Eίναι αλήθεια πως οι λυκάνθρωποι, σε αντίθεση με τα glamorous ξαδέρφια τους, τους βρυκόλακες, δεν γνώρισαν μεγάλη επιτυχία στην καλλιτεχνική απεικόνιση. Δεν υπάρχει κανένα λογοτεχνικό έργο με λυκανθρώπους που να συγκρίνεται με τον Δράκουλα του Στόκερ, ούτε καμία ταινία που να συγκρίνεται επίσης με τον Δράκουλα, διαφόρων σκηνοθετών.
Ωστόσο αυτό είναι κρίμα. Οι λυκάνθρωποι, μπορεί να μην διέθεταν τις άμεσες κοινωνιοπολιτικές και οικονομικές αναφορές που είχαν οι βρυκόλακες, οι οποιοι ταυτίστηκαν στα μάτια του αστικού πολιτικού υποκειμένου με την φεουδαρχία, δεν υστερούν όμως σε ψυχολογικές και συναισθηματικές αναλύσεις, και μάλιστα αρκετά πιο βαθιές και φρουδικές. Ετσι λοιπόν, διάφοροι δημιουργοί κατάφεραν και μετάτρεψαν τους εραστές της σελήνης σε πρώτη ύλη για τα έργα τους, δίνοντας μας μερικές ταινίες πολύ ενδιαφέρουσες, αλλά και κάποιες, λίγες, που μπορούν να χαρακτηριστούν κλασικές!
Πιο συγκεκριμένα..
1)Werewolf of London (1935)
Πέρα από τον vintage σεξισμό της αφίσας και το γενικό μισαλλόδοξο χαρακτήρα, το Werewolf of London ήταν μια δύσκολη αρχή για το είδος. Αρκετά πριν περάσει τον Αντλαντικό, οι λυκάνθρωποι ήταν ευρωπαικό κεκτημένο και αυτό ακριβώς προσπάθησε να μεταδώσει η ταινία, παρά την αμερικάνικη καταγωγή της. Το έργο ουσιαστικά αποτελεί μια πολύ αντιπροσωπευτική πρόταση μιας σειράς άλλων, παρόμοιων έργων, που ήρθαν σαν επιστέγασμα του Grand Guignol και των penny dreadfulls. Ο Henry Hull (Boys Town, Ηigh Sierra) αποτέλεσε την βάση για την ερμηνεία του λυκανθρώπου για το μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα, ενώ πρέπει να αναγνωρίσουμε πως και ο σκηνοθέτης Stuart Walker (The Eagle and the Hawk,Great Expectations) έχει τις καλλιτεχνικές στιγμές του…
2)Wolf man (1941)
Mπορεί το Werewolf of London να αποτέλεσε την βάση, το Wolf man όμως ήταν η πρώτη προσπάθεια ώστε ο θρύλος του λυκανθρώπου να αποκτήσει ουσιαστική πρόσβαση στις ρίζες της ψυχαναλυτικής ερμηνείας του. Αντιθετικά ζεύγη επιθυμιών ορίζουν τον κεντρικό χαρακτήρα, αντικρουόμενα συμφέροντα και τιμωρίες, με ένα ασυνείδητο σε έξαρση. Ο George Waggner (Operation Pacific) συχνά καταφεύγει στην ποίηση για να δώσει στους ήρωες ένα εργαλείο για να έρθουν σε επαφή με την αλήθεια του μύθου που ζουν. Χωρίς να είναι τέλεια, και κάπως δύσκολη για τον μοντέρνο θεατή, το Wolf man αξίζει μια προσπάθεια. Δυστυχώς δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για την ομώνυμη ταινία του 2010 με τον Collector.
3)Frankenstein Meets the Wolf Man (1943)
Το Freddy Vs Jason των 40s, το Frankenstein Meets the Wolf Man του Roy William Neil (Sherlock Homles and the Secret Weapon, The Woman in Green) είναι περισσότερο μια campy guilty pleasure, η οποια μπήκε στην λίστα ακριβώς για αυτόν τον λόγο. Από τις πρώτες και πιο βασικές προσπάθειες να χρησιμοποιηθεί ο (αντεμπορικός) λυκάνθρωπος ως δεύτερος ρόλος απέναντι σε κάποιο πιο δημοφιλές τέρας, η ταινία δείχνει tropes που παραμένουν στις μεγάλες παραγωγές του σήμερα, ενώ την ίδια στιγμή είναι ενδεικτική της εποχής της. Δύσκολη ταινία αλλά θα ανταμείψει τους φίλους του είδους. Eπίσης η παρουσία του μεγάλου Bela Lugosi (Dracula) σαν… το τέρας του Frankestein είναι σίγουρα ένα μεγάλο plus.
4)An American Werewolf in London (1981)
Tα sci-fi 50s, τα ψυχεδελικά 60s και τα σκληρά, post-apocalyptic 70s δεν ενδιαφέρθηκαν ιδιαίτερα για τον μυθο του λυκανθρώπου και έτσι έπρεπε να περιμενουμε αρκετά πρωτού εμφανιστεί ξανά μια ταινία που να αξίζει την προσοχή μας. Αυτη τελικά έσκασε το πολυάσχολο 1981 με την μορφή μιας πολύ σκοτεινής… κωμωδίας, η οποία όμως κέρδισε το κοινό για την ερμηνεία του David Naughton (My Sister Sam, Midnight Madness ) αλλά και για την κλειστοφοβική, οριακά καφκική της ατμόσφαιρα. Επίσης, η σκηνή της μεταμόρφωση, υπέροχα σκηνοθετημένη από τον τρομερό John Landis (The Blues Brothers,Some Guy Who Kills People) είναι κάτι που μένει…
5)The Howling (1981)
Πολυάσχολη χρονιά το 1981. Αρκετά όμοιο με το παραπάνω, πάει ένα βήμα παραπέρα το καφκικό σύνδρομο, προσθέτοντας το στοιχείο του ιδρυματικού εγκλεισμού, σε ένα άσυλο το οποίο λειτουργούν λυκάνθρωποι! Αρκετή κουβέντα θα μπορούσε να γίνει, και γίνεται για αυτό το μοτίβο. Ο σκηνοθέτης Joe Dante, γνωστός μας από τα κλασσικά πλεόν Gremlin αλλά και το Big Movie, φροντίζει να ντύσει την ταινία με μια καλαίσθητη παρανοική ατμόσφαιρα και την υπέροχη υπερβολή των 80s που αγαπάμε!
6)The Company of Wolves
Μια από τις πιο γοητευτικές και σίγουρα η πιο λυρική από όλες της ταινίες της λίστας, το The Company of Wolves του συνήθως συγγραφέα
Neil Jordan (Breakfast on Pluto, Michael Collins) καταφέρνει και πάει πολλά βήματα μπροστά (ή μέσα) στον μύθο της Κοκκινοσκουφίτσας, αποκαλύπτωντας θεματικές και ψυχαναλυτικές αφηγήσεις που θα χάνονταν με κάποιο άλλο μάτι. Βαθύ, συναισθηματικά αποτρόπαιο και εξόχως καίριο, παραμένει αγέραστο όσα χρόνια και αν περάσουν
7)Teen Wolf (1985)
Θα ερχόταν και ήταν φανερό σε όλους. Μια πραγματική κωμωδία που χρησιμοποιεί την λυνθρωπία ως μεταφορά για την εφηβεία, το Teen Wolf του Rod Daniel (k-9, Beethoven’s 2nd και άλλες ταινίες β διαλογής που δείχνει το Star τα μεσημέρια) με τον απόλυτο πρωταγωνιστή των 80s, τον Michael J. Fox του Back to the Future είναι γεμάτη από κλισέ που έχουμε συνδυάσει με τις ταινίες της εποχής, δόσμενα με μια απίστευτη ενέργια και μεταδοτικότητα. Μια σχεδόν αγέραστη ταινία για έφηβους!
8) Silver Bullet (1985)
Βασισμένο σε μια ιστορία του σπουδαίου Stephen King, το Silver Bullet διατηρεί αρκετά θετικά της γραφής του ιδιαίτερου δημιουργού του. Το αποπνιχτικο κλίμα μιας μικρής πόλης, η έμφαση στους χαρακτήρες, στα κίνητρα και τις ιστορίες τους περισσότερο από την πλοκή, ενώ επιπλέον, ο σκηνοθέτης Daniel Attias (Resurrection American Dreams), μας δίνει μερικούς τους καλύτερους λυκανθρώπους των 80s!
9)Wolf (1994)
Η κατεξοχήν ταινία που γνώρισε τον λύκο σε μια νεώτερη γενιά, το Wolf του σπουδαίου Mike Nichols (The Graduate, Closer) έχει, εκτός από μια υποβλητική ατμόσφαιρα και μια τρομερή σκηνογραφία, το υπερόπλο που ακούει στο όνομα Jack Nicholson (Chinatown, The Departed), ο οποίος για άλλη μια φορά εκρήγνυται στην κάμερα. Απλά must-watch
10)Dog Soldiers (2002)
Από τους λίγους λογους να θυμόμαστε την αρκετά ανούσια χρονιά του 2002, το Dog Soldiers δείχνει και το κλίμα της εποχή: καθαρόαιμο splatter, γρήγορο μοντάζ και κτηνώδης βία. Ο Neil Marshall (Doomsday, Westworld ) δεν λυπήθηκε τίποτα και καλά έκανε!
