Πριν από λίγους μήνες κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αντίποδες το βιβλίο Να τελειώνουμε με τον Εντύ Μπελγκέλ, το λογοτεχνικό ντεμπούτο ενός απ’ τους πιο δημοφιλείς πρωτοεμφανιζόμενους Γάλλους συγγραφείς αυτή τη στιγμή, του Εντουάρ Λουί. Μέσα απ’ την ημιαυτοβιογραφική ιστορία του συγγραφέα και χάρις στον πολύ ξεχωριστό τρόπο αφήγησής του, το βιβλίο έγινε ένα απ’ τα πιο ιδιαίτερα best sellers στη Γαλλία, ενώ μεταφράστηκε σε περισσότερες από 20 γλώσσες. Η θερμή υποδοχή που έλαβε η πρώτη συγγραφική δουλειά του Εντουάρ Λουί, έδωσε μία γερή ώθηση στον συγγραφέα να συνεχίσει να γράφει την ιστορία του λογοτεχνικού alter-ego του, του Εντύ Μπελγκελ, κι έτσι προέκυψαν άλλα δύο έργα, η Ιστορία της Βίας και το Ποιος Σκότωσε τον Πατέρα μου, το οποίο επίσης θα εκδοθεί στα ελληνικά από τους Αντίποδες.
Στην πρώτη μας γνωριμία με τον Εντύ Μπελγκέλ παρακολουθήσαμε τα δύσκολα παιδικά χρόνια ενός ομοφυλόφιλου παιδιού που ανακαλύπτει τις σεξουαλικές του προτιμήσεις σε μία κλειστή συντηρητική επαρχία της Γαλλίας στα ‘90s. Πλέον, στην Ιστορία της Βίας, ο Εντύ έχει ενηλικιωθεί και έχει ξεφύγει απ’ το χωριό στο οποίο μεγάλωσε. Μένει στο Παρίσι, όπου σπουδάζει κι όπου έχει κάνει νέες παρέες που ταιριάζουν περισσότερο στην προσωπικότητά του απ’ τις παιδικές παρέες του χωριού του, ακόμα και από την οικογένειά του. Κι ενώ τώρα ο Εντύ φαίνεται να είναι πιο χαρούμενος από ποτέ, την παραμονή των Χριστουγέννων συμβαίνει ένα γεγονός που τον τραυματίζει ανεπανόρθωτα: Μία βραδιά πάθους μετατρέπεται σε εφιάλτη, όταν ένας εραστής του με τον οποίο είχαν γνωριστεί μόλις λίγες ώρες νωρίτερα αποπειράται να τον ληστέψει, τον βιάζει και φτάνει στο όριο να τον δολοφονήσει.
Την ιστορία του Εντύ, ο Λουί δεν την αφηγείται υπό μορφή αστυνομικού θρίλερ. Δεν τον ενδιαφέρει να μιλήσει για αποδείξεις, μυστήρια κι εγκλήματα. Τον Λουί τον ενδιαφέρει να εισχωρήσει στα βάθη της ψυχολογικής κατάστασης του πρωταγωνιστή του, να καταλάβει πώς διαχειρίζεται το τραύμα του και να μας αποκαλύψει την τραγική του κατάσταση. Η ιστορία του Εντύ παραμένει μία απόλυτα προσωπική ιστορία, ένα προσωπικό τραύμα το οποίο κλονίζει ολόκληρο το είναι του και πρόκειται να μείνει χαραγμένο στη μνήμη του για όλη την υπόλοιπη ζωή του.
Εκείνη η χριστουγεννιάτικη βραδιά επανέρχεται συνεχώς σε ολόκληρο το βιβλίο, όμως αλλάζει συχνά η οπτική της. Αυτό το καταφέρνει ο Λουί, παίρνοντας το λόγο απ’ τον πρωταγωνιστή και δίνοντάς τον στην αδερφή του. Την ιστορία εμείς δεν την μαθαίνουμε από τον ίδιο τον Εντύ, αλλά από την διήγηση της αδερφής του στον άντρα της, την οποία ο Εντύ κρυφακούει απ’ το δωμάτιό του παριστάνοντας τον κοιμισμένο. Με αυτό τον τρόπο ο συγγραφέας εναλλάσσει συνεχώς την ψυχρή ματιά των τρίτων (της αδερφής του, των γιατρών, της αστυνομίας) με την γεμάτη συναισθήματα και πόνο διήγηση του ίδιου του πρωταγωνιστή – θύματος, η οποία παρεμβάλλεται συνεχώς στην κεντρική αφήγηση για να διαφωτίσει αθέατες πλευρές της τραυματικής του εμπειρίας. Οι διαφορετικές οπτικές της ιστορίας του Εντύ αλληλοδιαπλέκονται και παίζουν σημαντικό ρόλο στη ροή του βιβλίου. Ο Εντύ νιώθει ξένη την ιστορία του όταν τη διηγούνται τρίτοι και προσπαθούν να δώσουν δικές τους ερμηνείες σε αυτήν. Αυτό το αίσθημα αποξένωσης εντείνεται δε πολύ περισσότερο όταν έρχεται η ώρα να διηγηθεί την εμπειρία του στους γιατρούς και την αστυνομία:
«Περίμενα. Αλλά δεν ερχόταν κανείς. Καθόμουν εκεί. Είχα την αίσθηση πως ήμουν κομπάρσος σε μια ιστορία που δεν ήταν η δική μου.»
Η Ιστορία της Βίας είναι ένα βιβλίο που υπό άλλες συνθήκες θα διαβαζόταν απνευστί (λόγω του μεγέθους του και της προφορικότητας που χαρακτηρίζει τη γραφή του συγγραφέα). Όμως όσο προχωράει η αφήγηση της εμπειρίας του Εντύ, τόσο κλιμακώνεται η ψυχική ένταση του πρωταγωνιστή, η οποία αναγκάζει τον αναγνώστη να διακόψει την ανάγνωση για να πάρει μερικές βαθιές ανάσες προκειμένου να συνεχίσει. Το θύμα πρέπει να μιλήσει και σίγουρα πρέπει να ακουστεί, αλλά αυτή είναι μία επίπονη διαδικασία και για τον ίδιο, αλλά και για τον αναγνώστη, ο οποίος πρέπει να διαχειριστεί το μετατραυματικό σοκ του Εντύ, προκειμένου να κατανοήσει την ιστορία του:
«Τίποτα δεν με φόβιζε περισσότερο από το θόρυβο. Από κείνο το βράδυ δεν μπορώ πια να αναζητήσω λίγη ησυχία χωρίς να σκεφτώ πως στην πραγματικότητα προσπαθώ να ξεφύγω από τις κραυγές, λες και οι κραυγές ήταν παντού, διάσπαρτες, λες και παραμόνευαν παντού, σαν να υπήρχαν πριν καν υπάρξουν οι άνθρωποι, σαν οι άνθρωποι να μην ήταν παρά μόνο όργανα που επινοήθηκαν για να βγάζουν αυτές τις κραυγές»
Η ιστορία του Εντύ είναι μία λογοτεχνική γροθιά στο στομάχι για τον αναγνώστη. Πρόκειται για μία οδυνηρή εμπειρία την οποία ο πρωταγωνιστής τη ζει και την ξαναζεί ως τραύμα. Η βραδιά εκείνη έρχεται και επανέρχεται συνεχώς στο νου του, συζητάει γι’ αυτήν με τους φίλους και τους συγγενείς του, την αφηγείται στην αστυνομία και στους γιατρούς. Εκείνη η βραδιά τον έχει σημαδέψει ανεπανόρθωτα και γι’ αυτό έρχεται και ξανάρχεται στην επιφάνεια του μυαλού του. Έχει γίνει πλέον κομμάτι του εαυτού του. Είναι η δική του ιστορία. Μια ιστορία που δεν έχει όμορφο τέλος. Μία σκληρή ιστορία. Μία ιστορία βίας.
