Μετά από δύο σεζόν Daredevil, μία Jessica Jones (ίσως την καλύτερη super hero σειρά που έχουμε δει ποτέ) το Netfilx επιστρέφει στον κόσμο της Marvel και μας παρουσιάζει έναν εντελώς διαφορετικό ήρωα, έναν hero for hire, διατηρώντας την παραγωγική στα ίδια υψηλά επίπεδα (ίσως και υπερβολικά όμοια στα καλλιτεχνικά), αλλά γύρισε τουλάχιστον 180 μοίρες το κέντρο βάρος της σειρας!
Αν στο Daredevil κεντρικό πεδίο διαμάχης ήταν ο (αστικός) νόμος, τα ηθικά του όρια, οι αδυναμίες και τα κενά του, στο Jessica Jones η κουλτούρα του βιασμού και το πως ανταπεξέρχεται το θύμα μετά, το Luke Cage θέτει ως κεντρικό του άξονα την κοινότητα, και μάλιστα μια από τις πιο υποβαθμισμένες κοινότητες των ΗΠΑ, το Harlem, του οποίου η πλειοψηφία των κατοίκων είναι έγχρωμοι και Λατίνοι, που μαστίζεται από ανεργία και οι συμμορίες κυριαρχούν στους δρόμους. Τους κατοίκους αυτής της περιοχής έρχεται να προστατέψει ο Luke Cage και μάλιστα όχι μόνο να υπερασπίσει, αλλά να βοηθήσει, να αναδείξει και να ενώσει σε μια μορφή αλληλεγγύης που σπάνια βλέπουμε σε σύγχρονες σειρές. Αυτά έρχονται σε μια ιδιαίτερη συγκυρία στην ιστορία των ΗΠΑ, όπου οι δολοφονίες των μαύρων από την αστυνομία έχουν φτάσει σε ένα ανεξέλεγκτο επίπεδο, όπου άνθρωποι δολοφονούνται εν ψυχρώ γιατί φορούσαν κουκούλα (hoodie) και που το κίνημα ενάντια στο ρατσισμό και την αστυνομική καταστολή έχει πάρει μια νεά, πολύ πιο δυναμική τροπή, με χαρακτηριστικό σημείο το κίνημα Black Lives Matter, αλλά και τις εξεγέρσεις σε μέρη όπως το Charlotte . Σε αυτές τις συνθήκες, ένας super hero που όχι μόνο δεν κρύβεται, αλλά γίνεται μέλος της κοινότητας του και δίνει πάτημα στην μαζική κουλτούρα να αγκαλιάσει αυτά τα προβλήματα, να μιλήσει για αυτά με ένα αρκετά ευδιάκριτο ταξικό πρόσημο είναι ιδιαίτερα σημαντικός. Για να γίνουν εικόνα τα παραπάνω, να αναφέρουμε μία από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές της σειράς δείχνει τους κατοίκους τους Harlem να φορούν ζακέτες με κουκούλες ξεσκισμένες από σφαίρες αστυνομικών και να προχωρούν περήφανα στο δρόμο, αλύγιστοι από την αστυνομική βία, από το καθοδηγούμενο έγκλημα και την φτώχεια, όλα αυτά υπό τους ήχους του hip hop καλλιτέχνη Method Μan.
Η κοινότητα, η black culture με όσα αυτή κουβαλά σε ένα ευρύ φάσμα πεδίων και τεχνών, είναι τόσο κομβικά μέρη του Luke Cage που η σειρά τους αφιερώνει ένα τεράστιο μέρος χρόνου και αφήνει αν όχι ατελή, σίγουρα στο περιθώριο πράγματα που θα περίμενε κανείς, όπως η υπερηρωική δράση. Πράγματι, σε αντίθεση με το υπερδραστήριο Daredevil, το Luke Cage δεν αντιμετωπίζει την βία και την καταστολή ως κεντρικό μοχλό στην εξέλιξη της ιστορίας. Την ίδια στιγμή η δράση δεν έχει και το ίδιο αντίκτυπο, εξαιτίας της ιδιαιτερότητας του Luke Cage, ο οποίος είναι αναμφισβήτα ο πιο super από τους ήρωες που μας έχει παρουσιάσει η σύμπραξη Netfilx/ Marvel. Δεν κινδυνεύει από σφαίρες, ενώ είναι αρκετά δυνατός ώστε να κάνει κομμάτια ένα όπλο με τα γυμνά του χέρια. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, ποια αντίσταση μπορεί να προβληθεί, πόση έμφαση να δοθεί στην δράση; Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως από την σειρά λείπουν οι στιγμές περιπέτειας, βίας ή κινδύνου. Όλα αποτελούν μέρος της συνταγής, όμως σε δεύτερο ρόλο και κάποιες φορές με αρκετά campy στοιχεία, που πολλές φορές πνίγουν την σειρά.
Ίσως είναι εύκολο για κάποιον να κατηγορήσει το Luke Cage για γραφικότητα, εύκολο συναισθηματισμό και κλισέ στην αναπαράσταση της μαύρης κουλτούρας. Ωστόσο αυτό δεν είναι ένα εύκολο ζήτημα να αναλυθεί, καθώς πάντα θα φαίνεται παράδοξη η απεικόνιση μιας κουλτούρας σε άτομα που δεν ανήκουν σε αυτή. Το ίδιο σκεπτικισμό αντιμετώπισε και το εξαιρετικό Straight Outta Compton, που έφτασε μέχρι τα Όσκαρ.
Σκηνοθετικά, η σειρά προσπαθεί να απομακρυνθεί από την noir αισθητική της πόλης- φυλακής, την gritty και κλειστοφοβική διάθεση, χωρίς να θυσιάζει τον ρεαλισμό και την αληθοφάνεια ως δομικά της χαρακτηριστικά. Χωρικά (και θεματικά) μετακομίζει από το χαοτικό λαβύρινθο του Hells Kitchen, στο ανοικτό και φωτεινό Harlem, μια συνοικία καταπιεσμένη αλλά και θετική, φτωχή αλλά όχι (εντελώς) αλλοτριωμένη, ενώ δεν διστάζει να μετακινηθεί και εκτός πόλης, σε ένα ταξίδι προς το παρελθόν του. Ο χώρος της ταινίας μας δίνεται ξανά με μεγάλη προσοχή, Οι σκηνοθέτες, κυρίως βασικά ο Paul McGuigan (Push, Victor Frankestein), που σκηνοθέτησε τον πιλότο και έδωσε τη γενική κατεύθυνση, επέλεξε γενικά πλάνα. αμερικανέ και πολλά γκρο που πραγματικά υπερχειλίζουν ανθρωπιά και τονίζουν το Έξω, τις κοινωνικές σχέσεις του ήρωα με το περιβάλλον του. Υπάρχει συγχρόνως η καλλιτεχνική εμμονή με το χρώμα, που ακολουθεί τον ήρωα και τονίζει τις αλλαγές στον εσωτερικό του κόσμο, την πάλη με το καθήκον να βοηθήσει και την επιθυμία να ξεφύγει (εδώ το κίτρινο, όπως το κοστούμι που φορούσε ο Luke Cage όταν πρωτοσυστήθηκε στο κοινό), όμως τείνει σταδιακά να υποχωρεί, ίσως επειδή οι δημιουργοί κατανόησαν πως είχε ήδη υπερχρησιμοποιηθεί στις 3 προηγούμενες σειρές.
Ο δημιουργός της σειράς Cheo Hodari Coker (Southland ,Notorius) εμπότισε και τον ήρωα του με μεγάλες δόσεις γοητείας αλλά και μιας ανιδιοτέλειας που δεν υπήρχε τόσο πολύ στα κόμικ, κάνοντας τον τηλεοπτικό Luke Cage περισσότερο hero και λιγότερο for hire, αφήνοντας βέβαια όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά για το μέλλον. Ακόμα είναι σχεδόν ξεκάθαρο πως ο Coker πλησίασε την κληρονομία του ήρωα με τεράστιο σεβασμό, ήταν αποφασισμένος όμως να φέρει τον χαρακτήρα στον (τηλεοπτικό) 21ο αιώνα. Έτσι οι αρχικές στιλιστικές επιλογές του ήρωα (η τιάρα, το κίτρινο πουκάμισο) σατιρίζονται αλύπητα, όπως επίσης και το αρκετά cheesy χιούμορ του ήρωα που πολλοί αγάπησαν. Ωστόσο το αποτέλεσμα δικαιώνει αυτές τις επιλογές. Ο Luke Cage παρουσιάζεται ως ένα εξαιρετικά δυναμικό και σύγχρονο όχημα για να αναδειχθούν μεγαλύτερα θέματα.
Σε αυτό βοηθά και η εξαιρετική δουλειά του Mike Colter (Zero Dark Thirty,Million Dollar Baby) ο οποίος μπορεί να μεταχειρίζεται το σωματότυπο του για να επιβληθεί στο σκηνικό και στον θεατή, ωστόσο δεν το μασά. Και δεν μένει μόνο σε αυτό. Αποδεικνύει ότι είναι όντως ένας πολύ καλός ηθοποιός που καταφέρνει να ξεχωρίσει και χάρη στις μικροεκφράσεις του, σε όλες τις καταστάσεις. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η εξαιρετική Rosario Dawson (Seven Pounds , Sin City- fun fact, η Dawson είναι η φωνή της Wonder Woman στις τελευταίες animated ταινίες της DC) που σαν πρωταγωνίστρια κλέβει την παράσταση με τη προσεγμένη και γήινη προσέγγιση της στο ρόλο που μετέφερε από το Daredevil. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει επίσης και ο παλαίμαχος Ron Cephas Jones (Mr. Robot , Half Nelson) για τον υποστηρικτό του ρόλο. Αντίθετα ήταν σαφές πως χρειαζόντουσαν περισσότερη δουλειά ο ρόλος της Simone Missick, ( η οποία δεν κατάφερε να σηκώσει το βάρος και την πολυπλοκότητα μιας αστυνόμου/ soon to be super hero, έχει όμως τον χρόνο να κάνει κάτι τέτοιο στο Iron Fist, όπου θα έχει κεντρικό ρόλο, αλλά και στους Defenders. Εκεί θα λειτουργήσουν οι βάσεις που τέθηκαν, έστω και απροσδιόριστα, σε αυτή τη σειρά.
Το μεγάλο μείον της σειράς είναι οι κακοί της. Το Netflix δεν κατάφερε να ξαναδημιουργήσει κακούς του βεληνεκους του Vincent D’Onofrio (The Magnificent Seven, Daredevil), η της τρομακτικής απλότητας του μεγάλου David Tennant (Harry Potter,Jessica Jones, Doctor Who). Σε αυτό δεν φταίνε τόσο οι δημιουργοί της σειράς, όσο το περιβάλλον και οι καταγωγές του κόμικ. Παραδοσιακά, ο Luke Cage αντιμετώπιζε μαφιοζους και μικροεγκληματίες, χωρίς κανένας να μπορεί να του προβάλει ουσιαστική αντίσταση. Μην μπορώντας να προσπεράσουν αυτό το σκόπελο, οι δημιουργοί πόνταραν στο πληθος και όχι στην ποιότητα. Έτσι έχουμε 3 main villains, με κλιμακούμενα ποσοστά επιτυχίας. Πρώτος ήταν ο Mahershala Ali (The Hunger Games, Free State of Jones) o oποίος παρέδωσε και μία από τις καλύτερες ερμηνείες της σειράς. Ο δικός του κακός, ο Cottonmouth ήταν ένας δυναμικός και πολύπλοκος χαρακτήρας, κυρίως χάρη στον ίδιο. Ο Ali ήταν συγκλονιστικός στον ρόλο του περήφανου μαφιόζου με την προβληματική παιδική ηλικία, την γεμάτη τραύματα και αίμα καθημερινότητα. Ωστόσο το πλαίσιο στένευε γύρω του και εν τέλει, δεν μπόρεσε να το ξεπεράσει. Δεύτερη, με μεικτά αποτελέσματα, ήταν η Alfre Woodard, (Primal Fear. Κ-Pax) ως (Black) Mariah Dillard, η οποία ενώ ήταν ιδιαίτερα πειστική ως διεφθαρμένη πολιτικός, στην συνέχεια έχανε όλο και περισσότερο την επαφή με τα τεκταινόμενα και σταδιακά τέθηκε σχεδόν μόνη της στο περιθώριο. Τρίτος και καθαρά απογοητευτικός ήταν ο Erik LaRay Harvey (The Caveman’s Valentine, Twister) ως Diamondback, που περιορίστηκε σε μια μονοδιάστατη, corny και κακώς νοούμενα καρτουνίστικη ερμηνεία, που ήταν ίσως ένα από τα πιο μελανά σημεία ολόκληρου του κόσμου των Defenders.
Επιλογικά, το Luke Cage μπορεί να μην έφτασε το ύψος της ψυχολογικής ανάλυσης που έφθασε το Jessica Jones, μπορεί να μην μάγεψε με την ανθρωπογεωγραφία του όπως το Daredevil, όμως πλάτυνε το εύρος συζητήσεων για τα θέματα που μπορεί να αναδείξει μια super hero σειρά, έδειξε πόσο αλληλενδετες έννοιες είναι οι κοινωνικοί αγώνες και η μαζική κουλτούρα. Για αυτό, και για πολλούς ακόμα λόγους, το Luke Cage κέρδισε μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας.
