Είναι αδύνατον όταν αναφέρεσαι σε ξανθιές να μην σου περάσει από το μυαλό η Marilyn. Το απόλυτο θηλυκό του αμερικάνικου κινηματογράφου, το οποίο μέχρι σήμερα παραμένει ο ορισμός της πιο σέξι και θελκτικής γυναίκας που πέρασε από την μεγάλη οθόνη. Πίσω όμως από το κατακόκκινο χαμόγελο της υπήρξε μια γυναίκα που βίωνε σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα.
Η Marilyn δεν ήταν η πρώτη ξανθιά που σαγήνευσε τον φακό. Υπήρξαν δεκάδες ξανθιές σταρ και σταρλετίτσες που προσπάθησαν με το σκέρτσο και το νάζι τους να αποπλανήσουν το ανδρικό κοινό τις προηγούμενες δεκαετίες όμως καμία δεν το κατάφερε όσο εκείνη.
Από κάθε πόρο της ανάδιδε αυτόν τον απαράμιλλο ερωτισμό ανακατεμένο με παιδική αφέλεια. Τόσο χαριτωμένο και ταυτόχρονα τόσο επικίνδυνο… σαν χορός κόμπρας.
Κατάφερε κάτι μοναδικό για την εποχή της! Όλοι να την θέλουν! Οι άνδρες σαν γυναίκα. Οι γυναίκες σαν πρότυπο ομορφιάς και οι ομοφυλόφιλοι την είχαν και την έχουν, σαν το απόλυτο ίνδαλμα τους, δίπλα στην Μαντόνα η οποία κόπιαρε όλο το στυλ της Monroe την δεκαετία του ’80.
Γεννημένη ως Norma Jean Mortenson την 1η Ιουνίου του 1926 είχε μια δύσκολη παιδική ηλικία. Δεν γνώρισε ποτέ τον πατέρα της και η μητέρα της, όπως και η γιαγιά της, μπαινόβγαιναν στα ψυχιατρεία για χρόνια. Από τα 10 της άλλαξε πολλά σπίτια φίλων, γνωστών και ανάδοχων οικογενειών. Σε κάποια από αυτά τα σπίτια κακοποιήθηκε σεξουαλικά. Πίστευε πως με έναν γάμο τα προβλήματα της θα λυνόντουσαν.
Παντρεύεται στα 16 της, έναν εργάτη εργοστασίου ονόματι James Dougherty και ζει, όπως η ίδια λέει αργότερα στην βιογραφία της, ‘’ Τέσσερα χρόνια βαρεμάρας’’ στο πλάι του. Τότε δεν θύμιζε καθόλου την εκρηκτική Marilyn. Ήταν μια συμβατική νοικοκυρά, συνηθισμένη, απλή και πανομοιότυπη με όλες τις άλλες γυναίκες των εργατικών τάξεων.
Δουλεύει σε εργοστάσιο όταν στα τέλη του 1944 γνωρίζεται με τον φωτογράφο David Conover. Εκείνος είχε έρθει απεσταλμένος από τον αμερικανικό στρατό προκειμένου να τραβήξει μερικές φωτογραφίες εργατριών για τις σελίδες ενός στρατιωτικού περιοδικού. Το ζουμερό σώμα της δεν της αφήνει πολλά περιθώρια να ασχοληθεί με την υψηλή μόδα. Ποζάρει για ανδρικά περιοδικά ως pin-up girl και γίνεται το αγαπημένο πόστερ αρκετών από αυτών.
Το 1946 περνά το κατώφλι της 20th Century και παρότι το δοκιμαστικό της μπροστά στην κάμερα δεν ενθουσιάζει κανέναν, τελικά υπογράφουν συμβόλαιο μαζί της με τον φόβο μη την αρπάξει κάποιος ανταγωνιστής. Εκεί έλαβε και το όνομα Marilyn Monroe. Marilyn από μια διάσημη σταρ του Μπροντγουαιη την δεκαετία του ’20 και Monroe από το επώνυμο της γιαγιάς της.
Αρχίζει εντατικά μαθήματα υποκριτικής, χορού και τραγουδιού παίζοντας παράλληλα μικρά ρολάκια σε ταινίες. Παρά την σκληρή προσπάθεια την επόμενη χρόνια δεν της ανανεώνουν το συμβόλαιο. Την θεωρούν ντροπαλή και το τραύλισμα της όταν χάνει τα λόγια της μπροστά στον φακό καθόλου σαγηνευτικό..
Για δυο ολόκληρα χρόνια φαίνεται να περνά από πολλά κρεβάτια ανδρών που είχαν λίγο ως πολύ σχέση με τα μεγάλα κινηματογραφικά στούντιο προκειμένου να τα καταφέρει ως ηθοποιός. Κάποιοι της τάζουν λαγούς με πετραχήλια με την ελπίδα να την δουν να ξαπλώνει στο πλάι τους έστω και ένα βράδυ, κάποιοι ειλικρινά προσπαθούν να την προωθήσουν όπως μπορούν, π.χ ο Joseph M. Schenck ο οποίος καταφέρνει να της κλείσει ένα νέο μονοετές συμβόλαιο με την Columbia το 1948.
Ένα χρόνο αργότερα, χωρίς συμβόλαιο, σχεδόν απένταρη ποζάρει για λίγα δολάρια σε διάφορες διαφημίσεις. Ανάμεσα σε αυτές κάνει και ένα καλλιτεχνικό, τολμηρό για την εποχή της, γυμνό με τον φωτογράφο Earl Moran. Λίγο αργότερα γνωρίζεται με τον Johnny Hyde, αντιπρόεδρο ενός από το μεγαλύτερα γραφεία μάνατζερ στην Αμερική. Η καριέρα της αρχίζει να απογειώνεται. Χάρη στη βοήθειά του κλείνει επταετές συμβόλαιο με την 20th Century -Fox και λέγεται πως αναφωνεί την διάσημη ατάκα της :
‘’Επιτέλους θα σταματήσω τις πίπες.’’
Άγνωστο αν αναφερόταν στις ‘’πίπες’’ μεταφορικά ή στην κυριολεξία… Προς μεγάλη της ατυχία, ο αγαπημένος της και ατζέντης πεθαίνει λίγες μέρες μετά την υπογραφή του συμβολαίου της από καρδιακή προσβολή.
Εκείνη παίζει την ομορφούλα στις πρώτες τρεις ταινίες και το ανδρικό κοινό έχει στρέψει ήδη τους οφθαλμούς του πάνω της. Σύντομα τα πόστερ της διακοσμούν πολλούς κοιτώνες Αμερικάνων στρατιωτών στον πόλεμο της Κορέας και ονομάζεται από αυτούς ‘’Miss Cheesecake’’ (κάτι μου λέει πως δεν θέλω να γνωρίζω το γιατί).
Οι σχέσεις της απασχολούν τον Τύπο συνεχώς: Ένα μικρό ειδύλιο με τον Elia Kazan, με τον Yul Brunner και φυσικά τον αθλητή του μπέηζμπωλ Joe DiMaggio.
Με την βοήθεια της μιας εκ των δυο αρχι-κουτσομπόλων δημοσιογράφων του Χόλιγουντ, της Hedda Hopper το όνομα της αρχίζει να εμφανίζεται δίπλα σε καλές κριτικές για το υποκριτικό της ταλέντο, παρότι οι ταινίες στις οποίες συνεχίζει να παίζει δεν είναι παρά γλυκανάλατες κομεντί με εκείνη να κάνει μονίμως την σέξι χαζή ξανθιά.
Σύντομα γίνεται το sex symbol και το απόλυτο fashion icon της δεκαετίας του ’50. Κάπου εκεί κάποιοι κακεντρεχείς το 1952, ξεθάβουν τις γυμνές καλλιτεχνικές φωτογραφίες του Moran και τις αναδημοσιεύουν. Η 20th Century- Fox προσπαθώντας να αποφύγει το σκάνδαλο βάζει λυτούς και δεμένους να παρουσιάσουν την Monroe ως θύμα της φτώχειας της, η οποία την οδήγησε στο να ξεγυμνωθεί. Το κοινό τσιμπά από την λυπητερή ιστορία και όλοι της συμπαραστέκονται. Εδώ που τα λέμε δεν απείχε και πολύ από την αλήθεια..
Μια γυναίκα που όλοι τη βλέπουν σαν το απόλυτο τρόπαιο θα περίμενε κανείς να ΄χει λίγες ανασφάλειες όμως η Monroe ήταν η βασίλισσα αυτών. Αρχικά, η εξωτερική της εμφάνιση είχε αλλάξει κατά πολύ ώστε να γίνει sex symbol. Τα μαλλιά της έγιναν πλατινέ, η μύτη της και το σαγόνι της άλλαξαν σχήμα, το χτένισμα, τα ρούχα, το περπάτημα, το ελαφρύ τραύλισμα που της είχε απομείνει ως τραύμα της παιδικής της ηλικίας όλα είχαν αλλάξει και χρησιμοποιηθεί για να ακούγεται και να φαίνεται σέξι.
Εκείνη δεν ήταν ικανοποιημένη μόνο με την εικόνα της. Ήθελε διακαώς να πείσει τους πάντες πως θα μπορούσε να τα καταφέρει και σαν σοβαρή ηθοποιός. Λάμβανε μαθήματα υποκριτικής σχεδόν καθημερινά. Δημιουργούσε σχέσεις εξάρτησης με τις δασκάλες και τους μάνατζερ της, στους οποίους συμπεριφερόταν περισσότερο σαν σε μέλη της οικογένειας της παρά σαν σε συνεργάτες. Μην έχοντας ζήσει με οικογένεια η ίδια ένιωθε μονίμως την ανάγκη τους. Ο μεγαλύτερος της φόβος ήταν να μην αποκτήσει τα ψυχιατρικά προβλήματα της γιαγιάς και της μητέρας της.
Οι ανησυχίες της αυτές την οδήγησαν στην αυπνία. Άρχισε να λαμβάνει βαρβατουρικά, αμφεταμίνες και αλκοόλ. Γινόταν όλο και πιο δύστροπη στη συνεργασία της με τους άλλους: Αργούσε στην δουλειά, ξεχνούσε τις ατάκες της, πρόσβαλλε τους πάντες, ξεσπούσε έντονα εναντίον τους.
Το φοβερό παράδοξο όλων των κακοποιημένων και στερημένων ανθρώπων είναι πως αυτοπαγιδεύονται μέσα στον φόβο τους και τελικά τον βιώνουν στην πραγματικότητα που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει γι αυτούς.
Η καριέρα της ωστόσο απογειώνεται. Το 1953 ήταν η χρονιά της. Γυρίζει τρεις από τις καλύτερες ταινίες στην καριέρα της: ‘’Νιαγάρας’’, ‘’ Γιατί οι άνδρες προτιμούν τις ξανθιές’’ και ‘’Πως να παντρευτείτε έναν εκατομμυριούχο;’’.
Στο Νιαγάρα εμφανίστηκε για πρώτη φορά με το γνωστό μακιγιάζ της, το οποίο θα αντιγραφεί άπειρες φορές μέχρι και σήμερα από εκατομμύρια γυναίκες στον πλανήτη.
Στο ‘’Γιατί οι άνδρες προτιμούν τις ξανθιές ;’’ θα χορέψει χαριτωμένα μέσα σε μια ταφταδένια ροζ τουαλέτα με δεκάδες άνδρες να την πλαισιώνουν στο τραγούδι ‘’Diamonds are a girl’s best friends‘’ .
Και το ‘’Πως να παντρευτείτε έναν εκατομμυριούχο;’’ θα σπάσει ταμεία σε μια Αμερική που αρχίζει να προτιμά την τηλεόραση από τη μεγάλη οθόνη.
H Century παρά την μεγάλη της επιτυχία αρνιόταν να της αλλάξει την αμοιβή της όπως αρνιόταν κάθε πρόταση που είχε η ίδια για συμμετοχή της σε σοβαρές ταινίες. Την προτιμούσαν υπό τον έλεγχο τους, όπως τότε που την είχε φέρει ο Hyde, άβουλη και πρόθυμη να παίξει όσες φορές θέλουν την χαζή σέξι.
Εκείνη αρνείται. Τα σπάει με την εταιρία της. Παντρεύεται τον DiMaggio, παρότι εκείνος είναι κακοποιητικός μαζί της από την αρχή της σχέσης τους. Το κινηματογραφικό στούντιο την πολεμά ασύστολά. Αυτή έχει το κοινό με το μέρος της. Το κινηματογραφικό στούντιο αναγκάζεται να κάνει ανακωχή. Γυρίζουν μαζί το ‘’Επτά χρόνια φαγούρας’’ με συμπρωταγωνιστή της Tom Ewell, ο οποίος υποδύεται τον δύσμοιρο παντρεμένο γείτονά της που σκανδαλίζεται από την γλυκιά γειτόνισσά του.
Το σκανδαλιάρικο λευκό της φόρεμα.. Το αεράκι από την σχάρα του μετρό το ανασηκώνει αναπάντεχα και βίαια κάνοντας αυτό που επιθυμούσε κάθε άνδρας να μπορούσε να κάνει στην ίδια.
Η σκηνή γυρίζεται για πολλές ώρες ξανά και ξανά με ένα πλήθος 2.000 θεατών και ένα DiMaggio να βράζει από ζήλεια. Ο γάμος του ερωτοχτυπημένου γείτονα μπορεί να σώθηκε αλλά ο πραγματικός δικός της διήρκησε μόλις 9 μήνες.
Λίγο πριν στεγνώσει το μελάνι στο διαζύγιο της και ίσα που είχε στεγνώσει το μελάνι στο διαζύγιο του θεατρικού συγγραφέα Arthur Miller εκείνοι βρίσκονται μπλεγμένοι σε μια ιστορία πάθους. Ο Miller είχε χαρακτηριστεί ως κομμουνιστής και είχε μπει στο στόχαστρο του FBI και της Επιτροπής Αντι-Αμερικάνικων Υποθέσεων. Το στούντιο της ζήτησε να μην παντρευτεί ‘’έναν χαρακτηρισμένο κομμουνιστή’’, η Monroe δεν απάντησε ποτέ και τον παντρεύτηκε. Το F.B.I της άνοιξε φάκελο ως πιθανής κομμουνίστριας…
Ο γάμος τους ξίνισε τους πάντες:
‘’Η πιο διάσημη Αμερικανίδα ξανθιά σταρ τώρα έγινε η αγαπημένη της αριστερής διανόησης‘’ έγραφαν οι πικρόχολες πένες.
Εκείνη ήθελε να την πάρουν απλά στα σοβαρά. Κατάφερε να κερδίσει ένα νέο συμβόλαιο με την εταιρία της και να γυρίσει ταινίες που αποδείκνυαν την σκληρή δουλειά της στην υποκριτική. Η ταινία ‘’Στάση Λεωφορείου’’ της φέρνει μια χρυσή σφαίρα καλύτερης ηθοποιού και για πρώτη φορά οι κριτικοί εντυπωσιάζονται.
Ο γάμος της με τον Miller παίρνει την κάτω βόλτα. Η κατάχρηση των υπνωτικών χαπιών, οι δυο αποτυχημένες κυήσεις της την οδηγούν σε πολλές απόπειρες αυτοκτονίες. Η κρίση στον γάμο τους είναι εμφανής. Η συνεργασία μαζί της καταντά ανυπόφορη.
Στην ταινία του 1958 ‘’Μερικοί το προτιμούν καυτό‘’ όλοι είναι δυσαρεστημένοι μαζί της ακόμα και οι βοηθοί τεχνικών. Καταφέρνει όμως να κερδίσει πάλι Χρυσή Σφαίρα για την ερμηνεία της και όλοι συνεχίζουν να σιωπούν στα καπρίτσια της.
Το 1961 χωρίζει με τον Miller. Εθισμένη πλέον στα φάρμακα και το αλκοόλ με το ζόρι καταφέρνει να σταθεί στα πόδια της. Τα καταφέρνει για λίγο με την βοήθεια του πρώην άνδρα της και νυν καλού της φίλου DiMaggio.
Οι φήμες για τις ερωτικές της σχέσεις όχι μόνο με τον Πρόεδρο Τζον Κένεντι αλλά και με τον αδερφό του Ρόμπερτ αναζωπυρώνονται όταν εμφανίζεται να του ευχηθεί αισθησιακά μπροστά σε όλη την Αμερική ‘’Happy Birthday Mr. President..’’.
Από την άλλη μεριά οι παραγωγοί της Fox για ακόμα μια φορά τραβάνε τα μαλλιά τους με τα καμώματα της Monroe. Εξαφανίζεται για βδομάδες ‘’ως άρρωστη’’ για να εμφανιστεί στα γενέθλια του Προέδρου; Της τραβά εκ νέου μια μήνυση…την οποία ξαναχάνει… Νέο συμβόλαιο για την Monroe με περισσότερα λεφτά και ταινίες. Δημόσια συγγνώμη για τον διασυρμό της αλλά...
Στις 5 Αυγούστου του 1962, η 36χρονη Monroe βρίσκεται νεκρή στο κρεβάτι της από την οικονόμο της. Υπερβολική δόση υπνωτικών και αλκοόλ; Αυτοκτονία ή δολοφονία; Για δεκαετίες ο θάνατος της απασχόλησε τον τύπο και οι διασυνδέσεις της τόσο με την αριστερά όσο και με τον Πρόεδρο πήραν μυθικές διαστάσεις.
Ποιος θα μπορούσε να την θέλει νεκρή; Η Τζάκι; Το FBI για να μην την παντρευτεί ο Πρόεδρος αυτή που είχε παντρευτεί κομμουνιστή; Ή μήπως οι Σοβιετικοί την είχαν ως κατάσκοπο;
Δεκάδες σενάρια να συζητιούνται αλλά το πιο απλό αυτό της μοναξιάς της και των φόβων της να λέγεται χαμηλοφώνως… Κανείς δεν θέλει την πικρή αλήθεια...
Το σοκ στους θαυμαστές της και μη ήταν τεράστιο. Ήταν μια απο τις μεγαλύτερες σταρ της εποχής της, ο τύπος έπαθε φρενίτιδα να ψάχνει και να δημοσιεύει κάθε λεπτομέρεια της ζωής της… και φυσικά όπως γίνεται μετά θάνατον… όλοι σε λατρεύουν και σ’ αγαπούν πολύ…
Η Marilyn Monroe υπήρξε μια γυναίκα βαθιά δυστυχισμένη σε όλη της την ζωή. Η λαμπερή της εικόνα έκρυβε καλά από πίσω όλους τους φόβους της και τις ανησυχίες της. Το κατακόκκινο χαμόγελο της συναγωνιζόταν τις εσωτερικές της πληγές από την μοναξιά και την κακοποίηση της ως παιδί και έφηβη, από τον τεράστιο αγώνα της να αναγνωριστεί ως ‘’σοβαρή‘’ ηθοποιός από τους συνεργάτες και μια σωρεία αποτυχημένων ερωτικών σχέσεων.
Οι δεκάδες ταινίες που έχουν γυριστεί και τα βιβλία που έχουν γραφτεί για εκείνη προσπαθούν να φωτίσουν αυτές τις σκοτεινές πτυχές της ζωής της ως ένδειξη μεταμέλειας για τις τόσες δεκαετίες σιωπής.
