Η σειρά ανθολογίας Love, Death & Robots σε παραγωγή David Fincher (Mindhunter) και Tim Miller (Deadpool) είναι η προσπάθεια του Netflix να προσφέρει αυστηρώς ακατάλληλο υλικό στο κοινό του, βουτώντας στις πιο σκοτεινές πτυχές της επιστημονικής φαντασίας. Με την παρότρυνση του Fincher, ο Miller, ο οποίος είναι και animator, θέλησε να ικανοποιήσει τον νεαρό νερντ που κρύβει μέσα του, εμπνεόμενος από το επιδραστικό Heavy Metal (μάλιστα, πριν χρόνια είχε ανακοινωθεί πως ο Miller θα σκηνοθετούσε το remake της ομώνυμης ανθολογικής ταινίας). Το αποτέλεσμα ήταν μια σειρά δεκαοχτώ επεισοδίων που διαρκούν από έξι μέχρι δεκαεφτά λεπτά και έχουν δημιουργηθεί από σπουδαίες ομάδες του χώρου, υιοθετώντας αρκετά διαφορετικές προσεγγίσεις σχεδιασμού.
Όπως συμβαίνει σε κάθε ανθολογία, η ποιότητα ανάμεσα στις ταινίες μικρού μήκους διαφέρει δραματικά. Το πρόβλημα όμως είναι ότι στην προκειμένη περίπτωση, πολλές από αυτές θα μπορούσαν να είχαν κοπεί, είτε δίνοντας στη θέση τους σε άλλες, καλύτερες, είτε περιορίζοντας τη σειρά κάπου στις δέκα ταινίες. Παράλληλα, ελάχιστες είναι εκείνες οι δημιουργίες που δείχνουν κάποια πρόθεση να εμβαθύνουν στις τρεις λέξεις του τίτλου, με τη ζυγαριά να γέρνει περισσότερο προς τον εύκολο εντυπωσιασμό, ενώ ένα προσωπικό παράπονο είναι ότι δυστυχώς πολλές ταινίες υιοθέτησαν φωτορεαλιστική προσέγγιση, οι οποίες στην καλύτερη δεν είχαν τα πολυπόθητα αποτελέσματα, ενώ στη χειρότερη έμοιαζαν με ασκήσεις αυτοϊκανοποίησης των δημιουργών τους.
Επειδή όμως, μια αόριστη αναφορά, όπως αυτή που προηγήθηκε, αδικεί τις πραγματικά αξιόλογες προσπάθειες (που εννοείται πως υπάρχουν και προσωπικά ήταν αρκετές ώστε να κάνω τα στραβά μάτια για τις υπόλοιπες!), παρακάτω θα βρείτε μια απόλυτα υποκειμενική κατάταξη των δεκαοχτώ επεισοδίων-ταινιών μικρού μήκους, ξεκινώντας από εκείνα που δεν μας έκαναν ξετρέλαναν και καταλήγοντας σε εκείνα που λατρέψαμε.
Sonnie’s Edge, Lucky 13, Helping Hand
Όπως υπονοήθηκε στην εισαγωγή, οι ταινίες με ακραία ρεαλιστικό σχέδιο είναι όχι μόνο οι λιγότερο αγαπημένες μου, αλλά και εκείνες που θεωρώ ότι ακύρωναν το νόημα πίσω από όλο το εγχείρημα. Ε, αυτές οι τρεις ταινίες αντιπροσωπεύουν ιδανικά ο, τι δεν μου άρεσε στη σειρά, αλλά για να μην είμαι άδικος βέβαια, το Helping Hand ήταν το μόνο απ’ αυτά που κέντρισε το ενδιαφέρον μου χάρη στην ανατριχιαστική θυσία της πρωταγωνίστριας. Βέβαια, θα μπορούσα να ζήσω και χωρίς αυτό.
Secret War, Shape Shifter
Τα Secret Wars και Shape Shifters είναι η απόδειξη των διαρκώς χαμένων ευκαιριών της σειράς. Η πρώτη ταινία λαμβάνει χώρα στη Σιβηρία παρουσιάζοντας της προσπάθειες μιας μικρής ομάδας του Κόκκινου Στρατού να αντιμετωπίσει ορδές τεράτων, ενώ η δεύτερη τοποθετείται στη Μέση Ανατολή έχοντας ως πρωταγωνιστές δύο Αμερικάνους στρατιώτες που τυχαίνει να είναι λυκάνθρωποι. Λαμβάνοντας υπόψιν τις περιοχές που διαδραματίζονται οι ιστορίες, θα υπέθετε κανείς ότι οι δύο αυτές ταινίες θα επέλεγαν να υιοθετήσουν αισθητικές επιλογές των αντίστοιχων περιοχλων (το σοβιετικό κινούμενο σχέδιο για παράδειγμα θα μπορούσε να είναι μια καλή πηγή έμπνευσης για το Secret Wars), αλλά όχι, για άλλη μια φορά έπρεπε να δούμε ένα σχέδιο που να θυμίζει ρεαλιστικούς ανθρώπους.
Ιce Age
Η μοναδική ταινία που σκηνοθετεί ο Miller (ο αχαΐρευτος ο Fincher δεν μπήκε στον κόπο να σκηνοθετήσει) είναι και η μοναδική που συνδυάζει το animation με κανονικούς ηθοποιούς. Βέβαια, μη φανταστείτε τίποτα τρελό, αφού το -για άλλη μια φορά τρομερά ρεαλιστικό- σχέδιο περιορίζεται μονάχα στην κατάψυξη ενός ψυγείου, όπου για κάποιον λόγο αναπτύσσεται ένας πολιτισμός. Αυτόν τον πολιτισμό θα ανακαλύψει τυχαία ένα ζευγάρι, το οποίο προφανώς θα κάτσει να χαζεύει την εξέλιξη αυτού του ιδιαίτερου φαινομένου. Για τη συγκεκριμένη ταινία ήμουν διατεθειμένος να κάνω μια εξαίρεση και να την έβαζα πιο ψηλά στη λίστα, αλλά όχι μόνο με πρόδωσε το σχέδιο, αλλά ακόμα και ο μεγάλος μου προσωπικός έρωτας, η Mary Elizabeth Winstead (Scott Pilgrim), που μάλλον βαριόταν αφάνταστα. Γιατί ρε Μαράκι;
Blindspot
Αν και το σχέδιο είναι υπέροχο με την αισθητική του να φέρνει στο μυαλό το Mad Max, κάτι που πάντα θα εκτιμώ, η υπόθεση της ταινίας, η οποία ουσιαστικά επικεντρώνεται σε μια ληστεία τρένου, ποτέ μα ποτέ δεν κέρδισε το ενδιαφέρον μου.
Sucker of Souls
Παρ’ ότι το σχέδιο του Sucker of Souls είναι λες και οι σχεδιαστές δεν πρόλαβαν τις προθεσμίες παραδίδοντας ένα μισοτελειωμένο αποτέλεσμα, πρόκειται για γλυκούλα προσέγγιση, ενώ η ιστορία, που επικεντρώνεται στις υπερφυσικές περιπέτειες μιας ομάδας αρχαιολόγων, φαίνεται να διαθέτει τις βάσεις για περαιτέρω εξερεύνηση, οπότε θα ήθελα να δω κάτι που να εμβαθύνει περισσότερο στο σύμπαν της ταινίας.
Beyond the Aquila Rift
Μπορεί να διαφωνώ πλήρως στην φωτορεαλιστική απεικόνιση που υιοθέτησαν πολλές απ’ τις ταινίες, αλλά το Beyond the Aquila Rift είναι το κορυφαίο δείγμα αυτής της προσέγγισης που θα βρείτε στη σειρά, οπότε αξίζει μια θέση στα καλύτερα επεισόδια της. Η απεικόνιση των χαρακτήρων είναι τρομακτικά ρεαλιστική, ενώ και η ιστορία, που επικεντρώνεται στο πλήρωμα ενός διαστημοπλοίου που ξυπνάει μετά από πολλά έτη φωτός για να διαπιστώσει ο, τι δεν έφτασε στον προορισμό που περίμενε, έχει το ενδιαφέρον και τις ανατροπές της. Μοναδική παραφωνία, η ερμηνεία της Suzy, όπου οι εκφράσεις του προσώπου της μοιάζουν αταίριαστες με την ερμηνεία της ηθοποιού που δανείζει τη φωνή της.
The Dump
Στο The Dump ένας δημόσιος υπάλληλος ζητάει από έναν άντρα να φύγει απ’ το σπίτι του, το οποίο ουσιαστικά είναι μια χωματερή. Tο animation είναι όσο βρωμερό θα όφειλε δεδομένου του χώρου που διαδραματίζεται η ιστορία με τον σχεδιασμό των χαρακτήρων ναι μεν, να μην ξεφεύγει εντελώς από τα ρεαλιστικά πρότυπα, αλλά έχει αρκετές δόσεις φρίκης. Κατά τα άλλα, έχει μπόλικο gore, λίγο αντρικό(!) γυμνό και αρκετό μαύρο χιούμορ. Όχι κάτι αξέχαστο, αλλά σίγουρα απολαυστικό.
The Witness
Αν και σεναριακά δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, αφού ουσιαστικά πρόκειται για ένα κυνηγητό μιας κοπέλας από έναν άντρα, το The Witness του Alberto Mielgo καταφέρνει να κερδίσει την προσοχή μας χάρη στο εκπληκτικό σχέδιο που φέρνει στο μυαλό κάτι από το πρόσφατο Spiderman, αλλά και τη δυναμική σκηνοθεσία με τα μπόλικα στραβά πλάνα, την γεμάτη ένταση κινηματογράφηση και κάτι κολπάκια με την εστίαση που πρόσθεταν μια έξτρα δόση ρεαλισμού. Οι μπόλικες σκηνές γυμνού και γυναικών ντυμένων σε ολόσωμες λάτεξ στολές δεν προσφέρουν κάτι ουσιαστικό στην ιστορία, αλλά έχουν την πλάκα τους, ενώ το ανατρεπτικό φινάλε κλείνει με τον ιδανικό τρόπο μια ταινία μικρού μήκους που σφύζει από δημιουργικότητα. Εύγε!
Three Robots
Τρία ρομπότ επισκέπτονται ως τουρίστες μια μετα-αποκαλυπτική πόλη, προσπαθώντας να κατανοήσουν τον τρόπο ζωής των ανθρώπων. Το σχέδιο είναι αρκετά ρεαλιστικό, αλλά το σενάριο είναι ευφάνταστο και εμποτισμένο με έξυπνο χιούμορ, το οποίο προκύπτει απ’ τις ιδιαίτερες προσωπικότητες των ρομπότ, αλλά και απ’ τον ορθολογιστικό τρόπο σκέψης τους, ο οποίος δεν μπορεί να εξηγήσει τις ανθρώπινες συνήθειες (τι διάολο έκαναν οι άνθρωποι με μια πορτοκαλί μπάλα; Απλώς την χτύπαγαν;). Έτσι, τα τρία αξιαγάπητα ρομποτάκια (και η απροσδόκητη παρέα τους) κλέβουν δικαιολογημένα τις εντυπώσεις.
Fish Night
Δύο πωλητές προδίδονται απ’ το αυτοκίνητο τους, όταν εκείνο παύει να λειτουργεί στη μέση του πουθενά. Αφού τσακωθούν λιγάκι, ρίχνοντας ο ένας τις ευθύνες στον άλλον αποφασίζουν να κατευθυνθούν με τα πόδια στο κοντινότερα βενζινάδικο, αλλά πρώτα θα κάτσουν να κοιμηθούν. Η νύχτα όμως τους επιφυλάσσει μια ιδιαίτερη έκπληξη με την ταινία να παρουσιάζει μια πρωτότυπη και οπτικά πανέμορφη ιστορία φαντασμάτων με το πολύχρωμο σχέδιο με τις έντονες γραμμές του να μοιάζει βγαλμένο από κάποιο κόμικ. Μακάρι να κράταγε περισσότερο!
Suits
Το Suits όχι μόνο αποτελεί μια απ’ τις πιο καλοσχεδιασμένες ταινίες που θα βρείτε στην ανθολογία, αλλά διαθέτει κι ένα τρομερό σενάριο. Η αρχική ιδέα είναι εκείνη που θα σας μαγνητίσει (αγρότες προστατεύουν την κοινότητα τους από εισβολή εξωγήινων χάρη σε DIY εξελιγμένα ρομπότ και όπλα), αλλά η δυναμική σκηνοθεσία που μας χαρίζει μερικές εξαιρετικές σκηνές δράσεις και το υπέροχο σενάριο που δεν ξεχνάει ποτέ να αφιερώσει όσο χρόνο χρειάζεται στις συναισθηματικές αντιδράσεις των χαρακτήρων του είναι εκείνα που μετατρέπουν το Suits σε μια κορυφαία στιγμή της σειράς. Το τελευταία πλάνο δε, θα μπορούσε να αποτελέσει αφορμή για τη δημιουργία μιας ταινίας κανονικού μήκους ή ακόμα και σειράς!
Alternate Histories
Δεδομένης της φύσης της σειράς, περίμενα ότι η ιστορία που θα παρουσιάζει διαφορετικές εκδοχές θανάτων του Hitler θα ήταν μια καλή αφορμή για κενή πρόκληση. Παρ’ όλα αυτά, η ταινία ανέτρεψε τις προσδοκίες μου, παρουσιάζοντας ένα υπέροχα καρτουνίστικο σχέδιο με γεωμετρικές επιρροές και ένα ξεκαρδιστικό και ευφυέστατο σενάριο, το οποίο εξερευνά με εμπνευσμένο τρόπο τα πιθανά μέλλοντα της ανθρωπότητας, αν ο Χίτλερ είχε πεθάνει πριν τον δεύτερο παγκόσμιο. Παρόλλα αυτά, δεν αποφεύγει την αντισοβιετική ρητορική, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που προβληματίζει.
When The Yogurt Took Over
Η δημιουργική ομάδα πίσω απ’ το Three Robots μας αφηγείται πως κατέληξε η ανθρωπότητα να κυβερνάται από γιαούρτια (!) και το αποτέλεσμα είναι όσο απολαυστικό (και γευστικό) θα έπρεπε. Το καρτουνίστικο, αλλά πλούσιο σε παλαβές ιδέες σχέδιο (βλ. τα κτήρια που μοιάζουν με κεσεδάκια γιαουρτιών!) ταιριάζει γάντι στο ξεκαρδιστικό σενάριο που λειτουργεί ως αλληγορία για την τεχνητή νοημοσύνη, με το φινάλε να ολοκληρώνει με ιδανικό (και αρκετά πρωτότυπο τρόπο) μια ταινία που μας είχε συνεπάρει απ’ την πρώτη στιγμή!
Good Hunting
Βασισμένο σε διήγημα του Ken Liu, το Good Hunting μας μεταφέρει στην Κίνα των αρχών του 20ου αιώνα με την τεχνολογία και τους αποικιοκράτες να εισβάλλουν στη χώρα και επικεντρώνεται στη φιλία ενός αγοριού με ταλέντο στην κατασκευή ρομπότ και ενός θηλυκού τέρατος huli jing. Το μεταλλασσόμενο τεχνολογικό και κοινωνικό περιβάλλον της εποχής αποτελεί τον καμβά πάνω στον οποίον στήνεται μια ιστορία με φεμινιστικές χροιές, η οποία όμως μπορεί ταυτόχρονα να θεωρηθεί και ως μια αλληγορία για το ξεμάγεμα του κόσμου, την κυριαρχία της ορθολογιστικής σκέψης που επιβάλλει ο μοντέρνος τρόπος ζωής, παρουσιάζοντας την τεχνολογία ως φετίχ. Η σκηνοθεσία είναι υπεύθυνη για την απεικόνιση εξαιρετικά χορογραφημένων σκηνών μάχης, ενώ το σχέδιο παρουσιάζει με μαγευτικό τρόπο τόσο την κινέζικη επαρχία, όσο και την steampunk πόλη που αναδύεται όσο περνάνε τα χρόνια, συμβάλλοντας ώστε αυτή εδώ η ταινία να είναι μια απ’ τις πιο ενδιαφέρουσες σε σεναριακό, αλλά και αισθητικό επίπεδο. Ταυτόχρονα, το αντιαποιοκρατικό στοιχεία, σε συνδυασμό με την σωματική γυναικεία ενδυνάμωση καθιστούν ίσως το Good Hunting μια πολύ δυνατή ιστορία
Zima Blue
Με παραμορφωμένες σωματικές αναλογίες και τολμηρά χρώματα να πλημμυρίζουν κάθε καρέ της ταινίας το Zima Blue διαθέτει την πιο στυλιζαρισμένη αισθητική της σειράς, αξιοποιώντας τις δυνατότητες του μέσου στο έπακρο. Παρ’ όλα αυτά, η ταινία δεν ξεχωρίζει μονάχα για την ιδιαίτερη αισθητική της, αλλά και για το συναισθηματικό και ανατρεπτικό σενάριο της, το οποίο επικεντρώνεται στη ζωή ενός διάσημου καλλιτέχνη, ο οποίος μέσα απ’ τα φιλόδοξα και γιγαντιαία σε μέγεθος έργα του αναζητά την αλήθεια και την καλλιτεχνική ολοκλήρωση. Ένα μικρό αριστούργημα επιστημονικής φαντασίας!
Αναδημοσίευση από το This is not a blog.
