Είδα την πρώτη σεζόν της νέας σειράς του Netflix ”Mindhunter”, με θέμα αληθινές υποθέσεις διαβόητων serial killers (όρος ο οποίος δεν είχε καθιερωθεί στην εποχή των γεγονότων της σειράς). H αλήθεια είναι ότι το Mindhunter ξεκίνησα να το βλέπω όταν έμαθα ότι τα 4 πρώτα επεισόδια τα έχει σκηνοθετήσει ο David Fincher. David Fincher σημαίνει Fight Club, Seven, House of Cards και άλλα τέτοια αριστουργήματα.
Το «Mindhunter» μας μεταφέρει πίσω στο 1977, όταν το FBI αποφάσισε να ασχολήθει με την εγκληματική ψυχολογία. Έχοντας ως βάση το βιβλίο των John E. Douglas και Mark Olshaker, «Mind Hunter: Inside the FBI’s Elite Serial Crime Unit», παρακολουθούμε δύο πράκτορες του FBI καθώς προσπαθούν να πάρουν συνέντευξη από φυλακισμένους serial killers ώστε να καταλάβουν πώς σκέφτονται και γιατί διέπραξαν αυτά τα εγκλήματα, με σκοπό τα ευρήματά τους να βοηθήσουν στην εξιχνίαση μελλοντικών υποθέσεων. Μπορεί η σειρά να είναι λίγο αργή στα 2 πρώτα επεισόδια αλλά μας χτίζει μία τρομερή δύναμη σε όλους τους χαρακτήρες, η οποία μας αποζημιώνει σε μεγάλο βαθμό στο μέλλον.
Ο Fincher και ο σεναριογράφος Joe Penhall εστιάζουν σε ένα μέχρι τώρα περιορισμένης κινηματογραφικής και τηλεοπτικής σημασίας κομμάτι της αστυνομικής έρευνας: δηλαδή τα κίνητρα αλλά και όλο το ψυχολογικό background των κατά συρροήν δολοφόνων που τους οδήγησε σε αυτές τις κίνησεις, σε αντιπαράθεση με τις περισσότερες αστυνομικές ταινίες-σειρές, όπου το κύριο συστατικό τους είναι η εξιχνίαση μίας μεμονωμένης υπόθεσης. Είναι μία σειρά που κυρίως βασίζεται στα παιχνίδια μυαλού και όχι τόσο στην ένταση (χωρίς να σημαίνει ότι απουσιάζει) και στο γρήγορο tempo. Ο ίδιος ο Fincher άλλωστε δήλωσε: «Δεν φοβηθήκαμε να κάνουμε μια σειρά με πολύ διάλογο. Δεν μπορούσαμε να το αποφύγουμε κιόλας».
Αυτό που δημιουργεί μία αίσθηση ανατριχίλας είναι όταν ο θεατής ξανασκέφτεται και αντιλαμβάνεται ότι όλα αυτά που βλέπει είναι γεγονότα που έχουν πραγματοποιηθεί στο παρελθόν και δεν είναι απλά αποκτήματα της φαντασίας του σκηνοθέτη. Ο Fincher έκανε ειδικά casting (όχι αποκλειστικά ηθοποιών) για να μοιάζουν όσο πιο πολύ γίνεται στα πραγματικά πρόσωπα των δολοφόνων.
Βασικό στοιχείο της σειράς είναι η συγκεκριμένη επιλογή που έχει γίνει στο ποιός θα είναι θύτης και ποιός θα είναι θύμα. Θύματα είναι γυναίκες! Με αυτόν τον τρόπο δίνει μία άλλη διάσταση στο θέμα και ξεφεύγει απο το κλασικό μοντέλο ενός τυχαίου φόνου, θίγοντας ένα ζήτημα που ακόμα και στις μέρες μας δεν έχει λήξει, αυτό της γυναικείας κακοποίησης αλλά και συνολικότερα της κουλτούρας του βιασμού. Οι αναφορές στον Freud και το ξεδίπλωμα της θεωρίας για το ασυνείδητο και το συνειδητό γίνεται έντεχνα, δείχνοντας πως είναι το κλειδί για την κατανόηση της συμπεριφοράς του ατόμου:
”Από την μία το συνειδητό είναι ένα μικρό κομμάτι του συνόλου το οποίο μπορούμε να έχουμε επίγνωση ενώ το ασυνείδητο βρίσκεται περά από την σφαίρα της επίγνωσης και συγκεντρώνει όλες τις εμπειρίες ,τις μνήμες και το καταπιεσμένο υλικό. Η ανάπτυξη της προσωπικότητας είναι η περιγραφή των σταδίων της ψυχοκοινωνικής και ψυχοσεξουαλικής ανάπτυξης του ατόμου από την γέννηση του και καθ’όλη τη διάρκεια της ενήλικης ζωής του.” Αυτό πραγματεύεται η σειρά, όχι όμως με έναν εμμονικό ή κουραστικό τρόπο, αλλά δίνοντας περισότερη έμφαση στην “θεωρία της πράξης.”
Η σειρά έχει καταφέρει να κάνει μια τρομερή αναπαράσταση των 70’s δίνοντας έναν τρομερό τόνο, τόσο με την απόδοση των κτιρίων, των φυλακών, των αυτοκινήτων όσο και με τα μουντά χρώματα που δραματικοποιούν όσο πρέπει την κατάσταση.
Η μουσική στολίζει την ατμόσφαιρα ιδανικά, ειδικά όταν βάζει το Psycho Killer σε μία ήρεμη σκηνή, δημιουργόντας χιλιάδες συναισθήματα για έναν επί της oυσίας ανεξήγητο λόγο, αντιλαμβανόμενοι τη σατιρική χρήση του τραγουδιού. Η καλή αίσθηση του χιούμορ που έχουν οι πρωταγωνιστές μας είναι καθοριστική, καθώς μας βγάζει πολλές φορές από ένα δυσάρεστο mood που έχουμε μπεί λόγω των δυσάρεστων γεγονότων-εκόνων που έχουμε δεί και σίγουρα μας έχουν αποτυπωθεί. Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι μετρημένες και πιστές στην εποχή των 70’s, κάτι που ίσως σε κάποιους να μην αρέσει. Αυτό φαίνεται ακόμα και απο την κίνηση τους στο χώρο, καθώς οι πράκτορες του FBI το 1970 δεν ήταν τόσο ”μάτσο’‘ και ”cool” όσο μας δείχνουν οι σειρές και οι ταινίες σήμερα.
Το Mindhunter σίγουρα δεν είναι η καλύτερη σειρά που έχουμε δει για πολλούς και διάφορους λόγους. Η αλήθεια είναι ότι ο πήχης ”στον κόσμο των σειρών” έχει ανέβει πολύ. Αναλογιζόμενοι ότι ένα επεισόδιο του Game of Thrones κοστίζει περίπου 10 εκατομμύρια, το Mindhunter δεν έχει τα εξωτερικά γυρίσματα, τα κοστούμια και τα σκηνικά όπως άλλες σειρές και για αυτό το λόγο ίσως να φαίνεται ότι υστερεί. Ο ρυθμός της σειράς είναι λίγο αργός και σε κάποια σημεία επαναλαμβάνεται το μοτίβο της ιστορίας, όχι όμως σε σημείο που να κουράζει. Σίγουρα όμως είναι μία άκρως εθιστική και πρωτότυπη σειρά που έχει εντυπωσιάσει πολύ κόσμο.
Kαθώς τα Xριστούγεννα πλησίαζουν, ο καιρός χαλάει και οι ώρες εκτός σπιτιού μειώνονται αισθητά, το Μindhunter αποτελεί μια αρκετά αξιόπιστη λύση για την καλοπέραση εντός σπιτιού.
