To Τerminator είναι ένα franachise που έχει περάσει τα πάνδεινα. Με ουσιαστικά δύο καλές ταινίες στο δυναμικό του, πολλές χαραμισμένες ιδέες και μια εμμονή με την εικόνα του Arnold Schwarzenegger συνεχίζει να αποτελεί μια αναγνωρίσιμη δύναμη. Aπό τις αρχές των 00s προσπαθεί να βρει τον δρόμο του, χωρίς όμως ουσιαστικά αποτελέσματα.
Η προηγούμενη ταινία, το Terminator Genisys υποτίθεται πως έκλεινε τον κύκλο, όμως ήταν το απόλυτο χαμηλό σημείο όλης της σειράς. Έτσι, αντί θεωρητικά να πει αντίο, έκανε αυτό που κάθε ιστορικό franchise που σέβεται τον εαυτό του θα έκανε αυτές τις μέρες: reboot.
Για την επιστροφή αποφασίστηκε πως η επόμενη ταινία, το Dark Fate του Tim Miller (Deadpool, Death Love and Robots), θα γυρίσει στις ρίζες της σειράς, σε θεματολογία και πρόσωπα. Έτσι, η εμβληματική Linda Hamilton (Defiance, Τerminator) επέστρεψε από τα μακρινό 1991 για να υποδυθεί ξανά την κορυφαία Sarah Connor. Προφανώς και ο Arnold Schwarzenegger ήταν και αυτός εκεί. Πέρα από αυτά όμως, το μέλλον ακόμα κινδυνεύει από τη ρομποτική κυριαρχία. Το Skynet μπορεί να χάθηκε, αλλά το Legion (ίσως μια αφελής αναφορά στη βιβλική, διαβολική πολυφωνία) είναι εδώ.
Την ίδια στιγμή, η ταινία, η οποία ουσιαστικά ακυρώνει σχεδόν όλες τις προηγούμενες, με εξαίρεση τις δύο καλές, προσπαθεί να επικαιροποίησει τη θεματολογία της, επανεντάσσοντας κάποιους κοινωνικούς προβληματισμούς στο σήμερα. Ουσιαστική είναι η προσπάθεια της ταινίας να μεταλαμπαδεύσει τις αρχικές της προθέσεις σε μια νέα γενιά και την ίδια στιγμή να θέσει τις αιτίες που θα έκαναν αυτή τη νέα γενιά να εξεγερθεί τόσο ενάντια στις μηχανές όσο και στις εξωτερογενείς της κανιβαλιστικές τάσεις και τον μεταξύ της ανταγωνισμό.
Επιπρόσθετα, η απόπειρα απεικόνισης της τωρινής εποχής από το Dark είναι σεμνά προσγειωμένη. Επικεντρωμένη κυρίως στους μεξικανούς μετανάστες και τις δικές τους προσπάθειες εναντίον των terminators συνοριοφυλάκων, τα πολύ αληθινά τείχη και τις φασιστικότροπες τεχνικές επεξεργασίας ανθρώπων, η εποχή που απεικονίζει το Dark Fate ίσως δεν είναι και πολύ καλύτερη από το κυριαρχούμενο από robot δολοφόνους μέλλον.
Ωστόσο η ίδια η ταινία αγνοεί πολλές από αυτές τις προσθήκες και επικεντρώνεται σε μια προσπάθεια αναπαράστασης των «κουλ» σκηνών του παρελθόντος, αδιαφορώντας τόσο για την υπόλοιπη διάσταση του franchise όσο και για τη συνολικότερη πορεία των action ταινιών τα τελευταία 30 σχεδόν χρόνια. Οι αλλαγές μένουν επιφανειακές, ενώ ο πυρήνας της ταινίας φαντάζει 90s με παραπάνω μέσα. Ο Miller για άλλη μια φορά φαντάζει ανεπαρκής στη δόμηση αλλά και την ατμόσφαιρα, έτσι η όλη εμπειρία φαντάζει με μια κενή διαφήμιση.
Σκηνές δράσεις με κοινότυπες εκρήξεις διαδέχονται αστραπιαία η μία την άλλη, moody και σκληρές περσόνες (άνδρες και γυναίκες) προσπαθούν να ξεπεράσουν η μία την άλλη σε coolness και γενικότερα η όλη επιτέλεση των προσώπων μοιάζει το ίδιο ρομποτική με αυτή του Αrnold, ο οποίος, παρότι Εξολοθρευτής, μοιάζει και ο πιο ανθρώπινος χαρακτήρας της ταινίας.
Η ίδια η Linda Hamilton, η οποία επιστρέφει στον ρόλο που την έκανε διάσημη μετά από 30 χρόνια ενώ μοιάζει άνετη, δεν καταφέρνει να προσδώσει τίποτα περισσότερο σε έναν χαρακτήρα που μοιάζει να έχει ολοκληρώσει την πορεία του. Ακόμα και οι όποιες συναισθηματικές εξάρσεις υπάρχουν, είναι τυπικές, προβλέψιμες και τελικά, αδιάφορες.
Εντυπωσιακά όμως, το χειρότερο κομμάτι της ταινίας είναι οι ίδιοι οι νέοι χαρακτήρες, οι οποίες παρά τις προσπάθειες που γίνονται για εξανθρωπισμό τους, καταλήγουν να μη γίνονται ποτέ πρόσωπα που μπορούν να «κουβαλήσουν» στους ώμους τους την ταινία, oύτε καν τα κλισέ του σωτήρα. Τόσο η Mackenzie Davis (Black Mirror, Blade Runner 2049) όσο και η Natalia Reyes (2091, Anthropos) μοιάζουν εντελώς έξω από τα νερά τους και ποτέ δεν καταφέρνουν να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες των χαρακτήρων τους. Ούτε και ο τωρινός Εξολοθρευτής, ο Gabriel Luna (Dark/Web, Agents of S.H.I.E.L.D.) καταφέρνει τελικά να δώσει τελικά κάτι παραπάνω στην ταινία, παρά το γεγονός ότι στέκεται αμυδρά καλύτερα.
Τελικά το Terminator: DarK Fate μπορεί να φαίνεται καλύτερη ταινία για το franchise, όμως αυτό είναι μόνο επειδή οι τρεις προηγούμενες ήταν απαίσιες. Η ίδια η ιδέα φαίνεται κουρασμένη και θα ήταν καλύτερα για όλους να την αφήσουν επιτέλους να ξεκουραστεί. Το μέλλον χρειάζεται άλλους προστάτες, καθώς και οι κίνδυνοι που το απειλούν είναι πολύ πολύπλοκοι για να λυθούν με ένα shotgun. Όπως είπε και ο Arnie, και ελπίζουμε να το εννοεί: I won’t be back.
