Aααααχ, καλοκαιρι, ζέστη, ανεμελιά. Τι καλύτερο από το να μείνεις στην Αθήνα για δουλειά όταν έξω έχει 40 βαθμούς και μέχρι και τα ψιλικατζίδικα είναι κλειστά; Όταν ΌΛΟΙ φαίνεται πως είναι σε κάποιο νησί, και εσύ δουλεύεις/διαβάζεις, τι επιλογές σου μένουν; Μέσα Αυγούστου η Αθήνα πέφτει σε βαριά καλοκαιρινή ραστώνη και νομίζει κανείς πως πάντοτε είναι μεσημέρι, ή ακόμα χειρότερα, πως το μεσημέρι έχει μεταλλαχθεί σε εποχή και έχει καταπιεί τα πάντα.
Μέσα σε αυτό το ΤΙΠΟΤΑ που απειλεί να μετατρέψει τις άλλοτε πολυσύχναστες λεωφόρους σε έρημο, μόνο μια λύση υπάρχει: μέσα με κλιματισμό για ταινίες . Αλλά το μόνο που θα ταίριαζε είναι ακριβώς ταινίες για έρημο και επιζώντες που βγάζουν τα νεύρα τους πάνω σε μεταλλαγμένα τέρατα, οπότε: post -apocalyptic ταινίες χωρίς ενδοιασμό!
10) Οn the Beach (1959)
Σε αντίθεση με τις περισσότερες ταινίες της λίστας, το Οn the Beach έχει τον πιο ρεαλιστικό χαρακτήρα, δείχνοντας μας περισσότερο τον φόβο και την αγανάκτηση που δημιούργησαν το post -apocalyptic σαν ρεύμα στην μαζική κουλτούρα: το πυρηνικό πυρετό του Ψυχρού Πολέμου. Η ταινία (και το βιβλίο στο οποιό βασίστηκε) θέτει ως μόνο κατοικήσιμο μέρος στον πλανήτη την Αυστραλία, μετά το ξέσπασμα του Τρίτου Παγκοσμίου πολέμου που ισοπέδωσε σχεδόν τα πάντα. Ακόμα και στην άκρη του κόσμου όμως, οι επιζώντες ζουν με δανεικό χρόνο: η ραδιενέργεια έρχεται. Η ταινία του Stanley Kramer (High Noon, Inherit the Wind,Judgment at Nuremberg ) παρόλο που διατηρεί έναν ελαφρώς δασκαλίστικο τόνο, αξίζει τον χρόνο σας για τη πνιγηρή της ατμόσφαιρα και την οριακά καταθλιπτική σκηνογραφία της. Σίγουρα δεν είναι εύκολο θέαμα, αλλά οκ, δεν σας είπε κανείς ότι το τέλος του κόσμου θα είναι ευχάριστο.
9) Τhe Book of Eli (2010)
Πέρα από την προβλέψιμη ανατροπή του τέλους, το Τhe Book of Eli προσπαθεί να κάνει μια πολύ ουσιαστική τομή στις post-apocalyptic ταινίες, μεταθέτοντας τον άξονα από την βάση (πρώτες ύλες και επιβίωση) στο επoικοδόμημα (πολιτισμός) και μάλιστα με τρόπο που ορίζει σε μεγάλο βαθμό τα τεκταινόμενα της ταινίας. Μπορεί να μην το καταφέρνει απόλυτα και σε πολλά σημεία να χάνει τον ρυθμό της (μαζί και το ενδιαφέρον του θεατή) ωστόσο το αναπληρώνει, ως ένα βαθμό, με μια πολύ πνιγηρά ενορχηστρωμένη ατμόσφαιρα και εικονογραφία. Στα θετικά επίσης και η ερμηνεία του κολοσσού Denzel Washington (Fences, The Magnificent Seven) και της πάντα συμπαθητικής Mila Kunis (Family Guy, Black Swan).
8) Α Βοy and his Dog (1975)
Το Α Βοy and his Dog βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο του Harlan Ellison και αποτέλεσε ένα δομικό έργο σε όλο το gerne, σε βαθμό μάλιστα που ακόμα και οι δημιουργοί του εμβληματικό Fallout το αριθμούν ανάμεσα στις επιρροές τους. Η μαύρη δραμεντί για έναν σεξουαλικά πεινασμένο έφηβο που τον υποδύεται ο νεαρός τότε Don Johnson (Django Unchained) και τον τηλεπαθητικό του σκύλο (Tim McIntire -Brubaker) έχει όλα τα στοιχεία μιας true post- apocalyptic ταινίας: τους τρελαμένους επιδρομείς, τους μεταλλαγμένους, τα καταφύγια και την έρημο- απομεινάρι του πολιτισμού πριν το ολοκαύτωμα. Η ταινία του κατά βάση ηθοποιού L.Q.Jones (Casino) φέρνει στο νου όλο τον μηδενισμό του είδους, σε συνδυασμό με τον προσγειωμένο και, ανά σημεία, χιουμοριστικά γλυκό χαρακτήρα των ανθρώπινων αναγκών. Μπορεί εμπορικά να μην περπάτησε, ωστόσο επιβίωσε και αξίζει μια θέαση.
7) Turbo Kid (2015)
To Turbo Kid καταφέρνει να έχει υπερβολικά πολύ και ουσιαστικό gore αλλά να παραμένει μια πολύ γλυκιά ταινία νοσταλγίας. Η καναδική/νεοζηλανδική παραγωγή μας μεταφέρει σε έναν έρημο κόσμο όπου οι κάτοικοι μεταφέρονται με BMX και πολεμάνε για τα απολύτως απαραίτητα: νερό, τρόφιμα και κόμιξ. Η ταινία ξεχειλίζει νοσταλγία για την nerd φάση των 80s. Σκεφτείτε ένα Stranger Things αλλά σε Mad Max σκηνικό. Επιπλέον, η ιστορία αγάπης του πρωταγωνιστικού διδύμου, του τρομερά εκφραστικού Munro Chambers (The Latest Buzz,Godsend) και της αμήχανα γοητευτικής Laurence Leboeuf (19-2) είναι ένα αξιαγάπητο και αιματηρό θέαμα!
6) Six String Samurai (1998)
To cult διαμάντι του Lance Mungia (The Crow: Wicked Prayer) είναι το όνειρο κάθε ροκά στο Λύκειο: κουλ παρουσίες, περιπέτεια, μουσική και larger than life ερμηνείες. Η ιστορία του σαμουράι με την κιθάρα (που είναι και κατάνα), ο οποίος στον δρόμο του να γίνει ο βασιλιάς του Ροκ στην χαμένη πόλη του Lost Vegas πολεμά τον ίδιο τον (heavymetalα) Θάνατο ίσως θα αντιμετωπιζόταν σαν εφηβική φαντασίωση αν δεν έπεφτε στα σωστά χέρια, δηλαδή στους James Frisa, Kristian Bernier και φυσικά τον σκηνοθέτη. Αυτοί μετέτρεψαν αυτήν την ιστορία σε μια πανέμορφη οπτικά και αισθητικά ταινία, με στιβαρό ρυθμό και οριακά ποιητική εικονογραφία. Επίσης, εμβληματική παραμένει και η παρουσία του Jeffrey Falcon (Qian huo mei gui) στον πρωταγωνιστικό ρόλο.Ένα πραγματικό must-see για κάθε φαν του είδους (αλλά και γενικά).
5) Delicatessen (1991)
Είναι δύσκολο μια τέτοια λίστα να μην συμπεριλάβει την διαβόητη αυτή μαύρη γαλλική κωμωδία για την πολυκατοικία με τους θεότρελους καννίβαλους ενοίκους. Ο Jean-Pierre Jeunet, (ο οποίος 10 χρόνια αργότερα θα μας πρόδιδε βγάζοντας το Αμελί) καταφέρνει και ισορροπεί με δυναμισμό τους μελοδραματισμούς μιας ετοιμοθάνατης κοινωνίας και την γουστόζικη ιδιοτροπία των κατοίκων, δημιουργώντας μια πολύ ιδιαίτερη ταινία που δεν μοιάζει με τίποτα που έχετε δει πριν (ή μετά).
4) Τime of the Wolf (2003)
O μεγάλος Αυστριακός σκηνοθέτης Michael Haneke (La Pianiste) ασχολήθηκε με το τέλος του κόσμου, αλλά προφανώς από μια σκοπιά περισσότερο ψυχαναλυτική. Εδώ η καταστροφή δεν γίνεται ποτέ γνωστή και το πρωταγωνιστικό ζεύγος έχει να αντιμετωπίσει σαν εχθρούς άλλοτε φιλήσυχους αγρότες και ληστές που προσπαθούν να ζήσουν την οικογένεια τους. Αναλύοντας φιλμογραφικά το ρητό homo homini lupus, ο Ηaneke. Έχοντας την συνδρομή της παλιά γνωστή του Isabelle Hupert (La Pianiste, Things to Come), o σκηνοθέτης πλάθει ένα εφιαλτικό σκηνικό βασιζόμενος στα πιο απλά πράγματα.
3)Τhe Road (2009)
Παίρνοντας το σκεπτικό του Haneke, αλλά πηγαίνοντας το στα άκρα, η ταινία του John Hillcoat (Lawless) θέτει την ανθρωπότητα υπό απόλυτη κατάρρευση. Παραδομένη στην αγωνία της επιβίωσης, τρέφεται με τις σάρκες της (κυριολεκτικά). Mέσα σε ένα ημιθανές περιβάλλον, που μέχρι και η φύση αργοπεθαίνει, ένας ανώνυμος πατέρας περνάει τον δικό του Γολγοθά για να καταφέρει να προστατέψει το παιδί του. Ο σκηνοθέτης θέτει τον χαρακτήρα του δικού μας Viggo Mortensen (Lord of the Rings, History of Violence, Captain Fantastic) σε μια οδύσσεια χωρίς προορισμό ή προδιαγεγραμμένο τέλος. Οι “ήρωες” δεν βρίσκουν καταφύγιο ούτε στο παρελθόν, όπου κυριαρχεί το άγχος, ο φόβος, όλα προσωποποιημένα στην φιγούρα της Charlize Theron (Μad Max- Fury Road, Atomic Blonde). Μία από τις πιο δύσκολες και έντονες ταινίες των τελευταίων χρόνων.
2) Μad Max (όλες)
Xωρίς να υπονούμε πως καλλιτεχνικά είναι καλύτερες από τις δύο προηγούμενες, post-apocyltpic ΣΗΜΑΙΝΕΙ Mad Max. Η Wasteland είναι η αρχετυπική έρημος όπου κανίβαλοι και επιδρομείς κυνηγιούνται μέχρι θανάτου. Η γεμάτη ενέργεια και ζωή σκηνοθεσία του George Miller σε παρασύρει. Κλέβουμε βάζοντας μαζί και τις 4 ταινίες της +1 τριλογίας, δείχνοντας πάντα μια ιδιαίτερη (καθαρά προσωπική) προτίμηση στο Mad Max Beyond Thunderdome.
1)Stalker (1979)
Όσο και αν αγαπάμε την υπερδραστηριότητα και την λεπτή πολιτική αναφορά των ταινιών του τρελού Μάξ, το δέος του Stalker είναι τέτοιο που δεν μπορεί να ξεπεραστεί. Ο ιδιοφυής Andrei Tarkovsky, ένας από τους σπουδαιότερους ανθρώπους που έκατσαν ποτέ πίσω από κάμερα, μας παραδίδει ένα έργο απαράμιλλης ομορφιάς, ποιητικότητας και δύναμης. Η διαπλάτυνση του χώρου και των εννοιών στο Stalker είναι κάτι που δεν είχε γίνει, ούτε έγινε ποτέ ξανά με τέτοιο τρόπο. Aπό τα μεγαλύτερα αριστουργήματα του κινηματογράφου, το post-apocalyptic σκηνικό γίνεται το όχημα για μια βαθύτερη εξερεύνηση των θέλω, προσωπικών και κοινωνικών, των ανθρώπων-συμβόλων που ταξιδεύουν στην απαγορευμένη Ζώνη.
