Οι περισσότερες ταινίες που συμμετέχει ο Joseph Gordon-Levitt τείνουν να μένουν στην μνήμη, είτε κάποιος τις θεωρεί υπερτιμημένες είτε όχι. Είτε αυτές με τον Νolan (Inception) είτε κάποιες πλέον κλασσικές (500 days of summer) ή και ταινίες περισσότερο του «δικού μας» χώρου (Looper) μας αφήνουν κάτι (τις περισσότερες φορές γιατί έχει εμφανιστεί και τα G.I Joe…).Ωστόσο το The Walk δεν είναι ταινία που θα μείνει.
Η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, στο κατόρθωμα του Γάλλου σχοινοβάτη Philippe Petit’s να διαρρήξει το γιαπί των Δίδυμων Πύργων το 1974 και να περπατήσει από τον έναν στον άλλο αρκετές φορές πάνω στο τεντωμένο του σχοινί. Τότε είχε γίνει σάλος, από ανθρώπους που δεν ήταν πολύ απασχολημένοι με την φτώχεια, κάποιον εμφύλιο ή χούντες. Το 2008 η ιστορία γυρίστηκε ως ντοκυμαντέρ που κατέγραφε όλο το εγχείρημα από την σύλληψη του μέχρι την τελική του υλοποίηση, και μάλιστα είχε κερδίσει και το Όσκαρ Ντοκυμαντερ εκείνης την χρονιά.
Γιατί λοιπόν επανερχεται κάποιος σε αυτήν την ιστορία; Γιατί ένας τρομερός ηθοποιός και ένας πολύ δυνατός σκηνοθέτης, όπως ο Robert Zemeckis (Επιστροφή στο Μέλλον, Forrest Gump ,Who Framed Roger Rabbit και πολλά, πολλά άλλα) να ασχοληθούν με κάτι τέτοιο; Δε ξέρω. Και δεν είδα το γιατί.
Η ταινία ακολουθεί το ντοκυμαντέρ και περιγράφει τα πάντα από την σύλληψη μέχρι την υλοποίηση της επιχείρησης. Και κυριολεκτώ στο περιγράφει, σε όλη την ταινία πρέπει να ακούμε την φωνή του Levitt με την πιο γελοία γαλλική και στερεοτυπική προφορά που μπορεί να φανταστεί κάποιος να μας περιγράφει τα ΠΑΝΤΑ, πως ένιωθε, τι έλεγε, τι σκεφτόταν, πετσοκόβοντας την εμπειρία του θεατή και φέρνοντας στο προσκήνιο ένα από τα πιο βασικά προβλήματα της ταινίας, το σενάριο, το οποίο ήταν κακογραμμένο στα όρια του cheesiness και κλισέ όσο δεν πάει.
Η ερμηνεία του Levitt είναι επίσης απαράδεκτη, υπερβολική και καρτουνίστικη ίσως για να ταιριάζει με τον χαρακτήρα της ταινίας. Το supporting cast ήταν απλά αδιάφορο, δεν κατάφερα να θυμηθώ ούτε ένα όνομα, ούτε μια ερμηνεία που να μου έκανε εντύπωση. Έτσι και αλλιώς η ίδια η ταινία αδιαφορεί για τους ηθοποιούς της, τους υποβιβάζει στο στάδιο του απλού συνεργού και τελειώνει με αυτούς. Όλο το ζουμί είναι το πώς θα στηθεί το σκηνικό για την σχοινοβασία, τα υπόλοιπα δεν έχουν νόημα, όπως άλλωστε και τα ¾ της ταινίας.
Πάμε λοιπόν στο μοναδικό πράγμα που αξίζει, στο περπάτημα. Οι σκηνές αυτές κρατάει αρκετή ώρα) είναι καλά σκηνοθετημένες και φαίνεται πως έγιναν με το 3D στο μυαλό. Όμως, παρόλο το 3D, παρόλη την (εμφανή) προσπάθεια του σκηνοθέτη να κάνει κάτι ενδιαφέρον και ίσως ακόμα και πρωτοποριακό, δεν τα καταφέρνει. Οι σκηνές δεν περιέχουν καμία ένταση, καμία αγωνία και κανένα ρίσκο γιατί αφενός η ταινία αποτυγχάνει να σε εισάγει στο κλίμα της και αφετέρου δεν έκανε τίποτα για να σε κάνει να νοιαστείς για τους ηθοποιούς και τους κινδύνους που μπορεί να αντιμετωπίσουν. Επέλεξε την προσέγγιση του ντοκυμαντέρ, υποβιβάζοντας τα πάντα και στο τέλος το μοναδικό γεγονός που ήθελε να τονίσει, υποβιβάζεται και αυτό, παρασυρόμενο από όλα τα άλλα.
Οι πραγματικοί πρωταγωνιστές της ταινίας είναι οι Δίδυμοι Πύργοι. Και εκεί έγκειται και το μεγαλύτερο θέμα μου. Ναι, η καταστροφή τους ήταν τραγική, ναι πέθαναν χιλιάδες, ναι στην Αμερική ήταν η μεγαλύτερη εθνική τους τραγωδία, όμως για το υπόλοιπο κόσμο αυτό ήταν αποτέλεσμα της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής, μιας πολιτικής που έχει βυθίσει τον κόσμο στο χάος. Δεν νομίζω στην Ευρώπη ή οπουδήποτε αλλού να αναφέρουμε τους Δίδυμους Πύργους ως κάτι περισσότερο από αυτό. Και σίγουρα δεν θα συγκινηθούμε αν τους δούμε ξανά στην οθόνη.
Η ταινία θέλει να ζήσει ξανά το όνειρο της σπουδαίας και αγνής Αμερικής, κάτι που ποτέ δεν υπήρξε. Συνεχώς ευλογεί την ψυχή της Αμερικής, το πόσο σπουδαία είναι η Αμερική, σε τέτοιο βαθμό που ο Captain America μοιάζει μπροστά της ο ήρωα του Διεθνισμού. Μπορεί να έχει τρομερή επιτυχία στην αντίπερα όχθη του Αντλαντικού, που οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν μέσα στην εθνική τους ψευδαίσθηση, εδώ όμως δεν συγκινεί κανέναν. Και ειλικρινά δεν ξέρω άνθρωπο που θα ήθελε να δώσει 12 ευρώ για 3D για να μην συγκινηθεί.
