«Γιατί Τετρακοσάρης;» σκέφτεται κανείς μόλις πιάνει για πρώτη φορά στα χέρια του το comic. Και η απορία λύνεται γρήγορα, όταν καταλαβαίνουμε ότι ο όρος «Τετρακοσάρης» ορίζει μία ολόκληρη γενιά, τη γενιά στην οποία ανήκει ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, που φτάνει πια τα 40, αλλά αμείβεται ακόμα με το μισθό των 400 ευρώ που θα έπαιρνε και στα 25 του. Πρόκειται για τη γενιά που έχει ζήσει στην κρίση, αλλά έχει ζήσει και τα χρόνια που οδήγησαν σε αυτήν και τώρα αναστοχάζεται πώς φτάσαμε ως εδώ.
Αυτό είναι και το κεντρικό ερώτημα της ιστορίας του «Τετρακοσάρη»: Πώς φτάσαμε στην κρίση και τι κάνουμε τώρα; Ο σεναριογράφος Νίκος Δημ. Νικολαϊδης εξαρχής δηλώνει ότι θα μιλήσει για τη
ν περίοδο της κρίσης. Ήδη απ’ τις πρώτες σελίδες του comic γίνεται μια γρήγορη ανασκόπηση της πολιτικής σκηνής, η οποία ξεκινάει απ’ τις πρώτες μέρες της Μεταπολίτευσης με την πτώση της Χούντας, περνάει απ’ το «σωτήρα» Καραμανλή, την «αλλαγή» του Παπανδρέου, αλλά και τον «Γκαντέμη» που «θύμιζε πολύ τον Δρακουμέλ», για να φτάσει στο νέο αιώνα, όπου ενώ ο πρωταγωνιστής συνέτασσε το βιογραφικό του και έψαχνε την «μία και μοναδική» κοπέλα, παράλληλα τα μεγάλα όνειρα απ’ το Euro 2004 και τη Eurovision αρχίζουν να γκρεμίζονται με τα σκάνδαλα του Βατοπεδίου και τη μετέπειτα «καταιγίδα» του μνημονίου. Στο πέρασμα αυτών των χρόνων ο Αγησίλαος Λάμψας, ο Τετρακοσάρης, μάλλον απεικονίζει τον μέσο όρο των πολιτών της περιόδου: απόφοιτος οικονομικών σπουδών, οπαδός του Παναθηναϊκού και εναλλάξ ψηφοφόρος της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Ο Λάμψας εργάζεται ως «στέλεχος» μιας μεγάλης πολυεθνικής εταιρείας, αλλά ο μισθός του έχει κολλήσει στα 400 ευρώ, ενώ απ’ ότι φαίνεται ο μόνος τρόπος για να αυξήσει τα έσοδά του είναι να κάνει τα «στραβά μάτια» στους λογιστικούς ελέγχους πελατών της εταιρείας, ώστε να πάρει γερή ανταμοιβή.
Σε αυτή την κατάσταση και σε αυτά τα διλήμματα βασίζεται η ιστορία που γράφει ο Νικολαΐδης. Όπως λέει και ο ίδιος στο Editorial αφηγείται τα χρόνια της «μεγάλης χίμαιρας», στα οποία ο καθένας πρέπει να διαλέξει το δρόμο που θα ακολουθήσει: «το καλό και το κακό, το ηθικό και το ανήθικο, το νόμιμο και το παράνομο». Απέναντι σε αυτά τα διλήμματα ο Λάμψας προσπαθεί να μείνει ηθικά ακέραιος και γι’ αυτό βρίσκεται να είναι τετρακοσάρης, άνεργος και τελικά εργαζόμενος στο λογιστήριο ποδοσφαιρικής ομάδας με καλό μισθό, αλλά πάλι με τα ίδια ηθικά διλήμματα. Τελικά η ιστορία του Τετρακοσάρη είναι ένα δριμύ κατηγορώ στις πολιτικές που οδήγησαν στην κρίση, στην εκμετάλλευση και τη διαπλοκή των μεγάλων εταιρειών, στην ανεργία και στο ξέπλυμα που γίνεται πίσω απ’ το φαντασμαγορικό σκηνικό της ποδοσφαιρικής βιομηχανίας.
Όμως ο Τετρακοσάρης εκτός από ένα ενδιαφέρον σενάριο ξεχωρίζει και για την πλούσια εικονογράφηση του Κώστα Φραγκιαδάκη. Σε ασπρόμαυρο σκίτσο ο Φραγκιαδάκης καταφέρνει μέσα απ’ την απλότητα να μας ξεναγεί στους δρόμους της Αθήνας της κρίσης, στα κλειστά γραφεία των μεγάλων εταιρειών, αλλά και στην προσωπική ζωή του Αγησίλαου Λάμψα. Και είναι ιδιαίτερα σημαντικό να τονίσουμε ότι ο «Τετρακοσάρης» παρά το έντονα πολιτικό σενάριο ξέρει ότι είναι comic και αυτό το δείχνει με τον πιο έξυπνο τρόπο, κάνοντας συνεχώς αναφορές στην pop κουλτούρα και στην ιστορία των comics. Έτσι λοιπόν με το πρώτο διάβασμα θα δούμε μέσα στην ιστορία να εμφανίζονται χαρακτηριστικές εικόνες από τους Watchmen, το Game of Thrones, το Mad Max, αλλά και τον Wolverine και τον Spock μαζί με πολλές ακόμα ανάλογες αναφορές, ενώ στο τέλος του comic θα βρούμε έναν αναλυτικό κατάλογο με όλα τα easter eggs που μπορεί να μας διέφυγαν.
Έτσι λοιπόν ο Τετρακοσάρης, ο οποίος εκδόθηκε απ’ τις εκδόσεις Comics & Crosswords Publications, πρόκειται για ένα comic που γράφεται στην περίοδο της κρίσης και θέλει να μιλήσει για αυτήν. Είτε κάποιος συμφωνεί, είτε διαφωνεί με τους πολιτικούς λόγους τους οποίους αναδεικνύει για το πώς δημιουργήθηκε η κρίση, σίγουρα θα αναγνωρίζει ότι οι Νικολαΐδης και Φραγκιαδάκης προσπάθησαν μέσα από τις δικές τους ιδέες να αφηγηθούν την ιστορία μιας ολόκληρης γενιάς. Αυτή η γενιά των τετρακοσάρηδων, η οποία δουλεύει με χαμηλούς μισθούς, άθλιες εργασιακές συνθήκες, αλλά και με μεγάλα διαστήματα ανεργίας ή μισοεργασίας είναι μια γενιά που πρέπει να αφηγηθούν τα comics τις ιστορίες της. Ελπίζουμε ότι τα comics της κρίσης από εδώ και πέρα δεν θα μείνουν απλά στην περιγραφή της κρίσης, αλλά θα γίνουν κομμάτι ενός νέου πολιτιστικού συνόλου που θα βάλει το λιθαράκι της ώστε η γενιά μας να ανατρέψει την κρίση και αυτούς που τη δημιούργησαν.
