Ο λόγος για τη συλλογή διηγημάτων Πανδαιμόνιο Kαι Άλλες Ιστορίες Από Τα Κάτω του Ρωμανού, εκδοθείσα από το εγχείρημα Δυσήνιος Τύπος. Και επειδή εν αρχή ην ο λόγος, θα προσπαθήσουμε να μιλήσουμε γι αυτό αποφεύγοντας τις λεπτομέρειες για το μέρος του κοινού που απεχθάνεται τα spoilers.
Σε αυτή τη συλλογή, από τις πρώτες σελίδες γνωρίζουμε ένα σύγχρονο παραμυθά που φέρει βαριές τις σφραγίδες της ενασχόλησης με τη λαογραφία, του Δεκέμβρη του ‘08, των σύγχρονων κινημάτων για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια και της λογοτεχνίας του τρόμου και του φανταστικού. Πώς αυτά τα στοιχεία διασταυρώνονται και ερωτοτροπούν στο κεφάλι ενός ανθρώπου; Όπως περιγράφεται στις πρώτες σελίδες, πρόκειται για ιστορίες «δίχως αρχή και δίχως τέλος, σκηνές αποσπασματικές και ξεκομμένες, τραγικές μονάχα για τον πρωταγωνιστή τους και αδιάφορες για όλους τους άλλους».
Θα σταθούμε απολύτως μεροληπτικά στις ιστορίες που μας έκαναν τη μεγαλύτερη εντύπωση, περιμένοντας από εσάς αν το διαβάσετε να τσακωθείτε μαζί μας για την επιλογή.
360P: Μπορεί σε μια μικρή σελίδα μπρος-πίσω να αποτυπωθεί η αγάπη των αντι-ηρώων; Των μεσηλίκων, χωρίς την εντυπωσιακή νιότη ή την αίγλη των λευκών μαλλιών και της σοφίας; Των άχαρων ανθρώπων που είναι όλοι μας, αν γυρίσετε γύρω-γύρω και δείτε εκατό πρόσωπα το ένα μετά το άλλο, γρήγορα, ώστε να γίνουν ένας μέσος όρος στα μάτια σας; Των ανθρώπων που αγαπιούνται με σταθερότητα και σιγουριά, χωρίς να καμώνονται πως είναι πρωταγωνιστές σε ταινία; Κι όμως, μπορεί. Αυτή είναι η ταινία μικρού μήκους τους, σε ανάλυση 360p.
Τις ψυχές τους στην αρένα: Κανείς δεν περιμένει το Γκοντό. Ο Γκοντό κάθεται στο ίδιο σημείο και περιμένει ο ίδιος τους άλλους να έρθουν σε αυτόν, να ποντάρουν στις μονομαχίες των αρουραίων που διοργανώνει. Που σημαίνει πως όλοι περιμένουν το Γκοντό. Μαζί τους και το Σκιάχτρο, που αλλάζει σιγά-σιγά εξάρτηση, από τα ναρκωτικά στο τζόγο. Άνθρωποι και ποντίκια, ποντίκια και άνθρωποι. Με μόνη εξαίρεση το μαφιόζο υψηλό πατρόνα των αγώνων να μη θέτει εαυτόν σε κάποιον από τους δύο ρόλους.
Πάντα οι μάγισσες: Ένα πέρασμα από τη σύγχρονη αφήγηση στο Μεσαίωνα. Έναν κεντροευρωπαϊκό Μεσαίωνα στον οποίο οι χαρακτήρες σε θέσεις εξουσίας έχουν πλήρη συναίσθηση πως οι θηριωδίες των κυνηγιών μαγισσών είναι το πανάρχαιο ζήτημα της εξουσίας και του χρήματος, σερβιρισμένο σε θρησκευτική πιατέλα. Όπου η «μαγεία» είναι απλώς το όνομα με το οποίο ξορκίζεται το πλέγμα των ενοχών όσων το ‘χουν ακόμα μέσα τους να νιώθουν ενοχές.
Μια μέρα μιας από τις ζωές του: Ο Ορφέας αρνείται να αποχωρήσει από το παρελθόν. Επιβάλλει πλέον στον εαυτό του μόνο την αυτοκαταστροφή, περισσότερο απ’ όσο θα μπορούσε να είναι ποτέ φυσικά εφικτό. Μέχρι που (όπως επιβάλλεται σε κάθε ιστορία για τον Ορφέα) να γυρίσει και να κοιτάξει προς τα πίσω, ίσια στα μάτια του παρελθόντος του. Επίσης, είναι πάντα ευχάριστη έκπληξη όταν ένας συγγραφέας θυμάται πως η Περσεφόνη δεν ήταν απλά μια Κόρη για κοσμικό πινγκ-πονγκ, αλλά βασίλισσα του Κάτω Κόσμου, μάλλον αρχαιότερη και επιβλητικότερη του Άδη.
Καλαντάρι: Η χρονική αυτή διαδρομή που διαλέξαμε δε μπορεί παρά να κλείσει με τον ίδιο το Χρόνο. Το ζητιάνο που φώλιασε στην πόρτα του σπιτιού και ζητά από τον αφηγητή να του γράψει ένα ποίημα για την ερωμένη του. Και το ξαναζητά. Και ξανά. Έχει όλο το χρόνο δικό του.
Πανδαιμόνιο: …πανδαιμόνιο.
Όλες οι ιστορίες έχουν δυο κοινούς παρονομαστές που αποτελούν και την πολιτική-εκπαιδευτική ραχοκοκαλιά της συλλογής. Ο πρώτος είναι η επιμονή στην αφήγηση των ιστοριών των ανθρώπων που προσπερνάμε στο δρόμο και στη ζωή. Με άλλα λόγια, η θέση πως η λογοτεχνία δεν είναι ανάγκη να είναι «κοινωνία ηρώων». Και κατ’ επέκταση, ότι ο κόσμος δεν είναι ανάγκη να είναι μια κοινωνία πρωταγωνιστών, αλλά ανθρώπων. Ο δεύτερος παρονομαστής είναι η επιμονή στο ζήτημα τις εξουσίας και της επιβολής. Από τις πιο εμβληματικές και δημόσιες κοινωνικές σχέσεις όπως η εκκλησιαστική επιρροή, έως τις πιο προσωπικές και καθημερινές.
Κι αν βγαίνοντας από την άλλη μεριά της συλλογής έχετε στο νου σας και στη ματιά σας και την προσοχή σας αυτά τα δυο ζητήματα πιο φρέσκα απ’ ότι πριν, ο συγγραφέας έχει κάνει το χρέος του προς το Χρόνο και με το παραπάνω.
