Το 2017 έκανε και αυτό τον κύκλο του, με ταλαιπωρίες, πολέμους και τραγωδίες. Γενικά ήταν μια χρονιά που δεν περάσαμε πολύ καλά σαν ανθρωπότητα. Όμως, όταν όλα γύρω σου πάνε κατά διαόλου, τα κόμικ θα είναι πάντα εκεί για σένα. Οι δημιουργοί της 9ης Τέχνης, εκμεταλευόμενοι την ώθηση που έχει πάρει όλη η βιομηχανία από την στροφή στην nerd culture, έδωσαν και φέτος (όπως και το 2016) τον καλύτερο τους εαυτό , τουλάχιστον κάποιοι (όχι εσύ Μarvel) και έθεσαν στόχους και πορείες που μας έκαναν να ελπίζουμε πως το 2018, τουλάχιστον σε αυτό το κομμάτι, θα είναι μια χρονιά που θα δώσει ακόμα περισσότερα.
Σε αυτό το κείμενο θα εστιάσουμε καθαρά στα ξένα κόμικ, καθώς για τα ελληνικά θα τα πούμε πολύ πιο αναλυτικά, στο διάστημα που θα έρθει, μέχρι και τα Ελληνικά Βραβεία Κόμικ. Γενικότερα δεν θα θέλαμε να ξεπετάξουμε όλη την ελληνική σκηνή με ένα (κατά τα ψέμματα) κάπως τυπικό κείμενο που περισσότερο γίνεται σαν μια υπενθύμιση.
Ξεκινάμε λοιπόν!
10) Redlands (Image)
Ένα πανέμορφο εικαστικά κόμικ, στο οποίο η μαγεία δεν είναι ούτε ένα άκοπο χόκους πόκους ούτε η πανάκεια για κάθε κενό στην πλοκή, αλλά μια φυσική δύναμη η οποία απαιτεί πειθαρχία. Ωστόσο το Redlands, στον πυρήνα του είναι μια καθαρά King-ική ιστορία για μια μικρή πόλη στην Φλόριντα και τις εξουσιαστικές δομές της (πάντα με σημεία αναφοράς αυτή την ωμή, φυσική μαγεία). Σε σενάριο των Jordie Bellaire και Vanesa R. Del Rey (με τον δεύτερο να κάνει και το σχέδιο) το horror Redlands μας δίνει μια υπέροχα αποτρόπαια ιστορία και ατμόσφαιρα την οποία, δυστυχώς, δεν βλέπουμε πια πολύ συχνά στα κόμικ.
9)God Country (Image)
Mένουμε στην φάση αμερικάνικος Νότος και Image, αλλά αυτή την φορά με εντελώς διαφορετικό πλαίσιο. Το God Country, σε σενάριο του Donny Cates και σε (πανέμορφο και επικό) σχέδιο των Geoff Shaw, Jason Wordie, John J. Hill ακολουθεί τον Emmet Quinlan, έναν δυστυχισμένο γέρο που πάσχει από άνοια να βρίσκει το ισχυρότερο όπλο των θεών και στην συνέχεια να τους πολεμά αδιάκοπα. Το ενδιαφέρον με το God Country δεν είναι μόνο η υπερφυσική δράση, που είναι απολαυστικά υπερβολική, όσο το ότι η βάση του, μέσα σε όλο αυτό το επικά επικό περιτύλιγμα, παραμένει προσγειωμένη και βαθιά ανθρώπινη: αφορά έναν άνθρωπο που προσπαθεί να κρατήσει το μυαλό και την την οικογένεια του από το να το εγκαταλείψουν για πάντα. Εξυψώνει τους απλούς ανθρώπους στο επίπεδο των κοσμικών οντοτήτων και, στην τελική, αυτό είναι και ο σκοπός της σπουδαίας τέχνης.
8) The Best We Could Do (Abrams)
Απότομη προσγείωση από τα επικά και μεταφυσικά ταξίδια, το The Best We Could Do της Thi Bui αφορά μια πραγματικότητα σκληρότερη από τις περισσότερες: τη προσφυγιά. Η αυτοβιογραφική ιστορία της οικογένειας της συγγραφέα, που έφυγε από το Νότιο Βιετνάμ για την Αμερική, περιέχει τις δυσκολίες που συνάντησε στο ταξίδι αλλά και στην ζωή στην γη όπου τους υποσχέθηκε τα πάντα και τελικά τους γύρισε την πλάτη. Λιγότερο κόμικ με την παραδοσιακή έννοια και περισσότερο αυτοβιογραφία σε καρέ το The Best We Could Do είναι μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση που αξίζει την προσοχή μας, ακόμα και αν δεν συμφωνεί απόλυτα με την ανάγνωση που κάνουν κάποιοι στην Ιστοριά.
7) House of Women (Fantagraphics)
Το House of Women, το κόμικ της Sophie Goldstein για μια μια φεμινιστική κοινωνία σε έναν μελλοντικό πλανήτη και τις αλληλεπιδράσεις της με τους ιθαγενείς ενός άλλου πολιτισμού, είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Πολύπλοκο, αλλά όχι δαιδαλώδες, εστιάζει σε θέματα παρά σε πλοκές. Παίρνει τον χρόνο του και, με μέσο κυρίως το ατμοσφαιρικό σχέδιο, θέτει ερωτήματα για την ταυτότητα, τους ρόλους και την συντροφικότητα. Με βασικές επιρροές το έργο της Margaret Atwood, το οποίο κυριάρχησε φέτος στην συζήτηση για την θέση των γυναικών και τον φεμινισμό, το House of Women είναι μια έκδοση που προσθέτει πολλά σε αυτό τον διάλογο μέσα στην comic κοινότητα, η οποία έχει ανάγκη να κάνει αυτή την κουβέντα.
6)Black (Black Mask Studio)
Οι υπερήρωες έχουν συχνά χρησιμοποιηθεί ως σύμβολο για το πως το κράτος και η κυρίαρχη ιδεολογία καταπιέζει ανθρώπους που δεν χωράνε στα καλούπια του. Οι X-men είναι ένα κλασσικό παράδειγμα. Το Black, σε σενάριο του Kwanza Osajyefo, πάει αυτό τον συλλογισμό ένα βήμα παραπέρα, δίνοντας μας έναν κόσμο όπου οι μόνοι που έχουν υπερδυνάμεις είναι οι… έγχρωμοι. Έτσι λοιπόν, το Black, με έναν πολύ δριμύ, καταιγιστικό και άμεσο τρόπο, αφηγείται ιστορίες αστυνομικής βίας, καταπίεσης και ρατσισμού, κάτι που είναι πολύ συνηθισμένο, ειδικά σε μια Αμερική που επέλεξε σαν ηγέτη της έναν ακροδεξιό. Το Black βέβαια δεν μένει μόνο στο δυνατό του θέμα, αλλά το επενδύει και με ενδιαφέροντες χαρακτήρες, η καταπίεση των οποίων εξοργίζει- όπως θα έπρεπε να εξοργίζει και αυτή στον πραγματικό κόσμο…
5)Boundless (Drawn & Quartery)
Το Boundless της Jillian Tamaki είναι μια σειρά σύντομων ιστοριών για τις ανθρώπινες σχέσεις. Βαθιά σύγχρονο (άρα και διαχρονικό) η Tamaki μας παραδίδει ένα πλήθος λακωνικών χαρακτήρων που μπορούν όμως να συμπεριλάβουν, μέσω των φακών της υπερβολής και της φαντασίας, σχέσεις, συμπεριφορές και καταστάσεις που όλοι έχουμε ζήσει. Μια πολύ ανθρώπινη στιγμή της 9η Τέχνης για την χρονιά που μας πέρασε.
4)Poppies of Iraq (Drawn and Quarterly)
Στα χνάρια του Persepolis, το Poppies of Iraq (σε σενάριο της Brigitte Findakly και σχέδιο του Lewis Trondheim ) μας εξιστορεί την παιδική ηλικία της συγγραφέως στο Ιράκ μιας εποχής όπου η χώρα δεν ήταν μόνο ένα απέραντο πεδίο μάχης. Πίσω από ένα γλυκό σχέδιο και μια πολύ όμορφη πρόζα κρύβεται ο τρόμος του πολέμου και η σκιά του απολυταρχισμού.
3)Batman: White Knight (DC)
Για να είμαι ειλικρινής, ήταν τεράστιος ο πειρασμός να ξαναγράψω στην λίστα με τα κόμικ της χρονιάς το Batman, το οποίο πέρσι βγήκε στην πρώτη θέση. Το run του Tom King (ποιου άλλου) είναι σίγουρα ένα απο τα καλύτερα πράγματα που κυκλοφορούν εκεί έξω και το 2017 μας έδωσε μια ιστορία που θα συζητιέται για χρόνια, το War of Jokes and Riddles (ξεχωριστό κείμενο σύντομα). Ωστόσο θα ήταν άδικο να ξαναμπεί. Έτσι, για να μην μείνουμε χωρίς Batman, τη σκυτάλη παίρνει ο Sean Murphy (σενάριο και σχέδιο) με μια τρομερή ιστορία η οποία αντιστρέφει πλήρως τους ρόλους, της ταυτότητες αλλά και το ίδιο το νόημα όλων των χαρακτήρων του μικροσύμπαντος του Gotham. Πλέον, υπερασπιστής των αδύναμων είναι ένας Jack Nappier (aka Joker) συμμορφωμένος με την ηθική και το κοινό καλό, ενάντια σε έναν εκτός ελέγχου Σκοτεινό Ιππότη. Γεμάτο κοινωνικοπολιτικές αναφορές για τις επιπτώσεις στους κοινούς πολίτες ενός πολέμου (έστω και ενάντια στο έγκλημα) που δεν τελειώνει ποτέ, το Batman: White Knight κερδίζει όποιο στοίχημα και να βάλει.
2)My Favorite Thing Is Monsters (Fantagraphics)
Είναι πραγματικά τα τέρατα ή απλά ένας συμβολισμός; Το έργο της Emil Ferris συνδυάζει την ατμόσφαιρα των κόμις της EC Comics αναφορές στο Ολοκαύτωμα, ιστορίες μυστηρίου με ντεντέκτιβ, ταινίες με τέρατα του 1950 και… παιδική λογοτεχνία, καταφέρνει ωστόσο, με κάποιο παράδοξο τρόπο, να τα ξεπερνάει όλα αυτά και να γίνεται κάτι με την δική του βαρύτητα, σημασία και νόημα. Το ποιο είναι αυτό, τι κρύβεται στο τέλος αυτής της διαδρομής είναι διαφορετικό για τον καθένα. Είναι όμως ένα ταξίδι που αξίζει να κάνει ο καθένας μόνος του…
1)Mister Miracle (DC)
Το Mister Miracle του Τοm King (και με σχέδιο του Mitch Gerads κατά βάση) είναι κάτι παραπάνω από καλό. Βασικά είναι κάτι παραπάνω από το καλύτερο κόμικ του 2017. Είναι ένα από τα καλύτερα κόμικ των τελευταίων χρόνων, ανεξαρτήτων είδους. Ο King μέσα από την ιστορία του πολέμου των New Gods με τον Darkseid θέτει, με έναν τρόπο καθαρά αφαιρετικό, υπαρξιακά ερωτήματα για την ταυτότητα των ηρώων, ρίχνοντας τους θεούς στο επίπεδο των ανθρώπων του τώρα. Ο πόλεμος των κόσμων γίνεται μέρος της showbiz, οι αντζέντηδες συνομιλούν με θεούς και κανονίζουν εκτελέσεις για την ακροαματικότητα, εξωγήινοι βγάζουν σέλφι και τα φρικτότερα βασανιστήρια γίνονται ευχάριστες παιδικές αναμνήσεις και ερωτικά τραγούδια. Τίποτα δεν μένει σταθερό στο σύμπαν του King. Με μεγάλες δόσεις αυτοαναφορικότητας στο συνολικό κόσμο της DC και με ξεκάθαρες επιδιώξεις αποδόμησης του, ο King συνεχίζει τον έργο καλλιτεχνών όπως ο Alan Moore, παραδίδοντας μας μια εξαίσια σειρά.
