Φαίνεται πως η τηλεόραση γίνεται για άλλη μια φορά το καταφύγιο ή η δεύτερη ευκαιρία για σκηνοθέτες και δημιουργούς που οι τελευταίες τους δουλειές δεν άφησαν και τις καλύτερες εντυπώσεις. Μετά τον M. Night Shyamalan και το Wayward Pines, οι δημιουργοί που μας χάρισαν το Matrix, το V For Vendetta αλλά και το διχαστικό Cloud Atlas, τα αδέρφια Wachowski , μετά το τραγικό ναυάγιο του λέγεται Jupiter Ascending, δοκιμάζουν την τύχη τους στην τηλεόραση και μας δίνουν μια σειρά με όλα τα χαρακτηριστικά της γραφής τους, καλά και κακά. Που πέφτει όμως το βάρος;
Η βασική ιδέα είναι σίγουρα ενδιαφέρουσα και φιλόδοξη. Οχτώ άγνωστοι άνθρωποι μεταξύ τους, από διαφορετικές χώρες και κουλτούρες ο καθένας συνειδητοποιούν ότι μπορούν να μοιράζονται μεταξύ τους σκέψεις, συναισθήματα αλλά και ικανότητες. Και οι 8 χρησιμοποιούν αυτή την καινούργια δυναμική για να ανακαλύψουν τόσο τον εαυτό τους, όσο και τη ταυτότητα της οργάνωσης που τους κυνηγάει…
Ακούγεται πολύ ενδιαφέρον και όντως είναι.Θυμίζει αρκετά το Ηeroes, σε μια πιο new age εκδοχή. Ωστόσο, ένα από τα βασικά προβλήματα της σειράς είναι ότι η αυτή η ιδέα δεν αξιοποιείται όπως θα μπορούσε.Στο μεγαλύτερο μέρος της η σειρά ασχολείται με τις ζωές των πρωταγωνιστών της και τα ατομικά τους προβλήματα, σε σημείο μάλιστα να μοιάζει απλά με 8 μικρότερες σειρές χωμένες σε μία. Το θέμα φυσικά σε αυτό είναι ότι αυτές οι μίνι- σειρές είναι ελάχιστες ενδιαφέρουσες από μόνες τους και η σύνδεση μεταξύ τους, κάτι που θα τις αξιοποιούσε εμφανίζεται ελάχιστα στα πρώτα επεισόδια και πρέπει να φτάσουμε προς το τέλος της σειράς για να ξεπεραστεί αυτό το εμπόδιο. Όλο το έργο έχει ίσως τη πιο προβληματική αίσθηση ρυθμού που έχω δει εδώ και καιρό, και αυτό είναι σίγουρα αποτρεπτικό για πολλούς.Είναι σαν μια ιστορία η οποία αποτελείται κατά 80% από έναν πρόλογο και μια μακριά, επίπονη και κουραστική παρουσίαση χαρακτήρων.
Θα μπορούσε να πει κανείς πως όλη αυτή η καθυστέρηση θα είχε ως αποτέλεσμα τουλάχιστον την εμβάθυνση των χαρακτήρων, μια συνολική και ουσιαστική απεικόνιση των 8 πρωταγωνιστών, αλλά και της κουλτούρας από την οποία προέρχονται, πράγμα που θα δικαιολογούσε σε κάποιο βαθμό την κατακερμάτιση της έννοιας του ρυθμού. Από τους 8 πρωταγωνιστές οι μισοί δεν ανήκουν στον δυτικό κόσμο (ούτε καν στην Αυστραλία), οπότε θα μπορούσαμε να μάθουμε κάποια ενδιαφέροντα πράγματα για την ζωή στην Ινδία, την Κορέα, την Κένυα και το Μεξικό. Ωστόσο ούτε κάτι τέτοιο έγινε στο βαθμό που θα μπορούσε. Οι πρωταγωνιστές είχαν όχι μόνο δυσανάλογο χρόνο παρουσίας, αλλά και τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν είχαν τον πρωταρχικό ρόλο, χωρίς να αφήνουν χρόνο στο να γνωρίσουμε πραγματικά τους ήρωες. Έτσι φτάνουμε στο μέσο περίπου της σειράς και έχουμε ακόμα ερωτήσεις του τύπου “ποιος είναι αυτός είπαμε;”, “πῶς την έλεγαν αυτή” , “θυμάται κανείς από πότε έχουμε να δούμε την Κορεάτισσα;”. Oι ιστορίες που τους ταλαιπωρούν είναι μετά βίας ενδιαφέρουσες-ο μπάτσος που θέλει να κάνει το καλό σε έναν δύσκολο κόσμο, μια Ινδή που δεν θέλει να παντρευτεί, μια οικογενειακή συνωμοσία, όλα είναι πράγματα που έχουμε ξαναδεί άπειρες φορές και καλύτερα.
Tαυτόχρονα, μια σειρά που η κεντρική τους ιδέα είναι να γνωρίσεις πραγματικά τους ανθρώπους, δίνει στους ηθοποιούς της αρκετά ρηχούς ρόλους. Το σενάριο αποτελείται στο μεγαλύτερο του μέρος από inspirational quotes επιπέδου fortune cookies και όχι διάλογο. Οι χαρακτήρες είναι πεζοί και σε μεγάλο βαθμό αδιάφοροι από μόνοι τους, κάτι που δεν φαίνεται καθόλου να ενδιαφέρει τους Wachowski ή τον συνδημιουργό J. Michael Straczynski (Babylon 5, Thor). Yπάρχει μια κεντρική ιδέα, το καταλαβαίνεις αυτό, είναι όμως θαμμένη κάτω από ένα τεμπέλικο σενάριο και κακούς διαλόγους στο μεγαλύτερο μέρος της.
Μέχρι τώρα η σειρά φαίνεται πως δεν αξίζει καθόλου. Όμως σε καμία περίπτωση δεν ισχύει αυτό. Η σειρά είναι άνιση και υπερβολικά φιλόδοξη για το καλό της, αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν αξίζει. Η κεντρική ιδέα είναι όντως πολύ ενδιαφέρουσα και προς το τέλος της σειράς που παίρνει φόρα και μας αποκαλύπτει την δυναμική της είναι σπουδαία, τόσο σε σύλληψη όσο και σε εκτέλεση, με μια πολύ καλή και δουλεμένη εικονογράφηση. Επιπλέον, σε ότι αφορά το εικαστικό κομμάτι η σειρά είναι παραπάνω από ολοκληρωμένη με άρτια φωτογραφία αλλά και εικονογραφία. Περισσότερο από όλα αξίζει προσοχή ο συνδυασμός του μοντάζ και των set up των πλάνων που κατάφερναν με έναν ιδιαίτερο τρόπο να αλλοιώνουν την αίσθηση του χώρου και του χρόνου και να δομούν τα στοιχεία που ένωναν τους χαρακτήρες. Αυτά ακριβώς τα στοιχεία είναι τα “καρφιά” που κράτησαν, όσο μπορούσαν, μαζί τις 8 ιστορίες και τις μετέτρεψαν αργότερα σε μία.
Άλλο ένα θετικό ήταν σίγουρα το cast. Xωρίς να έχουν ούτε τον ίδιο χρόνο, αλλά και ούτε πολλά στοιχεία για να εμβαθύνουν στους χαρακτήρες τους, ο καθένας κατάφερε να κάνει ότι καλύτερο μπορούσε με αυτό που του δόθηκε. Στους κορυφαίους ήταν σίγουρα η παλιά συνεργάτης των Wachowski Doona Bae (Ηost, Cloud Atlas, Boksuneun naui geot), ο Max Riemelt (Die Welt, Freier Fall) και ο Aml Ameen (The Butler, The Maze Runner). Την ίδια στιγμή οι Tina Desai (The Best Exotic Marigold Hote), Miguel Ángel Silvestre (Velvet), Tuppence Middleton (Trance, The Imitation Game) και ο κλώνος του Channing Tatum, ο Brian J. Smith (Hate Crime, The War Boys) στάθηκαν τουλάχιστον στο ύψος τους. Την ίδια στιγμή ο παλιός γνώριμος Naveen Andrews (Lost, Planet Terror) επιστρέφει στον ρόλο του καθοδηγητή των 8, σε μια οικεία και γνώριμη για αυτόν ατμόσφαιρα.
Εδώ πρέπει να αναφέρουμε και την 8η πρωταγωνίστρια, την Jamie Clayton (Transform Me), ο χαρακτήρας της οποίας αποκαλύπτει και ένα άλλο θετικό της σειράς. Η Lana Wachowski, oρμώμενη από την δική της εμπειρία μας δίνει έναν από τους ελάχιστους trans χαρακτήρες που έχουμε δει στη τηλεόραση, και μάλιστα σε μια σειρά φαντασίας και περιπέτειας, και όχι σε κάποια δραματική σειρά όπως έχουμε συνηθίσει. Η παρουσία μιας περήφανης και δυναμικής trans, αλλά και γενικά η δίχως κόμπλεξ και ρατσισμό απεικόνιση της LFBT+ κοινότητας και στο περιβάλλον της σειράς αλλά και στους πρωταγωνιστές ( εκτός από την Jamie Clayton και ο χαρακτήρας του Miguel Ángel Silvestre είναι ομοφυλόφιλος) είναι μια σημαντική παρακαταθήκη στην αναγνώριση και την αποκατάσταση της εικόνας αυτών των ανθρώπων στη μαζική κουλτούρα, η οποία ηθελημένα είτε τους αγνοούσε είτε κατέφευγε στην καρικατουρίστικη απεικόνιση τους. Παράλληλα η σειρά δεν αποφεύγει τα δύσκολα θέματα της σεξουαλικότητας αυτών των ανθρώπων και προς τιμήν της. Ήδη από τους τίτλους αρχής της η τάση αυτή είναι εμφανής και είναι από τα στοιχεία που δίνουν έναν πολύ πιο ανθρώπινο και ουσιαστικό τόνο στην σειρά.
Τελικό συμπέρασμα; Το Sense8 είναι μια δύσκολη σειρά, που πολλοί σίγουρα θα την παρατήσουν στα μισά. Σίγουρα δεν είναι για όλα τα γούστα και απαιτεί από τον θεατή να δώσει ίσως περισσότερα από όσα στο τέλος θα πάρει. Αλλά τελικά όσοι την φτάσουν μέχρι το τέλος της, θα μείνουν ικανοποιημένοι και σίγουρα θα συνεχίσουν το ταξίδι στην δεύτερη season, όταν αυτή βγει!
