταξιδεύει ξανά σε δυσλειτουργικές οικογένειες, χιούμορ που καυτηριάζει και κομβικά, συμπυκνωμένα, διαυγή και οικεία εσωτερικά τραύματα που οι εν λόγω καταστάσεις περιέχουν, συγκρατούν και προκαλούν ταυτόχρονα. Σίγουρα όχι η καλύτερη δουλειά του, όμως με ένα τρομερά ταλαντούχο καστ όπως ο Ben Feldman (Superstore), η Abbi Jacobson (Disenchantment, The Mitchells vs. the Machines) αλλά και η βετεράνος πλέον Lisa Edelstein (Ηouse) και με εμπειρία χρόνων στο να μας διαλύει την ψυχή, δύσκολα χάνει, ειδικά μια τόσο κακή χρονιά όσο αυτή.
5) Alien: Earth
In Noah Hawley we trust. Όχι μόνο γιατί μας έδωσε το Fargo, αλλά και γιατί μας έδωσε ίσως την καλύτερη υπερηρωική σειρά έβερ, η οποία, προφανώς, δεν είναι άλλη από το Legion. Εδώ, με ένα από τα πιο διάσημα (και πολυβασανισμένα) IP τρόμου, ο δημιουργός προσπαθεί να μας τα συστήσει ξανά, να καλύψει κενά στο lore, να δημιουργήσει άλλα και τελικά, μετά από πολλές ανατροπές, να ξαναθέσει τα αγαπημένα μας τέρατα στο βάθρο που τους αξίζει. Δεν το κατάφερε βέβαια πλήρως, όμως τα Xenomorphs σε όλες τους παραλλαγές, αποτελούν ένα ακραία ενδιαφέρον θέαμα. Επίσης η Sydney Chandler (Don’t Worry Darling) λάμπει, ακόμα και φορτωμένη άγχος και αίματα.
4) Mr Scorcese
H ιστορία του Martin Scorceze είναι η ιστορία του σύγχρονου κινηματογράφου, από το new wave στα 70s, μέχρι την κατάπτωση του αυστηρού, καθολικού του κώδικα στη σημερινή εποχή της αποκαθήλωσης των μεγάλων ιδεών. Το ντοκιμαντέρ ασχολείται με όλα, σε πρώτο πρόσωπο αλλά όχι απλά ως μια εξιστόρηση. Εστιάζει ιδιαίτερα στον ψυχισμό, τις σκέψεις και τα κίνητρα πίσω από τις πράξεις και, τελικά, το κοινωνικό και πολιτικό τους αντίκτυπο. Ιδιαίτερα χρήσιμο και προσφιλές.
3) Adolescence
Ίσως μία από τις σειρές που συζητήθηκαν περισσότερο φέτος, για τους λάθος λόγους, ιδιαίτερα μετά από κάποιες πολύ ατυχείς δηλώσεις του δημιουργού, Stephen Graham ( Snatch, This is England). Παρόλα αυτά, δύσκολα μπορεί να αρνηθεί κάποιος ότι αποτέλεσε μία από τις πιο δυνατές τηλεοπτικές στιγμές της χρονιάς, είτε είχε κάποιος παιδιά, είτε όχι.
2) Common Side Effects
Ίσως μία από τις πιο γλυκές αλλά και συναισθηματικά έντονες τηλεοπτικές στιγμές σε μια παγωμένη χρονιά. Το Common Side Effects των Joseph Bennett και Steve Hely, παρά το ιδιότυπο και στην αρχή οριακά απωθητικό animation του, αποδεικνύεται γρήγορα πως είναι ένα ιδιαίτερο, είναι ένα διεισδυτικό δράμα, που αντιμετωπίζει την ασθένεια ως κοινωνική κατάσταση και όχι ως μέσο για την εξέλιξη της πλοκής. Συνδυάζοντας το παράξενο αυτό animation, βαριά κοινωνικά θέματα με δόσεις χιούμορ, δημιουργεί μια σειρά που σου αφήνει μια βαριά, σα σωτήριο φάρμακο επίγευση.
