Το άρθρο περιέχει SPOILERS μέχρι και το τρίτο επεισόδιο της σειράς
Όντας τεράστιος φαν των 2 παιχνιδιών, περίμενα με ανυπομονησία τη σειρά. H άμεση εμπλοκή του δημιουργού του, Neil Druckmann (Uncharted, The Last of Us) και του Craig Mazin (Chernobyl) δεν μου άφηνε πολλά περιθώρια αμφιβολίας για την ποιότητά της πριν την πρεμιέρα. Τα πρώτα δύο επεισόδια έδειξαν πως δεν υπάρχει λόγος αμφισβήτησης, αλλά παρέμενε στο μυαλό μου η σκέψη πως επειδή υπάρχει ένα τόσο καλό υπόβαθρο, ίσως να μη δοθεί το κάτι παραπάνω. Μια παραγωγή με αυτό το κεφάλαιο και υπό την αιγίδα του HBO (Game of Thrones, Euphoria, Westworld,…) άλλωστε, δεν θα είχε εύκολα κακό αποτέλεσμα. Ένα ακόμα ερώτημα που είχα, ήταν το πώς θα καταφέρει να γεμίσει ποιοτικά ο τηλεοπτικός χρόνος. Όσο καλά ανεπτυγμένο σεναριακά και κινηματογραφικό να είναι το παιχνίδι, δεν παύει να έχει πολλές ώρες που κρύβεσαι, παλεύεις, μαζεύεις υλικά, κάτι εντελώς άχρηστο τηλεοπτικά.
Η σειρά έρχεται να καλύψει αυτό το κενό, αρχικά παρουσιάζοντάς μας σκηνές-flashbacks για την προοικονομία της επερχόμενης πανδημίας αλλά και το που και πως ξεκίνησε αυτή. Με το τέλος του τρίτου επεισοδίου όμως, έχει γίνει πλέον ξεκάθαρο πως δεν έχουμε απλά μια καλή και ποιοτική μεταφορά του τίτλου της Naughty Dog (Uncharted, The Last of Us) από την κονσόλα της Sony στην τηλεόραση με κάποιες προσθήκες, αλλά ένα αυτούσιο δημιούργημα που στέκεται επάξια δίπλα στα παιχνίδια, χωρίς την ανάγκη ενός «έτοιμου» κοινού. Μία σειρά που έρχεται να αφηγηθεί την ιστορία με αλλαγές και προσθήκες που, προς το παρόν τουλάχιστον, φαίνεται πως έχουν να προσφέρουν πολλά στο ήδη υπάρχον σενάριο, χωρίς να παρεκκλίνει σε βαθμό που να αλλάζει τον κεντρικό κορμό των γεγονότων. Και αυτό είναι και το βασικό στοιχείο που την κάνει τόσο καλή σειρά.
Η σειρά παρουσιάζει από την αρχή κάποιες μικρές αλλαγές στις σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων, όπως αυτής του Joel (Pedro Pascal/Troy Baker) με τον Tommy (Grabriel Luna/Jeffrey Pierce) ή του Joel και της Τess (Anna Torv/Annie Wersching). Η πρώτη σημαντική αλλαγή που βλέπουμε όμως, η οποία προφανώς δημιούργησε αντιδράσεις του “hardcore” κοινού, είναι το φιλί της Tess με τον μολυσμένο στο τέλος τους δεύτερου επεισοδίου, με σκοπό τη μετάδοση του μύκητα, κάτι που δεν υπάρχει επουδενί στα παιχνίδια. Ο ίδιος ο Neil Druckmann σχολίασε πως ήταν και δικιά του επιλογή και πως είναι από τις προσθήκες που αν χρειαζόταν να αλλάξει κάτι, αυτό θα ήταν το να υπάρχει το στοιχείο αυτό στο παιχνίδι και όχι να μην υπάρχει στη σειρά.
Το τρίτο επεισόδιο, “Long, long time“, έρχεται και παρουσιάζει τελείως διαφορετικά ένα μικρό side-story που υπάρχει, αυτό του love story μεταξύ του Bill (Nick Offerman/W. Earl Brown) και του Frank (Μurray Barlett), το οποίο μάλιστα στο παιχνίδι απλά υπονοούταν. Στο παιχνίδι ο Joel και η Εllie (Bella Ramsey/Ashley Johnson), ψάχνοντας για ένα αμάξι συναντούν τον Bill, ο οποίος χρωστάει στον Joel, ώστε να τους βοηθήσει. Μέχρι να βρουν και να πάρουν το αμάξι του, βρίσκουν το πτώμα του «συνεταίρου» του Bill, τον Frank, ο οποίος αυτοκτόνησε λίγο πριν μεταλλαχθεί. Aπό ένα γράμμα που άφησε στον Bill και ένα γκέι περιοδικό που βρίσκει η Ellie, υπονοείται τελικά ή σχέση των δύο αντρών.
Στη σειρά η ιστορία αυτή, που αποτελεί σχεδόν το σύνολο του τρίτου επεισοδίου, είναι εντελώς διαφορετική. Ο Bill έχει οχυρωθεί στον οικισμό που βρίσκεται το σπίτι του, έξω από τη Βοστόνη. Ζει μόνος του, προστατευμένος και εντελώς αυτόνομος. Κάποια στιγμή μια από τις παγίδες του στην περίφραξη, πιάνει τον Frank. Οι δύο άντρες γνωρίζονται, αναπτύσσουν αμέσως ερωτική σχέση και ζουν μαζί στο χωριό για πολλά χρόνια. Ο Frank είναι βαριά άρρωστος και όταν φτάνει προς το τέλος του, ζητάει από τον Bill να παντρευτούν και να του δώσει κάποια χάπια μαζί με αλκοόλ. Ο Bill ακολουθεί τον αγαπημένο του παίρνοντας και ο ίδιος τα χάπια και οι δυο άντρες αυτοκτονούν και πεθαίνουν αγκαλιά στο κρεβάτι τους.
Ενδιάμεσα, βλέπουμε πως η Tess με τον Joel έχουν γνωριστεί με το ζευγάρι παλιότερα και έχουν αναπτύξει μια κατά κάποιο τρόπο φιλία. Προς το τέλος του επεισοδίου ο Joel πηγαίνει στο χωριό με την Ellie για να πάρουν εφόδια, όπλα και το αμάξι. Φτάνοντας βρίσκουν ένα γράμμα από τον Bill που εξηγεί την κατάσταση και του ζητάει να μην μπει στο δωμάτιό τους. Το επεισόδιο κλείνει με την σκηνή του παιχνιδιού που ο Joel και η Ellie ακούν στο αμάξι μια κασέτα της Linda Ronstandt. Ο σκηνοθέτης μας δίνει ένα τελικό πλάνο από το παράθυρο του δωματίου του ζευγαριού, το οποίο αφήσανε ανοιχτό για να μην υπάρχει μυρωδιά στο σπίτι, κάτι που δύσκολα δεν θα λύγισε όσους παρακολούθησαν το επεισόδιο.
Για όσους έχετε παίξει το παιχνίδι, παρακολουθήσει το επεισόδιο, ή και τα δύο, οι περιλήψεις αυτές είναι κάπως αχρείαστες. Είναι πιστεύω όμως αναγκαίες για να αναδείξουν πως αλλάζοντας κάτι σχετικά ασήμαντο από τη μια, δίνουν κάτι τόσο όμορφο για τη σειρά από την άλλη. Στο παιχνίδι προφανώς δεν θα μπορούσε να υπάρξει εκτενής παρουσίαση του backstory μεταξύ Bill και Frank. Η σειρά έρχεται να αλλάξει αλλά και να μας δείξει ολόκληρη την ιστορία των δύο αυτών χαρακτήρων και η αλλαγή αυτή, συγκολλημένη με το κεντρικό timeline προσφέρουν μια τόσο όμορφη νέα ιστορία και ίσως ένα από τα καλύτερα επεισόδια. Και όλο αυτό χωρίς να επηρεάζουν την κεντρική αφήγηση.
Δεν είμαι ιδιαίτερα fan των zombie apocalypse σεναρίων, ούτε στις ταινίες, ούτε στα παιχνίδια. Αυτό που με έκανε να αγαπήσω το σενάριο του The Last of Us όμως, αρχικά με το παιχνίδι και τώρα ακόμα περισσότερο με τη σειρά, είναι πως δεν είναι ένα σενάριο για την επιβίωση του ανθρώπινου είδους μετά από ένα zombie apocalypse, αλλά μια ιστορία μέσα σε έναν post-apocalyptic κόσμο με zombies. Και παρόλο που η κεντρική πρωταγωνίστρια έχει άμεση σχέση με την πανδημία, το σενάριο βασίζεται στην ιστορία και το ταξίδι της σε αυτόν τον κόσμο και όχι στην πανδημία αυτή καθ’αυτή. Αν προσθέσεις και παράλληλες ιστορίες όπως αυτή του επεισοδίου, έχεις ένα ακόμα δυνατότερο αποτέλεσμα αφήγησης.
Για όσους δεν είχαν την τύχη να ζήσουν την ιστορία μέσα από την κονσόλα, η σειρά θα τους ανταμείψει και με το παραπάνω. Το ζήτημα που τίθεται είναι τι ζητάει ένας fan των παιχνιδιών από μια τέτοια μεταφορά και τι έχει σε αυτόν να προσφέρει;
Είναι η παραγωγή ποιοτική, με όμορφη σκηνοθεσία, εικόνα και ούτω καθεξής; Σίγουρα. Είναι το cast και οι ερμηνείες τους στο επίπεδο που χρειάζεται η σειρά για να αναδειχθεί; Ξεκάθαρα. Υπάρχει πιστότητα στον βασικό κορμό της ιστορίας, στους βασικούς χαρακτήρες και την εξέλιξή τους; Σε πολύ μεγάλο βαθμό ναι. Οπότε εν τέλει τι πρέπει να περιμένει και να ζητάει ένας fan του τίτλου από τη σειρά; Η προσωπική μου απάντηση είναι πως πρέπει να περιμένει να του δώσει κάτι καινούργιο για τον κόσμο που αγάπησε μέσα από το παιχνίδι. Στοιχεία, οπτικές και ιστορίες που δεν μπόρεσαν οι δημιουργοί να παρουσιάσουν νωρίτερα. Γιατί πολύ ωραία η νοσταλγία μέσα από αυτούσιες σκηνές, από αυτούσιους διαλόγους, τα ίδια τοπία και τα ρούχα, αλλά αν εξαιρέσεις τη διαφορά μεταξύ γραφικών και live action, αν ήταν μόνο αυτά, προτιμώ να παίξω για πολλοστή φορά το παιχνίδι.
Οι παρωπίδες και η προσκόλληση αποκλειστικά στο παιχνίδι, πιστεύω πως θα αποτρέψουν πολλούς από το να εκτιμήσουν σωστά τη σειρά. Το franchise του Τhe Last of Us, φαίνεται μέσω της σειράς να παίρνει την αναγνώριση και την ποιοτική μεταφορά που του αξίζει και μακάρι να συνεχίσει έτσι για όσο κρατήσει.
