…χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήταν ιδιαίτερα καλό.
του Έκτορα Δελαστίκ
Κατ’ αρχάς, ας ξεκαθαρίσουμε τη θέση μας: ανήκουμε στους ultras του Pacific Rim. Πίνουμε μπύρες σε πλατείες φορώντας φούτερ του συλλόγου και κολλάμε αυτοκόλλητα Pacific Rim FC στις πινακίδες της τροχαίας. Ως εκ τούτου, ήταν σίγουρο πως θα βλέπαμε τη δεύτερη συνέχειά του, παρά το trailer, το οποίο ομολογουμένως υπόσχεται μια κακή εμπειρία.
Η σύντομη ετυμηγορία: καλύτερο απ’ ό,τι περιμέναμε, αλλά από την άλλη περιμέναμε τα χειρότερα.
Η εκτεταμένη ετυμηγορία:
Αγαπάμε το Pacific Rim κυρίως γιατί είναι μία από τις πιο τίμιες B-movies που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Υπόσχεται από το πρώτο λεπτό γιγάντια ρομπότ που καρπαζώνονται με εξωγήινους Γκοτζίλες επειδή αυτό είναι το καλύτερο πράγμα που έχει νόημα να κάνουμε με την τεχνολογία μας όταν ξέρουμε ακριβώς από ποιο σημείο της υδρογείου ξεμυτούν κάθε φορά. Και εκπληρώνει την υπόσχεση με σαφή τρόπο, περιορίζοντας στο ελάχιστο το χρόνο που αναλώνεται σε πράγματα όπως ανάπτυξη χαρακτήρων, υπόθεση, ένθετη ερωτική ιστορία κλπ. Έχει ρυθμό, δράση που γίνεται αστεία στην υπερβολή της, χιούμορ και μηδενικές ανάγκες σε εγκεφαλική λειτουργία από πλευράς του θεατή. Συνοψίζοντας την υπόθεση του Pacific Rim, γιγαντιαίοι εξωγήινοι Γκοτζίλες (ok, ok, «Κάιτζου») ξεπηδούν από μία πύλη που συνδέει τα βάθη του Ειρηνικού με κάποιον άλλο πλανήτη, ρημάζουν τα πάντα στο διάβα τους και η ανθρωπότητα ποντάρει την επιβίωσή της σε γιγαντιαία ρομπότ τα οποία χτίζει και στέλνει για τα περαιτέρω. (και σε έναν τιτάνιο θωρακισμένο και εξοπλισμένο τοίχο ο οποίος γίνεται φύλλο και φτερό σα να μην υπήρξε ποτέ εντός περίπου πέντε δευτερολέπτων της ταινίας – όπως οτιδήποτε δεν είναι αρκετά κουλ άλλωστε)
Αν έχετε φτάσει μέχρι εδώ, αξίζει να αρχίσουμε να μιλάμε για το Pacific Rim II – Uprising, προσπαθώντας να κρατήσουμε τα spoilers στο ελάχιστο φυσικά.
Κατ’ αρχάς, τα δυνατά σημεία της ταινίας: πρώτα απ’ όλα, παραμένει πιστή στο πνεύμα του Pacific Rim, δηλαδή της έντονης δράσης αξιοποιώντας το «σύμπαν» που ήδη έχει, χωρίς να προσπαθεί να εισάγει εξωτερικά στοιχεία με μόνο σκοπό να βγάλει άλλο ένα σενάριο. Δεύτερον, ξεκινά με μια ενδιαφέρουσα ιδέα, η οποία είναι μια ματιά στον κόσμο μία δεκαετία μετά τα γεγονότα της πρώτης ταινίας και το διαλυμένο κοινωνικό ιστό που αυτά συνεπάγονται. Τρίτον, έχει αρκετές ανατροπές που όντως διανθίζουν την ταινία. Τέταρτον, δεν αναλώνει μεγάλο μέρος της σε σημεία άσχετα με την υπόθεση, κίνδυνος ενδημικός στις ταινίες δράσης. Πέμπτον, η αρκετά καλοδουλεμένη ιδέα του απώτερου σχεδίου των Κάιτζου και των κατασκευαστών τους. Έκτον, ότι όλοι είμασταν προετοιμασμένοι για πολύ χειρότερα. Δυστυχώς, το κακό με τα δυνατά σημεία είναι πως δε μπορούμε να σας πούμε περισσότερα χωρίς να σας χαλάσουμε την έκπληξη!
Οι αδυναμίες της, όπως τις είδαμε, έχουν ως εξής: Πρώτον, η ροή της έκανε αδικαιολόγητα μεγάλες κοιλιές, καθώς προτίμησε να διαχωρίσει τη δράση από την υπόθεση και να μας δίνει μια πολύ από το ένα και πολύ από το άλλο, χωρίς να μπορεί να τα δέσει έτσι ώστε να συνυπάρχουν κατά τη διάρκειά της. Δεύτερον, οι χαρακτήρες ήταν σαφώς πιο μονοδιάστατοι και κατά κανόνα βαρετοί σε σχέση με την πρώτη ταινία, παρά το σαφώς μεγαλύτερο χώρο που δόθηκε στην ανάπτυξή τους. Τρίτον, και σε σχέση με το προηγούμενο, το κλίμα ήταν ακόμα πιο στρατιωτικοποιημένο. Όχι με τη μορφή των «στρατιωτών βγαλμένων από προσπέκτους στρατολογητή», αλλά με τη μορφή των άχρωμων, μη διακρίσιμων στρατιωτών, όπως δηλαδή «πρέπει» να βλέπει κάθε στρατιωτικός τους στρατιώτες. Αυτό, σε συνδυασμό με το μεγάλο χρονικά χώρο που δόθηκε στους χαρακτήρες, δεν φαίνεται να προέκυψε κατά λάθος. Τέταρτον, ένας σκηνοθέτης έχει φυσικά το δικαίωμα να συμπεριλάβει ένα «η καλή ιδιωτική πρωτοβουλία σώζει τον κόσμο γιατί είναι ηθική και χνουδωτή» κομμάτι στην ταινία του (ας θυμηθούμε π.χ. τους Ghostbusters), αλλά η συγκεκριμένη εκτέλεση ήταν πραγματικά καρικατούρα αυτής της ιδέας. Πέμπτον, σεναριακές τρύπες, αλλά είναι το Pacific Rim, δικαιούται να τις έχει αν δεν αποσπούν από το κύριο προϊόν της ταινίας, το οποίο είναι η δράση.
Το τελικό ερώτημα λοιπόν είναι: αξίζει να πάει κανείς να τη δει στο σινεμά, ή προβολή στο σπίτι; (οι αναγνώστες που δεν θα την έβλεπαν, σίγουρα δεν έχουν φτάσει μέχρι εδώ).
Τα εφέ και ο ήχος είναι θεαματικά, και σίγουρα χάνει πολύ από τη χάρη της με προβολή στο σπίτι. Επίσης, δεν μπορούμε να μην προσμετρήσουμε ότι οι ταινίες αυτές, και ειδικά οι συνέχειές τους, πρέπει πάντα να βλέπονται με παρέα. Αν είδατε το Pacific Rim με παρέα και σας άρεσε, εκτιμούμε πως αξίζει να τη δείτε: με όλες τις αδυναμίες της, παραμένει μία αρκετά καλή ταινία, που αξίζει το χρόνο που θα αφιερώσετε και κυρίως δεν θα σας «χαλάσει τη γεύση» του σύμπαντος του Pacific Rim. Ακόμα περισσότερο, θα τη διασκεδάσετε αρκετά (εκτός μάλλον από τη σκηνή «πενηντάρης ανακαλύπτει το YouTube και τα memes και τρολλάρει μέσα από την ταινία» – θα καταλάβετε ποια λέμε). Αν μπορείτε να βρείτε προσφορές για φθηνά εισιτήρια, τότε δείτε τη στο σινεμά κι όχι στο σπίτι – με πλήρες εισιτήριο θα διστάζαμε να σας το προτείνουμε. Σε κάθε περίπτωση, δείτε τη με την παρέα που είδατε και την πρώτη ταινία!
