Όλα ξεκίνησαν από την μεγάλη εισπρακτική επιτυχία του Conjuring το 2013, το οποίο είχε καταφέρει να συνδυάσει αρμονικά διάφορα στοιχεία των ταινιών τρόμου και με την υποβλητική του ατμόσφαιρα μπόρεσε να ξανατρομάξει το κοινό. Την επιτυχία εκμεταλλεύτηκε ο παραγωγός του, ο James Wan, ο οποίος αποφάσισε να δημιουργήσει έναν κόσμο γύρω απ’ το Conjuring, ο οποίος όμως δεν θα ήταν απλά τα σίκουελ της ίδιας της ταινίας, αλλά και διάφορα spin-off.
Η Annabelle δεν είναι η μοναδική spin-off ταινία, που θα καλλιεργεί τον κόσμο του Conjuring, αφού ήδη έχει ανακοινωθεί η παραγωγή του «The Nun» για το 2018, με την καλόγρια που γνωρίσαμε στο Conjuring 2 και το «The Crooked Man», χαρακτήρα τον οποίο επίσης συναντήσαμε στο Conjuring 2. Ένα από αυτά τα spin-offs ήταν και η Annabelle, η οποία δεν είχε ενθουσιάσει στην πρώτη της εμφάνιση. Όμως είχε αφήσει το αναπάντητο ερώτημα του πώς δημιουργήθηκε και απέκτησε την κατάρα της. Αυτό το κενό έρχεται να καλύψει το Annabelle: Creation και εξαρχής φαίνεται και ένα λογικό βήμα αλλά και μια ενδιαφέρουσα ιστορία.
Η πλοκή του Annabelle: Creation δεν έχει κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο να μας προσφέρει. Έξι ορφανά κορίτσια, τα οποία τα προσέχει μία καλόγρια δέχονται την πρόσκληση του παπά Samuel Mullins να βρουν μια νέα κατοικία στο σπίτι που ζει με την κατάκοιτη γυναίκα του. Ο Mullins και η γυναίκα του Esther ζουν μοναχικά τα τελευταία 12 χρόνια, μετά το θάνατο της κόρης τους, της οποίας το δωμάτιο είναι κλειδωμένο και τα κορίτσια απαγορεύεται να μπουν μέσα. Μέσα στο δωμάτιο όμως ζει και η κούκλα Annabelle, της οποίας η εμφάνιση θα φέρει τον τρόμο στο σπίτι.
Απ’ την ταινία σίγουρα δεν λείπουν τα κλισέ, που σχεδόν πάντα συνοδεύουν τις αμερικάνικες ταινίες τρόμου που έχουν να κάνουν με δαίμονες και στοιχειωμένα σπίτια ή αντικείμενα. Επίσης βασίζεται για άλλη μια φορά στις «jumpscare» σκηνές, που προορίζονται κυρίως για τις μεγάλες παρέες, που θα δουν την ταινία και θέλουν να ουρλιάξουν σε κάποια σημεία της. Όμως το κοινό που είναι πιο υποψιασμένο στο στήσιμο μιας σκηνής, που θα έρθει το «jumpscare» καταλαβαίνει ότι τελικά το αντίτιμο είναι να δίνεται βάρος εκεί και όχι στην πλοκή. Επιπλέον το καστ της ταινίας είναι περισσότερο τηλεοπτικό. Έτσι λοιπόν οι Anthony LaPaglia (Without a trace), η Miranda Otto (24: Legacy, Homeland, Lord of the Rings) και η Stephanie Sigman (Narcos, Once upon a time in Venice), όπως και τα μικρά κορίτσια, δεν είναι κακοί, αλλά δεν εντυπωσιάζουν κι όλας με τις ερμηνείες τους.
Βέβαια, αντίθετα, δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι οι ταινίες του, υπό διαμόρφωση, κόσμου του Conjuring, έχουν ξεχωρίσει για την πάντα υποβλητική τους ατμόσφαιρα, για την οποία πρέπει να δώσουμε τα εύσημα στον εκάστοτε σκηνοθέτη. Έτσι λοιπόν και στο Annabelle: Creation, ο σκηνοθέτης David Sandberg (Lights out) κατάφερε να στήσει μια υποβλητική ατμόσφαιρα, η οποία κλιμακωνόταν καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η προσεγμένη χρήση των παιχνιδιών, που μέσα απ’ τη ρετρό αισθητική τους έπαιζαν βασικό ρόλο στην κλιμάκωση του τρόμου. Το κουκλόσπιτο, οι κούκλες, ακόμα και τα έπιπλα και τα παιχνίδια των κοριτσιών ο σκηνοθέτης μας τα παρουσιάζει ως αντικείμενα τρόμου και ίσως αυτή να είναι και η πιο καλοδουλεμένη πτυχή (και) αυτής της ταινίας.
Από την άλλη όμως το πρόβλημα και με το Annabelle: Creation, αλλά και με τις αντίστοιχες αμερικάνικες ταινίες τρόμου είναι το γεγονός ότι έχει κουράσει πια η επαναλαμβανόμενη πλοκή τους. Έχει κουράσει ο ακραίος μανιχαϊσμός, που οι διάφοροι δαίμονες είναι το απόλυτο κακό, που απειλούν τους θεοσεβούμενους και ενάρετους πρωταγωνιστές και οι λύσεις όλων αυτών των ταινιών με τους σταυρούς και τους αγιασμούς.
Η συνταγή για τις αμερικάνικες ταινίες τρόμου είναι πετυχημένη εισπρακτικά, αλλά πρέπει να αλλάξει. Είναι ζήτημα επιλογής. Ή θα μας παρουσιάζουν κάθε φορά την ίδια πλοκή με μικροαλλαγές και θα ποντάρουν στους καλοφτιαγμένους δαίμονες και στις «jumpscares» σκηνές ή θα δώσουν βάση στο σενάριο. Το δρόμο τον έχει δείξει χρόνια ο ισπανικός κινηματογράφος με ταινίες τρόμου όπως το «Ορφανοτροφείο»!
