Το Sons of Anarchy, χαλαρά ήταν ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της FX. Μηχανές, δερμάτινα, ναρκωτικά και μία ζωή γεμάτη Rock n roll είναι τα συστατικά στοιχεία μίας μεγάλης επιτυχίας που πέρασε από πολλά κύματα. Ο Kurt Sutter (Southpaw, Τhe Bastard The Bastard Executioner), ο δημιουργός αυτής της επιτυχίας, είχε καταφέρει να συγκεντρώσει ένα απίστευτο team, που όλοι μαζί έκαναν το SOA να ξεχωρίζει με το στυλ του και τον αέρα που απ έπνεαν.
To SOA κατάφερε μέσα στο πέρασμα του χρόνου να αλλοιώσει τον χαρακτήρα των πρωταγωνιστών τόσο, όσο απαιτούσαν οι συνθήκες που ζούσαν. Ενώ η σειρά ξεκίνησε δείχνοντας μας μία λέσχη μοτοσυκλετιστών όπου τα μέλη της φαινομενικά ήταν μέσα στην παρανομία, εν τέλει κατέληγαν να λειτουργούν με βάση το ένστικτο τους, που στην αρχή τους έκανε να σκέφτονται με έναν διαφορετικό τρόπο, ίσως όχι τόσο ενσωματωμένο. Με το πέρασμα όμως των επεισοδίων και όσο οι δουλειές τους πήγαιναν από το καλό στο καλύτερο, τότε είδαμε μία πραγματική στροφή και ένα άλλο βάθος στον χαρακτήρα των ηθοποιών, που δικαιολογείται πολύ εύκολα, καθώς η καθημερινή τους τριβή με όπλα και ναρκωτικά τους έκανε λίγο πιο “απότομους”. Η επιλογή του σεναριογράφου όμως, η στροφή δηλαδή τόσο απότομα στην δράση, είχε άμεσες συνέπειες και στην απεικόνιση της σειράς. Στις τελευταίες Season, ο ρομαντισμός, η πίστη για κάτι διαφορετικό και όλα τα αρχικά feelings χάθηκαν, και αυτό που έμεινε ήταν το Αμερικανό-gangster στοιχείο, που αλήθεια είναι πως δεν μας έχει πολύ λείψει. Ναρκωτικά-πιστολίδια και σκηνές με “too much” εφέ” κατέληξαν να συνιστούν τις τελευταίες seasons του Sons of Anarchy !
Μετά από μία αναταραχή με την μεσαιωνική φαντασία (The Bastard Executioner) ο Kurt Sutter επιστρέφει με το Mayans (αντίπαλη συμμορία των Sons of Anarchy), σε μια δουλειά που χωρά πολύ πολύ συζήτηση! Τα 2 πρώτα επεισόδια, μας έκαναν να επανεξετάσουμε το είδος του υλικού στην δουλεία του Sutter λίγο πιο νηφάλια, βγάζοντας από το μυαλό μας το φίλτρο των Sons of Anarchy. Χαρακτήρες που τοποθετούνται πάνω σε αφηγηματικά αφηρημένες καταστάσεις, χωρίς κάποια ιδιαίτερη συνοχή, κάνουν εδώ το ντεμπούτο τους. Τα πρώτα επεισόδια περιλαμβάνουν επίσης τα υποχρεωτικά βοηθήματα των γραφικών βασανιστηρίων, απαγωγών παιδιών, ατελείωτων κυνηγητών και πυροβολισμών, έτσι όπως πάνω-κάτω κατέληξε το Sons of Anarchy και δεν ενθουσίασε
Παρά τους ισχυρούς ηθοποιούς που έχει το Mayans (J. D. Pardo, Emilio Rivera κλπ) δεν καταφέρνει ακόμα κανένας από αυτούς να αποτελέσει κάτι ξεχωριστό για τις καρδιές μας. Από cast το Mayans, που έχει αρκετό βάθος, κανένας δεν ξεχωρίζει από νωρίς, και αυτό είναι ανησυχητικό- ειδικά όταν πρόκειται για τον JD Pardo (Twilight), από την άλλη όμως, δεν είναι κακό αν δεν ξεκινήσει δυνατά ο καθένας από την αρχή (χρειάστηκε λίγος χρόνος για τον Ryan Hurst να επιδείξει το βάθος που μπορούσε να φέρει στον Opie). Η ειδοποιός διαφορά όμως του Mayans με το SOA είναι ότι το δεύτερο δεν επένδυσε στα “ονόματα” των ηθοποιών, αλλά στα πηγαία συναισθήματα που έβγαζαν οι χαρακτήρες, κάτι που δεν εκβιάζεται με απλά μεγάλα ονόματα ηθοποιών.
Με αρκετά παρόμοιο σενάριο με αυτό των Sons of Anarchy, το Μayans κάνει και αυτό ντεμπούτο στο FX και εμείς περιμένουμε υπομονετικά την κατάληξη του. Έντονες σκηνές δράσης από πολύ νωρίς μας προδιαθέτουν για αυτό που θα δούμε στο μέλλον. Ο Kurt Sutter δυστυχώς πήρε ένα πολύ προσεγμένο δικό του concept και το τοποθετεί σε εντελώς άλλη διάσταση δίνοντας του την <<Αμερικάνικη φινέτσα>> που τόσο πολύ έχουμε φάει στην μάπα! Το θέμα είναι το εξής: ότι ενώ και το Sons of Anarchy είχε έντονες σκηνές δράση, είχε καταφέρει πρώτα να χτίσει ένα έντονο συναισθηματικό δέσιμο με τους χαρακτήρες, που οι έντονες σκηνές ήταν απλά η κορύφωση του όλου δράματος, σε αντίθεση με το Mayans που μοιάζει πολύ σαν αυτοσκοπός παρά σαν λογική απόρροια.
Το Sons of Anarchy ενώ κατέληξε λίγο περίεργα, σου έδινε από την αρχή την εντύπωση ότι έχει διάθεση βελτίωσης κάνοντας μία προσπάθεια να μην πέφτει μόνο του σε λούπες, κάτι που δεν κατάφερε να κάνει καλά, αλλά σίγουρα εκτιμάται! Με μουσικές που λυγίζουν και τους πιο αδίστακτους, το Sons of Anarchy καθ’ όλη την διάρκεια του, είχε συνεχώς κάτι να επιδείξει και να σε κρατάει, ακόμα και στις πιο σκοτεινές-κακές του φάσεις. Το Mayans από την άλλη, έχει απολέσει κάθε προσπάθεια δημιουργικότητας αναπαράγοντας σθεναρά όσα πιο πολλά κλισέ μπορεί! Αντιλαμβανόμενοι όλοι το Mayans σαν ένα spin-off, πιθανόν να είναι καλύτερα αποδεκτό από ανθρώπους που δεν παρακολούθησαν το πρωτότυπο.
