Μπορεί τώρα να χαιρόμαστε με σειρές τύπου Arrow και Flash, να εκνευριζόμαστε που δεν αναγνωρίζεται η ποιότητα του Daredevil (Netflix) και να ανυπομονούμε για το Jessica Jones, για πάρα πολλά όμως χρόνια η έκφραση super-hero TV show ήταν κάτι που πονούσε…
Από τον ύψιστο Adam West και τον cheesy Batman του, η φόρμουλα του τραγελαφικού, του παιδιάστικού και του καρτουνίστικου καθιερώθηκε σε αυτές τις σειρές, ακόμα και όταν δεν είχε τίποτα να προσφέρει. Δεκάδες τέτοιες σειρές θάφτηκαν κάτω από αυτήν την παράλογη αισθητική, σειρές όχι εξ ορισμού κακές, απλά σίγουρα χωρίς άποψη και κατεύθυνση. Και όταν ήρθε η ώρα που είπαμε ΦΤΑΝΕΙ, ΑΡΚΕΤΑ, πως έσπευσε η βιομηχανία να το αντικαταστήσει; Μεταπηδώντας στο άλλο άκρο, αυτό της υπερβολικής σοβαροφάνειας, της θλιμμένης πόζας στην βροχή και τις ατάκες «αν κάνω κάτι λάθος θα πεθάνουν όλοι». Αυτό έπρεπε να ανεχθούμε για να φτάσουμε στο σημείο που είμαστε σήμερα, όπου επιτέλους φαίνεται πως υπάρχει κάτι σαν ισορροπία.
Στην Ελλάδα βέβαια προφανώς δεν είχαμε τέτοια προβλήματα, αφού δεν υπήρχε παραγωγή. Εδώ τα βλέπαμε ως θεατές, και μάλιστα καθυστερημένα, καθώς τις εποχές πριν το γρήγορο Ίντερνετ ήμασταν δέσμιοι της τηλεόρασης. But boy, we’ ve seen things…
Η ιδιωτική πρωτοβουλία προφανώς και θεώρησε σκόπιμο να φέρνει αποσπασματικά και τελείως ανοργάνωτα σειρές, χωρίς ιδέα για το τι πρόκειται. Απλά έπαιρνε ότι υπήρχε σε προσφορά και ήλπιζε να βγάλει την σεζόν. Αν όχι, βλέπαμε σε επανάληψη Φιλαράκια ή κάποια άλλη σειρά που έβγαλε όχι μόνο τα λεφτά της, αλλά και τις ζημιές από άλλες αγορές. Με αυτόν τον τρόπο ήρθαμε αντιμέτωποι με την φρίκη που τότε ήταν το super-hero TV show. Τα παρακάτω είναι μονάχα μερικά δείγματα για το πώς αντιμετώπισε η ελληνική Τιβι το ζήτημα…
- Black Scorpion (2001)
Ω, ναι. Βασισμένα στην τηλεταινία του 1995 με το ίδιο όνομα, το Βlack Scorpion του 2001 ήταν εφοδιασμένο με όλα όσα έπρεπε να έχει ένα περήφανο εγγόνι του Adam West: Cheessy ατάκες του τύπου «τώρα θα δεις Τιμωρέ», «θα σε σβήσω από το χάρτη» κτλπ, ονόματα κακών όπως «Το Πολυβόλο» και κουστούμια τόσο ηλίθια που πλέον δεν τα φοράς που να σε πληρώνουν.
Δημιουργία του Roger Corman (Το κατάστημα των εγκλημάτων, House of Usher) ήρθε στην ζωή μας για να πει την ιστορία της Darcy Walker, που την μέρα είναι μπάτσος και το βράδυ Domina με εργαλεία Batman και πολεμάει εξίσου… ευρηματικούς κακούς. Καταλαβαίνετε όλοι πως δεν προβλήθηκαν και πολλά επεισόδια. Ενδεικτικά, το metacritic την αναφέρει ακόμα ως μια από τις χειρότερες σειρές με super-heroes, αλλά και γενικά.
- Birds of Prey (2002)
Είναι πολύ δύσκολο να κάνεις μια σειρά με έναν Nolan-ικο Batman. Είναι καλύτερο να κάνεις λοιπόν μια σειρά για τον Batman, χωρίς όμως τον Batman (sounds familiar?) Πριν το κάνει το Gotham, η Laeta Kalogridis το είχε κάνει το Βirds of Prey! Μόνο που αντί για prequel, το Βirds of Prey είναι στην ουσία η ιστορία της κόρης του Batman με την Catwoman, η οποία είναι μεταλλαγμένη (και μάλιστα με την χαζή θεωρία για το 10% του ανθρώπινου εγκεφάλου). Η μικρή Wayne προστατεύει λοιπόν το Gotham, μαζί με την Οracle (πρωην Batgirl) και τον Αlfred και όσους άλλους από το σύμπαν του Batman είχε όρεξη να δείξει (όχι πολλούς). Βάλε και σαν main villain μια πιο ώριμη έκδοση της Harley Queen, έχεις κάτι που μοιάζει με σειρά. Που είναι το πρόβλημα;
Στο ότι η σειρά δεν βλεπόταν, ήταν τόσο απαίσια αισθητικά και από θέμα ερμηνειών που πραγματικά κάθε επεισόδιο ήταν μαρτύριο. Προβλέψιμο και βαρετό μαρτύριο.
- Big Bad Beetle Borgs (1996-1997)
Λιγότερο super-hero με την δυτική έννοια και πολύ περισσότερο tokusatsu (και λογικό καθώς σχεδιάστηκε από τους Haim Saban και Shuki Levy με αυτήν ακριβώς την αισθητική κατά νου), αυτό το μικρό οτιναστικό διαμάντι έσκασε στους δέκτες μας στις αρχές των 00ς, σε μια προσπάθεια να ξεχάσουμε τους Power Rangers, που τότε βασίλευαν.
Το concept σκέτο rip-of από τους Power Rangers καθώς τρία παιδιά αποκτούν δυνάμεις που τους μεταμορφώνουν σε ήρωες που φορούν πολύχρωμα σπάντεξ και κάνουν παράξενες πόζες σε μια μάχη ενάντια σε τέρατα όπως τεράστια ανθρωποφάγα φυτά και ανθρωπόμορφα κοτόπουλα κ.α. Το μοναδικό «δικό τους» χαρακτηριστικό ήταν το στοιχειωμένο σπίτι που είχαν ως βάση, στο οποίο έμεναν μορφάρες όπως ο κόμης Fangula και ο Frankenbeans, ενώ για σκύλο είχαν έναν λυκάνθρωπο, τον Wolfgang “Wolfie” Smith. Αρχηγός όλων είναι ένα φάντασμα, ο Flabber, που έδωσε και τις δυνάμεις στους ήρωες.
Όπως ανέφερα, δεν είναι (πολύ) άσχημο, ξεχειλίζει 90s νοσταλγία, κάτι που στις μέρες μας πιάνεται ως θετικό. Στιλ όμως, σε μάχη με τους Power Rangers έχασε πανηγυρικά…
