Παίρνοντας στα χέρια μου το πρώτο βιβλίο του Γιώργου Κλάγκου, το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν ο τίτλος του και η απορία ήρθε αυτόματα. Τι είναι οι Βιαιοθάνατοι; Βιαιοθάνατοι ονομάζονται όσοι έφυγαν από τη ζωή με βίαιο και άδικο θάνατο. Και πράγματι τελειώνοντας την εν λόγω ανθολογία, μπορώ να πω πως ο τίτλος ταιριάζει γάντι.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή όμως. Η συλλογή αυτή είναι η πρώτη έκδοση του Γιώργου Κλάγκου, αλλά όχι η πρώτη φορά που εκδίδεται κάποιο κείμενό του.
Η ανθολογία ξεκινάει με ένα σχετικά ογκώδες διήγημα, το Έμβολον, σε σχέση πάντα με τη συνέχεια του βιβλίου. Ένα διήγημα στο οποίο υπάρχει διάχυτη μία Λαβκραφτική ατμόσφαιρα βασισμένη στη σημερινή εποχή και στην Αθήνα. Στη συνέχεια έχουμε το διήγημα που έδωσε στην ανθολογία όνομα. Οι Βιαιοθάνατοι είναι μια ιστορία χωρισμένη σε πέντε μέρη. Πέντε επιμέρους ιστορίες με κοινό παρανομαστή τον άδικο θάνατο από την αρχαιότητα μέχρι το σήμερα, βασισμένες όλες σε υπαρκτές πηγές οι οποίες αναφέρονται και στο τέλος του κάθε μέρους.
Διαβάζοντας το βιβλίο και με βάση τη δομή του, ήταν σα να ακούω ένα δίσκο βινυλίου, και πράγματι με το πέρας των Βιαιοθάνατων θα μπορούσα να πω ότι αλλάζει η πλευρά της ανθολογίας. Στο δεύτερο μέρος, αν και πάντα ο θάνατος είναι διάχυτος στην ατμόσφαιρα, το περιεχόμενο αλλάζει οριακά. Αλλόκοτες ιστορίες στις οποίες τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και μη, είναι θολά. Προσωπικό αγαπημένο διήγημα το 14 Φεβρουαρίου, το οποίο είναι βασισμένο σε μία πολύ έξυπνη ιδέα και ολοκληρώνοντάς το είχα ανατριχιάσει.
Κάτι ακόμα που κερδίζει τον αναγνώστη, είναι ο τρόπος γραφής. Αρκετά άμεσος και σε πρώτο πρόσωπο χωρίς όμως να προσπαθεί να πιάσει φίλο τον αναγνώστη, κάτι πάρα πολύ σημαντικό.
Εν κατακλείδι, οι Βιαιοθάνατοι είναι μια συλλογή διηγημάτων που ο αναγνώστης θα ευχαριστηθεί και θα νιώσει τους χαρακτήρες να μιλάνε μέσα του. Σίγουρα το συγγραφικό ντεμπούτο του Γιώργου Κλάγκου είναι απόλυτα επιτυχημένο και ελπίζουμε σε ανάλογη συνέχεια σε κάτι μεγαλύτερο ίσως, καθώς σε πολλά σημεία φαίνεται πως έχει την ικανότητα αυτή.
