To όνομα του M Night Shyamalan είναι πλέον κάτι σαν αστείο για πολλούς. Από εξαιρετικός και γεμάτος προοπτικές σκηνοθέτης, ο οποίος μάλιστα μας έδωσε μερικές πολύ δυνατές ταινίες, όπως το “6η Αίσθηση” και το “Unbreakable”, έγινε γρήγορα περίγελος μέσα από έργα όπως το “Avatar the Last Airbender” και το αποκρουστικό “After Earth” αλλά και πολλά άλλα. Δεν ήταν τόσο ότι οι ταινίες αυτές καθαυτές ήταν κακές (που ήταν) όσο το ότι ο ίδιος ο Shyamalan δεν εννοούσε να καταλάβει πως το βαρύ και πομπώδες στυλ του δεν ήταν ούτε πάντα εφαρμόσιμο ούτε και τόσο artsy όσο ήθελε να πιστεύει. Έτσι επαναλάμβανε την συνταγή της αποτυχίας, κάθε φορά κάνοντας την και πιο ηχηρή.
Αυτό που έσωσε κάπως την καριέρα του Shyamalan ήταν το Wayward Pines, το οποίο προβλήθηκε το καλοκαίρι του 2015 και, προς έκπληξη όλων, δεν ήταν εντελώς χάλια.
Η υπόθεση αφορά έναν πράκτορα του FBI,τον Ethan Burke, ο οποίος στην έρευνα του για δυο χαμένους συναδέλφους του καταλήγει στην πόλη του Wayward Pines η οποία κρύβει ένα τρομακτικό μυστικό…
Η σειρά, βασισμένη στην ομώνυμη σειρά βιβλίων του Blake Crouch, έδωσε στον Shyamalan τον χώρο αλλά και τον τρόπο να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: να στήσει ένα βαρύ, κλειστοφοβικό σκηνικό και μια ζοφερή ατμόσφαιρα όπου ο κίνδυνος παραμονεύει κάθε λεπτό και τίποτα δεν είναι σίγουρο. Παράλληλα οι ανατροπές και οι εκπλήξεις γέμιζαν κάθε επεισόδιο, όχι όμως πάντα για καλό. Στο μεγαλύτερο όμως μέρος της η σειρά καταφέρνει να εξάπτει την περιέργεια για το τι θα γίνει μετά, τι είδους μυστικό κρύβεται πίσω από τις κλειδωμένες πόρτες και τα φοβισμένα στόματα…
Αυτή η ατμόσφαιρα μυστηρίου είναι και το δυνατότερο σημείο του Shyamalan ως δημιουργού και εδώ αξιοποιείται στο ακέραιο, ιδιαίτερα στα πρώτα επεισόδια. Επιπλέον η σειρά καταφέρνει να προκαλεί την αγωνία του θεατή για την τύχη των ηρώων της ιδιαίτερα με τον τρόπο που προχωρά η πλοκή, η οποία ξεκινά από ένα από τροχαίο και φτάνει σε σημεία που κανείς δεν θα μπορούσε να μαντέψει…. για διάφορους λόγους. Επίσης αξίζει να σημειωθεί πως η αρχική ιδέα είναι ιδιαίτερα πρωτότυπη, καθώς αφενός καταφέρνει και συνδυάζει μια ατμόσφαιρα μυστηρίου, που θα περίμενε κανείς σε σειρές τύπου X- Files, αφετέρου καταφέρνει και θέτει κάποια πολύ ενδιαφέροντα ζητήματα για τομείς όπως η εκπαίδευση και τα ανθρώπινα δικαιώματα, πάντα υπό το πρίσμα της επιστημονικής φαντασία, η οποία όμως εδώ δεν μας φέρνει στο διάστημα, αλλά στα άδυτα μιας πόλης που ζει στο φόβο… Το σκηνικό μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από μυθιστόρημα του Steven King, εστιάζοντας όμως περισσότερο στην ανθρώπινη ευθύνη και ατομικότητα. Παρόλα αυτά τόσο η σκηνοθεσία όσο και η πλοκή γρήγορα εξαντλούν τα θετικά τους…
Το Wayward Pines, μπορεί να ήταν σειρά, και κάθε επεισόδιο να το επιμελήθηκε διαφορετικός σκηνοθέτης, μπορεί ο Shyamalan να μην ήταν μόνος στην παραγωγή, αλλά να είχε την βοήθεια του Chad Hodge (Runaway, I Want to Marry Ryan Banks I Want to Marry Ryan Banks), ολόκληρη η δημιουργία όμως ήταν ποτισμένη από το στυλ του Shyamalan μαζί με τα αρνητικά του, που από κάποια στιγμή και μετά συσσωρεύονταν και έκαναν την σειρά σχεδόν κουραστική: πλάνα με περίεργο και κάποιες φορές δηθενιάρικο set up και ένα σοβαροφανές στυλ που όταν η σκηνή δεν το χρειάζεται, βαραίνει και γελοιοποιείται. Ταυτόχρονα υπάρχει τεράστιο πρόβλημα ρυθμού. Δεν καταφέρνει να βρει πραγματικά ένα μέσο και από την μια φαίνεται πως τρέχει, και από την άλλη πέφτει σε λήθαργό, κάνοντας μια μεγάλη κοιλιά, ειδικά στην μέση…
Όσον αφορά την πλοκή ας πούμε απλά ότι είναι υπερφιλόδοξη χωρίς όμως να έχει σκεφτεί τα πράγματα μέχρι τέλους…( πάνω-κάτω δηλαδή όπως και ο Shyamalan ) η κεντρική αποκάλυψη δημιουργεί περισσότερα ερωτήματα από όσα λύνει και όχι με καλόν τρόπο. Αν καθόμουν να γράψω πόσες ερωτήσεις και plot holes εντόπισα, αναλύοντας μόνο την κεντρική ιδέα δεν θα μου έφτανε το κείμενο. Την ίδια στιγμή, διάφοροι χαρακτήρες μένουν σε διαφορετικά σημεία της ιστορίας καθώς άλλοι γνωρίζουν την αλήθεια και άλλοι όχι, καθιστώντας κάποιους απόλυτα βαρετούς, καθώς ο θεατής ήδη ξέρει τι γίνεται…
Επιπρόσθετα να πούμε πως και ο τομέας των ερμηνειών έχει και αυτός τις δικές του μικρές νίκες και τα δικά του Βατερλώ, κυρίως όμως λόγω σκηνοθετικής προσέγγισης. Το μεγαλύτερο φάουλ δεν είναι άλλο από τον πρωταγωνιστή της σειράς, τον Matt Dillon (Crash, The Outsiders) ο οποίος καταφέρνει και βγάζει όλη την σειρά με μόλις μια έκφραση (είναι αποτέλεσμα της σοβαροφάνειας που είπαμε παραπάνω). Την ίδια έκφραση υιοθέτησε και ο νεαρός Charlie Tahan (I am Legend, Blue Jasmin), o οποίος δεν κατάφερε ούτε στιγμή να κάνει την ερμηνεία του πιστευτή ή προσεγγίσιμη. Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και η πάλαι ποτέ αγαπημένη Shannyn Sossamon ( Α Knight s Tale, Kiss Kiss Bang Bang) η οποία εδώ παρουσιάζει μια σκιά του εαυτού της. Οι τρεις παραπάνω υποδύθηκαν την οικογένεια Burge, οπότε ίσως να ήταν κληρονομικό…
Στα θετικά των ερμηνειών συγκαταλέγονται οι άνθρωποι από όπου ο Shyamalan δεν κατάφερε να ρουφήξει την ζωή ή το ταλέντο, όπως ο δικό μας Toby Jones (Captain America, A Tale Of Tales, Harry Poter) ο οποίος είναι άνετα ο καλύτερος ηθοποιός της σειράς και μάλιστα χωρίς να προσπαθεί ιδιαίτερα. Κάθε φορά που μπαίνει στο πλάνο αναθαρρεί ο θεατής! Επίσης άξια στάθηκε και η Carla Gugino ( Watchmen, Sin City) καθώς καταφέρνει σε αντίξοες συνθήκες να παρουσιάσει έναν πολύπλευρο και περίπλοκο χαρακτήρα που όχι μόνο κράτησε το ενδιαφέρον αλλά και στάθηκε κομβικός για την σειρά, τόσο ως νοηματική αναφορά όσο και ως χαρακτήρας αξιών.
Κάπου στο μέσο αυτών των δύο κατηγοριών κινήθηκαν οι Melissa Leo (Frozen River, The Fighter) και ο Terrence Howard (Ιron Man, Empire),οι οποίοι αν και είχαν κάποιες εξαιρετικές στιγμές, υπήρξαν περιπτώσεις που απλά βάραιναν την πλοκή με και δεν μπορούσαν να αφομοιώσουν το κλίμα που υπήρχε…
Σε κάθε περίπτωση βγαίνει σύντομα και η δεύτερη σεζόν, με άλλο cast. Αναμένουμε να δούμε πως θα διορθωθούν εκεί τα θέματα που είχε η σειρά, χωρίς να χαθούν τα θετικά της. Συστήνεται να την δείτε με παρέα πάντως…
